All Chapters of ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ: Chapter 31 - Chapter 40

 หม่าเยี่ยนถิงกระชับมีดสั้นในมือแน่น มือถือกำคบเพลิง ตั้งท่าพร้อมสู้แล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปด้านใน หากโต๊ะอาหารของมันอยู่ปากถ้ำ ที่นอนของมันคงไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก นางเดินเข้ามาลึกพอสมควรก็ยังไม่รู้สึกถึงตัวตนอื่นนอกจากตัวเอง  คาดว่ามันคงออกไปหามื้อต่อไปอยู่ เศษใบไม้แห้งและฟางหญ้ากองสุมกันอยู่มุมหนึ่งของทางเดิน ที่นี่คงเป็นส่วนรังจริง ๆ ไม่ผิดแน่ มันไม่อยู่ที่นี่ หม่าเยี่ยนถิงหายใจสะดุด รู้สึกว่ามือตัวเองเย็นเฉียบ  ลึกเข้ามาอีกหลายสิบเก้าก็ไม่พบรอยเท้าและสัญลักษณ์ที่พวกสัตว์มักจะทำไว้เพื่อบ่งบอกอาณาเขต มันคงไม่เข้ามาถึงในนี้ หม่าเยี่ยนถิงหายใจทั่วท้องขึ้น  นางเริ่มออกวิ่งไปด้านใน แล้วก็พบเครื่องมือขุดเจาะขึ้นสนิมที่ถูกทิ้งไว้ ใกล้กันนั้นก็มีซากโครงกระดูกมนุษย์ที่ไม่สมบูรณ์ ที่ว่าเป็นเหมืองแร่แห่งใหม่อาจไม่จริง คงมีคนเคยลอบเข้ามาขุดก่อนถูกนักสำรวจเจอแล้ว แต่ก็ถูกสัตว์อสูรบางตัวเล่นงาน ไม่เช่นนั้นก็เป็นการขัดผลประโยชน์กันเองของกลุ่มคนที่เข้ามา  หม่าเยี่ยนถิงไม่สนใจอดีตมนุษย์พวกนั้น นางเห็นแสงสีน้ำเงินเป็นประกายวาววับในมุมมือหลายแห่ง เร

 "ท่านแม่ เรากินเนื้อพวกนี้ได้จริง ๆ หรือขอรับ" เมื่อมานั่งโต๊ะจื่อเหวินยังไม่กล้าแตะอาหารสักอย่าง วันนี้มีเนื้อในมื้ออาหารเต็มไปหมดทั้งปกตินานวันจึงจะได้กินสักที ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ความที่ว่าบ้านตัวเองยากจน ถึงจะอายุเท่านั้นเขาก็ช่างสังเกตและรู้อะไรหลายอย่างมากกว่าเด็กวัยเดียว รวมถึงรู้มากกว่าน้องสาวฝาแฝดด้วย พอถ้วยน้ำแกงวางลงน้องสาวผู้นั้นก็ตักกินไม่ฟังคำใคร "กินได้สิ หลังจากนี้ก็จะได้กินอีกบ่อยๆ ด้วย" หม่าเยี่ยนถิงกล่าวแล้วตักเนื้อใส่ชามของลูกชายคนโต มองก็อ่านออกว่าคิดอะไรอยู่ในใจ เพียงมารดายิ้มให้ จื่อเหวินก็เชื่อโดยปราศจากความสงสัย เขาคีบเนื้อเข้าปาก ติดนิสัยละเลียดทีละคำด้วยความเสียดาย หากวันนั้นไม่ได้กินอีก หม่าเยี่ยนถิงมองแล้วก็เวทนานัก นางต้องขยันทำงานเยอะ ๆ แล้ว  นึกถึงแร่แซฟไฟร์ที่ได้มา หม่าเยี่ยนถิงก็เป็นห่วงคนที่จะไปสำรวจอยู่ว่าจะรับมือเจ้าสัตว์อสูรตัวนั้นไหวไหม อย่างดีที่สุดและไม่มีใครตายก็ต้องบังคับให้มันย้ายถิ่น อย่างเลวร้ายก็ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่หายใจ ซึ่งก็ไม่ควรต้องเป็นแบบนั้น เสือตัวนั้นต้

"ไม่หรอก เราจะอยู่ที่นี่เหมือนเดิม แต่อาจจะขยับขยายให้กว้างขวางขึ้นสักเล็กน้อย ส่วนบ้านอีกหลังเป็นเหมือนที่พักชั่วคราวเวลาต้องไปดูแลพืชผักข้ามวัน" "เราจะมีแค่ฟักทองกับผักกาดขาวอีกมากมายหรือเจ้าคะ" พอนางพยักหน้าเด็ก ๆ ก็ส่งเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวกันใหญ่ กระโดดโลดเต้นไปรอบ ๆ ห้องด้วยความตื่นเต้น "ไปหาเงินมากขนาดนั้นมาจากไหน" จางจื่อเสวียนไม่คลายสงสัย เงินจำนวนมากที่หาได้ในไม่กี่วัน เขาคิดถึงแต่งานผิดกฎหมายเท่านั้น "คงต้องบอกว่าแค่โชคดีเท่านั้น ถ้าผลลัพธ์ไม่เป็นแบบนี้บางทีข้าอาจจะตายไปแล้ว" "ข้าไม่แน่ใจว่าควรดีใจหรือเสียใจกับประโยคเมื่อครู่นี้ดี" "ไม่ใช่งานที่ไปเบียดเบียนใคร สบายใจได้" เบียดเบียนก็แต่ตัวเองที่เกือบเอาชีวิตไปทิ้งแล้วไหมล่ะ "ถ้าเจ้าว่าอย่างนั้นข้าก็จะเชื่อ บอกตามตรงว่าข้าคิดเป็นห่วงจริง ๆ ถึงแม้มันจะดูล้ำเส้นไปหน่อยก็ตาม" ความสัมพันธ์ของนางและเขาตอนนี้เป็นเพียงเจ้าของบ้านกับผู้อาศัย ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น ตราบใดที่ความทรงจำยังไม่หวนคืนมาและสามีของนางยังไม่ปรากฏตัวหรือมีหลักฐานยื

 ในซีรีส์ที่เคยดูมักจะมีของวิเศษ หรืออะไรสักอย่างที่ใช้พกพาวัตถุชิ้นใหญ่ไปไหนมาไหนด้วยได้ ซึ่งของวิเศษที่ว่านั้นไม่มีทางอยู่ในมือคนธรรมดาอย่างนางหรอก เวลาอีกไม่กี่วันเช่นนี้น่าจะไปหามันได้ที่ไหน นางไม่ใช่คนในสังคมชาวยุทธ์ที่พอจะบอกข่าวคราวเรื่องนี้ให้กันได้ ปัญหาก็ยังไม่ทันได้แก้ปัญหามันก็แทรกเข้ามาอีก แต่ปัญหาจริง ๆ ก็คือเวลาที่หมดลงเรื่อย ๆ นั่นแหละ หม่าเยี่ยนถิงเดินทางกลับ หลังดูจนแน่ใจว่าที่แห่งนี้ไม่มีนักล่าตัวใหญ่อาศัยอยู่ เช้าวันรุ่งขึ้นสีหน้านางก็อ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัดเพราะพักผ่อนไม่พอ "เจ้าแอบไปทำอะไรมาดึก ๆ ดื่น ๆ กันแน่ เห็นทำเช่นนี้อยู่หลายคืน เป็นเรื่องอันตรายหรือไม่" จางจื่อเสวียนถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ความจริงเขาคิดอยากแอบตามไปด้วย แต่เขาไม่อาจปล่อยให้เด็กน้อยสองคนนอนอยู่เพียงลำพังได้ จึงได้แต่ข่มใจเอาไว้ "ไม่อันตรายแต่ใช้เวลา ซึ่งเวลาก็น้อยเหลือเกิน" "เจ้ากำลังหาอะไรกันแน่ ให้ข้าช่วยไม่ได้เลยเหรอ" "รู้จักของวิเศษที่เก็บของชิ้นใหญ่ไปไหนมาไหนด้วยได้หรือเปล่าล่ะ แบบที่พวกสิ่งมีชีวิตก็เก็บ

 จางจื่อเสวียนกำลังทำงานก่อสร้างของตัวเองแบบติดลม จึงเพียงยื่นหน้าออกมาให้เห็นแล้วปฏิเสธไปเท่านั้น หม่าเยี่ยนถิงจูงมือบุตรฝาแฝดคนละข้างแล้วเดินไปตามถนนในเมืองเพราะไม่ไกลมากนักจึงไม่ได้นั่งรถม้ามา วันไหนผลผลิตสวย ๆ นางก็ยังเก็บมาขายเป็นประจำ หากเก็บไม่ได้ก็จะขึ้นเขาไปเหมือนอย่างเคย ชีวิตประจำวันดำเนินไปเช่นนี้อยู่เรื่อย งานสำนักคุ้มภัยนางก็ไม่ได้ทิ้งขว้างไปเสียทีเดียว มันยังเป็นแหล่งข่าวและแหล่งหาเงินชั้นดีในยามจำเป็น "ท่านแม่จะซื้อผ้าใหม่หรือเจ้าคะ?" เหมียวเหมียวถามมารดาหลังนางพามาหยุดอยู่ที่ร้านขายผ้าและอุปกรณ์เย็บปัก "แม่จะปักถุงผ้า ถ้าออกมาสวยก็จะให้พวกเจ้าขายอยู่แผงเล็ก ๆ ข้าง ๆ เป็นอย่างไร" "ข้าชอบค้าขาย!" เป่าเปาพยักหน้าเห็นด้วยทันที แท้จริงเด็กชายชอบพูดคุยกับคนที่แวะเวียนมาซื้อของที่ร้านมาก ๆ เขาสังเกตได้ว่าผู้ใหญ่หลาย ๆ คนเอ็นดูเด็กช่างพูดเจื้อยแจ้วมากกว่าเงียบขรึม และลูกอ้อนมักจะได้ผลในการชักจูงให้ลูกค้าซื้อของเพิ่มด้วย ของกระจุกกระจิกมักจะล่อตาล่อใจเด็ก ๆ ได้ง่าย โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงวัยกำลังแต่งต