2.สามหนุ่มน่าสงสัย (1)

“โอ๊ย พริกเอ๊ย ไปจูบกับใครที่ไหนเนี่ย”

หญิงสาวขยี้หัวตัวเองไม่หยุด แม้ว่าจะอาบน้ำมาหากาแฟดื่มก็ยังนึกหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ออก เธอน่าจะเงยหน้ามองเขาบ้างสิ แต่ทำไมทุกอย่างถึงได้เบลอไปหมดจำได้แค่ปากสีแดงสดได้รูปสวยเหมาะเหม็งชวนกลืนน้ำลายของอีกฝ่าย

จะบ้าตาย!!

คนตัวเล็กสบถในใจขณะนั่งชันเข่าบนโซฟากุมหัว พฤติกรรมอันน่าอับอายของตัวเองทำเอาไม่อาจนอนต่อได้ทั้งที่ปวดหัวหนักมาก ทว่ากาแฟก็ไม่สามารถช่วยให้เธอดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย

ทั้งที่นึกไม่ออกว่าคนที่เธอจูบและจูบเธอกลับอย่างลึกซึ้งเป็นใคร แต่ญาดากลับรู้สึกคุ้นเสียงของเขาตงิดๆ ทั้งที่สติในตอนนั้นแทบจะฟังชายหนุ่มไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ หากก็มั่นใจว่าต้องเป็นคนที่ตนรู้จักอย่างแน่นอนเพราะเขาเรียกชื่อเธอ

หญิงสาวครุ่นคิดอย่างจริงจังถึงความคุ้นเคยน้อยนิดที่ติดอยู่ในหัว หากก็ไม่อาจระบุได้ชัดเจน นอกจากความสูงที่ต่างจากเธอมาก

“โอย...ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง!”

ญาดาบ่นก่อนจะดิ้นพล่านเงยหน้าวางหัวบนพนักโซฟามองเพดานด้วยดวงตาเลื่อนลอย แต่แล้วสิ่งหนึ่งก็แล่นเข้ามา

เขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่

ผู้ชายคนนั้นบอกว่าจะมาส่งเธอ แล้วเธอก็ถูกพามาส่งถึงห้องชนิดไม่บุบสลาย ไม่ถูกพาเข้าโรงแรมทั้งที่สภาพแทบจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบนั้น ยิ่งน่าจะเป็นคนใกล้ตัวที่ไม่คิดจะเอาเปรียบเธอ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็ยิ่งน่าอายมาก เขาอาจนึกขยะแขยงผู้หญิงมักง่ายอย่างเธอไปแล้วก็ได้

“หรือว่าจะเป็น...นายซัน”

ญาดาพึมพำแล้วขยับตัวตรงทว่าก็ต้องกุมหัวด้วยความปวดตุบหนักอึ้ง

ภาสกรบอกแล้วว่าให้เธอกลับด้วย หมอนั่นอาจจะเป็นคนพาเธอกลับมาที่คอนโด แต่คนที่เธอจูบคงไม่ใช่เด็กนั่น...ละมั้ง?

คนคิดทำหน้าแหยสยองขวัญแล้วส่ายหน้ากับตัวเอง ผู้ชายในงานใส่สูทสีฟ้ากับน้ำเงินเป็นส่วนใหญ่ และเธอก็จำได้ว่าภาสกรก็ใส่สูทสีน้ำเงินเหมือนกับผู้ชายคนนั้น เนกไทเองก็เป็นสีโทนใกล้เคียงกันแต่เธอไม่ได้สังเกตมากนักจึงไม่แน่ใจว่าเป็นเส้นที่อยู่ในห้องของเธอหรือไม่

เธอควรโทรคุยกับหมอนั่นไปเลยดีไหม ว่าเมื่อคืนนี้เขาเป็นคนมาส่งเธอหรือเปล่า

“แต่ถ้าเด็กนั่นพูดเรื่องจูบขึ้นมาล่ะ โอ๊ย...ไม่อยากจะคิด”

หญิงสาวส่ายหน้าอย่างแรง เรื่องอับอายขายขี้หน้าแบบนี้ แถมเธอยังทำกับคนรู้จักอีก มันยิ่งทำให้ญาดากลัว กลัวว่าอยู่ๆ จะมีคนในบริษัทหรือเพื่อนฝูงที่รู้จักสักคนเดินเข้ามาแล้วแซวว่าเธอเมาแล้วบ้าปล้ำจูบอีกฝ่าย ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

เมื่อคืนนี้นอกจากคนในบริษัทแล้วก็มีเพื่อนที่เธอรู้จักสมัยเรียนมหาวิทยาลัย รวมทั้งรุ่นพี่อยู่หลายคนเลยทีเดียว

“ฉันต้องเตรียมเอาปี๊บคลุมหัวสินะ”

หญิงสาวพูดกับตัวเอง ก้มหน้าลงเพราะแค่คิดยังอยากเอาหน้ามุดหนีไปที่ไหนสักที่

แค่อกหักมันยังไม่พอใช่ไหม ทำไมต้องมีเรื่องจูบบ้าๆ นั่นด้วย ต่อไปนี้เธอจะไม่ดื่มไวน์แทนน้ำแบบนั้นอีกแล้ว ลิมิตคือสองแก้วไม่มีต่อ ญาดาปฏิญาณกับตัวเองในใจ พร้อมกับความคิดที่ไม่อยากให้ถึงวันจันทร์เลย

หวังว่าคนที่เธอจูบคงไม่ใช่คนที่ทำงาน หวังว่าจะไม่ใช่ภาสกร

ถ้าเป็นเพื่อนหรือรุ่นพี่มหาวิทยาลัยเดียวกัน อย่างน้อยเธอก็คงไม่ได้เจอหน้าคนพวกนั้นอีกง่ายๆ เพราะญาดามีรุ่นพี่กับเพื่อนสมัยเรียนที่ทำงานที่เดียวกันเพียงแค่เชนทร์ เจ้าบ่าวหมาดๆ เพียงเท่านั้น

ขอให้สวรรค์เมตตาคนอกหักรักคุด ที่ยอมเป็นแค่คนแอบรักไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ไม่คิดแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกับใครอย่างเธอด้วยเถิด

“คุณพศิน”

เมื่อก้าวออกจากห้องของตนในตอนกลางวันเพื่อลงไปหาซื้อข้าวก็เป็นจังหวะเดียวกับใครคนหนึ่งเปิดประตูออกมาจากห้องข้างๆ พอดี หญิงสาวหันมองแล้วก็พึมพำชื่อเจ้านายของตน อีกฝ่ายจึงเหลือบมาทางเธอแล้วเอ่ยทัก

“หืม? ญาดา”

“สวัสดีค่ะ”

เธอยกมือไหว้เจ้านาย ทว่าสีหน้าแสดงความคาดไม่ถึงอย่างเห็นได้ชัด ห้องข้างเธอไม่เคยมีคนเข้าออกเลยนับตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ หญิงสาวจึงเข้าใจว่าอาจจะยังไม่มีคนซื้อ แต่วันนี้กลับเห็นเจ้านายของตนทำให้แปลกใจไม่น้อย

“อยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ”

ชายหนุ่มถามขึ้นขณะมองเธอด้วยสายตาสังเกต

“ค่ะ คุณพศินเพิ่งย้ายมาอยู่เหรอคะ”

แน่นอนว่าปกติญาดาก็ไม่หาญกล้าทักทายหรือคุยกับประธารกรรมการของบริษัทนอกจากยกมือไหว้เท่านั้น หากวันนี้สถานการณ์ต่างออกไป เธอทักเขาไปก่อนแล้วถ้าไม่ถามมันก็ยังไงๆ อยู่

“เปล่าครับ ที่นี่คอนโดน้องชาย เมื่อคืนผมมาพักกับเขา”

หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะนึกขึ้นมาได้เลาๆ ว่าตนเองเจอเจ้านายก่อนเข้าห้องน้ำเมื่อคืนนี้ หรือจะเป็นเขา?

ดวงหน้าใสแดงขึ้นขณะสบตาคู่คมกริบของเจ้านายหนุ่มนิ่ง ทว่าพอมาคิดดูแล้ว เขาเพิ่งถามเธอราวกับไม่รู้ว่าเธออยู่ห้องนี้เพราะฉะนั้นไม่น่าจะเป็นพศิน

“ไง พี่พริก สร่างเมาหรือยังพี่”

เสียงทักจากด้านหนึ่งดังขัดความคิดทำให้ญาดากับพศินหันมอง แล้วก็เห็นภาสกรในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงบอลขาสั้นเดินหิ้วถุงใส่อาหารมาด้วย และเมื่อเห็นคนที่ยืนถัดจากเธอชายหนุ่มก็ยกมือไหว้ด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ มองญาดาสลับกับเจ้านายไปมาอย่างสงสัยทว่าไม่ได้เอ่ยถาม

“พี่ไม่ได้เมาอะไรมากมายจนถึงกับจะลุกไม่ขึ้นสักหน่อย”

ญาดากัดฟันตอบหนุ่มรุ่นน้องตาดุ

“ว่าจะถามคุณอยู่เหมือนกัน เมื่อคืนเห็นท่าทางดูแย่มาก”

พอเจ้านายหนุ่มพูดขึ้นมาก็ทำเอาหญิงสาวถึงกับกัดริมฝีปากด้านในเพื่อสะกดความอายของตัวเอง เพราะฟังจากน้ำเสียงกับคำพูดของเขาแล้วสภาพเธอเมื่อคืนคงน่าดูชมพิลึก

“ดิฉัน...ดีขึ้นแล้วค่ะ”

เธอหันไปตอบพศินและพยายามปั้นยิ้มทั้งที่รู้สึกหน้าร้อนผ่าวอย่างอับอาย เมื่อไม่อาจสบตาคมที่ดูเห็นอกเห็นใจได้ญาดาก็รีบหลบ ทว่ากลับเบนไปเจอเข้ากับแววตาแฝงความสงสัยของภาสกรแทน จนเธอต้องจ้องเขากลับอย่างไม่พอใจ หากในใจก็อดนึกระแวงชายหนุ่มไม่ได้ เพราะมีความเป็นไปได้สูงที่อีกฝ่ายจะเป็นคนพาเธอมาส่งถึงห้อง เพราะเขาก็อยู่ห้องฝั่งตรงข้ามกับเธอนี่เอง

“ไปครับพี่วี หิวไส้จะขาดอยู่แล้ว”

เสียงทุ้มเข้มดังขณะที่ร่างสูงกำยำของผู้ชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากห้องที่พศินเปิดประตูค้างเอาไว้

ญาดาหันมองเพราะสะดุดใจกับน้ำเสียงแล้วก็ยืนนิ่งเงียบขมวดคิ้วจ้องผู้มาใหม่ครู่หนึ่งราวประมวลความคิด จังหวะเดียวกันนั้นชายหนุ่มก็เบือนหน้ามาทางเธอทำให้ทั้งสองคนสบตากันอยู่ราวห้าวินาทีก่อนที่จะต่างก็เอ่ยขึ้น

“วิน”

“พริก”

=====

จูบใครมาเนี่ย! พริกเครียด!! ^-^

ติดตามข่าวสารนิยายเรื่องใหม่ เมาท์ เมนต์   นะจ๊ะ