บททั้งหมดของ First Kiss จูบ (แรก) เร้นรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

‘พี่พริก ไปกินข้าวกัน’เสียงข้อความเข้า เมื่อหยิบมาดูก็เห็นว่าเป็นภาสกร คนที่นั่งเพ่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊กตั้งแต่เช้าหลังเอาเสื้อผ้าใส่เครื่องและตากเสร็จเอียงคอไปมา ลืมสนใจเวลาไปโดยปริยายเกือบบ่ายสองแล้ว ไม่คิดว่าภาสกรจะรู้ว่าเธอยังไม่ได้กินข้าวกลางวัน หญิงสาวลุกขึ้นยืนหยิบมือถือ บิดขี้เกียจแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเงินก่อนจะไปยังประตู“คอยเงี่ยหูฟังเสียงประตูห้องพี่หรือไง ถึงรู้ว่ายังไม่ได้กินข้าว”เปิดประตูออกไปเจอคนที่ใส่เสื้อกล้ามกับเกงวอร์มสบายๆ รออยู่ก็อดถามไม่ได้อีกฝ่ายยิ้มให้อย่างทะเล้นก่อนจะตอบ“แค่ลองชวนดู ไม่คิดว่าจะฟลุก”ญาดาค้อนใส่ชายหนุ่มแต่ก็ก้าวออกไปแล้วปิดประตูตามหลัง“พี่พริกออกแบบเว็บอยู่ใช่ไหม”“อืม”ภาสกรชวนคุย วันหยุดเขาเองก็มีงานจ๊อบนอกที่รับทำเหมือนกันแล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าหิวข้าว“ให้ช่วยอะไรไหมพี่”ภาสกรเสนอตัวแม้จะมีงานตัวเองอยู่ ส่วนหนึ่งก็อยากทำคะแนน ถึงจะไม่ได้เดินหน้าแต่ก็อยากให้รู้ว่าเขาใส่ใจและเป็นห่วงหญิงสาว กับญาดาเขายังไม่รุกจริงจังทั้งที่รู้สึกว่าอีกฝ่ายน่ารักเพราะอย่างไรก็เป็นหัวหน้า เขาเองไม่คิดมากนักแต่มั่นใจว่าหญิงสาวจะคิดว่าไม่เหมาะสมแถมอาจเคืองเขาด้วย

โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น ญาดาเหลือบมองเบอร์เห็นว่าเป็นพนิดาจึงรับด้วยเสียงสุภาพ“ค่ะคุณวุ้น”“พริก เดี๋ยวอีกสักครึ่งชั่วโมง เอาตัวหน้าเว็บที่พริกออกแบบเข้าไปรอในห้องพี่นะจ๊ะ เดี๋ยวพี่เข้าไป”ญาดาทำงานออกแบบของตนเองเสร็จในวันอังคารช่วงเช้าจึงแจ้งกับเจ้านายของตนไป เมื่อกลับเข้ามาทำงานอื่นในตอนบ่ายอีกฝ่ายก็โทรเข้ามาหา เพราะพนิดาบอกไว้แล้วว่าจะดูตอนบ่าย“ค่ะ”หลังรับคำสั่งหญิงสาวก็ปรินต์หน้าเว็บสองชุด เพื่อให้อีกฝ่ายสะดวกในการดูและของเธอเพื่อจดแก้ไข“พี่พริกหน้าเรื่องใหม่ได้สามสิบยกค่ะ”นัชชาเดินมาบอกเธอที่โต๊ะ จำนวนหน้าหนังสือที่สามารถตีพิมพ์ได้นั้นต้องหารด้วยสิบหกลงตัว ซึ่งหมายถึงการพับกระดาษแผ่นใหญ่ที่เรียกว่า ‘ยก’ ได้จำนวนสิบหกหน้ายก โดยขนาดของหนังสือนิยายจะเป็นสิบหกหน้ายกพิเศษ บางครั้งอาจใช้แปดครึ่งหนึ่งของสิบหกในการหารก็ได้เช่นกันญาดากำลังเย็บกระดาษแยกชุดแบบเว็บไซต์อยู่พยักหน้ารับแล้วบอก“นิ้งส่งไฟล์พีดีเอฟเข้าเมล์พี่อนงค์เลยนะ เดี๋ยวพี่แจ้งพี่อนงค์ให้”ญาดาไม่ขอดูซ้ำเพราะนัชชาส่งการจัดวางกับกราฟิกภายในเล่มส่วนแรกให้ดูแล้ว ที่เหลือก็รอแก้ไขตามที่ฝ่ายกองบรรณาธิการตรวจพิสูจน์อักษร

วันศุกร์ในสามสัปดาห์ถัดมาญาดาก็ได้ไปกินข้าวกลางวันร่วมกับ พริษฐ์โดยที่เชนทร์เป็นคนนัด เพราะชายหนุ่มทั้งสองทำงานด้วยกัน เชนทร์จึงอยากรวมตัว หากก็มีนิอรร่วมวงด้วย“วินเป็นน้องชายคุณพศิน นี่เขาก็มาเป็นผู้บริหารเลยนะ พี่นี่ทำตัวไม่ถูกเลย ไอ้เรามันหัวหน้าแผนกเล็กๆ”เชนทร์พูดขำๆ ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟนิอรเองก็เคยเจอน้องชายของพนิดาแล้ว เพราะชายหนุ่มมาดูเรื่องออกแบบเว็บให้บ่อยครั้ง เพื่อนสาวสามคน พนิดา อนงค์นางและนิอรคุยปรึกษาอัปเดตความคืบหน้ากันทุกวันจึงรู้ความเคลื่อนของงานแต่ละส่วนทั้งหมด“เล็กที่ไหน ผมเห็นเดินไปทางไหนใครก็ยกมือไหว้พี่เชนทร์”“อยู่มาจะสิบปีแล้ว พี่มันของดึกดำบรรพ์”หนุ่มรุ่นพี่ยังปล่อยมุกไม่จริงจังนัก ทุกคนในโต๊ะจึงยิ้มไปตามๆ กัน ระหว่างพูดคุยพริษฐ์เองก็ลอบสังเกตสีหน้าของญาดาไปด้วยแต่ไม่มากจนเกินไป เกรงว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเขาจับผิด หากหญิงสาวยิ้มแย้มและคุยกับนิอรเสียมากกว่าจะคุยกับเชนทร์และเขา“สนิทกันดีจังเลยนะคะ เชนทร์กับรุ่นน้อง รู้ไหมคะคุณพริษฐ์ว่าตอนพริกเข้ามาทำงานใหม่ๆ ทุกคนในแผนกคิดว่าเชนทร์คบกับพริกทั้งนั้นเลย มารับไปกินข้าวตอนกลางวันทุกวันเชียว”นิอรเอ่ยขึ้นอย่างต้อ

นับแต่ก้าวเท้าเข้ามาในบริษัทก็รู้สึกได้ถึงคลื่นใต้น้ำลูกใหญ่ที่ใกล้ซัดสาดเข้าฝั่ง ทั้งที่ผู้คนเดินเข้ามาทำงานในหน้าที่ของตนเองอย่างปกติ ทว่าสีหน้ากับแววตาไม่เหมือนเดิม แม้กระทั่งบรรยากาศภายในแผนกของญาดาเองก็ค่อนข้างหม่นหมองไม่สดชื่น แต่ละคนต่างรู้ว่ากำลังจะมีบางอย่างเปลี่ยนแปลง ทว่าต่างก็ภาวนาขอให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นกันภาวนาด้วยความหวังเพียงน้อยนิดแผนงานของแผนกเป็นไปตามเป้าหมายบ้าง ยังรอเวลาบ้าง อย่างเช่นงานในส่วนที่ญาดาดูแล เว็บไซต์เพิ่งลองเปิดใช้งานได้เพียงเดือนเดียวยังต้องปรับปรุงให้สอดคล้องกับการใช้งานของผู้มาอัปนิยายและผู้อ่าน ระบบการเติมงาน การใช้เงินในการซื้อ การจ่ายเงินให้กับนักเขียน ทั้งหมดไม่สามารถเห็นผลภายในหนึ่งเดือน ทว่าก็เกิดการซื้อแล้วเช่นกัน ซึ่งต้องมีการสรุปยอดรวมแจ้งนักเขียนก่อนจ่ายเงิน งานในส่วนนี้ญาดาต้องคุยกับฝ่ายบัญชีตลอดเวลา เล่นเอาปวดหัวเหมือนกัน ช่วงเขียนเสร็จใหม่ๆ และทดลองใช้ก็ต้องประชุมกับฝ่ายบัญชีถึงวิธีการต่างๆ ด้วย ยังดีที่พนิดาปรึกษากับทางบัญชีมาก่อนล่วงหน้าแล้วบ้างว่าควรทำอย่างไร และคุยกับเธอตั้งแต่ที่ให้ภาสกรเขียนเว็บแล้วการทำงานจึงไปในทิศทางที่ทั้

เธอไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายสะอึกสะอื้นจนตัวโยนแต่อย่างใด ทว่าน้ำตากลับไหลออกมาราวกับเปิดก๊อกน้ำ ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลงโดยพริษฐ์ น้ำตาเธอก็ไหลพราก ญาดาไม่คิดว่าตัวเองเสียใจด้วยซ้ำ แต่เธอร้องไห้ ร้องโดยไม่ต้องบีบเค้นใด ร้องราวกับนางเอกที่ต้องร้องไห้ให้หน้าสวย ห้ามเบะปาก เพราะหน้าของเธอยังนิ่ง มีเพียงน้ำใสจากสองดวงตาที่ไหลลงอาบแก้มไม่ขาดสายญาดายังจับต้นชนปลายกับความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก เธอรู้ว่าไม่อยากเสียเพื่อนอย่างพริษฐ์ไป แต่ก็รับไม่ได้กับตัวตนของชายหนุ่มเธอเกลียดบุหรี่ มันพรากคนที่เธอรักไปในตอนเด็กญาดามีทั้งปู่ย่าตายายครบพร้อม ครอบครัวเธออยู่บ้านของปู่ก่อนจะย้ายออกมาอยู่ตึกแถวที่พ่อซื้อ ปู่รักและเอ็นดูเธอมากเพราะเป็นหลานสาวคนเดียว พี่น้องของพ่อมีแต่ลูกชาย เรียกว่าอยากได้อะไรก็ประเคนให้ทุกอย่างเธอจึงติดปู่ที่สุด‘เหม็น หนูไม่ชอบ’หนูน้อยญาดาเด็กเกินกว่าจะรู้ว่ามันคืออะไร แต่ก็เห็นปู่กับพ่อคีบมันติดปากตลอด พอเธอจะเข้าใกล้แล้วทำหน้ายู่ทั้งสองคนจึงยอมวางและดับมันทิ้ง กระนั้นหนูน้อยก็ยังได้กลิ่นมันจากลมหายใจของพวกท่าน ต่อมาปู่ก็เสียด้วยโรคมะเร็งปอดขณะที่ญาดาอายุสิบเอ็ดปีจึงเข้าใจว่าโรคน