บททั้งหมดของ เกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน: บทที่ 61 - บทที่ 70

 “ต่อไปนี้ให้ท่านพ่อของพวกเจ้ากินคนแรก เพราะท่านพ่อเป็นหัวหน้าครอบครัวที่เลี้ยงดูพวกเรา” ฟางเหนียงเอ่ยบอกเมื่อเด็กน้อยยังสับสน ความจริงนางไม่ได้เคร่งมารยาท ทว่าเด็ก ๆ ทำแบบนี้มาโดยตลอดเลยติดเป็นนิสัย“ท่านพ่อกินข้าวขอรับ/ท่านพ่อกินข้าวขอรับ” ทั้งคู่หันไปมองบิดาที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างพร้อมเพรียงกัน โต๊ะกินข้าวเป็นแบบวงกลมทำให้มองเห็นทุกคนรอบโต๊ะ ดวงตาคู่คมมองอย่างนิ่งงันก่อนจะมองไปยังฟางเหนียงในใจมีคำพูดมากมาย แต่ก็ไม่ได้ปริปากเอ่ยถาม เขายกมือขวาที่ยังสามารถใช้งานได้ตักชิมน้ำซุปปลาใส่ผักเป็นคำแรก กลิ่นหอมหวานและไม่มีกลิ่นคาวเลยแม้แต่น้อย รสชาติกลมกล่อมและอร่อยที่สุดเท่าที่เขาได้กินมา ยิ่งปลาไม่มีกลิ่นคาวเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าคมเข้มไม่ได้เปลี่ยนแปลง เขาดื่มด่ำกับรสชาติเพียงชั่วครู่เพราะยังมีสายตากลมโตสองคู่มองอยู่“พวกเจ้ากินข้าวเถอะ” เมื่อได้รับคำอนุญาตทั้งคู่ก็เริ่มกินข้าวทันที ฟางเหนียงมองตามร่างสูงอย่างคาดหวัง เมื่อเห็นเขาใช้มือได้ข้างเดียวก็ช่วยคีบกับข้าวไปให้“ท่านพี่ล

 ฟางเหนียงมองตามร่างสูงอย่างอึ้ง ๆ พลางถามตัวเองว่านี่อาการของคนน้อยใจใช่หรือไม่ นางยกมือเกาศีรษะอย่างมึนงง นางเกิดมาเพิ่งเคยมีสามีเป็นครั้งแรก ให้เวลานางทำความคุ้นเคยหน่อยไม่ได้หรือไง นางไม่ได้รังเกียจฟางเหยียนอวี้ แค่คิดว่าให้เวลาให้ทั้งคู่ทำความรู้จัก และคุ้นเคยกันมากกว่านี้ก่อน แต่เหมือนนางจะไม่พูดก็คงไม่ได้ เมื่อคิดถึงใบหน้าแดงระเรื่อยามที่ถามนางก็ทำให้อดที่จะหัวเราะเบา ๆ ทีแรกทำเป็นเขินต่อมากลับขี้งอนไปซะแล้ว ฟางเหนียงเดินตามเข้าไปในห้องนอนของฟางเหยียนอวี้อย่างนึกสนุก ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็เห็นเจ้าตัวนั่งอยู่บนเตียงนอนนิ่ง ๆ ภายในห้องมีแสงสว่างจากเทียนไข แม้จะไม่ได้สว่างมากนัก แต่ก็สามารถเห็นสีหน้าของคนในห้องอย่างชัดเจน นางยังไม่ทันเอาไข่มุกราตรีออกมาให้ใช้แต่ห้องหนังสือนางตั้งไว้หลายลูกเพื่อให้เด็กอ่านหนังสือโดยไม่เสียสายตา ดวงตาคู่คมหันมามองนางนิ่ง ๆ ริมฝีปากเม้มแน่น นี่คงไม่คิดว่านางมาเอาใบหย่าหรอกนะ! “ใบหย่าข้ายังไม่ทันได้เขียน” ฟางเหนียงแทบอยากกลอกตาขึ้นฟ้า แต่ก็พยายามระงับอาการมองคนขี้น้

 ดวงตาคู่คมมองภรรยาสาวอย่างเงียบงัน หัวใจที่เต้นอย่างสงบกลับเต้นผิดจังหวะไปหลายครั้ง ใบหน้างามอยู่ใกล้แค่เอื้อม ดวงตาของนางงดงามและมีขนตายาว กลิ่นกายนางมีหอมกลิ่นเหมยกุ้ยฮวาอ่อน ๆ แตะปลายจมูกเวลานางก้มมองแขนของเขา และมือกลับไปเร็วกว่าความคิด มือขวาที่สามารถใช้งานได้รั้งร่างบอบบางลงมานั่งบนตักตัวเองอย่างกะทันหันฟางเหนียงเงยหน้ามองคนดึงตนเองลงมาอย่างสงสัย แววตาคู่คมเวลานี้กลับทอประกายบางอย่างที่ทำให้หัวใจนางสั่นไหวอย่างรุนแรง นางไม่เคยสนิทสนมกับผู้ชายในลักษณะนี้มาก่อน ยิ่งได้ใกล้ชิดกับผู้ชายในสเปกยิ่งทำให้ใบหน้านางแดงระเรื่อเล็กน้อยอย่างเก้อเขิน แต่นางเองก็เป็นทหารเก่าที่กล้าได้กล้าเสีย ในเมื่อผู้ชายอ่อยขนาดนี้จะไม่ตอบสนองได้อย่างไร แม้ไม่เคยมีคนรักแต่ใช่ว่าไม่เคยเห็นคนรักกัน ที่นางไม่เคยมีคนรักไม่ใช่ไม่มีคนมาชอบ เพียงแต่ตอนนั้นนางยังไม่พร้อมมีครอบครัว อีกทั้งมาเจอวันสิ้นโลกอีกนางก็ไม่ได้มีความคิดเรื่องแบบนี้อีก อีกอย่างอายุนางก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว ไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาที่ชอบเหนียมอาย ในเมื่อเด็กมาอ่อยขนาดนี้หากไม่ตอบรับคงน่าเสียดาย มือบอบบางกอดเกี่ยวลำคอ

 “เพราะนางเป็นปีศาจ มนุษย์กับปีศาจไม่อาจจะครองคู่กันได้” ฟางเหยียนอวี้ส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย ดวงตาคมเข้มมองนางนิ่ง ๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้นางใจสั่น“หากเป็นข้าต่อให้คนรักเป็นปีศาจ ก็จะปกป้องนางด้วยชีวิต หากต้องตายต้องตายด้วยกัน หากจะโดนขังก็ต้องโดนขังด้วยกัน” ฟางเหนียงยิ้มบางเบา ไม่ใช่คนตรงหน้าคิดว่านางเป็นปีศาจหรอกนะ นางลุกขึ้นเดินเข้าไปหาก่อนจะลากอีกฝ่ายเข้าห้องซึ่งทำให้ฟางเหยียนอวี้ตัวแข็งทื่อ ดวงตาเข้มขึ้นจนนางอดที่จะขำไม่ได้“ท่านไม่ยอมนอนก็มาให้ข้าวัดตัวเสียหน่อยจะได้ตัดเย็บชุดให้ท่านทันใส่ในฤดูหนาวนี้” คราวนี้อีกฝ่ายยอมเดินเข้ามาให้นางวัดตัวอย่างง่าย ๆ เมื่อวัดตัวเสร็จจึงเชิญอีกฝ่ายออกจากห้องให้ไปพักผ่อน นางรู้ว่า      ฟางเหยียนอวี้กลับบ้านวันแรกอาจจะนอนไม่หลับจึงเดินไปต้มนมวัวให้หนึ่งแก้ว ซึ่งอีกฝ่ายก็มองอย่างสงสัย อาจเพราะนมมีเพียงแต่เด็กน้อยเท่านั้นที่ยังกิน “กินนมอุ่นก่อนนอนจะทำให้หลับสบายมากขึ้น ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นเด็กเพียงอย่างเดียวที่จะดื่มได้ นมมีประโ

 “พวกเจ้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดรอแม่ สักครู่เดี๋ยวแม่ก็ทำเสร็จแล้ว” ฟางเหนียงเอ่ยบอกเพราะตอนนี้เหลือแค่อาหารสุกเท่านั้น ยิ่งมีผู้ช่วยเติมไฟให้ยิ่งทำให้งานของนางน้อยลงและทำได้เร็วขึ้น “ขอรับ/ขอรับ” ทั้งคู่ตอบรับก่อนจะหันไปมองบิดาอีกครั้งก่อนจะพากันไปอาบน้ำตามคำสั่งมารดา ทุกอย่างตรงหน้าฟางเหยียนอวี้มองตามอย่างครุ่นคิด บุตรชายเขาเหมือนจะมีชีวิตที่ดี รอยยิ้มบางเบาปรากฏบนใบหน้างดงามแม้จะมีรอยแผลเป็นใต้ตาก็ไม่อาจบดบังความหน้าตาดีได้เลยเพราะฟางเหนียงมองตามจนแทบแสบตา“ท่านพี่ยิ้มแล้วสง่างามมากเจ้าค่ะ!” ฟางเหนียงเอ่ยชมอย่างไม่หวงแหนคำพูด เมื่อนางพูดรอยยิ้มบนใบหน้าของฟางเหยียนอวี้ยกยิ่งกดลึกยิ่งขึ้น“เจ้าชอบก็ดีแล้ว” ฟางเหนียงหน้าแดงระเรื่อ นางโดนเกี้ยวแต่เช้าแม้ยังไม่ชินแต่ก็ทำให้รู้สึกดีมาก แม้จะเขินอายแต่นางก็ไม่ได้เสียอาการ นางอมยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะให้อีกคนดับไฟและเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะ แม้จะเหลือมือข้างเดียวที่ใช้งานได้แต่ฟางเหยียนอวี้ก็ช่วยงานอย่างเต็มที่ ฟางเหน