All Chapters of ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ: Chapter 21 - Chapter 30

 หลังกลับมาถึงบ้านเด็ก ๆ ก็ทั้งออดอ้อนทั้งงอแงกับนางใหญ่ว่าต้องแยกห้องนอนอย่างถาวรแล้วหรือ หม่าเยี่ยนถิงไม่รู้ว่าจางจื่อเสวียนพูดอะไรกับบุตรทั้งสองของนางบ้าง  ทั้งที่นางยังไม่ได้บอก แต่เขาก็ทำได้ตรงกับสิ่งที่นางคิดไว้ หลังจากนี้หม่าเยี่ยนถิงตั้งใจจะแยกห้องนอนจริง ๆ เพราะสะดวกกับเวลาที่ต้องออกไปทำงาน "พวกเจ้านอนด้วยกันจะกลัวอะไรเล่า และหากโตไปกว่านี้ก็ต้องแยกห้องนอนกันอีกอยู่" หม่าเยี่ยนถิงนั่งลงให้ระดับสายตาเสมอกัน ลูบศีรษะบุตรสาวบุตรชายด้วยความรักใคร่เอ็นดู "พวกข้าจะเป็นเด็กดีเชื่อฟัง" ทั้งสองพยักหน้าหงึกหงัก เย็นวันนั้นหลังจากทานมื้อค่ำกันเสร็จแล้วนางก็ส่งเด็ก ๆ เข้านอน หลังแน่ใจว่าลูก ๆ หลับสนิทแล้วนางจึงค่อยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ทะมัดทะแมงและคล่องตัว "คืนนี้ก็จะไปอีกหรือ" หม่าเยี่ยนถิงปรายตามองเพียงครู่ก็พยักหน้า รับรู้ได้จากเสียงฝีเท้าว่าเขาตื่นอยู่แล้วเดินมาดูอยู่นานแล้ว "ข้าจะไปทำงาน ฝากเฝ้าบ้านด้วย" "ดูรับมือได้เก่งและมีสติเกินกว่าที่จะเป็นคุณหนูตกยากเลย ไม่ประหลา

 แม้เขาจะมาอยู่ที่นี่ได้หลายวันแล้ว แต่เขาก็พยายามฟังเรื่องเล่าชาวบ้านพูดคุยได้หลายอย่างพอจะจับประเด็กได้ว่าตัวเองอยู่แคว้นเซี่ย เขาไม่ได้หม่าเยี่ยนถิงเพราะกลัวว่านางจะสังเกตเห็นว่าเขาไม่ใช่คนในโลกนี้จริง ๆ "ยินดีด้วย ตอนนี้เรากลับกันเถอะ" จางจื่อเสวียนแสดงออกถึงความยินดีด้วยการอุ้มเด็กน้อยผู้เป็นพี่ขึ้นมากอดแนบเอว ส่วนผู้เป็นมารดาก็อุ้มบุตรสาวไว้แนบอก ดูเป็นภาพครอบครัวที่อบอุ่นนัก พวกเขาเดินเคียงคู่กันกลับไปอย่างเป็นธรรมชาติ โดยที่มือหนึ่งของบุรุษร่างกำยำนั้นเข็นรถเข็นด้วยมือเดียวกลับไปด้วย คล้ายว่าภาพนี้จะเป็นที่ชินตาไปเสียแล้วสำหรับคนที่ถนนด้านหลัง เป็นความอบอุ่นที่หลายครอบครัวพากันอิจฉา เพราะตนทำไม่ได้อย่างนั้น ปรารถนาให้สามีหรือภรรยาของตนอ่อนโยนและมอบความหวานให้ชีวิตเหมือนตอนยังหนุ่มสาวบ้าง แต่เวลาผันผ่านความรักก็จืดจางจึงห่างเหินกันมากขึ้น ทำได้ก็แต่ถอนหายใจรับความจริง ไม่มีใครรู้สึกตัวเลยว่าหากอยากสร้างภาพนั้นขึ้นมาก็สามารถเริ่มได้ที่ตัวเอง เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วจางจื่อเสวียนก็ออกไปฝึกกระบวนท่าในสวนพร้อมกับรด

 เด็กฝาแฝดงงงวย ทั้งสองยืนยันว่าไม่ได้ทะเลาะกันแต่ก็ไม่ได้พูดคุยกันเหมือนอย่างเคย เด็กน้อยทำตัวไม่ถูกได้แต่มองหน้ากันแล้วไหวไหล่ พวกเขาไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่ต้องคิดอะไรให้ซับซ้อนในวัยนี้ ทั้งสองจึงชวนกันไปเล่นในห้องเพื่อหนีห่างจากบรรยากาศน่าอึดอัดที่กำลังเกิดขึ้น หม่าเยี่ยนถิงไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน เป็นความรู้สึกด้านลบที่แปลกใหม่ที่อยากรีบกำจัดให้ออกไปเร็ว ๆ นางตัดสินใครสักคนที่ชอบหรือไม่ชอบด้วยสัญชาตญาณ ขอเพียงความรู้สึกบอกว่าได้นางก็ยินดีจะเป็นมิตรด้วย ตอนนี้เยี่ยนถิงยอมรับว่ารู้สึกดีกับจางจื่อเหวินจริง ๆ  แล้วหม่าเยี่ยนถิงล่ะ นางยังต้องคำนึงถึงความปรารถนาของเจ้าของร่างอยู่หรือไม่ ช่างเป็นเรื่องที่น่าหนักใจจริง ๆ หากนางมีความทรงจำของร่างเดิมที่เกี่ยวกับพ่อของลูกคงตัดสินใจได้ง่าย ว่าจะจัดการพ่อของลูกอย่างไรดี ดีที่วันนี้นางไม่ได้รับภารกิจไม่อย่างนั้นคงไม่เป็นอันทำงาน เด็กๆ ยังคงชวนกันไปเล่นตามประสา แต่ผู้ใหญ่สองคนกลับหลบหน้ากันอย่างเห็นได้ชัด ในที่สุดจางจื่อเสวียนทนความอึดอัดนี้ไม่ไหว เอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าลังเล &

 ค่อนข้างจะเป็นความฟุ้งซ่านที่เขาไม่เคยคิดว่าตนต้องประสบมาก่อน การหมกมุ่นอยู่แต่กับงานของตระกูล ทำให้บางเรื่องที่ควรรู้จักมาตั้งนานแล้วกลับไม่รู้เลย อดีตมาเฟียพึ่งจะมีความรักครั้งแรกและไม่รู้ว่าต้องจัดการปัญหาเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ อย่างไรดี "จะไปทำงานอีกแล้วเหรอ" "วันนี้แค่จะไปดูลาดเลา" "ไม่ใช่งานอันตรายใช่ไหม" "ไม่อันตรายหรอก ช่วงนี้ไม่ได้ทำภารกิจอะไร" จางจื่อเสวียนโล่งใจขึ้นมากแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี แอบอยากหยิกตัวเองที่เคยคิดว่าก่อนหน้านี้นางไปทำงานที่หอคณิกา คิดสภาพดูแล้วใครจะกล้าแตะต้องนางได้ ไม่พ้นโดนทุบจนสลบตั้งแต่เอื้อมมือไป หลังจากจัดการเรื่องในบ้านเสร็จ หม่าเยี่ยนถิงก็ได้โลดแล่นไปตามเงาไม้ยามค่ำคืน ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านร้างหลังเดิมที่นางเคยผ่าน ตอนนี้มีเวรยามมาคอยดูแลวันละ สองคนผลัดเปลี่ยนกัน มีการจุดคบเพลิงไว้รอบ ๆ ให้แสงสว่าง ตรงหน้าถนนมีป้ายปักเอาไว้ว่าอยู่ระหว่างการประเมินราคา หม่าเยี่ยนถิงผิวปากด้วยความพอใจขึ้นมา ดูเหมือนว่าชะตาจะเป็นใจให้นางอยู่บ้าง นางข้ามกำแพงเข้าไปในเมือง

"ลวดหรือ?" ขึ้นมาเป็นหัวหน้าได้ก็คงไม่โง่เท่าลูกน้อง หม่าเยี่ยนถิงปาเข็มขนาดเล็กจิ๋วใส่อีกฝ่ายทันทีที่สังเกตเห็นอาวุธของนาง หัวหน้าโจรยังไม่ทันได้พูดอะไรก็สลบไปต่อหน้าต่อตา พวกลูกน้องลิ่วล้อตกใจมากจะรีบเข้าไปหานาย แต่ก็ถูกของมีคมที่มองไม่เห็นบาดเนื้อตัวจนเลือดไหลกันเป็นแถว "บอกครั้งที่สามแล้วก็ยังไม่ฟัง น่ารำคาญจริงๆ" หม่าเยี่ยนถิงสาวลวดดึงมีดกลับมาอยู่ในมือ สภาพแบบนี้พวกมันคงต่อสู้ไม่ไหวแล้ว "รีบไปกันต่อเถอะเดี๋ยวจะมืดเสียก่อน" เมื่อไม่ต้องออกแรงเกินจำเป็น สองกลุ่มจากสำนักคุ้มภัยก็รีบเออออตามแล้วเดินทางต่อทันที กลุ่มโจรที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง ที่นางทาปลายเข็มขว้างไปเป็นยาสลบชนิดรุนแรง หัวหน้าโจรนั่นคงหลับไปอีกราว ๆ หนึ่งวันกว่าจะฟื้น แต่ถ้าเป็นผู้มีวิชาหน่อยคงได้สักครึ่งวัน หม่าเยี่ยนถิงยังไม่เคยปะทะกับผู้มีวิชาตรง ๆ แต่คาดคะเนจากคนหลากหลายที่ได้พบที่สำนักคุ้มภัยแล้ว คาดว่าทางฝ่ายนั้นไม่ได้ใช้วิชาเต็มร้อย หรือปิดบังไว้อยู่ก็คงพอสู้ได้สูสี  ซึ่งนางก็หวังว่า คงไม่มีวันที่ตัวเองต้องท