ทำความคุ้นเคยกันและกัน 1

จางจื่อเสวียนมาช่วยหยิบจับในครัวบ้าง แต่ไม่นานก็โดนไล่ออกมาเพราะนางบอกว่าเขาเกะกะ เขาจึงได้มานั่งดูเด็ก ๆ ไล่จับแมลงปอแทน

 นี่ข้าทำอะไรไม่เป็นนอกจากวิวาทต่อยตีกับความสะอาดบ้านหรือไงนะ?

 เป็นผู้ชมอยู่ได้ไม่นานเด็ก ๆ ก็มาจับแขนเขาคนละข้าง ลากไปเล่นเป็นเพื่อนด้วย

 "ท่านพ่อเก่งจัง ข้าจับพวกมันอยู่ตั้งนานยังไม่ได้เลย"

 "เพราะข้าเป็นผู้ใหญ่ไงล่ะ ถ้าเจ้าโตขึ้นแล้วสูงแบบนี้ก็จับมันได้ง่าย ๆ เหมือนกัน" เขาลูบศีรษะเด็กชายด้วยความเอ็นดู

 "แต่ท่านพ่อดูไม่สนุกเลย พอโตขึ้นก็จับแมลงไม่สนุกแล้วเหรอ" คล้ายมีสิ้นส่วนบางอย่างหายไปกะทันหันจนเขาพูดไม่ออก ความจริงที่ออกมาจากปากเด็กน้อยอ่อนโลก ทำให้คนฟังรู้สึกขมปร่าไปถึงข้างใน

 "เป็นเช่นนั้น มนุษย์เสียความสดใสไประหว่างทางไม่เคยหยุดเลยสักวัน" จางจื่อเสวียนยิ้มให้สองฝาแฝด แต่รอยยิ้มนั้นดูเศร้าเหลือเกิน...

หลังจากเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาเสร็จ หม่าเยี่ยนถิงก็เก็บของลงกล่องตามเดิม นางดูแล้ว อาการบาดเจ็บที่ศีรษะของเขาลึกพอสมควร คงได้กลายเป็นแผลเป็น แต่บุรุษไม่ใส่ใจเรื่องนี้เท่าไรกระม