1.เอ่ยคำยินดี (2)

“จูบเลย! จูบเลย!”

เสียงร่ำร้องจากบรรดาเพื่อนฝูงด้านล่างเวทีหลังพูดคุยกับบ่าวสาวจบทำให้ญาดายกไวน์ของตนขึ้นดื่มจนหมดแล้วขยับไปกระซิบกับเพื่อนสนิทใกล้ๆ

“พริกไปเข้าห้องน้ำนะ”

“ไหวแน่นะ แก้มไปด้วยไหม”

กุลนารีถามกลับเพราะอาการของเพื่อนค่อนข้างแสดงออกชัดเจนว่าเมาแล้ว

“ไปได้สบายมาก”

ญาดายิ้มหวานส่งให้แล้วรีบลุกขึ้นยืนตรงหันหลังขณะเดียวกับที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวขยับตัวเข้าใกล้กันมากขึ้น มองสบตากันหวานฉ่ำ ร่างบางพยายามตั้งตัวให้มั่นคงแล้วเดินห่างออกมาช้าๆ ท่ามกลางเสียงปรบมือโห่เฮของแขกเหรื่อ รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวจนต้องกะพริบตาถี่ไล่น้ำที่คลอขึ้นมา บังคับขาที่หนักอึ้งของตนให้ก้าวต่อ เพราะรู้ดีว่าร่างกายตัวเองค่อนข้างโอนเอน หากก็ยังเอื้อมมือไปหยิบแก้วไวน์จากบริกรที่เดินผ่านขึ้นมาดื่มจนหมดซ้ำอีกแล้ววางแก้วคืนก่อนออกจากห้องจัดเลี้ยง

เมื่อพ้นประตูไปก็ใช้มือเท้าผนังๆ ค่อยๆ เดินต่อไปยังห้องน้ำ อยากหนีให้ไกลจากตรงนี้ด้วยเวลานี้เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้แล้ว

ไหล่เล็กขยับเบาๆ พร้อมน้ำใสไหลลงอาบแก้ม นับตั้งแต่วันนี้การได้เฝ้ามองใครบางคนด้วยความสุขเล็กๆ ในหัวใจได้จบลงแล้ว ญาดาบอกตัวเอง ทั้งที่ไม่อยากร้องไห้ทว่าก็ไม่อาจห้ามน้ำตาได้

ใช่ว่าไม่รู้ไม่เห็นว่าคนที่เธอแอบรักมีแฟนและคบหากันอย่างจริงจัง ทว่าหญิงสาวก็รู้สึกยินดีกับคนทั้งสองมาตลอด ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าเรื่องอกหักเป็นเรื่องธรรมดาแล้วก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้พบเจอ เพราะชายหนุ่มคือคนเดียวที่เธอเฝ้ามองเสมอมา ญาดาจึงต้องเผชิญกับภาวะแห้วรับประทานอีกเป็นครั้งที่สองในที่ทำงาน เหมือนครั้งที่เรียนมหาวิทยาลัย

เธอพยายามเข้มแข็งแม้ในใจจะเจ็บแปลบทุกครั้งที่ได้เห็นคู่รักหวานชื่น ถึงจะไม่ได้อิจฉา แต่ก็อดเศร้าลึกอยู่คนเดียวไม่ได้ เพราะเธอไม่กล้า จึงต้องเป็นฝ่ายเก็บงำความรู้สึกอยู่เพียงในใจ ไม่อาจแสดงออกมาให้ใครรู้ได้

“ญาดา ไม่สบายเหรอ”

เสียงเรียกทุ้มดังขึ้นทำให้คนที่กำลังยืนก้มหน้าพิงผนังใกล้ทางเข้าห้องน้ำยกมือขึ้นปาดน้ำตาเร็วๆ แม้รู้ว่ามันคงทิ้งรอยคราบไว้ก็ตาม เหลือบมองคนที่ทักเล็กน้อยเพราะทั้งมึนทั้งเสียใจระคนกันจนแยกไม่ออก

“คุณพศิน”

หญิงสาวเอ่ยชื่อเจ้านายของตนด้วยเสียงที่พยายามให้ดูปกติ ทว่าเพียงแค่เห็นหน้าเธอคิ้วเข้มก็ขมวด เพราะได้เจอกันในงานก่อนหน้านี้จึงไม่จำเป็นต้องไหว้อีกฝ่ายซ้ำ

“คุณเมานี่ ทำไมมาอยู่ตรงนี้คนเดียว”

คนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำชายมามีสีหน้าเป็นห่วงแล้วมองสังเกตเธออย่างจริงจัง แต่ญาดาโบกไม้โบกมือสองข้างตรงหน้าตนเอง ตาปรือปรอย ส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่เมาเท่าไรค่ะ”

“ไม่คิดว่าคุณจะเป็นขาดื่ม?”

อีกฝ่ายยังดูสงสัย แล้วถามต่อ

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า คุณดูเหมือน...”

“ปละ...เปล่าค่ะ ดิฉัน...ไม่ได้ร้องไห้นะคะ”

คนเมาที่เสียงไม่ปกติแล้วรีบบอกจนลิ้นแทบพันกัน ก่อนจะหาทางเลี่ยง

“ขอตัวเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตานะคะ”

เธอบอกแล้วรีบผลุบเข้าห้องน้ำไป คนที่ไม่เชื่อนักจึงเอ่ยตามหลัง

“ยังไงผมจะบอกให้กุลนารีมาดูคุณนะ”

หญิงสาวที่เข้าห้องน้ำไปแล้วไม่ได้ตอบ ทว่าชายหนุ่มมองตามชั่วครู่ก่อนจะกลับไปยังห้องจัดเลี้ยงเพื่อทำตามเลขาของตน เพราะดูท่าทางพนักงานสาวค่อนข้างน่าเป็นห่วง

ทั้งที่ล้างหน้าล้างตาแล้วก็ไม่ได้ช่วยให้ญาดาดีขึ้นเท่าไรนัก หญิงสาวยืนมองสภาพตัวเองที่ตาปรือปรอย หน้าแดงก่ำที่สะท้อนจากกระจกอย่างนึกสมเพชตัวเอง เธอไม่คิดว่าการอกหักมันจะแย่ขนาดนี้ อาจเพราะเก็บกดเอาไว้มานาน ในวันที่ได้เห็นคนที่แอบรักเข้าประตูวิวาห์ก็เหมือนถูกปิดตายประตูหัวใจของเธอลงอย่างจริงจังเช่นกัน

แม้ไม่เคยหวังให้คนสองคนเลิกกัน แต่เธอก็ขอทำใจไปอีกนานหน่อย ทว่าทั้งคู่กลับคบหากันเพียงปีเดียวและตกลงแต่งงานในที่สุด

น้ำตาไหลอาบแก้มเนียนอีกครั้งเมื่อคิดไปถึงวันที่นิอรยื่นซองสีชมพูหวานให้เธอพร้อมบอกด้วยรอยยิ้มเขินอาย

‘งานแต่งพี่ เดือนหน้าจ้ะ’

เดือนเดียว! ดูจากวันที่ในการ์ดแล้วญาดามีเวลาเตรียมความรู้สึกตัวเองไม่ถึงสามสิบวันด้วยซ้ำ หญิงสาวเคยคิดว่าตนจะรับมือได้ แต่เปล่าเลย นับตั้งแต่ก้าวมาในงานใจเธอหนักอึ้งอยู่ตลอดเวลา ถึงจะเอ่ยคำยินดีกับคู่บ่าวสาวด้วยความจริงใจก็ตาม หากในใจของเธอกลับเบาโหวงราวกับบางสิ่งบางอย่างที่ยึดเหนี่ยวมานานหลายปีหลุดลอยหายไปจนต้องใช้ไวน์กดความรู้สึกของตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรให้อาการที่เหมือนมีคนเอาเข็มเล็กๆ มาทิ่ม เกิดบาดแผลที่มองไม่เห็นแต่เมื่อถูกบีบเลือดก็ล้นออกมาจนแดงฉานล้างออกได้หมด

เธอไม่อยากเจ็บแบบนี้เลย ต้องทำอย่างไรความปวดหน่วงในใจนี้ถึงจะเลือนหาย

มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาอีกครั้งแล้วเดินขาปัดป่ายออกจากห้องน้ำอย่างระมัดระวัง รู้ตัวว่าร่างกายถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์ครอบงำเกินกว่าปกติ หากก็มั่นใจว่าเธอยังดูแลตัวเองได้ เวลานี้เธอต้องการแค่หาทางหนีให้พ้นจากความหนึบปวดแปลบปลาบในอกเพียงนั้น

‘ฉันต้องทำยังไง ใครก็ได้บอกที’

ร่างบางโผเผจากหน้าห้องน้ำ เดินก้มหน้ากุมหัว โอนเอียงซ้ายทีขวาที แต่แล้วก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง ความหนาแน่นใหญ่โตทำเอาญาดาผงะ

“อุ๊ย...”

หญิงสาวคิดว่าตัวเองต้องล้มก้นจ้ำเบ้าแน่นอนจึงหลับตาปี๋ ทว่าผิดคาด แขนของอีกฝ่ายโอบเอวเธอไว้จนร่างเล็กซวนซบเข้าหาอกแกร่งในชุดสูทเนี้ยบ หน้าผากมนชนอกชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะเงยมองเขา

“ขอบคุณค่ะ”

เสียงหวานยานคางบอก ตาปรือพยายามเปิดมองแต่ความที่ยืนใกล้เกินไป หัวหนักอึ้งและเมามายจึงเห็นในระยะจำกัด ใบหน้าคมเอนออกห่างเพื่อจะก้มมองเธอ หากแต่มีบางอย่างที่สะดุดตาญาดาเสียก่อนเธอจึงไม่สนใจสิ่งอื่น

ปากได้รูปสีสดดูสวยน่าหลงใหลทั้งยังดึงดูดอย่างเหลือเชื่อ ดวงตาที่หรี่ปรือมองปากที่ขยับตรงหน้าเพียงอย่างเดียวด้วยความเคลิบเคลิ้ม แทบไม่ได้ยินอีกฝ่ายพูดด้วยซ้ำ

“เมาขนาดนี้ได้ยังไงน่ะพริก”

หญิงสาวยิ้มหวานเคลื่อนตัวขึ้นหาสิ่งที่ดูเชิญชวนนักสำหรับตนเอง ไม่เคยเห็นปากผู้ชายน่าจูบขนาดนี้มาก่อนเลย ปากบนบาง ปากล่างหนากว่าได้รูปเหมาะเจาะพอดี แถมยังสีแดงได้อย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นปากผู้ชาย

“พริก รู้ตัวไหมเนี่ย...อุบ”

‘อืม...กระด้างนิดหน่อยแต่อุ่นดีจัง’

ญาดาคิดในใจขณะแนบปากตนเองขึ้นหาปากใครคนนั้นก่อนจะปัดป่ายถูไถไปมาด้วยความพึงพอใจ

=====

เอ้า คิดว่าน่าจูบ ก็จูบซะเลยนะพริก ^^

ติดตามข่าวสารนิยายเรื่องใหม่ เมาท์ เมนต์ นะจ๊ะ