บททั้งหมดของ เกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน: บทที่ 81 - บทที่ 90

แต่ปัญหาตอนนี้คือคนในบ้านของนางเอง ที่ชอบจับจ้องนางจนแทบทำอะไรยากลำบาก อาหารการกินก็เอามายากลำบาก จนบางครั้งต้องไล่ให้ไปเล่นกับเด็ก ๆ ถึงแม้แขนซ้ายตอนนี้จะยังใช้งานไม่ได้ทว่าความรู้ความสามารถด้านอื่น ๆ ก็ไม่น้อยไปกว่าพละกำลัง บางทีสติปัญญาของฟางเหยียนอวี้ฉลาดล้ำลึกจนนางอดสงสัยไม่ได้ว่าแท้จริงเหยียนอวี้เป็นใครกันแน่ เพราะนางรู้แค่อีกฝ่ายเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกนำมาทิ้งไว้และตระกูลฟางนำมาเลี้ยงดูเท่านั้น แต่ก็ไม่เอ่ยถามเพราะตอนนี้ชีวิตนางก็สุขสงบดีและปัญหาตอนนี้คือการหาบน้ำ ฟางเหยียนอวี้จะชอบไปหาบน้ำเข้าบ้านจนมือโดนความเย็นกัดกินหมด อีกทั้งร่างกายยังไม่หายดีทำให้ร่างกายปวดร้าว หากยังหักโหมร่างกายแบบนี้ต่อไปคงเป็นโรคเรื้อรังแน่ ๆ สุดท้ายนางจึงเริ่มสอนเดินลมปราณ แต่ด้วยแขนซ้ายไม่มีความรู้สึกจึงทำให้ไม่อาจเดินตามเส้นชีพจรได้ นางจึงให้อ่านศึกษาคัมภีร์ฝึกปราณไว้ก่อน ซึ่งฟางเหยียนอวี้ก็ทำตามอย่างว่าง่ายแต่ในใจตนนั้นรู้ดีว่าไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนปกติแล้ว “นั่นท่านพี่จะไปไหนอีกเจ้าคะ” ฟางเหนียงเห็นร่างสูงที่ทำเหมือนจะเตรียมตัวออกไปข้างนอก ดวงตาคู่คมมองมาที่นางก่อนจะเม้มปากแน่นเหมือนเจ้าก้อนแป้

 ทว่าคำพูดของพวกเขาทำให้ฟางเหนียงหรี่ตามอง ก่อนจะหยุดนิ่งตรงสตรีที่ฝั่งตรงข้ามนาง ร่างบอบบางดูน่าทะนุถนอม ใบหน้างดงามเผยรอยยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อย“พี่อวี้ท่านจำข้าได้หรือไม่ เมื่อสี่ปีก่อนข้าเคยช่วยชีวิตท่าน พี่อวี้เคยบอกว่าจะตอบแทนข้าเมื่อมีโอกาส แต่วันนี้นับว่าเป็นวาสนา ข้ารู้แล้วว่าจะให้ท่านตอบแทนเช่นไร ง่ายเพียงนิดเดียวเพียงแค่พี่อวี้เขียนใบหย่าให้นาง จากนั้นข้าจะช่วยรักษาแขนของท่านให้กลับมามีความรู้สึกเช่นเดิมเจ้าค่ะ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นฟางเหยียนอวี้กลับกำมือแน่นยิ่งกว่าเดิม ครั้งนั้นตอนถูกเกณฑ์ทหารไปเขายังไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ เพียงแค่จับดาบก็รู้สึกสั่นแล้ว และตอนนั้นพวกเขาถูกส่งไปกำจัดโจรป่าแต่ด้วยพื้นที่ซับซ้อนอีกทั้งฝนตกหนักทำให้เขาพลาดพลั้งจนบาดเจ็บสาหัส แต่ได้นางช่วยเหลือก่อนที่เขาจะได้กลับไปรวมตัวกับกลุ่มทหารอีกครั้ง ไม่คิดว่าคำพูดของเขาในวันนั้นจะกลับมาทำร้ายเขาในวันนี้“ข้าตามหาท่านมาหลายปี ไม่คิดว่าเรายังมีบุพเพกัน” น้ำเสียงที่เอ่ยนั้นอ่อนหวาน ดวงตามีรอยยิ้มงดงามทว่าแต่ละคำกลับเหมือนเป็นคำสั่งที่ผ

 ทันที่ได้คำสั่งไป๋เสวี่ยหลานชายหนุ่มอีกสามคนที่ถูกเสิ่น-หนานขัดขวางก็เปลี่ยนเป้าหมายไปยังสตรีร่างบางตรงหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน “อยู่ที่นี่ข้าจะไปช่วยแม่เจ้า!” ฟางเหยียนอวี้สบตากับเสิ่นหนานที่พยักหน้ายอมรับว่าจะดูแลเด็กน้อยให้ ที่เขายอมเชื่อใจเพราะอย่างน้อยก็เคยอยู่ในสนามรบด้วยกันมา และเมื่อครู่นี้เสิ่นหนานก็ออกมือช่วยเหลือบุตรชายของเขา แม้จะยังกังวลแต่ก็ไม่อาจให้ภรรยาต่อสู้กับศัตรูพร้อมกันอีกสามคนได้ร่างสูงพุ่งเข้าไปหาภรรยาสาวที่กำลังรับมือกับอีกสามคนอย่างว่องไว แม้จะเหลือเพียงมือเดียวแต่ประสบการณ์หลายปีที่ผ่านมาไม่ได้เป็นอุปสรรคขวางกั้น ดาบในมือฟาดฟันชายหนุ่มอย่างคล่องแคล่ว เขาเข้าไปร่วมวงจนสามารถดึงศัตรูออกมาได้หนึ่งคน เพราะว่าพวกเขามีวรยุทธ์แม้จะยังอ่อนด้อยแต่ก็มีความสามารถจัดการชาวบ้านธรรมดาได้อย่างง่ายดาย เพียงแต่ฟางเหยียนอวี้มิใช่ชาวบ้านธรรมดา เขาเป็นทหารที่ผ่านความตายมาหลายครั้งแต่ละครั้งที่ลงจึงดุดันและหมายเอาชีวิต หากฆ่าชาวบ้านธรรมดาอาจมีความผิด แต่หากกับชาวยุทธ์นั้นกลับไม่ผิดกฎหมายเขาจึงไม่ละเว้นจุ

 ฟางเหยียนอวี้มองร่างบอบบางเข้าไปในห้องพร้อมกลับออกมาด้วยขวดหน้าตาประหลาด อีกทั้งมีสีสันอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ความจริงเขามีเรื่องอยากถามมากมายแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ตรงไหน เพราะอย่างไรคนตรงหน้านี้ก็คือคนที่ทำให้หัวใจเขาอบอุ่น นางอยู่เคียงข้างเขาและไม่เคยตำหนิดูถูกที่เขาพิการเลยแม้แต่น้อย แม้นางจะเป็นปีศาจจิ้งจอกเขาก็ไม่หวาดหวั่น มีเพียงแต่จะกลัวว่าเขาจะมีน้ำหนักในใจของนางแล้ว“ท่านพี่ถอดเสื้อออกก่อนเจ้าค่ะ” ดวงตาคู่คมมองภรรยาสาวอย่างไม่เข้าใจ แต่กลับทำตามคำสั่งนางอย่างว่าง่าย เหมือนกับว่าการตามใจนางคือความสุขของเขา แม้นางไม่ได้ยิ้มอ่อนโยนเช่นเดิมแต่กลับให้ความรู้สึกใกล้ชิดยิ่งกว่าเดิม ฟางเหยียนอวี้ยังมองสบกับดวงตางดงามนั้นอย่างไม่ละสายตาฟางเหนียงวางยาของเหล่าพวกคนมีพลังพิเศษบนโต๊ะ ก่อนจะสบดวงตาคู่คมที่มองนางอยู่ก่อนแล้ว นางรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย เพราะสายตาของฟางเหยียนอวี้เวลานี้ให้ความรู้สึกวาบหวามยิ่งกว่าเดิม ไม่มีความกลัวหรือหวาดระแวงแม้แต่น้อย“ท่านไม่กลัวข้าบ้างหรือเจ้าคะ” ฟางเหนียงรับเสื้อมา

“ไม่ว่าท่านจะเลือกเส้นทางไหน ข้ากับลูกก็พร้อมเดินไปกับท่านพี่เจ้าค่ะ” ฟางเหนียงเอ่ยบอกความตั้งใจของตนเอง ขณะมองสบกับดวงตาคู่คมที่มองนางด้วยสายตาร้อนแรงจนหน้าร้อนผ่าว “เรา...เรามามีลูกด้วยกันอีกคนได้หรือไม่” ฟางเหยียนอวี้กลับมาโอบกอดคนในอ้อมแขนอีกครั้ง พร้อมเอ่ยถามคำถามที่ทำให้คนฟังใจสั่น หน้าแดงระเรื่ออย่างเก้อเขิน “ข้าอยากได้ลูกสาวเจ้าค่ะ” ฟางเหนียงแม้จะเขินอายแต่กลับไม่เสียอาการ นางยกแขนโอบกอดรอบคอของคนตรงหน้าแล้วเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อคิดว่าพวกเขาจะมีลูกสาวตัวน้อยๆ เพิ่มมาอีกคน เมื่อภรรยาสาวเปิดโอกาสให้ขนาดนี้ฟางเหยียนอวี้กลับไม่รอช้าที่จะก้มลงจูบริมฝีปากช่างยั่วนั้นอย่างเอ็นดู ทว่าบ้านหลังนี้เขาไม่รู้ว่าห้องนอนอยู่ที่ไหน อีกทั้งเป็นตอนกลางวันทำให้คนโบราณหน้าบางทำได้แค่จูบมัดจำไว้เท่านั้น ซึ่งฟางเหนียงก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข โลกของนางไม่มีกฎอะไรว่าต้องนอนด้วยกันกลางวันหรือกลางคืน แค่เพียงจุดไฟติดพวกเขาก็ยินดีร่วมผสานกันเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว นางเองก็เป็นเช่นนั้น เมื่อโอกาสมาถึงขนาดนี้นางจะปล่อยไปได้อย่างไร ฟางเหนียงลากร่างสูงไปยังห้องนอนซึ่งอยู่ทางขวามือ ก่อนจะเป็