Novels by พิมพ์สีทอง

สุดท้ายแล้วผู้ครองแผ่นดินจึงพยักหน้ายอมตกปากรับคำโดยง่าย เขาจะส่งราชโองการอย่างเป็นทางการไปที่จวนแม่ทัพหนุ่มในภายหลัง ส่วนฉบับที่จะส่งไปบ้านฝ่ายหญิงนั้นเขาได้ร้องขอให้ล่าช้าไปหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้..."เจ้าจะไปไหนต่อนั่น"หลี่อวิ๋นมองตามแผ่นหลังของสหายที่ดูเหมือนจะมีจุดหมายปลายทางอยู่แล้ว หลังออกจากเขตพระราชฐานชั้นนอก สหายแซ่จางก็เดินอาด ๆ ขึ้นรถม้า"ข้าต้องไปรับนางก่อน ส่วนเรื่องที่สืบกันอยู่ ข้าฝากเจ้าสานต่อด้วย" "ขอรับ ๆ ท่านแม่ทัพ ข้าจะรีบไปจัดการให้เสร็จก่อนท่านกลับมา" อีกฝ่ายพูดหยอกเย้ากึ่งประชด มองดูรถม้าแล่นออกไป จึงค่อยกลับไปทำงานของตัวเองจางจื่อเสวียนกลับมาถึงจวนพ่อบ้านก็รีบปรี่เข้ามาถามถึงเรื่องห้องพักของว่าที่นายหญิงและคุณหนูคุณชายทั้งสอง"นางกับลูกไม่ได้ตั้งใจจะพักที่นี่อย่างถาวร จัดห้องรับรองไว้ตามสมควรก็พอแล้ว""ฮูหยินไม่ปรารถนาจะอยู่จวนหรือขอรับ?" พ่อบ้านเอ่ยถามอย่างตกใจ เพราะไม่เคยเห็นภรรยาผู้ใดไม่อยู่ร่วมกันมาก่อน"นางชอบชีวิตสาวชาวไร่มากกว่า""ต้องการ

หม่าเยี่ยนถิงพยักหน้า ก่อนจะพาเด็ก ๆ ขึ้นรถม้าที่เช่ามานางจ้างพวกเขาให้ไปส่งเพราะสะดวกกว่าการเอารถม้าไปเอง เมื่อไปถึงเมืองถัดไปนางก็จะเช่ารถม้าไปเมืองต่อเมือง เปลี่ยนคันโดยสารที่เมืองนั้น ๆ แล้วไปต่อใช้เวลาค่อนวันก็เดินทางมาถึงที่หมายแรก นางเข้าพักที่โรงเตี๊ยมพวกเด็ก ๆ ที่พึ่งเคยได้ออกจากเมืองมาไกลถึงขนาดนี้เป็นครั้งแรกจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก พวกเขามองซ้ายมองขวาสองข้างทางตลอดตั้งแต่เข้าเมืองมา มันมีทุกอย่างขายเหมือนเมืองที่พวกเขาอยู่ต่างแต่สถานที่เด็ก ๆ คงชอบบรรยากาศระหว่างการเดินทางมากกว่าเป้าหมายของมัน"ไปกินข้าวกันก่อนเถิด""ข้าอยากกินหมูตุ๋นน้ำแดง" เป่าเปาน้อยมองหน้ามารดาอย่างไม่แน่ใจ เขารู้ว่าสถานะที่บ้านตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าพอจะร้องขอสิ่งที่มีมูลค่ามากมายกว่าที่เคยกิน"เอาสิ แล้วเหมียวเหมียวอยากกินอะไรล่ะ" นางหันมาถามบุตรสาวอีกคน"เกี๊ยวน้ำเจ้าค่ะท่านแม่""งั้นไปที่เหลาอาหารตรงนั้นก็แล้วกัน"หม่าเยี่ยนถิงพาบุตรทั้งสองไปที่ร้านอาหาร สั่งของง่าย ๆ มาสองสามอย่างกับข้าวหนึ่งโถ นางต

"เจ้าเป็นไรไหม" เมื่อเห็นสหายชะงักไปเขาก็ถามด้วยความเป็นห่วง"ไม่ๆ ขอโทษด้วย ข้าแค่ยังไม่ชิน" เขาโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน"ข้าเป็นห่วงเจ้าแทบแย่ ไม่รู้ว่าหนึ่งปีที่ผ่านมานี้เจ้าไปทำอะไรอยู่ที่ไหน ทุกคนตามหาก็ไม่เจอ""ข้าความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้อยู่เกือบปี""ทำไมถึงความจำเสื่อมได้ เจ้าบอกว่าจะออกเดินทางไปตามหาภรรยามิใช่หรือ" หลี่อวิ๋นกอดอก เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ และความเป็นไปได้ก็ไม่ได้มีเพียงหนึ่ง ซึ่งเขาสงสัยอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องถูกลอบทำร้าย อีกทั้งพวกเขาเองก็ตามหามาตลอดเกือบหนึ่งปี แต่กลับเหมือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย"ข้าคิดว่าตัวเองถูกลอบทำร้าย แต่ข้าจำไม่ได้เลยว่าใครเป็นคนลงมือ""ไม่แปลก ศีรษะเจ้าได้รับการกระทบกระเทือนจนถึงกับลืมเลือนไปเลยนี่""เท่าที่เจ้าตามสืบหาข้า สงสัยใครบ้างไหม""คนที่อยากกำจัดเจ้ามีอยู่สักกี่คนเชียว" สหายเจ้าสำอางตบที่นั่งว่างข้างตัว ให้เขารีบลงไปนั่งหารือกันเร็ว ๆห้องรับรองถูกจัดเป็นสถานที่ห้ามรบกวนชั่วคราว สองสหายปรึกษากันอย่า

"ข้าเอง" จางจือเหวินเอ่ยตอบพร้อมดึงหมวกคลุมลง เขามองพ่อบ้านในความทรงจำที่ดูเหมือนจะแก่ขึ้นมากกว่าในความทรงจำ"นายท่าน กลับมาได้อย่างไร กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ขอรับ!?" อีกฝ่ายรีบโค้งเคารพ ถามเป็นการใหญ่ด้วยความใจร้อนปนตื่นเต้น"เกิดเรื่องขึ้นหลายอย่างน่ะ เตรียมน้ำให้ข้าอาบที""ทราบแล้วขอรับจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้"ใช้เวลาไม่นานข่าวการกลับมาของเขาก็กระจายไปทั่วจวน สาวใช้รีบเร่งทำความสะอาด และงานที่ติดพันอยู่ให้เสร็จก่อนไปช่วยงานในครัวห้องครัวต้องจัดลำดับอาหารและรายการใหม่ทั้งหมด ในตอนที่เจ้านายหายตัวไปพวกเขากินของง่าย ๆ ที่ใช้เวลาเตรียมไม่นาน แต่พอชายหนุ่มกลับมาแล้วเขาต้องเตรียมไว้ทั้งหมด ต้องใช้วัตถุดิบที่ดีและเป็นอาหารที่นิยมทำให้ชนชั้นสูงหลังสาวใช้ออกไปซื้อวัตถุดิบที่ตลาด ข่าวการกลับมาของเขาก็กระจายออกไปอีก กลายเป็นหัวข้อสนทนาใหญ่ที่ทั้งเมืองต่างรู้กัน ใช้เวลาไม่ถึงวันก็รู้ไปถึงในวังหลวงพอผู้เป็นนายกลับมาแล้ว พ่อบ้านจึงให้ผู้ช่วยไปติดตามงานส่วนใหญ่ที่ยังคั่งค้างอยู่แทน ส่วนตนเองก็มาปฏิบัติรับใ

"เยี่ยนถิง ข้าควรต้องเอาเสื้อผ้าไปกี่ชุด"ชายหนุ่มยืนถามจากหน้าประตู เขาไม่เคยต้องจัดกระเป๋าด้วยตัวเองมาก่อน การจัดของกลับเมืองหลวงครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรกก็ว่าได้"ถ้ามีจวนอยู่ คิดว่าไม่จำเป็นต้องจัดส่วนของท่านหรอกนะ ข้าวของจำเป็นคงอยู่ที่จวนหมดแล้ว แต่เสื้อผ้าของข้ากับเด็ก ๆ คงยังไม่มีอยู่ที่นั่นแน่นอน""อ่า พูดไปก็จริงของเจ้า เช่นนั้นข้าควรทำอะไรล่ะ""ดึกดื่นป่านนี้จะทำอะไรอีกเล่า เก็บแรงไว้ทำอาหารและงานบ้านวันพรุ่งนี้เถอะ""หือ?""ถ้าเข้าเมืองหลวงไปแล้ว ไปอยู่ในจวนแล้ว ท่านคงไม่มีโอกาสทำมันอีก แล้วข้าก็อดเห็นชายหนุ่มมากความสามารถใส่ผ้ากันเปื้อนทำงานบ้านด้วย"หม่าเยี่ยนถิงใช้สายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แฝงเจตนาโลมเลียอยู่หน่อยๆ จนชายหนุ่มเผลอยกมือปิดหน้าอกตัวเองไม่รู้ตัว"เจ้าเป็นคนแบบนี้หรือนี่!""ยังไม่รู้ก็รู้ไว้เสีย" นอกจากหน้าด้านไร้ยางอายตอบกลับแล้ว นางยังกล่าวท้าทายอีกด้วย"หรืออยากลองรู้มากกว่านี้วันนี้เลยก็ได้"จางจื่อเสวียนกรีดร้อง

"เป็นอย่างไร สนุกหรือไม่""สนุกมากเลยเจ้าค่ะ มันคล้ายกับการที่ข้าเล่นกับพี่และเด็ก ๆ ในหมู่บ้าน" พวกเด็ก ๆ มักจับกลุ่มกันเองเพื่อเล่นสวมบทต่างๆ อยู่แล้ว เรื่องแบบนี้ไม่ได้ไกลตัวเลย"ลองคิดว่าถ้าไปเล่นแบบนี้ที่หน้าแพงขายดอกไม้ ลูกค้าก็จะสนใจหันมามอง ถึงไม่ซื้อในทันทีก็จะต้องเอาไปพูดต่อแน่""แม่จะให้พวกข้าเล่นบทบาทสมมุติตอนขายดอกไม้หรือขอรับ""ถูกต้อง แต่มันจะสั้นและกระชับกว่านี้""มันจะได้ผลใช่ไหมขอรับ""ได้ผลในแง่ดึงความสนใจละนะ ที่นี่ยังไม่นิยมมีดอกไม้ขายตามรายทาง เขาไม่รู้จะซื้อมันไปทำอะไร เพราะฉะนั้นนี่คือการนำทาง ว่าการซื้อดอกไม้ทำประโยชน์อะไรให้พวกเขาบ้าง" หนี่เหวินไม่เข้าใจจึงบอกให้มารดาอธิบายเพิ่มเติม"ดอกไม้ถูกนำไปประดับตามบ้านเรือนเต็มไปหมด เกือบทุกหลังที่มีดอกไม้ประดับ ไม่มีใครเกลียดดอกไม้หรืออย่างน้อยก็เท่าที่แม่รู้สึก" เด็ก ๆ ตั้งใจฟังต่อไปไม่กล้าเอ่ยขัด"บุรุษนิยมนำเครื่องหอม ถุงหอม เครื่องประทินโฉมต่าง ๆ ไปเกี้ยวพาสตรีที่ตนชอบพอ ดอกไม้นี้ก็ทำหน้าที่นั้นได้เช่นกัน

เรื่องราวจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ระหว่างเซี่ยวจวินและหลินจื่อเยว่ ถูกบอกเล่าให้กับเหล่าศิษย์พี่ทุกคนได้ฟังในค่ำคืนที่พวกเขาจัดงานฉลองต้อนรับหลานคนแรกของสำนักเจินเฉียงลุกมานั่งข้างเซี่ยวจวินพลางยกมือขึ้นตบไหล่เขาปุ ๆ อย่างเห็นใจ “น้องเขย ศิษย์น้องข้าผู้นี้นิสัยห่างไกลความเป็นสตรีปกติ ข้าเล่าเห็นใจเจ้าเสียจริง”“ใช่ ๆ พวกข้าเองก็เห็นใจเจ้า”“ศิษย์พี่ทั้งหลายรักข้าเสียจริง พากันเห็นใจบุรุษด้วยกัน ไยมิเห็นใจข้าบ้างเล่าที่มีสามีโดยที่ตอนนั้นมิรู้ว่าเขาชื่อเสียงเรียงนามอันใด”บุรุษทั้งเก้าคนพากันส่ายหน้าให้ เพราะไม่ได้รู้สึกเห็นใจสตรีเช่นศิษย์น้องเล็กอย่างที่นางเรียกร้องเลยแม้แต่น้อย“พวกท่านมิต้องเห็นใจข้าก็ได้ เพราะข้ายินยอมนางเอง มิได้ขัดขืนยามนางลุกขึ้นมาปลุกปล้ำข้า...”เพียะฝ่ามือเรียวฟาดลงบนต้นแขนแกร่งของสามีมิคิดถนอมแรง ใจจริงอยากจะแทรกกำลังภายในเข้าไปด้วยเสียด้วยซ้ำ ที่นำเรื่องน่าอายเช่นนี้ออกมาบอกเล่า ก่อนที่หลินจื่อเยว่จะหนีอุ้มเอาหลินเสวี่ยอี้เข้าไปนอนเสีย ปล่อยให้บรรดาบุรุษได้นั่ง

เทศกาลหยวนเซียวครึกครื้นไปด้วยผู้คนที่พากันออกมาชมโคมไฟกันยังจัตุรัสกลางเมืองหลวง โคมไฟกระดาษที่ถูกบรรจงเขียนภาพหรือคำกลอนขึ้นลอยไปบนฟ้ายามค่ำคืน จนทั่วนภาสว่างโร่มิต่างจากกลางวันมากมายนักเซี่ยวจวินพาหลินจื่อเยว่และหลินเสวี่ยอี้มาหยุดยืนกลางสะพาน ในมือมีโคมไฟที่เป็นรูปครอบครัวนกพิราบเผือกสีขาวนวลสามตัวเกาะอยู่บนกิ่งไม้“นกพิราบเป็นตัวแทนสันติภาพ” หลินจื่อเยว่เอ่ยขึ้นขณะทอดมองสายตาไปยังโคมไฟของพวกเขาที่ค่อย ๆ ลอยสูงขึ้น“ไม่ผิด หากแต่นกพิราบสามตัวนี้กำลังเกาะอยู่บนกิ่งไม้ ตัวผู้และตัวเมียกระพือปีกป้องลูกน้อย ข้ามองมันแทนตัวพวกเรา มีข้า มีเจ้า มีเสวี่ยอี้โผบินไปบนท้องนภาอย่างอิสระนับจากนี้”“โหราจารย์เอกแห่งวังหลวงมีคารมคมคายเช่นนี้เลยหรือ มิน่าทำให้องค์หญิงหลงใหลได้ถึงเพียงนั้น”หลินจื่อเยว่เอ่ยแซว กว่าเรื่องราวขององค์หญิงหลี่หรงเอ๋อร์จะจบลง นางแทบจะกลายร่างเป็นนางมารวันละสิบครั้ง ทว่าได้ฮ่องเต้หลี่เซียนและองค์รัชทายาทช่วยปรามจนนางถอดใจไป ก่อนจะถูกส่งตัวไปอภิเษกกับองค์ชายต่างแคว้นเพื่อเชื่อมสัมพันธ์สตรีด้วยกันม

เซี่ยวจวินอุ้มพาภรรยามาวางบนเตียงก่อนจะตามขึ้นไปคร่อมร่างเล็กเอาไว้ สายตาคู่คมไล่มองสำรวจเรือนร่างงดงามขาวผ่องไปทุกส่วนก่อนจะจับปลายเท้าเรียวขึ้นมาแล้วจรดจุมพิตไปบนหลังเท้าขาวสะอาดแผ่วเบา ยิ่งทำให้หัวใจของหลินจื่อเยว่เต้นรัวแรงหนักกว่าเดิม แม้นจะอยากดึงเท้ากลับ ทว่าก็มิอาจทำได้ เนื่องจากเซี่ยวจวินมิยอมปล่อยริมฝีปากหยักไล่พรมจูบขึ้นมาตั้งแต่ปลายเท้า ท่อนขา จนมาถึงต้นขาด้านใน เซี่ยวจวินขบเม้มมันเบา ๆ จนเกิดรอยสีกุหลาบ เซี่ยวจวินผละใบหน้าออกมาแล้วสบมองดวงตาคู่สวยครู่หนึ่ง จังหวะเดียวกันก็สอดก้านนิ้วแกร่งยาวเรียวชำแรกแทรกเข้าไปในกลีบผงางาม เรียกเสียงครางหวานจากคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดีเซี่ยวจวินมิได้หยุดเพียงเท่านั้น ยังคงโน้มลงไปตวัดดูดดึงยอดปทุมสีหวานราวกับมันเป็นของหวานเลิศรสจากสวรรค์ก็ไม่ปาน“ภรรยาข้างดงามและหอมหวานเสียจริง”“อึก ท่านพี่”ความร้อนในกายแล่นปลาบไปทั่วเรือนร่าง ยิ่งยามที่ลิ้นของสามีดูดึงยอดปทุม คล้ายกับความร้อนยิ่งเพิ่มสูงขึ้นจนกายบางบิดเร่าไปมา ยิ่งก้านนิ้วที่สอดแทรกเข้าไปภายในกายขยับเข้าออกในจังหวะท

วันต่อมาเซี่ยวจวินเดินทางเข้าวังตั้งแต่ช่วงเช้าพร้อมด้วยหลินจื่อเยว่ หากแต่วันนี้บุตรชายมิได้มาด้วย เพราะเจ้าตัวอยากไปเที่ยวตลาดกับท่านป้าอาเยียนหลังจากได้เผยความรู้สึกของกันและกันให้ได้รับรู้ และทำการแยกห้องนอนกับหลินเสวี่ยอี้ ทั้งสองก็ช่วยกันทำงาน ให้คำปรึกษากันและกันในทุกเรื่อง แม้ว่าเซี่ยวจวินจะยกอำนาจการตัดสินใจเรื่องภายในจวนให้กับหลินจื่อเยว่ ทว่านางก็ยังถามไถ่จากพ่อบ้าน ด้วยว่าที่ผ่านเขาเป็นคนดูแลจวนนี้มาตลอดเมื่อเข้ามาถึงวังหลวงทั้งเซี่ยวจวินและหลินจื่อเยว่ก็ตรงไปยังตำหนักหลงเสวียนทันที เหิงกงกงยังคงต้อนรับทั้งสองด้วยใบหน้าแย้มยิ้มปรีดา เพราะนับจากวันที่หลินจื่อเยว่แนะนำให้หลี่เซียนแช่น้ำสมุนไพรเพื่อขับพิษ ดูเหมือนหลี่เซียนก็ค่อย ๆ แข็งแรงขึ้น“เซี่ยวจวินหรือ มา ๆ เข้ามา” เสียงของหลี่เซียนดูสดใสขึ้น“เซี่ยวจวินถวายพระพรฝ่าบาท”“จื่อเยว่ถวายพระพรฝ่าบาท”ทั้งสองเอ่ยขึ้นพลางยอบกาบย่อตัวลงคารวะตามพิธีการ“นั่งเถอะ”“พระอาการเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท&rdqu

เซี่ยวจวินตั้งใจมอบหมายงานให้กับคนอื่นดูแลต่อจากนี้ แน่นอนว่านอกจากเขาและจางหมิ่นแล้วยังมีโหราจารย์อีกท่านที่เชี่ยวชาญการทำนายดวงชะตา และพยากรณ์ความเป็นไปของบ้านเมืองได้ขณะที่เซี่ยวจวินเข้าไปจัดการงานที่เหลือเพื่อมอบหมายให้คนอื่นหลังจากนี้ หลินจื่อเยว่และหลินเสวี่ยอี้ก็พากันเดินชมสวนใกล้ ๆ กลิ่นหอมของดอกไม้นานาพรรณเรียกรอยยิ้มจากใบหน้างามได้เป็นอย่างดี นางยืนมองบุตรชายวิ่งไล่จับผีเสื้อที่เข้ามาดูดน้ำหวานจากเกสรทว่าขณะเดียวกันนั้นกลับก็ปรากฏสตรีในอาภรณ์งามสง่าบ่งบอกว่านางเป็นสตรีสูงศักดิ์เดินเข้ามา หลินจื่อเยว่จึงทำเพียงดึงบุตรชายให้หลบทาง แล้วก้มหน้าก้มตาลง“วังหลวงหาใช่สถานที่ที่ใครจะเข้าออกได้ มิทราบว่าแม่นางคือผู้ใดกัน เปิ่นกงมิเคยเห็นหน้ามาก่อน”หลี่หรงเอ๋อร์ทราบจากนางกำนัลว่าเจอเซี่ยวจวินเข้ามาในวังหลวง จึงเร่งแต่งกายแล้วรีบมาหา กระทั่งมาเจอหนึ่งเด็กหนึ่งสตรีแปลกหน้า“องค์หญิง”เสียงทุ้มของเซี่ยวจวินดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้หลี่หรงเอ๋อร์ซึ่งกำลังไม่พอใจที่นางถามหลินจื่อเยว่แต่กลับไม่ได้คำตอบ

เวลาผ่านไปค่อนคืนจนดึกสงัดแล้ว ทว่าร่างสูงที่นอนอยู่บนตั่งเตียงยังคงพลิกกายไปมาสลับซ้ายขวา จนสุดท้ายต้องผุดลุกขึ้นนั่ง แล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ เฮือกหนึ่ง เซี่ยวจวินผุดลุกขึ้นแล้วเปิดประตูเพื่อออกไปข้างนอก ภายในจวนยามนี้เงียบสงัดได้ยินเพียงเสียงลมยามราตรีที่พัดโบกต้นไม้ใบหน้าให้เสียดสีกันไปมา เท้าแกร่งเดินไปหยุดอยู่หน้าเรือนหมิงเยว่ แล้วถอนหายใจออกมาอีกรอบ ขณะที่ตั้งท่าจะหันหลังกลับ ประตูเรือนหมิงเยว่ก็ถูกเปิดออกมา“เซี่ยวจวิน เป็นท่านหรือ” หลินจื่อเยว่ซึ่งตื่นมาดูบุตรชายก็หลับไม่ลงอีก จึงตั้งใจว่าจะออกมาเดินเล่น แต่ไม่คิดว่าจะเจอใครอีกคนยืนอยู่“เป็นข้าเอง เจ้าออกมาทำไมกัน”“ข้าสิต้องถามท่าน ท่านมายืนตรงนี้ทำไม” หลินจื่อเยว่เดินเข้ามาหยุดยืนใกล้ ๆ“ข้า... เอ่อ... ข้าเพียงแค่... เฮ้อ ข้านอนไม่หลับ ก่อนหน้านี้บนรถม้ามีเจ้ากับเสวี่ยอี้นอนด้วยตลอด พอต้องกลับมานอนคนเดียวข้าเลยไม่ชิน”“...”“ข้าขอนอนด้วยได้หรือไม่”เซี่ยวจวินเอ่ยถามออกไปตรง ๆ และกว่าหลิ

หลังจากที่เตรียมเสร็จแล้วจึงเริ่มลงมือก่อไฟและทำทันที นางนำซี่โครงหมูมาลวกกับน้ำในมิติสวรรค์เพื่อดับกลิ่นคาวจากนั้นจึงตักซี่โครงออกแล้วตั้งหม้อน้ำเปล่าต้ม โดยรอให้เดือด ก่อนจะไปขยับไฟให้อยู่ในระดับปานกลาง ขั้นตอนนี้ทำให้นางหงุดหงิดเล็กน้อย หากมีคนมาช่วยใส่ไฟและดูไฟให้คงดีไม่น้อย เมื่อน้ำเดือดก็รีบนำซี่โครงไปต้มทันทีตามด้วยขิงและต้นหอมที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้รอจนกระทั่งเนื้อหมูสุกจึงได้ตักออกอีกครั้ง และนำไปล้างน้ำเปล่าสามสี่รอบจนใส ส่วนขิงกับต้นหอมนั้นทิ้งไปเพราะนางใส่ไว้ไม่ให้มีกลิ่นคาวเท่านั้นจากนั้นจึงตั้งกระทะเทน้ำมันลงเล็กน้อยแล้วนำซี่โครงหมูไปผัดจนผิวเนื้อเริ่มตึง ๆ จึงใส่สวนผสมอื่น ๆ ฟางเหนียงเทน้ำในมิติที่เตรียมไว้เทใส่ในกระทะจากนั้นก็ปิดฝาตุ๋นไว้ประมาณครึ่งชั่วยาม กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้องครัวอีกครั้งระหว่างนั้นฟางเหนียงก็ทำต้มซุปปลาให้เด็ก ๆ กินเพื่อสุขภาพอีกอย่างหนึ่งปลานางจับมาจากในมิติที่เคยจับไปปล่อยเอาไว้ นางจัดการฆ่าและขอดเกล็ดปลาอย่างชำนาญ ปลาที่เลี้ยงในมิติสวรรค์ไม่มีกลิ่นคาวเหมือนปลาทั่วไปทำให้

“รนหาที่ตาย”ฟางเหนียงพูดอย่างเย็นชา ก่อนจะกระโดดลงจากรถม้าอย่างรวดเร็ว ร่างบอบบางพุ่งเข้าหาชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่หวาดกลัว ทันใดนั้นในมือของนางก็ปรากฏดาบเล่มยาวขึ้นอย่างน่าตกใจ สองร่างถอยหลบหนีอย่างตื่นตระหนก“นางมีของวิเศษ”ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน แม้จะตกใจในคราแรกแต่เวลานี้กลับกระหายอยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตนเอง หลังจากตั้งสติได้จึงร่วมมือกันพุ่งเข้าหาสตรีนั้นเต็มกำลัง อย่างไรวันนี้พวกเขาต้องได้ของวิเศษและคัมภีร์นั่นมาให้ได้ ร่างบอบบางเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว ขณะที่มือตวัดแกร่งเข้าหาศัตรูอย่างดุดัน ทุกการลงมือล้วนพุ่งเข้าจุดสำคัญของร่างกายเคร้ง เคร้ง เคร้ง!!!ฉัวะ!!!เปรี๊ยง!สามร่างพัวพันกันอย่างรวดเร็ว และเพียงไม่นานร่างบุรุษทั้งสองก็ถอยห่างออกไป ดวงตามีความตื่นตระหนกตกใจ ความกดดันและไอสังหารที่ส่งมาทำให้พวกเขาขยับตัวอย่างยากลำบาก และนั่นทำให้พวกเขาพลาดพลั้งหลายครั้งจนตอนนี้บาดแผลเริ่มเต็มร่างกาย ทว่าแม้มีบาดแผลหลายแห่งแต่ก็เป็นบาดแผลที่พวกเขาหลบหลีกจุดสำคัญของร่างกายแล้ว หากพวกเขาหลบไม่ทันก็

“พวกเราจะเลี้ยงหมูกันหรือขอรับ”ฟางเหรินเอ่ยถามดวงตาเป็นประกาย พลางคิดว่าต่อไปนี้พวกเขาจะมีเนื้อหมูกินทุกวันจะไม่ได้อดอยากอีกแล้วเพียงคิดแค่นั้นดวงตาก็เป็นประกาย ขณะที่ฟางหรงตบมืออย่างตื่นเต้นหมายมั่นว่าจะเป็นคนให้อาหารหมูเอง“ใช่แล้วละ พวกเจ้าต้องช่วยแม่เลี้ยงหมูและเลี้ยงไก่”ฟางเหนียงเอ่ยบอกเด็ก ๆ ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพาเลือกซื้อหมูซึ่งนางไม่ได้ซื้อมาเยอะเพราะจะเป็นภาระหนักเกินไป ตอนนี้นางทำงานคนเดียวและมีเพียงเด็กเท่านั้น จึงซื้อมาเพียงแค่สองตัวเท่านั้น ซึ่งทางร้านจะนำไปส่งในหมู่บ้านเย่วซินให้นับว่าเป็นเรื่องดี เพราะชาวบ้านจะได้ไม่ต้องมาสงสัยว่าอยู่ ๆ มีหมูโผล่มาได้อย่างไรเมื่อจัดการส่วนนี้ได้แล้วฟางเหนียงจึงพาเด็ก ๆ เลือกซื้อเกวียนม้า ซึ่งราคาแพงถึงสองร้อยตำลึง ส่วนเกวียนวัวราคาร้อยตำลึง ฟางเหนียงเลือกซื้อม้าแทน เพราะการเดินทางจะได้สะดวกมากขึ้น ส่วนวัวนั้นนางก็อยากเลี้ยงไว้จะได้ช่วยงานด้วย แต่ตอนนี้นางเพิ่งจะเริ่มต้น คนเดียวกลัวจะดูแลไม่ทั่วถึงเพราะยังต้องดูแลเด็ก ๆ ด้วย

ฟางเหนียงอมยิ้มก่อนจะกินข้าวตามเด็ก ๆ บ้าง มีเพียงปูเท่านั้นที่เด็กน้อยยังแกะไม่เป็น ส่วนอาหารจานอื่นเด็กน้อยก็คีบกินอย่างระมัดระวัง เพราะพวกเขาเคยอดอยากมาก่อนทำให้อาหารบนโต๊ะไม่มีหกเลยสักอย่างเนื้อปูที่ฟางเหนียงชิมดูไม่ได้สดใหม่ รสชาติค่อนข้างจืดชืดหมดแล้ว แต่เพราะเด็ก ๆ ไม่เคยกินอาหารประเภทนี้ทำให้ถูกปากไม่น้อย พวกเขากินข้าวกันไม่นานอาหารตรงหน้าก็พร่องไปเยอะพอควร แต่พวกเขาก็มองอาหารที่เหลือตรงหน้าอย่างเสียดาย ดวงตากลมโตมองมารดาอย่างเว้าวอน“ท่านแม่เราเอากลับบ้านได้หรือไม่ขอรับ”ฟางหรงเอ่ยถามอย่างนึกเสียดายอาหารตรงหน้าที่พวกเขาพยายามกินแล้วแต่กินไม่หมด เพราะเคยอดอยากมาก่อนเมื่อเห็นอาหารตรงหน้าที่เหลืออยู่จึงทำให้รู้สึกไม่มีความสุขนัก ที่จะกินทิ้งกินขว้างเช่นนี้“เดี๋ยวเย็นนี้แม่ทำอาหารอร่อย ๆ ให้พวกเจ้าได้กิน แต่หากห่อกลับเย็นนี้พวกเจ้าจะไม่กินข้าวฝีมือแม่นะ”ฟางเหนียงยิ้มรับ ก่อนจะเอ่ยบอกเด็ก ๆ ว่ากลับบ้านไปมารดาจะทำของอร่อยให้กิน ถ้าห่อกลับนางจะไม่ได้ทำอาหารเย็นซึ่งเด็ก ๆ ชอบฝีมือมารดาของตนมากกว่า จึงพยักหน้ายอมรับอย่า

นางลูบศีรษะปลอบโยนเจ้าก้อนแป้งน้อยที่ตัวสั่นอย่างโกรธเคืองที่มีคนจะแย่งมารดาตนไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดมารดาตนไว้แน่นจิตสังหารที่แผ่ออกมานั้น คมกริบราวกับใบมีดที่มองไม่เห็น บาดลึกลงไปในหัวใจของหวังเล่อที่ยืนตัวแข็งทื่ออย่างหวาดกลัว คำพูดหยุดลงอย่างกะทันหัน ดวงตาที่คอยล่อกแล่กมองสบกับดวงตาที่มืดมิดอย่างเลื่อนลอย“ไสหัวไปซะอย่าให้ข้าได้เห็นเจ้าอีก” ฟางเหนียงกล่าวอย่างเย็นชา แม้จะมีรอยยิ้มบนใบหน้าแต่แววตากลับทำให้ผู้คนหวาดกลัว แม้กระทั่งบุรุษสองคนที่อยู่ห่างออกไปยังต้องลุกขึ้นยืนมองอย่างระวัง ดวงตาของทั้งคู่มองสบตากันโดยไม่ต้องพูดก็รู้ความหมายว่า สตรีตรงหน้ามีวรยุทธ์หวังเล่อได้ยินเช่นนั้น ก็เดินออกจากร้านไปด้วยท่าทางแข็งทื่อและดวงตาเลื่อนลอย แม้กระทั่งสหายสองคนที่มาด้วยก็เร่งรีบเดินตามออกมา และร้องเรียกก็ไม่ได้มีการตอบโต้ ภายในโรงเตี๊ยมชั้นสองต่างหันไปมองสตรีที่ดูธรรมดาอย่างสับสน ทว่าบุรุษสองคนที่สวมใส่อาภรณ์เหมือนกันราวกับอยู่สำนักเดียวกันต่างมองสตรีตรงหน้าอย่างระมัดระวังทว่าฟางเหนียงไม่ได้สนใจใครอีก เมื่อครู่นางใช้วิชาสะกดจิตที่เรียนมาอย่างยากลำบาก หากไม่มีจิตสังหารที่ทำให้หวัง

“ฮูหยินเชิญทางนี้ขอรับ” เสี่ยวเอ้อมาต้อนรับอย่างดี ที่นี่เป็นโรงเตี๊ยมสองชั้น ชั้นหนึ่งสำหรับลูกค้าธรรมดาที่ไม่ค่อยมีเงินมากนัก ส่วนชั้นสองจะเป็นลูกค้าที่มีหน้ามีตา อย่างเช่นพวกบุตรหลานนายอำเภอ หรือคนที่มีเงินจ่ายหนัก ฟางเหนียงเลือกชั้นสองเพราะไม่ค่อยวุ่นวายนัก และนางอยากให้ลูกมีเวลากินของอร่อย แม้ชั้นสองจะไม่มีห้องแยกส่วนตัวแต่ก็มีความสงบมากกว่าชั้นล่าง “ฮูหยินรับอะไรดีขอรับ” เสี่ยวเอ้อเอ่ยถามหลังจากที่พวกเขานั่งลงแล้ว ฟางเหนียงให้เด็ก ๆ นั่งข้างนางคนละฝั่งจะได้สะดวกเวลาดูแลเจ้าก้อนแป้ง ซึ่งเด็กน้อยก็นั่งอย่างเรียบร้อยและเชื่อฟัง ดวงตากลมโตสอดส่องมองไปรอบร้านอย่างอยากรู้อยากเห็น เมื่อเห็นลูกชายนั่งเรียบร้อยแล้วจึงได้เงยหน้าไปมองเสี่ยวเอ้อที่รอให้บริการอยู่“ที่นี่มีอาหารอะไรขึ้นชื่อ”“มีหลายรายการขอรับ อย่างเช่นผัดปูม้าขอรับเป็นอาหารที่ทางร้านมีเพียงห้าจานต่อหนึ่งวันเท่านั้นขอรับในราคาเพียงสิบตำลึงเงินขอรับ” ฟางเหนียงเงยหน้ามองเสี่ยวเอ้อที่แนะนำอาหารให้นางอย่างอึ้ง ๆ ราคาแพงมากแต่เมื่อนึกถึงที่มาของปูม้าก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะมันอยู่ทางทิศใต้ในแคว้นเป่ยหนาน“แล้วมีรายการอาหารทะเลอื

ทั้งสองคนได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นของใหม่ที่ไม่มีรอยปะรอยขาด เป็นเรื่องปกติที่ใครก็ควรได้รับแท้ ๆ แต่เหมือนเป็นครั้งแรกที่ได้รับของเหล่านี้ ทั้งสองรู้สึกทั้งสุขทั้งเศร้าจนน้ำตาไหลออกมา ชิวย่าหนานเปลี่ยนชุดใหม่ให้บุตรชาย เห็นเขาได้ใส่เสื้อผ้าดี ๆ ก็ยิ่งร้องหนัก แต่ไม่ได้สะอื้นให้บุตรชายได้ยินหากนางมีความสามารถพอที่จะทำได้แบบนี้ก่อนหน้านี้ก็คงดีฉินหลิวซีนำตั๋วเงินจำนวนหนึ่งพันตำลึงยื่นไปให้ผู้เป็นอาจารย์ นางเก็บเอาไว้ไม่ถึงร้อยตำลึง เพราะให้บิดาไปบ้างและยังซื้อข้าวของไปไม่น้อย“สิ่งนี้คือ?”“เงินที่ท่านอาจารย์ออกหน้าช่วยไว้ ข้าขอคืนให้เจ้าค่ะ”นี่ก็ทำให้เขาอึ้งอีกแล้ว ตั้งแต่ตอนที่บอกว่าจะซื้อที่ดินสร้างบ้าน นี่ยังนำเงินมาคืนเขาอีก เด็กคนนี้มีเงินติดตัวอยู่เท่าไรกันแน่แต่ถามไปก็คงไม่บอกสินะ“ข้าไม่อยากรู้สึกว่า ตนเองติดหนี้บุญคุณใคร อาจารย์โปรดรับไว้ด้วย”“ก็ได้ ตามใจเจ้า” เขารับตั๋วเงินใบนั้นเก็บเข้าไปในอกเสื้ออย่างว่าง่าย เพียงเจอนางไม่กี่ครั้งก็พอจะคาดเดานิสัยนางได้แล้ว เขาต้องกา

“เอาละ ๆ ขอโทษด้วย ข้าผิดเอง โสมนี้ห้าร้อย...”“เจ็ดร้อย”“หกร้อย”“หนึ่งพัน”“แปดร้อย”“ข้าไม่ขาย” เด็กหญิงกอดอกอย่างไม่ยอม“ได้ ๆ หนึ่งพันสองร้อยตำลึงทอง” เถ้าแก่ยอมแพ้ก่อนนางจะเปลี่ยนใจ รีบขึ้นไปบอกบุตรสาวให้นับเงินมาให้ฉินก่วงได้ยินจำนวนเงินนั้นก็ตกใจตาค้าง ตอนแรกที่โต้เถียงกันอยู่นั้น เขานึกว่ามันอาจจะเป็นตำลึงเงินหรืออาจจะหูฝาดได้ยินผิดไป จริง ๆ อาจจะเป็นพันอีแปะ ผู้เป็นบิดายืนอึ้งไม่รู้สติ จนกระทั่งบุตรสาวได้รับเงินครบถ้วน นางจึงมาสะกิดเขาให้รู้ตัวฉินก่วงเดินเหม่อเกือบตลอดทางกลับบ้าน เขาไม่กล้าถามเลยว่า บุตรสาวไปหาของแบบนั้นมาได้อย่างไร เห็นสีหน้าผู้เป็นพ่อก็รู้ว่าเขาสงสัยแน่ หากไม่บอกอะไรเลยก็คงค้างคาใจอยู่แบบนี้“ข้าได้บังเอิญช่วยชีวิตคนผู้หนึ่งเอาไว้ เขาจึงมอบสิ่งนี้ให้เป็นการตอบแทนน่ะเจ้าค่ะ” นางยิ้มใสซื่อให้ เห็นเช่นนั้นฉินก่วงก็ไม่กล้าถามอีก แม้จะมีความรู้สึกว่านางบอกไม่หมด แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรไปมากกว่านี้ ตราบใดที่ไ

“เจ้าค่ะ เดินทางปลอดภัยนะเจ้าคะ” นางมาส่งเขาที่หน้าบ้านก่อนจะกลับเข้าไปพักผ่อนปัญหาเท่านี้ยังไม่จบ ถึงแม้อาจารย์จะเมตตาซื้อตัวมา แต่นางก็ไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร เห็นทีจะต้องใช้ไม้ตายก้นหีบเสียแล้ว นางเก็บสมุนไพรราคาสูงเอาไว้ในมิติจำนวนมากก็เพื่อการนี้ นางอยากรีบเรียนวิชาแพทย์ให้กระจ่างก็จริง แต่ไม่อยากอยู่ตัวติดกับอาจารย์ผู้นั้นไปตลอดชีวิตเพียงเพราะว่าเป็นหนี้บุญคุณ หลังจากสำเร็จวิชาจนแตกฉานพอแล้วอย่างไรนางก็จะแยกตัวออกไปอยู่ดี การเลือกจะเป็นหนี้บุญคุณนั้นตัดออกไปจากตัวเลือกนางได้เลยคืนนั้นฉินหลิวซีนอนดึกกว่าใคร หลังจากทุกคนในบ้านหลับ นางก็แอบเข้าไปในมิติเพื่อนำโสมออกมาไว้ในถุงเฉียนคุณที่หลี่เจิ้นหัวเคยให้เป็นตัวแทนมิตรภาพระหว่างพวกเขา โสมยิ่งแก่ยิ่งมีสรรพคุณดีเลิศและยิ่งราคาสูง ต้นที่นางเลือกหยิบมานี้ราคาไม่มีทางต่ำกว่าหนึ่งร้อยตำลึงทอง จากที่ดูตลาดตอนนี้ นางมีเพดานที่ตั้งเป้าไว้ในการขายมันพรุ่งนี้มาดูกันว่าจะได้สักเท่าไรเมื่อหาทางออกของปัญหาให้ตนเองได้แล้วความกังวลใจก็หมดไป คืนนั้นเป็นคืนแรกที่ครอบครัวบุตรคนรองของบ้านสกุลฉินได้หลับ

แต่ไม่ใช่เลย ทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยน มันยังเป็นเหมือนเดิมตลอด มีแต่เขาที่ปิดหูปิดตาไม่รับรู้ความจริง ลูกคนรองของบ้านหยัดกายขึ้นยืนเต็มความสูง ที่ผ่านมาก็เป็นครอบครัวเขาเสียส่วนใหญ่ที่หาเลี้ยงคนในบ้าน ลงแรงมากกว่าใคร แต่ไม่เคยได้เงินและอาหารดี ๆ กิน เช่นนั้นแล้วทนอยู่เพื่ออะไร“ท่านแม่ ข้าซาบซึ้งในบุญคุณของท่านที่ชุบเลี้ยงมาจนถึงป่านนี้ แต่ให้ข้าเมินเฉยต่อไปนั้นทำไม่ได้อีกแล้ว”“พูดเพ้อเจ้ออะไรของเจ้า!”“ตั้งแต่นี้ครอบครัวของข้าจะขอแยกตัวออกไปอยู่กันเอง”“หา!? พูดไร้สาระอะไรออกมา น้ำหน้าอย่างเจ้าน่ะหรือจะทำอะไรเองได้ แยกบ้าน พูดอะไรไร้สาระ!”คำพูดนั้นของบิดาแม้แต่ฉินหลิวซียังนึกว่าชาตินี้คงไม่ได้ยิน นางรู้สึกประหลาดใจและทึ่งอยู่หน่อย ๆ เกือบวางถาดน้ำชาแล้วปรบมือให้แล้วเชียว ถ้าบิดามีความคิดอย่างนี้ละก็ ยุให้แตกไปตอนนี้เลยดีที่สุด เด็กหญิงเห็นความหวังที่จะออกไปอยู่เองขึ้นมาชัดเจนขึ้น นี่อาจเป็นจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ในชีวิตก็ได้ นางไม่ยอมให้หลุดมือไปแน่“ท่านพ่อ” ฉินหลิวซีเรียกบิดาอย่า

“บอกชื่อและสรรพคุณของพวกมันมา” เขากล่าวและบอกให้เริ่มจากทางซ้ายสองฝาแฝดอึกอัก เพราะไม่รู้จักพวกมันเลยแม้แต่ชนิดเดียว ทั้งสองเงียบอยู่นานจนเหล่าผู้ชมยังถอดใจแทน เมื่อความเงียบเป็นคำตอบหมอเทวดาจึงหันไปหาฉินหลิวซีแทน และพยักหน้าให้นางเริ่มทุกคนที่มามุงและยังไม่ไปไหนต่างก็อึ้งเมื่อฉินหลิวซีตอบได้ทั้งหมด รวมถึงสรรพคุณแต่ละส่วนของพวกมันด้วย ราก ใบ ดอก นำไปทำยาได้ต่างกัน บางต้นหากใช้ผิดวิธีสรรพคุณรักษาที่ควรจะได้ก็ไม่เป็นผลเลยก็มีเรื่องส่วนหลังนี้ไม่มีบอกไว้ในตำราของผู้เริ่มต้น ต้องศึกษาไปสักระยะจึงจะเข้าใจ แต่เด็กหญิงคนนี้กลับรู้ ซุนเป่ยฉียกยิ้ม ดูเหมือนเขาจะเจอเพชรเม็ดงามเข้าแล้วการตอบคำถามของนางเป็นที่ฮือฮา บุตรฝาแฝดของย่าฉินรู้สึกขายหน้าจึงรีบลุกหนีออกไป ย่าฉินไม่พอใจที่หลานสาวได้หน้า หรือหากบอกให้ชัดเจนกว่านี้คือนางไม่พอใจอะไรก็ตามที่ฉินหลิวซีทำ สตรีอาวุโสโมโหขึ้นมา ด่าทอนางต่อหน้าคนอื่น“เด็กนั่นเป็นเด็กเนรคุณ กลัวอาทั้งสองได้ดีกว่า ท่านหมอพิจารณาใหม่เถอะ”คำต่อว่าของนางไม่มีคนสนใจเมื่อหมอเทวดากล่าวกับทุกคน

ท่านหมอผู้นั้นนำสมุนไพรบางอย่างที่นางไม่คุ้นกลิ่นบดละเอียดผสมกับสมุนไพรอีกหลายตัว ปั้นมันจนเป็นก้อนแล้วป้อนใส่ปากเด็กคนนั้น ไม่นานเปลือกตาที่ปิดสนิทก็เปิดขึ้น เรี่ยวแรงที่เคยหดหายเริ่มค่อย ๆ ฟื้นคืนอย่างช้า ๆ ฉินหลิวซีขมวดคิ้วทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงเลือดในกายของคนที่นอนอยู่ ขอแค่ฝึกตนจนสามารถรับรู้การเป็นไปของสิ่งแวดล้อมโดยรอบได้ ก็รับรู้ได้ว่าคนที่อยู่ใกล้ตนนั้นป่วยหรือไม่ ซึ่งน้องชายของนางยังฝึกไม่ถึงขั้นนี้ แต่ก็พอรับรู้ได้แล้ว ยาที่กินเพียงครั้งเดียวแต่ให้ผลขนาดนี้ได้นางไม่เคยได้ยินมาก่อน ขณะที่เด็กหญิงจ้องเขม็งไปยังหมอไร้นามผู้นั้นก็บังเอิญได้สบตากับเขาเข้า ฉินหลิวซีหลบสายตาไปทางอื่น เขารู้ว่านางจ้องอยู่ ซุนเป่ยฉีมองเขม็งมาเพียงครู่เดียวก็ถอนสายตากลับไปจดจ่ออยู่กับคนไข้ หมอเทวดาผู้ใช้โอสถที่ไม่เคยทิ้งชื่อไว้ที่ไหนนานรู้สึกประหลาดใจ ไม่นึกว่าเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้จะมีผู้มีพรสวรรค์เช่นนั้นอยู่ด้วย “ให้เขากินนี่ไปสักหนึ่งเดือน ร่างกายจะค่อย ๆ ดีขึ้นเอง ต้องกินอย่าให้ขาด ต่อให้ดีจนเห็นผลแล้วก็ต้องกินให้หมด” ซุนเป่ยฉีเอ่ยกำชับกับมารดาของเด็กท