4.สะดุดรักรุ่นพี่ (1)

บนรถทัวร์ที่กำลังเคลื่อนออกจากมหาวิทยาลัย ญาดานั่งข้างฝ้ายเพื่อนผู้หญิงที่อยู่คนละคณะทว่ามาทำความรู้จักกันในชมรม หากก็สนิทกันพอสมควร สองสาวหันมองหน้ากันทันทีและขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเพลงที่รุ่นพี่ร้องประสานเสียงขึ้น

“เสร็จล่ะมึงคราวนี้เสร็จล่ะมึง อยู่บ้านดีๆ ไม่ชอบ อยู่บ้านดีๆ ไม่ชอบ เสือกมารับน้องคราวนี้เสร็จล่ะมึง”

รุ่นพี่พร้อมใจกันร้องวนอยู่ครู่ใหญ่ เพื่อนของเธอกลืนน้ำลาย ทว่าก็ไม่ได้พูดอะไร ญาดาคิดว่าอีกฝ่ายคิดเหมือนเธอก็คือ เพลงดูเป็นลางไม่ค่อยดีเท่าไร

แน่นอนว่าเธอกำลังจะไปรับน้องกับชมรมที่ต่างจังหวัด แม้จะมีรับน้องภายในคณะไปแล้ว ทว่าชมรมก็มีการรับน้องด้วย ซึ่งรุ่นพี่บอกว่าเป็นการทำกิจกรรมสานสัมพันธ์พี่น้องในชมรมสนุกๆ กับได้ถ่ายรูปธรรมชาติตามสไตล์ชมรมถ่ายภาพ รุ่นน้องจึงต่างก็อยากเข้าร่วมเพราะอยากแสดงฝีมือและเหมือนได้ไปเที่ยวกลายๆ

มาถึงที่พักแห่งหนึ่งบริเวณแก่งกระจาน เพียงแค่รถจอดก็ได้ยินเสียงประกาศจากโทรโข่งดังขึ้นทันที

“ลงมาเลยน้องๆ ลงมาเลย เข้าแถวตอนเรียงหนึ่ง ชายสามแถว หญิงสองแถว ให้ไวเลยน้องให้ไว”

ญาดากับเพื่อนรีบขยับตัวทันทีเมื่อคนอื่นต่างก็ลุกพรวดแล้วมุ่งหน้าไปยังประตูรถตามๆ กัน

เสียงดังของรุ่นพี่พูดซ้ำวนอยู่สามรอบก่อนจะนับถอยหลัง ทั้งที่ไม่อยากกระตือรือร้นนักญาดาก็ต้องพยายามทำตามที่รุ่นพี่สั่งเหมือนเพื่อนรุ่นเดียวกันคนอื่น กระทั่งจบสิ้นการนับ แถวที่รุ่นพี่ต้องการก็ยังไม่เรียบร้อย

“อ้าว ช้าๆ ทำไม ไม่เข้าใจเหรอ เรียนลูกเสือเนตรนารีกันมาแล้วไม่ใช่เหรอ”

รุ่นพี่ที่ถือโทรโข่งพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจ

“ช้าแบบนี้ก็หมอบเลย หมอบลงไป”

หลายคนเริ่มมองหน้ากัน แต่รุ่นพี่สั่งซ้ำเสียงเข้มขึ้นจึงต่างก็รีบนอนลงบนพื้น ทว่าเป็นพื้นที่เต็มไปด้วยกรวดลูกรัง

“ลุกขึ้น”

เสียงเข้มดังขึ้นอีกครั้งญาดาก็รีบลุกโดยเท้ามือกับพื้นและคุกเข่าเร็วๆ

“ช้า ยังช้าอยู่ หมอบลง”

เมื่อโดนสั่งซ้ำหลายคนก็พยายามทำตามอย่างรวดเร็ว เธอและเพื่อนผู้หญิงไม่อยากเป็นตัวถ่วงก็พยายามรีบทำให้เร็วที่สุด ทว่ายังมีคนช้าก็ยังถูกรุ่นพี่สั่งให้ลุกขึ้นยืน สลับกับนอนลงซ้ำๆ กระทั่งรุ่นน้องทุกคนทำได้เร็วพร้อมกันเป๊ะและเข้าแถวได้ถูกต้องตามที่รุ่นพี่ต้องการ

ญาดายืนฟังรุ่นพี่ปราศรัยเกี่ยวกับชมรมถ่ายภาพ บอกถึงกิจกรรมที่จะทำร่วมกันในการมารับน้องครั้งนี้ และชี้แจงเรื่องที่พัก ขณะพยายามไม่สนใจมือกับเข่าของตนที่เจ็บจนชาเพราะเธออาศัยทั้งสองอย่างเพื่อพยุงตัวเอง และยิ่งตอนที่ต้องทิ้งตัวลงนอนเร็วๆ เข่าก็กระแทกบนพื้นกรวดซ้ำๆ จนระบมไปหมดแม้จะใส่กางเกงยีนก็ตาม

หลังจากนั้นก็สามารถแยกย้ายเอากระเป๋าไปเก็บได้ แต่ต้องรีบกลับออกมาทำกิจกรรมรับน้อง โดยมีเวลาให้เปลี่ยนเสื้อผ้าที่พร้อมผจญฐานสิบห้านาที

ไม่นานเสียงนกหวีดก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงประกาศและนับถอยหลัง ญาดารีบสวมเสื้อสีดำตัวใหญ่ทับกางเกงวอร์มสีเดียวกัน ในห้องพักแบบรวมเต็มไปด้วยผู้หญิง แม้จะมีห้องน้ำแต่ถ้ารอต่อแถวก็คงไม่ทันเวลา หลายคนตัดสินใจถอดเลยซึ่งเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น

ไม่ได้มั่นใจหุ่นตัวเองหรอก แต่ไม่มีทางเลือก และก็มีแต่ผู้หญิงจึงไม่จำเป็นต้องคิดมาก

ร่างบางวิ่งไปโดยมัดผมยาวของตนเองเป็นหางม้ายกสูงไปด้วยอย่างไม่ให้เสียเวลา ขณะเดียวกันก็หันกลับไปเรียกเพื่อนสนิทที่สุดในชมรม

“ฝ้าย เร็วเข้า โอ๊ย!”

เธอบังเอิญชนกับใครคนหนึ่ง แม้จะไม่แรงนักหากก็ทำเอาเซไปเหมือนกัน อีกฝ่ายต้องจับไหล่เอาไว้ ทว่าเขาก็รีบปล่อยโดยเร็ว

“ขอโทษ”

พูดแล้วเจ้าของร่างสูงเพรียวแกร่งก็รีบมุ่งหน้าไปทางจุดที่นัดรวมพล

ญาดามองตามขณะที่ขาก็ก้าวไปด้วยเพราะไม่อยากช้า ทว่าก็ทันเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากเลยทีเดียว

ญาดากับเพื่อนสนิทผ่านทุกฐานมาพร้อมกันด้วยสภาพดูไม่ได้แม้แต่น้อย หน้าตาโดนแต่งแต้มจากรุ่นพี่ทั้งสีดำและแดง ต้องคลานในโคลนเพื่อหาของ ซึ่งไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วมีอะไรอยู่หรือไม่ มีฐานที่ต้องใช้กำลังและชิงไหวชิงพริบแม้จะมีประทับตราหลังป้ายชื่อคล้องที่ต้องผ่านให้ครบ ทว่าก็เป็นเพียงต้องการให้รุ่นน้องทำความรู้จักรุ่นพี่ในชมรม รวมทั้งเพื่อนรุ่นน้องในทีมเดียวกันให้มากขึ้น ไม่ใช่แข่งเพื่อให้ได้รางวัล หากก็มีด่านปีนป่าย โหนสลิงแบบเข้าใปนั่งในยางรถยนต์ลงน้ำอย่างสนุกสนานเช่นกัน

ฐานโหนสลิงบางคนกลัวก็จะกรีดร้องตั้งแต่ออกตัวจนลงน้ำเลยทีเดียว แต่ที่ได้รับเสียงหัวเราะก็มักจะเป็นผู้ชายที่กลัวจนปล่อยเสียงร้องออกมานั่นเอง ญาดาสามารถเล่นได้โดยไม่มีปัญหาเพราะไม่กลัวความสูง ในระหว่างที่โหนสลิงรู้สึกว่าตัวลื่นจากยางรถยนต์ มีหลายคนที่ยอมตกลงไปในน้ำตั้งแต่ช่วงระยะกลางเพื่อความสนุก ซึ่งเธอเองก็เหมือนกัน และอยากล้างตัวด้วยส่วนหนึ่ง หญิงสาวจึงไม่ฝืนและปล่อยมือเพื่อให้ตนเองหล่นลงน้ำไป

“พริก!”

ได้ยินเสียงของฝ้ายแว่วเข้ามาในหูพร้อมกับเสียงกระโดดน้ำ หากญาดาไม่ได้สนใจนักเพราะคิดว่าคนอื่นๆ ที่อยู่ในน้ำกระโจนเล่นน้ำก่อนจะค่อยๆ ทยอยขึ้น แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีคนเข้ามาใกล้ แล้วช้อนใต้รักแร้ทั้งสองข้างของเธอขึ้น หญิงสาวจึงดิ้นเบาๆ แล้วบอกอีกฝ่าย

“ไม่เป็นไรพี่ ว่ายน้ำเป็นค่ะ”

“อ้าวเหรอครับน้อง”

ชายหนุ่มปล่อยเธอโดยไม่อ้อยอิ่งแต่อย่างใด

ญาดาหันไปมองก็เห็นว่าเป็นผู้ชายใบหน้าคมคาย แม้จะไม่ได้หล่อโดดเด่นสะดุดตา ทว่ากลับมีแววตาที่ดูใจดีอยู่เต็มเปี่ยม

“เห็นเพื่อนเรียกเสียงดัง นึกว่าน้องว่ายน้ำไม่เป็นเสียอีก”

“อ๋อ ขอบคุณค่ะพี่”

ทั้งคู่ว่ายเข้าฝั่ง ฝ้ายก็รีบวิ่งมาหาเธอทันที

“เป็นอะไรไหมพริก ห่วงแทบแย่”

“ไม่เป็นไร สบายมาก”

“แหม พี่อุตส่าห์พุ่งกระโดดลงไปอย่างเท่เหมือนนักว่ายน้ำ น้องทำเอาพี่เก้อเลยเนี่ย”

ชายหนุ่มรุ่นพี่บอกพร้อมเกาหัวด้วยความเก้อและหัวเราะเบาๆ ญาดาจึงยิ้มรับเพราะอย่างน้อยเขาก็หวังดีต้องการช่วยเหลือเธอ

“ขอบคุณอีกครั้งค่ะพี่เชนทร์”

“หืม จำชื่อพี่ได้ด้วยเหรอ”

“จำได้ค่ะ พี่ยังจำชื่อพริกได้เลย ไม่งั้นพอฝ้ายตะโกนเรียกแล้วพี่จะกระโดดไปหาพริกถูกคนได้ยังไง”

คราวนี้รุ่นพี่หนุ่มยิ้มกว้าง ทว่ากลับเกาหัวตัวเองยิ่งกว่าเดิม ดูออกไม่ยากว่าอีกฝ่ายขัดเขิน สองสาวรุ่นน้องจึงหันไปยิ้มคิกให้กัน โดยป้ายชื่อเธอถอดฝากให้ฝ้ายถือให้ตั้งแต่ก่อนขึ้นไปเล่นสลิงแล้ว

ญาดาจำเขาได้เพราะอีกฝ่ายมักจะขยับตัวก่อนคนอื่นเมื่อรุ่นพี่คนที่ถือโทรโข่งออกคำสั่ง และเขาก็เป็นหัวหน้าของฐานหาของในโคลน ซึ่งชายหนุ่มแนะนำตัวเองในตอนนั้น เธอยังจำได้ว่าเคืองเขาอยู่เลย คิดว่าอีกฝ่ายหลอกให้รุ่นน้องลงโคลนเพราะไม่มีใครหาอะไรเจอ กลุ่มของเธอจึงถูกทำโทษด้วยการวางมือสองข้างที่หลังคอตัวเองแล้วกระโดดสลับขาขึ้นลงยี่สิบครั้ง

=====