เหมืองแร่ 2

หม่าเยี่ยนถิงกระชับมีดสั้นในมือแน่น มือถือกำคบเพลิง ตั้งท่าพร้อมสู้แล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปด้านใน หากโต๊ะอาหารของมันอยู่ปากถ้ำ ที่นอนของมันคงไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก นางเดินเข้ามาลึกพอสมควรก็ยังไม่รู้สึกถึงตัวตนอื่นนอกจากตัวเอง

 คาดว่ามันคงออกไปหามื้อต่อไปอยู่ เศษใบไม้แห้งและฟางหญ้ากองสุมกันอยู่มุมหนึ่งของทางเดิน ที่นี่คงเป็นส่วนรังจริง ๆ ไม่ผิดแน่ มันไม่อยู่ที่นี่ หม่าเยี่ยนถิงหายใจสะดุด รู้สึกว่ามือตัวเองเย็นเฉียบ

 ลึกเข้ามาอีกหลายสิบเก้าก็ไม่พบรอยเท้าและสัญลักษณ์ที่พวกสัตว์มักจะทำไว้เพื่อบ่งบอกอาณาเขต มันคงไม่เข้ามาถึงในนี้ หม่าเยี่ยนถิงหายใจทั่วท้องขึ้น

 นางเริ่มออกวิ่งไปด้านใน แล้วก็พบเครื่องมือขุดเจาะขึ้นสนิมที่ถูกทิ้งไว้ ใกล้กันนั้นก็มีซากโครงกระดูกมนุษย์ที่ไม่สมบูรณ์ ที่ว่าเป็นเหมืองแร่แห่งใหม่อาจไม่จริง คงมีคนเคยลอบเข้ามาขุดก่อนถูกนักสำรวจเจอแล้ว แต่ก็ถูกสัตว์อสูรบางตัวเล่นงาน ไม่เช่นนั้นก็เป็นการขัดผลประโยชน์กันเองของกลุ่มคนที่เข้ามา

 หม่าเยี่ยนถิงไม่สนใจอดีตมนุษย์พวกนั้น นางเห็นแสงสีน้ำเงินเป็นประกายวาววับในมุมมือหลายแห่ง เร