กลับบ้าน 2

"ท่านแม่ เรากินเนื้อพวกนี้ได้จริง ๆ หรือขอรับ" เมื่อมานั่งโต๊ะจื่อเหวินยังไม่กล้าแตะอาหารสักอย่าง วันนี้มีเนื้อในมื้ออาหารเต็มไปหมดทั้งปกตินานวันจึงจะได้กินสักที

 ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ความที่ว่าบ้านตัวเองยากจน ถึงจะอายุเท่านั้นเขาก็ช่างสังเกตและรู้อะไรหลายอย่างมากกว่าเด็กวัยเดียว รวมถึงรู้มากกว่าน้องสาวฝาแฝดด้วย พอถ้วยน้ำแกงวางลงน้องสาวผู้นั้นก็ตักกินไม่ฟังคำใคร

 "กินได้สิ หลังจากนี้ก็จะได้กินอีกบ่อยๆ ด้วย" หม่าเยี่ยนถิงกล่าวแล้วตักเนื้อใส่ชามของลูกชายคนโต มองก็อ่านออกว่าคิดอะไรอยู่ในใจ

 เพียงมารดายิ้มให้ จื่อเหวินก็เชื่อโดยปราศจากความสงสัย เขาคีบเนื้อเข้าปาก ติดนิสัยละเลียดทีละคำด้วยความเสียดาย หากวันนั้นไม่ได้กินอีก หม่าเยี่ยนถิงมองแล้วก็เวทนานัก นางต้องขยันทำงานเยอะ ๆ แล้ว 

 นึกถึงแร่แซฟไฟร์ที่ได้มา หม่าเยี่ยนถิงก็เป็นห่วงคนที่จะไปสำรวจอยู่ว่าจะรับมือเจ้าสัตว์อสูรตัวนั้นไหวไหม อย่างดีที่สุดและไม่มีใครตายก็ต้องบังคับให้มันย้ายถิ่น อย่างเลวร้ายก็ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่หายใจ

 ซึ่งก็ไม่ควรต้องเป็นแบบนั้น เสือตัวนั้นต้