Semua Bab ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ: Bab 41 - Bab 50

 ทว่าหม่าเยี่ยนถิงกลับไม่หือไม่อือหรือตำหนิเขาแต่อย่างใด หากนางไม่ว่า เขาขอดื้อดึงจะไม่แก้ไปจนกว่าสามีแท้จริงของนางจะปรากฏตัวได้หรือไม่นะ เห็นแก่ตัวที่สุด นายมันไอ้สารเลวซ่านหยาง เขาทะเลาะกับตัวเองไปจนถึงเวลาเข้านอน หม่าเยี่ยนถิงจะไปเล่านิทานให้เด็ก ๆ ฟังเป็นครั้งคราว หากนางไม่ยุ่งจนเกินไปหรือต้องแอบไปทำงานลับ ๆ ล่อ ๆ ตอนกลางคืนก็จะกล่อมเด็ก ๆ นอนด้วยตัวเอง  จางจื่อเสวียนคิดว่าวันนี้ตนคงหลับสบาย เพราะไม่มีเรื่องอะไรกวนใจ ชีวิตประจำวันก็สงบสุขดี แต่ว่าเขาต้องตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะได้ยินเสียงครวญครางคล้ายสัตว์ป่ากำลังบาดเจ็บ ดวงตาคมปราบหรี่ลงด้วยความฉงนสงสัย ต้นฤดูกาลที่หนาวเหน็บจะมีสัตว์ป่าใดในระแวกนี้ไม่จำศีลด้วยหรือ จางจื่อเสวียนถือตะเกียงเดินออกมานอกห้อง เงี่ยหูฟังว่ามาจากที่ใด แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามันดังมาจากห้องนอนของหม่าเยี่ยนถิง เขาผลักประตูออกอย่างแรงด้วยหัวใจเต้นระส่ำคิดว่ามีสัตว์ป่าบุรุกเข้ามา แต่เปล่าเลย ในห้องนั้นไม่มีอะไรนอกจากตัวหญิงสาวเจ้าของบ้าน แล้วเสียงหายใจหอบก็ดังขึ้นอีก เขามั่น

สองแฝดอยากปีนขึ้นเตียงไปนอนกับมารดาใจจะขาด แต่รู้ว่าตอนนี้ไม่ควร ทั้งท่านแม่ท่านพ่อป่วยพร้อมกันแบบนี้ทำให้พวกเขากังวลใจจนข่มตานอนไม่ลง แต่ด้วยวัยที่ยังต้องการการนอนมาก และพลังงานน้อย ไม่นานพวกเขาก็ผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย จางจื่อเสวียนเห็นว่าอาการตัวเองเริ่มดีขึ้นแล้วจึงลุกไปอุ้มทั้งสองให้ไปนอนตั่งตัวยาวริมหน้าต่างที่ปิดสนิด นำผ้าห่มคลุมทับกันหนาวอีกชั้น จนแล้วจนรอดหม่าเยี่ยนถิงก็ไม่รู้สึกตัวกระทั่งเช้าอีกวัน... พายุฝนสงบลงไปแล้ว ถนนหนทางกลับมาถูกปกคลุมด้วยพรมสีขาวอีกครั้ง เพราะหม่าเยี่ยนถิงยังไม่ตื่นเขาเลยมาทำอาหารเช้าแทน ซึ่งก็ทำเพียงนำอาหารมื้อเก่ามาอุ่น จางจื่อเสวียนที่คุ้นเคยกับอาวุธสังหารมากกว่ามีดทำครัว หลังหั่นมันฝรั่งออกแล้วสภาพอนาถเกินทนเขาก็ล้มเลิกที่จะทำอาหารสดใหม่แล้วนำของเก่ามาอุ่นแทน หากยังดึงดันทำต่อเกรงว่าวัตถุดิบคงสูญสิ้นหมดเพราะเขาแน่ ครั้งก่อนที่นางออกไปข้างนอกยังทำอาหารที่สามารถอุ่นร้อนไว้ให้พวกเขา แต่เวลานี้คงได้แต่อุ่นอาหารที่เหลือจากเมื่อวานเท่านั้น "ท่านแม่ยังไม่ฟื้นเลยเจ้าค่ะ" หนี่เหวินนั่งคู้ตัวมองฝูงมดที่กำลังขนอาหารกลับรังอยู่ข้างเรือนเพาะ ท่านหมอหลั

"ท่านแม่ไม่เห็นต้องขอโทษเลยเจ้าค่ะ ท่านพ่อแค่หงอย ๆ ซึม ๆ ไปเท่านั้น หากท่านแม่ยังไม่ฟื้นขึ้นมาในเร็ววัน ลูกเกรงว่าหน้าของท่านพ่อคงเหมือนเจ้าตัวลายหลังอารามมากกว่านี้" นั่นมันชื่อสุนัขจรจัดที่อยู่หลังวัดไม่ใช่หรือ? "ขอโทษที่มารดาปล่อยให้ตัวเองป่วยน่ะ" "ท่านแม่ การป่วยไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษนะเจ้าคะ ท่านบอกข้าเอง" เด็กสาวเอ่ยย้ำหน้ามู่ทู่ เหมือนว่าจะเคยพูดแบบนั้นไปจริงๆ ด้วยสิ กลืนน้ำลายตัวเองสินะข้าเนี่ย หม่าเยี่ยนถิงพูดคุยกับบุตรฝาแฝดเสียงอ่อนเสียงหวาน ลืมสิ้นเรื่องที่เคยฝันไป จางจื่อเสวียนยกถ้วยโจ๊กที่พึ่งทำขึ้นพร้อมน้ำแกงอีกหนึ่งอย่าง "เด็กๆ  ลงไปกินข้าวได้แล้ว พ่อแยกสำรับไว้ให้ที่ด้านล่าง" พอได้ยินว่ามื้อเช้าเสร็จแล้วพวกเขาก็ปีนลงจากเตียง เดินแข่งกันลงไปทานอาหาร ยังได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวขึ้นมาถึงบนนี้ "พ่อหรือ?" จางจื่อเสวียนไม่เคยแทนตัวเองเช่นนั้นมาก่อน เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่นางหลับไปกันนะ เห็นหญิงสาวมองมาหน้าฉงนเขาจึงเอ่ยเฉลยข้อข้องใจ "พวกเขาคะยั้นคะยอมว่าทำไมข้าไ

ระยะนี้หม่าเยี่ยนถิงก็อยู่ไม่ติดบ้านอีกเช่นเคย ทั้งที่ไม่มีงานที่สำนักคุ้มภัยแล้ว บ้านสวนที่ซื้อใหม่ก็ยังต้องรอปรับปรุงหลังหมดหนาว แต่นางก็ยังวุ่นวายแต่เช้าจรดเย็น บางวันก็พาเด็ก ๆ ออกไปด้วย บางวันก็ฝากเด็ก ๆ ไว้กับเขา จางจื่อเสวียนไม่รู้ว่านางกำลังทำอะไร "’งานใหม่หรือ?" "วิชาใหม่น่ะ" มื้อเช้าของวันถูกขัดจังหวะกะทันหัน หม่าเยี่ยนถิงถือกระบวยค้างไว้ กะพริบตาปริบ ๆ มองเขาเหมือนถามทางสีหน้าว่าเขาพูดเรื่องอะไรอยู่ นางทำหน้าฉงนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ "ข้ายังไม่ได้บอกหรอกหรือ" "ไม่ เจ้าไม่ได้บอกอะไรเลย ตั้งแต่หายป่วยเจ้าอยู่ติดบ้านเสียที่ไหน" หม่าเยี่ยนถิงนึกแล้วก็จริง ๆ เวลาทำงานหรือติดพันภารกิจบางอย่างนางต้องการสมาธิมาก ๆ จนบางครั้งก็หลงลืมเรื่องอื่นไป อีกอย่างนางยังไม่ค่อยชินกับการที่ต้องบอกคนอื่นว่าไปที่ไหน ทำอะไรกับใคร ต่อไปนี้คงต้องปรับตัวอีกสักหน่อยแล้ว ในเมื่อคิดว่าพวกเขายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน "ข้ากำลังเรียนฝังเข็มจากอาจารย์หมอ ถ้ามันช่วยกระตุ้นความทรงจำของท่านให้ได้ไว ๆ มันก็จะดีกับท่านและข้า" นางอธิบายเหตุผลที่หายไปบ่อยๆ ให้ฟัง ไม่รู้ว่าเขาจะยินยอมให้นางรั

หม่าเยี่ยนถิงที่กำลังก้มหน้าก้มตากลบเมล็ดพันธุ์หันมามองครู่หนึ่ง ก่อนจะนิ่งค้างไปทั้งอย่างนั้น เพราะหน้าตาเรียบเฉยเหมือนตุ๊กตาปูนปั้นเป็นทุนเดิน จึงไม่มีใครสังเกตเห็นว่าหญิงสาวผู้นี้ตกใจตาค้างไปแล้ว หม่าเยี่ยนถิงขนลุกเกรียวไปทั้งตัว เมื่อเห็นว่ามารดาไม่ตอบหนี่เหวินก็เปลี่ยนเป้าหมายไปหาพี่ชายที่กำลังนั่งดูมดขนอาหารเข้ารังแทน "เป่าเปา ๆ ดูสิว่าข้าเจออะไร" นางยื่นมือทั้งสองที่ประคองปิดไว้มาตรงหน้าเขาแล้วแบออกช้า ๆ "นี่…!" พูดยังไม่ทันจบก็หน้ามืดสลบล้มตึงไป อาการของเป่าเปาออกจะมากเกินไปในสายตาฝาแฝดผู้น้อง ที่ไม่เห็นว่าสิ่งที่นางนำมาให้ดูจะน่ากลัวตรงไหน จางจื่อเสวียนมองดูเหตุการณ์อยู่ไกลลิบรีบวิ่งกลับมาจากอีกฟากของสวน กลัวว่าแฝดผู้น้องจะไปจับตัวอันตรายอะไรเข้าด้วยความซุกซนตามวัย "เหมียวเหมียว อะไรอยู่ในมือเจ้า?" นางไม่ตอบแต่ยื่นมือให้บิดาดูแทน จางจื่อเสวียนเห็นเจ้าตัวนั้นก็ได้แต่ยิ้มแห้ง เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้เป็นแม่กับบุตรชายถึงออกอาการอย่างนั้น แหงล่ะ ใช่ว่าทุกคนจะมองกบน่ารักน่าเอ็นดูเสียที่ไหน "เจ้าอยากเลี้ยงมันหรือ" เมื่อมองดูด้วยตาเปล่าแล้วเห็นว่ามันเป็นประเภทที่ไม่มีพิษ เขาก็วาง