LOGINShare
ภารกิจคุ้มกันภัย
Last Updated:
2025-03-04 20:02:51"แค่ไปทำงานเท่านั้น สามวันก็กลับแล้ว" หม่าเยี่ยนถิงยกชายแขนเสื้อเช็ดน้ำหูน้ำตาให้ลูกสาว แล้วเอ่ยปลอบโยนอย่างหนักใจนางไม่คุ้นชินกับกการปลอบเด็กน้อยร้องไห้จริง ๆ
"สามวันเชียว" จางจื่อเสวียนทำสายตาตัดพ้อ "ถ้าไม่มีเหตุอะไรก็คงกลับได้ในสามวัน" "เหตุที่ว่าคืออะไร" "ข้าอาจไม่สบายต้องพักอยู่ที่เมืองนั้นก่อน หรือข้าอาจบาดเจ็บต้องพักอยู่ที่เมืองนั้นก่อน เส้นทางมีปัญหาข้าก็ต้องพักอยู่ที่เมืองนั้นก่อน" หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยบอกเพราะเรื่องฉุกเฉินเป็นอะไรที่ไม่สามารถคาดเดาได้นางจึงบอกเวลาเผื่อไว้ พวกเขาจะได้ไม่กระวนกระวายมากเกินไป บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าสตรีผู้นี้ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก รวมถึงสายตาแข็งกร้าวนั้นก็ด้วย เขากลืนน้ำลายอึกหนึ่ง นอกจากยักษ์มารก็คงไม่มีใครเอานางลงแล้ว ท่านแม่ที่แข็งแกร่ง นับถือๆ "ข้าจะดูแลเด็ก ๆ ให้เอง เจ้าไปอย่างสบายใจเถอะ" "ข้าไว้ใจท่าน จึงได้ฝากฝังลูกๆ" "ถ้าข้าทำอะไรพลาดพลั้งไป ฆ่าข้าได้เลย" หม่าเยี่ยนถิงยิ้มมุมปาก ตอบเสียงเรียบนิ่งว่า "ต้องเป็นแบบน
Related chapters
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ เหมืองแร่ 1
"ลวดหรือ?"ขึ้นมาเป็นหัวหน้าได้ก็คงไม่โง่เท่าลูกน้อง หม่าเยี่ยนถิงปาเข็มขนาดเล็กจิ๋วใส่อีกฝ่ายทันทีที่สังเกตเห็นอาวุธของนาง หัวหน้าโจรยังไม่ทันได้พูดอะไรก็สลบไปต่อหน้าต่อตา พวกลูกน้องลิ่วล้อตกใจมากจะรีบเข้าไปหานาย แต่ก็ถูกของมีคมที่มองไม่เห็นบาดเนื้อตัวจนเลือดไหลกันเป็นแถว"บอกครั้งที่สามแล้วก็ยังไม่ฟัง น่ารำคาญจริงๆ"หม่าเยี่ยนถิงสาวลวดดึงมีดกลับมาอยู่ในมือ สภาพแบบนี้พวกมันคงต่อสู้ไม่ไหวแล้ว"รีบไปกันต่อเถอะเดี๋ยวจะมืดเสียก่อน"เมื่อไม่ต้องออกแรงเกินจำเป็น สองกลุ่มจากสำนักคุ้มภัยก็รีบเออออตามแล้วเดินทางต่อทันที กลุ่มโจรที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง ที่นางทาปลายเข็มขว้างไปเป็นยาสลบชนิดรุนแรง หัวหน้าโจรนั่นคงหลับไปอีกราว ๆ หนึ่งวันกว่าจะฟื้น แต่ถ้าเป็นผู้มีวิชาหน่อยคงได้สักครึ่งวันหม่าเยี่ยนถิงยังไม่เคยปะทะกับผู้มีวิชาตรง ๆ แต่คาดคะเนจากคนหลากหลายที่ได้พบที่สำนักคุ้มภัยแล้ว คาดว่าทางฝ่ายนั้นไม่ได้ใช้วิชาเต็มร้อย หรือปิดบังไว้อยู่ก็คงพอสู้ได้สูสีซึ่งนางก็หวังว่า คงไม่มีวันที่ตัวเองต้องท
Last Updated : 2025-03-05ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ เหมืองแร่ 2
หม่าเยี่ยนถิงกระชับมีดสั้นในมือแน่น มือถือกำคบเพลิง ตั้งท่าพร้อมสู้แล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปด้านใน หากโต๊ะอาหารของมันอยู่ปากถ้ำ ที่นอนของมันคงไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก นางเดินเข้ามาลึกพอสมควรก็ยังไม่รู้สึกถึงตัวตนอื่นนอกจากตัวเอง คาดว่ามันคงออกไปหามื้อต่อไปอยู่ เศษใบไม้แห้งและฟางหญ้ากองสุมกันอยู่มุมหนึ่งของทางเดิน ที่นี่คงเป็นส่วนรังจริง ๆ ไม่ผิดแน่ มันไม่อยู่ที่นี่ หม่าเยี่ยนถิงหายใจสะดุด รู้สึกว่ามือตัวเองเย็นเฉียบ ลึกเข้ามาอีกหลายสิบเก้าก็ไม่พบรอยเท้าและสัญลักษณ์ที่พวกสัตว์มักจะทำไว้เพื่อบ่งบอกอาณาเขต มันคงไม่เข้ามาถึงในนี้ หม่าเยี่ยนถิงหายใจทั่วท้องขึ้น นางเริ่มออกวิ่งไปด้านใน แล้วก็พบเครื่องมือขุดเจาะขึ้นสนิมที่ถูกทิ้งไว้ ใกล้กันนั้นก็มีซากโครงกระดูกมนุษย์ที่ไม่สมบูรณ์ ที่ว่าเป็นเหมืองแร่แห่งใหม่อาจไม่จริง คงมีคนเคยลอบเข้ามาขุดก่อนถูกนักสำรวจเจอแล้ว แต่ก็ถูกสัตว์อสูรบางตัวเล่นงาน ไม่เช่นนั้นก็เป็นการขัดผลประโยชน์กันเองของกลุ่มคนที่เข้ามา หม่าเยี่ยนถิงไม่สนใจอดีตมนุษย์พวกนั้น นางเห็นแสงสีน้ำเงินเป็นประกายวาววับในมุมมือหลายแห่ง เร
Last Updated : 2025-03-05ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ กลับบ้าน 1
หม่าเยี่ยนถิงตกลงทันที และอันที่จริงนางไม่ได้ไม่พอใจราคาที่เสนอมาก่อนหน้า แค่อยากทวนดูให้แน่ใจว่าไม่ได้ฟังผิด แต่เหมือนอีกฝ่ายจะคิดว่านางไม่พอใจจึงเสนอเพิ่ม ทั้งที่ตัวเลขเดิมก็มากจนชวนตะลึงอยู่แล้ว นางไม่ลังเลที่จะคว้าเงินก้อนนั้นไว้หม่าเยี่ยนถิงให้เขาเปลี่ยนเป็นตั๋วเงินให้ทั้งหมดแทน หากถือเงินเป็นถุงขนาดนั้นเดินไปมา ก็เหมือนเรียกความซวยเข้าหาตัวหลังทำสัญญาซื้อขายและรับเงินมาเรียบร้อยหม่าเยี่ยนถิงก็กลับไปที่สำนักคุ้มภัยของเมืองเพื่อขอรับภารกิจ โชคดีที่บังเอิญมีคนต้องการผู้คุ้มกัน บัณฑิตหนุ่มต้องการกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ ไม่นึกว่าจากบ้านไปหลายปี กลับมาอีกทีเส้นทางผ่านก็กลายเป็นรังโจรไปเสียได้มีไม่น้อยที่ผู้ว่าจ้างรวมกลุ่มกันเพื่อลดค่าใช้จ่าย และจ้างวานคนเพื่อไปเป็นกลุ่มในงานที่ต้องเน้นจำนวนคนและปลายทางเดียวกัน ขากลับนี้หม่าเยี่ยนถิงจึงได้ร่วมงานกับคนกลุ่มเดิมเหมือนตอนขามา นอกจากบัณฑิตผู้นั้นก็มีพ่อค้าผ้าไหมร่วมเดินทางในครั้งนี้ด้วยเดินทางครั้งนี้ใช้เวลาไม่มากกว่าที่บอกไป และไม่เจอโจรภูเขากลุ่มเดิมระหว่างทางจึงไร้อุปสรรค ไม่รู้
Last Updated : 2025-03-06ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ กลับบ้าน 2
"ท่านแม่ เรากินเนื้อพวกนี้ได้จริง ๆ หรือขอรับ" เมื่อมานั่งโต๊ะจื่อเหวินยังไม่กล้าแตะอาหารสักอย่าง วันนี้มีเนื้อในมื้ออาหารเต็มไปหมดทั้งปกตินานวันจึงจะได้กินสักทีไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ความที่ว่าบ้านตัวเองยากจน ถึงจะอายุเท่านั้นเขาก็ช่างสังเกตและรู้อะไรหลายอย่างมากกว่าเด็กวัยเดียว รวมถึงรู้มากกว่าน้องสาวฝาแฝดด้วย พอถ้วยน้ำแกงวางลงน้องสาวผู้นั้นก็ตักกินไม่ฟังคำใคร"กินได้สิ หลังจากนี้ก็จะได้กินอีกบ่อยๆ ด้วย" หม่าเยี่ยนถิงกล่าวแล้วตักเนื้อใส่ชามของลูกชายคนโต มองก็อ่านออกว่าคิดอะไรอยู่ในใจเพียงมารดายิ้มให้ จื่อเหวินก็เชื่อโดยปราศจากความสงสัย เขาคีบเนื้อเข้าปาก ติดนิสัยละเลียดทีละคำด้วยความเสียดาย หากวันนั้นไม่ได้กินอีก หม่าเยี่ยนถิงมองแล้วก็เวทนานัก นางต้องขยันทำงานเยอะ ๆ แล้วนึกถึงแร่แซฟไฟร์ที่ได้มา หม่าเยี่ยนถิงก็เป็นห่วงคนที่จะไปสำรวจอยู่ว่าจะรับมือเจ้าสัตว์อสูรตัวนั้นไหวไหม อย่างดีที่สุดและไม่มีใครตายก็ต้องบังคับให้มันย้ายถิ่น อย่างเลวร้ายก็ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่หายใจซึ่งก็ไม่ควรต้องเป็นแบบนั้น เสือตัวนั้นต้
Last Updated : 2025-03-06ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ซื้อที่ดินจากทางการ
"มีธุระอะไรที่เมืองข้าง ๆ นั่นบ่อยนักหรือ?"จางจื่อเสวียนพิงประตูมองนางที่กำลังมัดปลอกแขนให้แน่น สุดท้ายเมื่อวานนี้ก็ไม่ได้ไป นั่งมัวแต่ใช้เวลาอยู่กับลูก ๆ ด้วยความคิดถึงจึงเลื่อนมาเป็นวันนี้แทนเพื่อความสะดวกในการเคลื่อนไหวนางจึงไม่ได้สวมชุดลำลองปล่อยแขนอย่างปกติ แต่สวมปลอกแขนและรัดมันให้แน่นเพื่อความคล่องตัวเหมือนจอมยุทธหญิง"ไปดูที่ดินน่ะ ช่วงกลางวันนี้ที่ข้าไม่อยู่ก็รบกวนท่านอีกเช่นเคย อยากได้อะไรเป็นของฝากหรือค่าตอบแทนไหมล่ะ""ไม่ล่ะ รีบกลับมาเร็ว ๆ ก็พอแล้ว"พูดเหมือนภรรยามาส่งสามีออกจากบ้านไปได้เมื่อเขาไม่ต้องการนางก็ไหวไหล่แล้วออกเดินทาง เด็กๆ ยังไม่ตื่นจึงไม่ได้มาส่ง มีเพียงจางจื่อเสวียนที่ออกมาฝึกวิชายามเช้าทุกวันที่รู้ว่านางไปไหนมาไหนบ้าง แม้ที่ดินผืนนั้นจะอยู่ระหว่างทางแต่ก็ใกล้กับเมืองของนางมากกว่าเมืองอีกฝั่งหนึ่งที่ได้ครองที่ดินส่วนนั้นเล็กน้อยใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่หมาย ด้านหน้ามีป้ายปักไว้ชัดเจนว่าประกาศขาย รวมถึงการเสนอราคาและให้ไปติดต่อที่ว่าการหากต้องการซื้อขาย นางนำตั๋วเ
Last Updated : 2025-03-06ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ มาดูบ้านหลังใหม่ 1
"ไม่หรอก เราจะอยู่ที่นี่เหมือนเดิม แต่อาจจะขยับขยายให้กว้างขวางขึ้นสักเล็กน้อย ส่วนบ้านอีกหลังเป็นเหมือนที่พักชั่วคราวเวลาต้องไปดูแลพืชผักข้ามวัน""เราจะมีแค่ฟักทองกับผักกาดขาวอีกมากมายหรือเจ้าคะ"พอนางพยักหน้าเด็ก ๆ ก็ส่งเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวกันใหญ่ กระโดดโลดเต้นไปรอบ ๆ ห้องด้วยความตื่นเต้น"ไปหาเงินมากขนาดนั้นมาจากไหน" จางจื่อเสวียนไม่คลายสงสัย เงินจำนวนมากที่หาได้ในไม่กี่วัน เขาคิดถึงแต่งานผิดกฎหมายเท่านั้น"คงต้องบอกว่าแค่โชคดีเท่านั้น ถ้าผลลัพธ์ไม่เป็นแบบนี้บางทีข้าอาจจะตายไปแล้ว""ข้าไม่แน่ใจว่าควรดีใจหรือเสียใจกับประโยคเมื่อครู่นี้ดี""ไม่ใช่งานที่ไปเบียดเบียนใคร สบายใจได้"เบียดเบียนก็แต่ตัวเองที่เกือบเอาชีวิตไปทิ้งแล้วไหมล่ะ"ถ้าเจ้าว่าอย่างนั้นข้าก็จะเชื่อ บอกตามตรงว่าข้าคิดเป็นห่วงจริง ๆ ถึงแม้มันจะดูล้ำเส้นไปหน่อยก็ตาม"ความสัมพันธ์ของนางและเขาตอนนี้เป็นเพียงเจ้าของบ้านกับผู้อาศัย ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น ตราบใดที่ความทรงจำยังไม่หวนคืนมาและสามีของนางยังไม่ปรากฏตัวหรือมีหลักฐานยื
Last Updated : 2025-03-07ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ มาดูบ้านหลังใหม่ 2
หม่าเยี่ยนถิงตอบตามจริง เพราะชีวิตที่นางต้องเผชิญมาไม่มีสักช่วงเลยที่ผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ทันทีที่บ้านเกิดเกิดสงครามนางก็ไม่สามารถหวนคืนสู่ชีวิตคนธรรมดาได้อีกกระทั่งตอนนี้ และที่ได้มาก็เป็นเพราะนางตายจากชีวิตเก่าก่อนร่างนี้ที่ไม่รู้ว่าเจ้าของตัวจริงอย่างหม่าเยี่ยนถิงเต็มใจมอบให้แน่หรือไม่ แต่นางก็สำนึกบุญคุณจากใจจริง หากสามีของนางปรารถนาแม้จะรับรู้ว่าภรรยาตัวจริงตายไปแล้ว นางก็จะไม่คัดค้านเลยหากเขาต้องการ ก่อนที่จะได้พบกับผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกายนี้นางคิดแบบนั้นจริง ๆ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกขัดแย้งในใจตัวเองขึ้นมาเป็นอย่างมาก"ข้าพูดตามตรงว่าข้าไม่รู้""งั้นรอรู้ก่อนค่อยคิดก็ได้"หลังว่างเว้นจากงานรับจ้าง จางจื่อเสวียนมักไปนั่งที่เหลาสุราสักช่วงหนึ่งของวันเพื่อหาข่าว ได้ยินมาว่าแม่ทัพฝั่งตะวันออกหายตัวไป จนตอนนี้ก็ยังหาตัวไม่เจอ แอบคิดอยู่ว่านั่นคือตัวตนของเขาหรือเปล่า แต่ก็ยังไม่มีหลักฐานแน่ชัด มีเพียงป้ายหยกที่ติดตัวมาหากตัวตนที่หายไปนั้นใช่เขาจริง ๆ เรื่องมันก็จะง่ายในการสืบหาที่มาที่ไป รวมถึงรู้ด้วยว่าตัวตน
Last Updated : 2025-03-07ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ หาทางช่วยอสูรเสือ 1
ในซีรีส์ที่เคยดูมักจะมีของวิเศษ หรืออะไรสักอย่างที่ใช้พกพาวัตถุชิ้นใหญ่ไปไหนมาไหนด้วยได้ ซึ่งของวิเศษที่ว่านั้นไม่มีทางอยู่ในมือคนธรรมดาอย่างนางหรอก เวลาอีกไม่กี่วันเช่นนี้น่าจะไปหามันได้ที่ไหน นางไม่ใช่คนในสังคมชาวยุทธ์ที่พอจะบอกข่าวคราวเรื่องนี้ให้กันได้ปัญหาก็ยังไม่ทันได้แก้ปัญหามันก็แทรกเข้ามาอีก แต่ปัญหาจริง ๆ ก็คือเวลาที่หมดลงเรื่อย ๆ นั่นแหละหม่าเยี่ยนถิงเดินทางกลับ หลังดูจนแน่ใจว่าที่แห่งนี้ไม่มีนักล่าตัวใหญ่อาศัยอยู่ เช้าวันรุ่งขึ้นสีหน้านางก็อ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัดเพราะพักผ่อนไม่พอ"เจ้าแอบไปทำอะไรมาดึก ๆ ดื่น ๆ กันแน่ เห็นทำเช่นนี้อยู่หลายคืน เป็นเรื่องอันตรายหรือไม่" จางจื่อเสวียนถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ความจริงเขาคิดอยากแอบตามไปด้วย แต่เขาไม่อาจปล่อยให้เด็กน้อยสองคนนอนอยู่เพียงลำพังได้ จึงได้แต่ข่มใจเอาไว้"ไม่อันตรายแต่ใช้เวลา ซึ่งเวลาก็น้อยเหลือเกิน""เจ้ากำลังหาอะไรกันแน่ ให้ข้าช่วยไม่ได้เลยเหรอ""รู้จักของวิเศษที่เก็บของชิ้นใหญ่ไปไหนมาไหนด้วยได้หรือเปล่าล่ะ แบบที่พวกสิ่งมีชีวิตก็เก็บ
Last Updated : 2025-03-07
Latest chapter
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ทวงค่าสินสอดเดิม 2
"จางจื่อเสวียนมาขอพบ""เจ้าค่ะ จะไปเรียนนายท่านเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ"ครั้งนี้พวกเขาไม่ได้ถือวิสาสะเข้าไปอย่างเมื่อวานแต่รออยู่ด้านหน้าจนกระทั่งสาวใช้มาเชิญ และเสนาบดีหม่าก็ได้รับสารสมรสพระราชทานในเช้าวันนี้แล้ว เขาจึงนั่งไม่ติดที่เป็นอย่างมากห้องโถงรับรองแขกของจวนไร้เงาของหม่าเหลียนหลิว จางจื่อเสวียนได้ข่าวว่านางถูกสั่งกักบริเวณ ซึ่งบอกตามตรงว่าเขายังไม่พอใจกับผลการตัดสินนี้ แต่จะรอดูท่าทีของเสนาบดีหม่าไปก่อนว่าจะจัดการอย่างไรต่อซึ่งการมาครั้งนี้หม่าเยี่ยนถิงแค่ทำตัวไร้ตัวตน ไม่ทักทายบิดาของร่างเดิมแม้แต่ครึ่งคำ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของจางสื่อเสวียนจัดการ เพราะอำนาจในมือเขามันมากพอจะจัดการเรื่องนี้ได้"แม่ทัพจางมาหาถึงนี่มีเหตุอันใดหรือ" เสียงของเขาดูอ่อนแรงลงไปมากเมื่อเทียบกับเมื่อวาน คงมีเรื่องให้ปวดหัวไม่น้อยทีเดียว"เรื่องสินเดิมของนางน่ะขอรับ""อา...สินเดิมสินะ""ท่านอาพอจะจัดการให้ได้เมื่อไร"เขาถอนใจด้วยสีหน้าอ่อนล้าเต็มทน "ไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอก"
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ทวงค่าสินสอดเดิม 1
"จับหางได้แล้ว แต่ไม่อยากทำให้ไหวตัว""มีคนคุ้มกันลูกไหม"เรื่องนี้นางใจเย็นไม่ได้ ถ้าถูกปองร้ายย่อมลามไปถึงคนใกล้ชิดได้จ่ายมาก แล้วคิดว่าคนที่ปองร้ายคนอื่นจนสนเรื่องคุณธรรมหรืออย่างไร ใครใช้ประโยชน์ต่อรองได้ก็ต้องใช้อยู่แล้วสิ แล้วในสถานการณ์ของจางจื่อเสวียน ใครจะเป็นตัวประกันได้ดีไปกว่านางกับลูก"ข้าสั่งเงาคอยคุ้มกันให้แล้ว แต่ไม่รู้จะราบรื่นขนาดไหน""ใคร""ลำดับสอง"คำสั้น ๆ ที่นางเฉลยให้ตัวเองได้ทันที เป็นองค์ชายรองอย่างแน่นอน เขาเป็นผู้มีความเหมาะสมรองจากรัชทายาท แต่ไม่ว่าความสามารถด้านไหนก็ไม่เคยชนะผู้เป็นพี่ได้เลยจึงมักถูกเอาไปเปรียบเทียบกันอยู่เสมอหม่าเยี่ยนถิงพอเห็นเค้าลางชนวนความแค้นนี้แล้ว แต่มันไม่ใช่หน้าที่ที่นางต้องสอดมือเข้าไปยุ่ง นางไม่ใช่เทพผู้กุมชะตามนุษย์ ไม่ใช่วีรชนกอบกู้แผ่น ไม่มีอะไรที่นางจะเอาไปใช้งัดข้อกับองค์ชายรองได้หรอกถึงนางจะเป็นมือสังหารอันดับต้น ๆ ขององค์กรณ์มาหลายปี สิ่งที่นางชำนาญคือการลอบสังหารไม่ใช่ต่อสู้ ไม่เห็นแววที่นางจะชนะหากปะทะกันตรงๆ
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ปรับความเข้าใจ
"เรื่องจริงเหรอ"จางจื่อเสวียนคิดว่าเสียงของตนเบาหวิวนักหลังได้ฟังความจริงจากปากนาง ไม่รู้ว่าควรตกใจอะไรก่อนระหว่างสาเหตุการตายของผู้หญิงคนนี้หรือเขาที่เป็นเป้าหมายคนสุดท้ายของนางหากเทียบกันแค่ความรู้สึกปฏิกิริยาของร่างกาย นางที่โดนผ่ากะโหลกต้องเจ็บนานและเจ็บมากกว่าแน่ เขาเองยังนึกภาพตัวเองโดนแบบนั้นไม่ออกเลยแผนงานที่วางไว้หลังจากนั้นล่มหมดเพราะเขาตาย แต่มันก็เป็นงานที่มีโอกาสตายทุกวันจนซ่านหยางเลิกสนใจเรื่องนี้ไปแล้ว เขาไม่สามารถก้าวออกมาจากโลกใต้ดินได้ตลอดชีวิตที่เหลือ การมาที่นี่ แม้จะต้องอาศัยร่างคนอื่นหายใจ แต่ก็ถือเป็นชีวิตใหม่ที่สงบสุขกว่ามากห่วงก็แต่ความรู้สึกของแม่ที่ต้องเสียสามีและลูกไปในเวลาไม่กี่ปี เพราะไม่อาจติดต่อหรือสื่อสารกันได้อีก จึงได้แต่ภาวนาให้มารดาก้าวผ่านช่วงเวลาโศกเศร้าไปได้อย่างเข้มแข็ง เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากภาวนาอธิษฐานเท่านั้นจริงๆ"ดูเหมือนข้าจะมีปัญหาที่ใจแล้วสิ แบบนี้ยังจะรักข้าได้อีกหรือ" จากสีหน้ากระอักกระอ่วนของเขา นางคิดเป็นอื่นไม่ออกจริง ๆชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาจ
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ เหตุการณ์ในคืนนั้น 2
แต่เมื่อถูกสั่งมาแล้วก็ได้แต่จนใจ หากไม่ทันจริง ๆ ก็ต้องเรียนไปตามนั้น "เดี๋ยว" "เจ้าคะ!" คนถูกเรียกไว้แอบสะดุ้ง ขานรับเสียงตื่นตระหนก "หาคนที่รับทำเรื่องเลว ๆ มาให้ข้าสักกลุ่มสองกลุ่ม" "เจ้าคะ?" นี่คุณหนูของนางตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ "ไม่ต้องถามมาก ทำตามที่สั่งก็พอ" "เจ้าค่ะ" สาวใช้ตอบรับเสียงอ่อนระโหยโรยแรง ไม่กี่วันต่อมาบิดาของนางก็ได้รับคำเชิญปากเปล่าจากเหตุที่บังเอิญเจอ หม่าเหลียนหลิวคิดว่าช่างโชคดีนัก นางเป็นสตรีเพียบพร้อม ภายใต้การสั่งสอนของมารดา คิดว่าไม่มีสตรีใดในระดับเดียวกันพรั่งพร้อมดุจเพชรเม็ดงามได้เท่านางอีกแล้ว โอกาสนี้อาจทำให้ท่านลุงมองเห็นแววนางเป็นว่าที่สะใภ้ก็ได้ใครจะรู้ "ยินด้วยที่ได้เลื่อนขั้นเจ้าค่ะ" นางรินสุราให้เขาอย่างเอาอกเอาใจหลังได้นั่งร่วมโต๊ะกันมาระยะหนึ่ง จางจื่อเสวียนเป็นบุรุษเพียงคนเดียวที่หม่าเหลียนหลิวมั่นใจว่าคู่ควรกับนางในทุกด้าน อาจดูลำเอียงจากเหตุผลส่วนตัวที่นางมีใจให้เขาอยู่ก่อนแล้ว แต่มันก็เป็นความจริงที่นางปฏิเสธหนังสือดูตัวทุกฉบับที่แม่สื่อส่งมา แล้วทำไมดวงตาคู่นั้นถึงไม่มองตรงมาที่นางเลยสักครั้ง… หญิงสาวมองตามเขาไปจนได้เห็นว่าสิ่งที่
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ เหตุการณ์ในคืนนั้น 1
"จดหมาย? จดหมายอะไร?" เขาหันไปคาดคั้นบุตรสาวทันที ขณะที่นางหน้าซีดตัวสั่นไปตั้งแต่ได้ยินไม่จบประโยคดีด้วยซ้ำ "หากท่านพ่อต้องการหลักฐาน ลองค้นห้องนางดูก็น่าจะเจอนะเจ้าคะ" "ไม่ได้นะ!" นางรีบเอ่ยค้านทันที รอยยิ้มของน้องสาวต่างมารดาน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ "ข้าเพียงแค่มาล้างมลทินให้ตนเอง ไม่คิดกลับเข้ามาเหยียบที่นี่ให้เป็นที่รำคาญสายตา ท่านพ่อดูแลตัวเองด้วยเพราะข้าคงไม่กลับมาอีก" หม่าเยี่ยนถิงยอบกายทำความเคารพให้ผู้มีพระคุณที่ชุบเลี้ยงมาร่างนี้มาในช่วงหนึ่งของชีวิต หลังจากนี้ก็สุดแล้วแต่เขาจะจัดการกับเหลียนหลิว ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนางที่จะยื่นมือเข้าไปสอด แต่หากไม่ทำการลงโทษอะไรใด ๆ เลยสักนิด นางก็คงจะได้ทำด้วยตัวเอง จะว่าเรื่องนี้เป็นของตนก็ไม่ใช่แต่เยี่ยนถิงก็ไม่พอใจอยู่ดี หากสตรีผู้นี้จะได้ชีวิตต่อไปโดยไม่ได้รับบทเรียน "ไม่ใช่นะเจ้าคะท่านพ่อ" หม่าเหลียนหลิวยืนการปฏิเสธ คนที่ตกใจกับเรื่องดีที่สุดไม่พ้นเป็นเสนาบดีหม่าไปได้ รวมถึงสาวใช้ที่นั่งตาค้างอยู่กับพื้น ภาพลักษณ์ของคุณหนูใหญ่ในจวนแห่งนี้ถ้าสุภาพเรียบร้อย อ่อนโยน อ่อนหวาน เป็นกุลสตรีตามขนมแคว้น เพรียบพร้อมไปทุกด้าน ใครจะคาดคิดว่า
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ การกลับมาของคุณหนูรอง 2
"เสี่ยวถิงถิง ไม่ได้กลับบ้านเสียนาน ทุกวันนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" หม่าเหลียนหลิวยื่นตะกร้าใส่ของที่เพิ่งไปตลาดมาใส่มือสาวใช้คนสนิท เดินเข้าศาลามาคว้ามือน้องสาวไปกุมไว้ หม่าเยี่ยนถิงมองนิ่งก่อนจะชักมือออกช้า ๆ หม่าเหลียนหลิว รู้สึกเสียหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา "ข้าคงทำให้เจ้าอึดอัดสินะ ไม่ได้พบกันนานก็คงเป็นเช่นนี้" อดีตมือสังหารสาวถึงกับอดหรี่ตามองไม่ได้ พี่สาวต่างมารดาผู้นี้ช่างพูดอะไรได้ไร้สาระจริง ๆ หากนางมีความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยสักนิดก็คงไปเยี่ยมเยียนบ้าง แต่หม่าเยี่ยนถิงก็ไม่คาดหวังกับสังคมที่มีธรรมเนียมเช่นนี้เลย "เมื่อก่อนลำบากแต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ หวังว่าพี่หญิงคงจะสบายดีเช่นกัน" "มาถึงนี่คงไม่ได้มาเยี่ยมเยียนเฉย ๆ กะละมัง" "ข้าพาสามีกลับมาเยี่ยมบ้านและถือโอกาสแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ แม้พิธีการอะไรก็ไม่จำเป็นแล้วสำหรับตอนนี้ แต่เขาก็ควรจะทำให้ความจริงปรากฏสักหน่อย" "ความจริงอะไร" หม่าเหลียนหลิวเริ่มเสียงสั่น ยิ่งเห็นมุมปากน้องสาวยกขึ้นสูงนางยิ่งเริ่มหวั่น "เจตนาข้าก็เพียงแต่ต้องการความจริงและล้างมลทินให้ตัวเอง ท่านพี่คงไม่เข้าใจความรู้สึกนี้สินะเจ้าคะ" บ
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ การกลับมาของคุณหนูรอง 1
ภาพลักษณ์ของหม่าเหลียนหลิวในบ้านหลังนี้คือ สตรีเพรียบพร้อมอ่อนหวาน ทุกอย่างล้วนผ่านการคิดมาแล้วเพื่อจัดการงานภายในบ้านในฐานะภรรยาในอนาคตของใครสักคน หากจะผิดพลาดไปบ้างบิดามารดาก็ไม่ได้ต่อว่าแล้วให้กำลังใจอยู่เรื่อย ๆ "ช่างเถิด ข้าจะไปรอที่ศาลา หากท่านพ่อไม่อยากพบข้า ก็บอกไปว่าพาสามีมาให้รู้จัก" พูดจบก็เดินเข้าหลบแดดรอดังที่ว่า สาวใช้นางนั้นจะไปบอกบิดาอย่างไรนางไม่สน แต่ถ้าเขาไม่ออกมา นางก็จะบีบให้ออกมาเอง จางจื่อเสวียนคงใกล้ออกจากวังแล้ว รออยู่ครู่ใหญ่ทีเดียวกว่าสาวใช้คนนั้นจะกลับมา "คุณหนูรอง คือว่า..." "พูดมา" สาวใช้คนนั้นหวาดกลัวแทบเสียสติ นางไม่เคยเห็นคุณหนูรองเป็นเช่นนี้มาก่อน ถึงแม้นางจะช่วงเวลานิ่งสงบและทำหน้าจริงจังเวลาใช้สมาธิ แต่ก็ไม่เคยนิ่งเงียบได้ขนาดนี้ ราวกับว่าโกรธอยู่ตลอดเวลา นางรายงานนายท่านไปตามจริงว่าคุณหนูรองดูแปลก ๆ นิสัยไม่เหมือนเดิม เสนาบดีหม่าคิดว่ามีคนแอบอ้างเป็นบุตรสาว ทั้งตอนจากกันครั้งนั้นก็ไม่ได้ลงเอยด้วยดี เขาจึงบอกปัดไม่ออกมาพบและให้ไล่ไป สาวใช้หนักใจเป็นอย่างมาก แล้วก็เป็นอย่างที่คาดว่าคุณหนูรองต้องไม่พอใจ แต่บ่าวอย่างนางจะมีปากเสียงอะไรได้ หม่าเ
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ตระกูลหม่า 2
หม่าเยี่ยนถิงที่แอบฟังอยู่เห็นด้วยในจุดนี้ จางจื่อเสวียนอยู่ติดบ้านมาก ๆ แม้แต่ตอนที่ยังอาศัยอยู่กับนางที่เมืองนั้นซึ่งความทรงจำเป็นอิสระแล้ว เขาก็ยังคงนิสัยไม่ชอบข้องเกี่ยวกับใครเกินจำเป็นอยู่ดี หรือบางทีอุปนิสัยเดิมของผู้สวมร่างก็มีผลด้วยแต่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่สาวผู้นี้เล่า นั่นเป็นสามีของข้า"คุณหนูใจเย็นไว้เถอะเจ้าค่ะ ยังไม่มีข่าวว่าท่านแม่ทัพสนใจสตรีนางใด ไม่แน่ว่าอาจแอบมีใจให้คุณหนูอยู่ก่อนแล้วก็ได้นะเจ้าคะ"ว่าแล้วสองนายบ่าวก็หัวเราะคิกคักกัน สตรีวัยแรกแย้มกับดรุณีที่มั่นหมายในใจว่าจะออกเรือนในเร็ววันหัวเราะกันเสียงเล็กเสียงน้อย พูดหยอกเย้าถึงบุรุษที่ตนได้พบเจอในแต่ละวัน แต่ก็ไม่มีใครขึ้นมาแทนที่บุรุษที่นางปรารถนาในใจได้ข้าเริ่มเข้าใจแล้วสิหญิงสาวในเงามืดหรี่ตามอง รู้สึกขุ่นมัวอยู่ในใจอย่างเงียบงัน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นประกายบางอย่างที่สะท้อนแสงตะเกียงจากใต้เตียงนอนของนาง หม่าเยี่ยนถิงย่อตัวลง รอคอยปฏิบัติการคืนนี้อย่างใจเย็น กระทั่งแสงตะเกียงในห้องนางดับลงไปครู่ใหญ่ แน่ใจว่าหญิงสาวทั้งสองที่หลับอยู่
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ตระกูลหม่า 1
"มันต้องใช้เวลาอุ้มท้องกี่เดือน" นางถามโดยไม่ละสายตาไปจากลายพาดกลอนตรงหน้า"หนึ่งปีกับอีกหกเดือน"นานอยู่นะนั่น แต่ก็ถือว่ามันรู้จุดประสงค์แรกเริ่ม"เข้าใจแล้ว เอาตามที่ตกลงกันเมื่อครู่ก็แล้วกัน""รบกวนท่านหญิงแล้วจริงๆ"หลังเสร็จธุระเรียบร้อย จอมยุทธ์หญิงทั้งสามก็มาส่งนางถึงหน้ากำแพงเมือง หม่าเยี่ยนถิงคิดว่าต้องใช้เวลาไม่นานแต่พบว่ากว่าจะกลับมาถึงก็เกือบเย็นแล้ว วันนี้ทั้งวันก็ไม่ได้ทำอะไรอีกตามเคยข้ายุ่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หลังจบงานที่เมืองหลวงแล้วยังต้องกลับไปดูแลสวนอีก จ้างคนงานสักหน่อยดีไหมนะ?"กลับมาแล้ว" ทันทีที่เข้ามาในจวนก็ร้องบอกจางจื่อเสวียนอย่างเป็นธรรมชาติ ความรู้สึกการมีคนรออยู่บ้านช่างดีจริง ๆ"กลับมาแล้วเหรอ" เมื่อได้ยินเสียงที่เอ่ยถามและดวงตาคู่คมมองมาหม่าเยี่ยนถิงจึงเอ่ยหยอกล้อด้วยรอยยิ้มบางเบา"ยังไม่กลับ""ยังไม่กลับหรอกเหรอ" ทั้งคู่สบตากันก่อนจะหัวเราะเบา ๆ"ท่านพ่อท่านแม่เล่นอะไรกันอยู่ขอรับ" จางจื่อเหวินไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ดวงตา
