All Chapters of ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ: Chapter 11 - Chapter 20

 "เป่าเปา แม่รู้ว่าเจ้าปีนต้นไม้เก่ง แต่อย่าขึ้นไปที่สูงแบบวันก่อนอีกเชียวนะ"   หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยกำชับก่อนแยกย้าย สองวันก่อนจื่อเหวินปีนขึ้นไปเก็บผลไม้และพลัดตกลงมา โชคดีที่ไม่ได้มีกระดูกท่อนไหนหัก แต่ก็ได้แผลฟกช้ำมาไม่น้อย หนี่เหวินเห็นฝาแฝดตัวเองตกลงมาก็ตกใจมาก ร้องไห้ใหญ่โตจนสัตว์ป่ากระเจิงหนีหมด กลัวว่าแฝดพี่จะตาย นางปลอบอยู่นานกว่าลูกสาวจะสงบลง  "เข้าใจแล้วขอรับ"  "ดีแล้ว ระวังตัวกันด้วยล่ะ ถ้าเจอสัตว์ป่าก็วิ่งมาหาแม่นะ"   หม่าเยี่ยนถิงเน้นย้ำอีกหนเพื่อให้พวกเขาเตือนใจยามนึกถึง แต่เวลาเป็นสถานการณ์จริงก็ไม่รู้จะช่วยได้แค่ไหน แต่นางเชื่อมั่นในฝีมือตัวเองระยะห่างกันเท่านี้นางสามารถเข้าไปช่วยเหลือได้ อีกอย่างป่าแถวนี้ไม่ได้มีสัตว์ใหญ่อะไรเลยกล้าทิ้งเด็กๆ ไว้เพียงลำพัง  หม่าเยี่ยนถิงไปส่งเด็ก ๆ อีกฝั่งหนึ่งจึงเดินย้อนกลับมา นางเก็บเผือกเก็บมันไปตามเรื่องและเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อย ๆ เพราะที่ที่เคยเก็บยังไม่มีต้นใหม่งอก   มือที่กำลังเอื้อมไปเด็ดผลส้มลงตะกร้าชะงักกึกหลังเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง ห่า

 "แม่นางหม่า วันนี้ก็จะขึ้นเขาอีกหรือ" เขาคนนั้นเอ่ยทักทาย นางเพียงยิ้มให้และพูดคุยกับเขาอย่างรักษามารยาท "ช่วงนี้คงขึ้นไปทุกวัน เจ้าพึ่งกลับลงมาหรือ?" "ใช่ วันนี้เจ้าคงตื่นสาย" "มีเรื่องเกิดขึ้นเล็กน้อย"  หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยตอบคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม นางผ่านโลกมาถึงสองภพด้วยกันจะดูไม่ออกได้อย่างไรว่านายพรานหนุ่มคนนี้สนใจหม่าเยี่ยนถิง ซึ่งในความทรงจำร่างเดิมไม่ได้ให้ความหวังและเว้นระยะห่างอย่างเหมาะสมเสมอ "ข้าได้ยินว่าเจ้าไปที่โรงหมอมา ใครเจ็บป่วย เป็นอะไรมากหรือไม่" "ข้ากำลังจะไปดูอาการอยู่เดี๋ยวนี้" สรรพนามที่ใช้แทนตัวนั้นทำให้พรานหนุ่มเอะใจอยู่มาก แต่ก็ยังไม่กล้าซักไซ้อะไรลึกไปกว่านี้ เขาเดินตามหลังมาที่โรงหมอในเมือง ท่านหมออาวุโสเห็นหน้าหม่าเยี่ยนถิงก็ปรี่เข้ามาหา ทักทายด้วยประโยคที่ทำให้พรานหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น "แม่นางมาแล้วรึ สามีเจ้าน่ะอาละวาดทั้งคืน" "อาละวาดหรือเจ้าคะ?" หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยถามอย่างสงสัยจนลืมประโยคแรกที่ถูกเข้าใจผิด และยังไม่มีโอกาสแก้ต่างตั้งแต่เมื่อวา

จางจื่อเสวียนมาช่วยหยิบจับในครัวบ้าง แต่ไม่นานก็โดนไล่ออกมาเพราะนางบอกว่าเขาเกะกะ เขาจึงได้มานั่งดูเด็ก ๆ ไล่จับแมลงปอแทน นี่ข้าทำอะไรไม่เป็นนอกจากวิวาทต่อยตีกับความสะอาดบ้านหรือไงนะ? เป็นผู้ชมอยู่ได้ไม่นานเด็ก ๆ ก็มาจับแขนเขาคนละข้าง ลากไปเล่นเป็นเพื่อนด้วย "ท่านพ่อเก่งจัง ข้าจับพวกมันอยู่ตั้งนานยังไม่ได้เลย" "เพราะข้าเป็นผู้ใหญ่ไงล่ะ ถ้าเจ้าโตขึ้นแล้วสูงแบบนี้ก็จับมันได้ง่าย ๆ เหมือนกัน" เขาลูบศีรษะเด็กชายด้วยความเอ็นดู "แต่ท่านพ่อดูไม่สนุกเลย พอโตขึ้นก็จับแมลงไม่สนุกแล้วเหรอ" คล้ายมีสิ้นส่วนบางอย่างหายไปกะทันหันจนเขาพูดไม่ออก ความจริงที่ออกมาจากปากเด็กน้อยอ่อนโลก ทำให้คนฟังรู้สึกขมปร่าไปถึงข้างใน "เป็นเช่นนั้น มนุษย์เสียความสดใสไประหว่างทางไม่เคยหยุดเลยสักวัน" จางจื่อเสวียนยิ้มให้สองฝาแฝด แต่รอยยิ้มนั้นดูเศร้าเหลือเกิน... หลังจากเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาเสร็จ หม่าเยี่ยนถิงก็เก็บของลงกล่องตามเดิม นางดูแล้ว อาการบาดเจ็บที่ศีรษะของเขาลึกพอสมควร คงได้กลายเป็นแผลเป็น แต่บุรุษไม่ใส่ใจเรื่องนี้เท่าไรกระม

 "บนเขา ที่ที่ชาวบ้านมักไปเก็บของป่า ข้าเห็นท่านหมดสติอยู่ทั้งบาดเจ็บหนัก เลยให้คนอื่นช่วยแบกลงมา" "คนที่ชื่อซวี่คุนหรือ?" ไม่รู้ทำไมเขาจึงติดใจกับชายคนนี้นัก คล้ายมีความไม่พอใจเกิดขึ้นทุกครั้งที่เห็นหน้า หรือแม้แต่เอ่ยถึง ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยรู้จักหรือสิ่งนี้เรียกว่าไม่ถูกชะตา? "ไม่ใช่" จางจื่อเสวียนหายใจโล่งขึ้นมาเสียเฉย ๆ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นเช่นนี้ แต่ก็ดีแล้ว จางจื่อเสวียนรู้มาว่าหม่าเยี่ยนถิงมักจะไปเก็บของป่าบนภูเขาทุกวัน วันนี้จึงตั้งใจจะไปด้วย ทว่าก็โดนห้ามไว้ ด้วยเห็นว่าเขายังป่วยอยู่ เขาอยู่เฉย ๆ ก็อยู่ไม่สุขเพราะเหมือนเอาเปรียบกับความใจดีของนาง ไว้ร่างกายหายดีเขาต้องตอบแทนแน่ หลังนางพาเด็กๆ ออกจากบ้านไปจางจื่อเสวียนก็ดำเนินกิจวัตรของคนป่วยไปตามเดิมคือกวาดใบไม้และทำความสะอาดบ้าน  ที่นี่ไม่มีปืนให้ใช้ และเขาก็ไม่เคยฝึกวิชากระบี่ หากจะป้องกันตัวด้วยวิธีที่คุ้นเคยหรือจับถนัดมือบ้างก็คงเป็นไม้พลอง จางจื่อเสวียนหยิบเอาด้ามไม้กวาดมากวัดแกว่ง ให้ร่างกายได้คุ้นชินกับการเคลื่อนไหวของเครื่องมือที่อาจเป็นอาวุธประ

 การเริ่มต้นทำร้านขายผักและผลไม้ในตอนนี้แบบเต็มเวลาคงยังไม่หมด มันต้องหาอย่างอื่นเพื่อมาสนับสนุนค่าใช้จ่ายในบ้าน "ไม่มีอะไร ข้าคิดอะไรอยู่นิดหน่อยเท่านั้น" หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยตอบพร้อมจูงมือบุตรชายบุตรสาวคนละข้างมีชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ด้วยเดินตามหลังพร้อมรถเข็นที่ใส่อุปกรณ์ค้าขาย แม้เมืองนี้จะเป็นเมืองขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่ก็มีสำนักคุ้มภัยขึ้นชื่อ หากนางใช้ความสามารถส่วนตัวทำงานได้ละก็อาจจะหาเงินได้มากกว่านี้ก็ได้ แต่ที่นางลังเลยังไม่ไปหางานทำไกลเพราะห่วงเจ้าแฝดทั้งสอง แต่ความจนเริ่มบีบบังคับให้นางลงมือทำอะไรสักอย่างแล้วจริง ๆ  หม่าเยี่ยนคิดและสรุปความตั้งใจของตัวเองในหัวอยู่คนเดียว นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุดที่นางคิดออก ตอบตัวเองได้ดังนั้นก็พยักหน้า คลายความกังวลใจลง "จางจื่อเสวียน ไหน ๆ ก็ผ่านถนนเส้นนี้แล้ว ท่านไปให้ท่านหมอตรวจสักหน่อยดีหรือไม่" คนถูกถามมองตามหม่าเยี่ยนถิงก็พบว่าพวกตนหยุดอยู่หน้าโรงหมอพอดี เขาพยักหน้า เห็นด้วยที่จะทำอย่างนั้น หากได้รับคำยืนยันว่าไม่เป็นอะไรแล้วเขาก็จะทำงานได้อย่างสบา