Lahat ng Kabanata ng First Kiss จูบ (แรก) เร้นรัก: Kabanata 1 - Kabanata 10

“ยินดีด้วยนะคะพี่เชนทร์ พี่อร ขอให้รักกันยั่งยืนมั่นคง มีน้องเร็วๆ นะคะ”สาวรูปร่างน่ารักกะทัดรัดเอ่ยกับคู่บ่าวสาวที่ยืนอยู่ตรงซุ้มดอกไม้ด้านหน้าเพื่อถ่ายรูปกับแขกที่เข้ามาในงานอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส“ขอบใจจ้ะพริก”เจ้าสาวพูดขึ้นก่อนพร้อมกับโอบไหล่บาง ซึ่งเธอก็โอบเอวตอบกลับอย่างแสดงความยินดี“ขอบใจน้องพริก”ฝ่ายเจ้าบ่าวเองก็เอ่ยตามมา ใบหน้าคมดูใจดียิ้มให้อย่างอ่อนโยนจากนั้นหญิงสาวก็ถ่ายรูปพร้อมกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวครู่หนึ่ง ก่อนจะไปยังโต๊ะซึ่งจัดให้นั่งกันตามกลุ่มคนที่รู้จักกัน“พริกมาแล้ว ทางนี้ๆ”กุลนารีเพื่อนสนิทจากที่ทำงานเดียวกันชูมือขึ้นพร้อมกับเรียกเบาๆ มาจากโต๊ะที่รวมเพื่อนร่วมงานบริษัทเธอ ซึ่งมีสามโต๊ะจึงสามารถเลือกนั่งได้ตามความสนิทสนม“วันนี้คุณเลขาสวยนะจ๊ะ”คนมาใหม่เอ่ยทักเพื่อนสนิทเป็นประโยคแรกเมื่อมาถึงโต๊ะทำเอาอีกฝ่ายยิ้มหวานเอียงอาย“แหมทำมาเป็นชม พริกก็จัดเต็มเหมือนกันนะ”เมื่อเพื่อนแซวกลับ ญาดากลับเพียงยิ้มบาง ทว่าไปไม่ถึงดวงตาคู่กลมโตที่สวยอย่างธรรมชาติ ชนิดที่แทบไม่ต้องเขียนเสริมเติมแต่งก็ยังโตจนหลายคนอิจฉาวันนี้สองสาวต่างก็เลือกใส่ชุดสีฟ้าเหมือนกัน แม้ธีมสีของงานจะเป็

“โอ๊ย พริกเอ๊ย ไปจูบกับใครที่ไหนเนี่ย”หญิงสาวขยี้หัวตัวเองไม่หยุด แม้ว่าจะอาบน้ำมาหากาแฟดื่มก็ยังนึกหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ออก เธอน่าจะเงยหน้ามองเขาบ้างสิ แต่ทำไมทุกอย่างถึงได้เบลอไปหมดจำได้แค่ปากสีแดงสดได้รูปสวยเหมาะเหม็งชวนกลืนน้ำลายของอีกฝ่ายจะบ้าตาย!!คนตัวเล็กสบถในใจขณะนั่งชันเข่าบนโซฟากุมหัว พฤติกรรมอันน่าอับอายของตัวเองทำเอาไม่อาจนอนต่อได้ทั้งที่ปวดหัวหนักมาก ทว่ากาแฟก็ไม่สามารถช่วยให้เธอดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อยทั้งที่นึกไม่ออกว่าคนที่เธอจูบและจูบเธอกลับอย่างลึกซึ้งเป็นใคร แต่ญาดากลับรู้สึกคุ้นเสียงของเขาตงิดๆ ทั้งที่สติในตอนนั้นแทบจะฟังชายหนุ่มไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ หากก็มั่นใจว่าต้องเป็นคนที่ตนรู้จักอย่างแน่นอนเพราะเขาเรียกชื่อเธอหญิงสาวครุ่นคิดอย่างจริงจังถึงความคุ้นเคยน้อยนิดที่ติดอยู่ในหัว หากก็ไม่อาจระบุได้ชัดเจน นอกจากความสูงที่ต่างจากเธอมาก“โอย...ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง!”ญาดาบ่นก่อนจะดิ้นพล่านเงยหน้าวางหัวบนพนักโซฟามองเพดานด้วยดวงตาเลื่อนลอย แต่แล้วสิ่งหนึ่งก็แล่นเข้ามาเขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่ผู้ชายคนนั้นบอกว่าจะมาส่งเธอ แล้วเธอก็ถูกพามาส่งถึงห้องชนิดไม่บุบสลาย ไม่ถูกพาเข้า

เพราะอาการแฮงค์ไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไร บวกกับความไม่สบายใจที่ยังเกาะกิน ญาดาจึงใช้เวลานอนแทบทั้งวันในวันเสาร์โดยไม่ออกไปไหนอีกกระทั่งเช้าวันถัดมาร่างบางในชุดกางเกงวอร์มขายาวเสื้อยืดยืนรอคิวน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ โดยมีถุงโจ๊กหิ้วอยู่ในมือด้วย แล้วอยู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งขยับมาใกล้พร้อมกระซิบเบาๆ“นี่ ฝากเพิ่มปาท่องโก๋สามตัวกับน้ำเต้าหู้อีกถุงสิ”ญาดาขยับตัวถอยเล็กน้อยแล้วพอเห็นว่าเป็นใครก็พูดขึ้นเสียงเบาเช่นกันเพราะไม่อยากให้คนรอบๆ หันมาสนใจ“สั่งเองสิ”“เราจะไปซื้อโจ๊ก”“แล้วไง”“ฝากหน่อยนะ”อีกฝ่ายบอก พลางจับมือข้างที่ว่างของเธอขึ้นมายัดแบงค์ยี่สิบใส่ แล้วก็วางมือบนไหล่บางตบลงเบาๆ ราวฝากฝังพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะผละไป ไม่สนใจแม้เธอจะเรียกซ้ำ“เดี๋ยวสินายวิน”เธอไม่อยากทำตัวให้เป็นจุดสนใจนักจึงไม่กล้าเรียกเขาเสียงดัง เพราะรับรู้ได้จากกระแสของคนที่อยู่ใกล้ๆ ว่ามีการเหล่มอง ซึ่งบางคนอาจไม่พอใจกับการที่เพื่อนที่มาทีหลังฝากเธอซื้อก็เป็นได้ เท่ากับคนที่มาหลังเธอต้องเสียเวลารอเพิ่มอีกหน่อยกับการเตรียมของให้เธอ แม้จะไม่นานนักทว่ามันก็น่าเกรงใจอยู่ไม่น้อยหญิงสาวได้แต่เข่นเขี้ยวคนที่ฝากตนซื้อของอยู่ในใจ

บนรถทัวร์ที่กำลังเคลื่อนออกจากมหาวิทยาลัย ญาดานั่งข้างฝ้ายเพื่อนผู้หญิงที่อยู่คนละคณะทว่ามาทำความรู้จักกันในชมรม หากก็สนิทกันพอสมควร สองสาวหันมองหน้ากันทันทีและขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเพลงที่รุ่นพี่ร้องประสานเสียงขึ้น“เสร็จล่ะมึงคราวนี้เสร็จล่ะมึง อยู่บ้านดีๆ ไม่ชอบ อยู่บ้านดีๆ ไม่ชอบ เสือกมารับน้องคราวนี้เสร็จล่ะมึง”รุ่นพี่พร้อมใจกันร้องวนอยู่ครู่ใหญ่ เพื่อนของเธอกลืนน้ำลาย ทว่าก็ไม่ได้พูดอะไร ญาดาคิดว่าอีกฝ่ายคิดเหมือนเธอก็คือ เพลงดูเป็นลางไม่ค่อยดีเท่าไรแน่นอนว่าเธอกำลังจะไปรับน้องกับชมรมที่ต่างจังหวัด แม้จะมีรับน้องภายในคณะไปแล้ว ทว่าชมรมก็มีการรับน้องด้วย ซึ่งรุ่นพี่บอกว่าเป็นการทำกิจกรรมสานสัมพันธ์พี่น้องในชมรมสนุกๆ กับได้ถ่ายรูปธรรมชาติตามสไตล์ชมรมถ่ายภาพ รุ่นน้องจึงต่างก็อยากเข้าร่วมเพราะอยากแสดงฝีมือและเหมือนได้ไปเที่ยวกลายๆมาถึงที่พักแห่งหนึ่งบริเวณแก่งกระจาน เพียงแค่รถจอดก็ได้ยินเสียงประกาศจากโทรโข่งดังขึ้นทันที“ลงมาเลยน้องๆ ลงมาเลย เข้าแถวตอนเรียงหนึ่ง ชายสามแถว หญิงสองแถว ให้ไวเลยน้องให้ไว”ญาดากับเพื่อนรีบขยับตัวทันทีเมื่อคนอื่นต่างก็ลุกพรวดแล้วมุ่งหน้าไปยังประตูรถตามๆ ก

ภาพที่ญาดาถ่ายได้แปะที่บอร์ดของชมรมหนึ่งภาพอย่างที่หญิงสาวคาดไม่ถึง ส่วนภาพที่เหลือเชนทร์ให้เธอทั้งหมด โดยรุ่นน้องคนที่ได้โชว์ภาพมีทั้งหมดสิบคนรวมเธอ หนึ่งในนั้นมีวิน หนุ่มหล่อขวัญใจสาวทั่วมหาวิทยาลัยด้วยนับตั้งแต่รับน้อง ญาดามีโอกาสได้พูดคุยกับเชนทร์มากขึ้น เพราะเขาเป็นรุ่นพี่ที่ยินดีช่วยเหลือและให้คำแนะนำน้องๆ โดยในชมรมมีการจัดอบรมบ่อยครั้งจากรุ่นพี่ ซึ่งไม่ได้บังคับรุ่นน้องให้เข้าร่วมทุกคน แต่ญาดาก็ไปทุกครั้งอย่างไม่เคยพลาด ตอนนี้เธอเริ่มเก็บเงินได้จำนวนหนึ่งแล้วแต่ยังไม่พอซื้อกล้อง แต่เมื่อจำเป็นต้องใช้ในการอบรมเมื่อไร เชนทร์ก็จะให้ยืมอย่างใจดีอย่างเช่นวันนี้ แถมยังมีชีตปึกหนาเพิ่มมาด้วย“นี่ชีตวิชาที่พริกบอกว่าไม่ค่อยเข้าใจ ของพี่เอง พี่โน้ตอะไรสำคัญๆ ไว้ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามได้”ชายหนุ่มส่งมาให้ ทำเอาญาดามองชีตกับกล้องก่อนจะมองหน้าคนให้ด้วยสายตาเหมือนเห็นพระเอกขี่ม้าขาว“แหม ใจดีกับน้องพริกกว่าทุกคนอีกแล้วไอ้เชนทร์ กลัวเขาไม่รู้หรือไงวะ”“รู้อะไร”เชนทร์ถามกลับยิ้มๆ รับคำแซว แต่ก็ไม่ได้เถียงหรือปฏิเสธ“แน่ๆๆ ทำเป็นมึน”รุ่นพี่ที่สนิทกับชายหนุ่มกระแทกไหล่ ก่อนจะเดินเข้าชมรมไป เช