All Chapters of ดุจกรงเถื่อน: Chapter 1 - Chapter 10

สนามบินแม่ฟ้าหลวง จังหวัดเชียงรายเจ้าของร่างบอบบางที่ดูอรชรอ้อนแอ้นในชุดกระโปรงยาวลายดอกไม้สีแดงมีเสื้อคลุมสีขาวก้าวออกมาจากประตูทางออกสนามบินพร้อมกระเป๋าเดินทางแบบลากหนึ่งใบที่ค่อนข้างใหญ่ มีหมวกทรงปีกกว้างสไตล์สาวหวานติดอยู่ในมือ ทั้งยังถือไม้ติดโทรศัพท์ถือมือถ่ายคลิปตนเองกับสถานที่ไปพลาง ก่อนจะหันมองซ้ายมองขวาหาบางอย่าง แล้วหยีตาจ้องเมื่อเห็นรถคันหนึ่งเพิ่งเคลื่อนมาจอดห่างออกไปจากทางออกพอสมควร‘ไร่ชาดิฐวัฒน์’รถสองแถวค่อนข้างเก่ามีป้ายชื่อไร่บ่งบอกว่าเป็นรถรับส่งคนงานของไร่ตามที่พี่ชายบอกเอาไว้ทำให้หญิงสาวกดปิดการบันทึกวิดีโอสาวในชุดกระโปรงบานพลิ้วลายดอกไม้เล็กๆ ที่เขาเห็นผ่านแว่นดำและกระจกด้านหน้าใส่หมวกปีกกว้าง แล้วลากกระเป๋าพร้อมถือไม้ที่ติดมือถือเดินตรงมาทำเอาเจ้าของใบหน้ารกครึ้มด้วยหนวดเคราถึงกับเบะปาก เป็นผู้หญิงคนนี้จริงๆ‘ยัยนั่นจะไปเที่ยวสวนดอกไม้ที่ไหนวะ’เขาคิดในใจ ใบหน้าจากที่เห็นระยะไกลผ่านแว่นดำของตนไม่ชัดเจน แต่เมื่อเจ้าตัวเดินมาทันทีที่เห็นรถของเขามาจอด ก็คงเป็นเธอที่เขาต้องมารับตามคำบอกของเพื่อนเก่าที่เขาไม่นับเป็นเพื่อนแล้ว แล้วก็นึกหยันในใจกับการแต่งตัวแสนหวานจ

ก้าวเข้ามาในสำนักงานของไร่ชาดิฐวัฒน์นิชาดาก็ชะงักเท้ากับสิ่งที่เห็น พร้อมกับเสียงพนักงานต้อนรับเอ่ยทักทาย เธอจึงยิ้มบางและตอบกลับ ก่อนก้าวเข้าไปจับกระเป๋าเดินทางใบโตพลิกหมุนไปมาดูก็ยิ่งมั่นใจว่าเป็นของตน“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”ผู้หญิงที่พาเธอมาส่งหน้าสำนักงานแล้วก็รีบขี่ต่อไปยังส่วนที่ทำงานอยู่หลังพักกลางวัน นิชาดาได้แต่ขอบคุณจนลืมถามชื่อเอาไว้ หากก็คิดว่าเจอกันอีกครั้งคงต้องขอบคุณซ้ำเพราะเจ้าตัวช่วยเหลือให้เธอหลุดรอดจากอันตรายมาได้“คุณนิชาดาใช่ไหมคะ”พนักงานสาวเดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ต้อนรับ“ฉันได้รับแจ้งไว้แล้วว่าคุณจะเข้ามายื่นใบสมัครงานวันนี้ เชิญนั่งก่อนค่ะ”“ใครเป็นคนเอากระเป๋าฉันมาไว้ที่นี่คะ”เธอนั่งลงพร้อมถาม ขณะอีกฝ่ายเดินกลับไปหลังเคาน์เตอร์ กระเป๋าถูกวางไว้ใกล้โซฟาตัวยาวหลบมุมเล็กน้อย ทว่าก็ไม่ถึงกับทิ้งไว้อย่างไม่ใส่ใจ ไม่อย่างนั้นคงถูกโยนไว้หน้าสำนักงานหรือไม่ก็ทางเข้าไร่เสียมากกว่า แต่นั่นยิ่งน่าแปลก“เห็นคนงานบอกว่าผู้จัดการไร่สั่งให้ไปเอามาจากท้ายไร่น่ะค่ะ พอเห็นท่าทางคุณฉันก็เลยมั่นใจ”อีกฝ่ายบอกราวไม่เห็นว่าเป็นเรื่องน่าสงสัยแต่อย่างใด ขณะเอกสารใบสมัครงานถูกวางล

“นายหนวด! นายเข้ามาได้ยังไง”นิชาดาอุทานเสียงดังทันทีพร้อมถอยหลังพัลวันเพราะอีกฝ่ายก้าวมาด้วยท่าทางเอื่อยเฉื่อยหากก็น่ากลัวสำหรับเธอ“กุ๊ก คุณวัช พี่ริน ทุกคนไปไหนกันหมดคะ”เธอตะโกนหาคนอื่นอย่างหวาดหวั่น แล้วกัญญาก็เปิดประตูก้าวพรวดเข้ามา“กุ๊กเรียกคุณวัชเร็วเข้า บอกให้มาจับตัวนายคนขับรถเถื่อน”“เอ่อ อะไรนะ”เพื่อนร่วมห้องสาวมีสีหน้าแปลกใจ เธอไม่ได้เล่าเรื่องเมื่อวานให้อีกฝ่ายฟังรวมถึงมธุรินด้วย เพราะคิดว่าอาจทำให้ทั้งสองคนกังวลเหมือนเช่นตน“เร็วซี่...”เธอไม่ตอบแต่ย้ำ ขณะนั้นก็ได้ยินเสียงเข้มของวัชพลดังหน้าประตู“มีอะไร เสียงดังอะไรกันเหรอกุ๊ก”“คุณวัชคะ ช่วยด้วยค่ะ”นิชาดาตะโกนอีกครั้ง ขณะจ้องร่างสูงใหญ่ที่ยืนล้วงกระเป๋าเฉยด้วยท่าทางไม่ยี่หระอย่างหวาดระแวงกัญญาขยับเข้ามาด้านในด้วยท่าทางอึกอัก แล้ววัชพลกับมธุรินก็เข้ามา เธอจึงรีบบอก“นี่ไงคะ คนขับรถเถื่อนที่ฉันเล่าให้คุณวัชฟังเมื่อวาน”ผู้จัดการกับเลขาสาวมองเธอ แล้วมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก่อนจะหันมองหน้ากัน และก็เป็นวัชพลที่เอ่ยขึ้น“หมอกคงเข้าใจผิดน่ะ นี่นาย...”นิชาดาตัวแข็งทื่อ รู้สึกตัวเย็นเฉียบทั้งใบหน้าจรดปลายเท้า และถอยหลังอีก

“อะไรนะ”เสียงหวานเบาจนแทบไม่ได้ยิน ทั้งมึนงงและเหลือเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน“ไอ้เมฆส่งเธอมาที่นี่แลกกับเงินสิบล้านพร้อมเงื่อนไขให้รับเธอเข้าทำงานและเธอต้องเป็นเมียฉัน”“เมีย...”ใบหน้าขาวซีดพร้อมสีหน้าตระหนกทำให้ธีรดนย์ส่ายหน้าพลางส่งเสียงในลำคอ“ตีหน้าซื่อได้เก่งดีนะ”“ฉันไม่รู้...”“ไม่รู้แล้วเธอถามหาฉันทำไม ไม่รู้แล้วทำไมยังอยู่ที่นี่ทั้งที่ถูกฉันในฐานะคนขับรถไล่ปล้ำเมื่อวาน เป็นคนอื่นเขาหนีเปิดแนบไปแล้ว แต่เธอยังอยู่เพราะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะรู้ว่าตัวเองจะมาเป็นเมียเจ้าของไร่”เขาลองใจผู้หญิงตรงหน้าไปเมื่อวานก็เห็นชัดแล้วว่าเจ้าตัวรู้ดีแก่ใจถึงได้ยังอยู่ต่อ“ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”นิชาดาได้แต่พึมพำ นภนต์ส่งเธอมาที่นี่เพราะเจ้านายของเขาเอ่ยปากว่าสนใจเธอในฐานะเมียเก็บ ทั้งยังบอกว่ามาอยู่ที่นี่มั่นใจได้ว่าปลอดภัยห่างไกลจากสายตาเจ้านายตนแน่นอน“ทำไมพี่เมฆต้องขอเงินนาย”เธอถามอย่างสงสัยเพราะเชื่อใจพี่ชายที่มีกันเพียงสองคนในชีวิตมากที่สุด เขาไม่มีวันทำร้ายเธอ‘พี่อยากให้หมอกมีความสุข มีชีวิตที่ดี พี่จะหาสิ่งที่ดีที่สุดให้หมอก จะไม่ยอมให้หมอกลำบาก’พี่ชายบอกกับเธออย่างนี้เสมอนับแต่ต้องใช

คำว่า ‘อีตัว’ ราวกับตบหน้าเธอ นิชาดาขอบตาร้อนผ่าว หากก็กัดริมฝีปากสะกดทุกความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ ทั้งอับอายทั้งโกรธคนที่อุ้มตนมาดื้อๆ ราวคนยุคหินแม้จะคิดว่าหากอยู่ในมุมของตัวเองก็จะไม่มีใครสนใจ ทว่าไม่ใช่ เพราะอึดใจต่อมาก็ต้องผวาเมื่อมีคนเดินเข้าใกล้พร้อมเสียงที่แว้ดขึ้น“นี่หล่อน ค่าตัวเท่าไร เดี๋ยวฉันให้คนของฉันโอนให้แล้วก็รีบออกไปจากที่นี่ซะ”นิชาดายิ่งก้มหน้าหันหลบแทนที่จะหันมอง ถูกเข้าใจผิดอย่างนี้เธอยิ่งไม่อยากพบหน้ากับใคร“เอ้า บอกมาสิ ก้มหน้าก้มตาอยู่ได้ ทีอาชีพอย่างว่ายังทำจะอายทำไม ฉันเข้าใจคนทำมาหากินอยู่หรอก...แม่ภัทร เตรียมโอนเงิน”หญิงมีอายุที่ดูคล่องแคล่วหันไปบอกผู้ช่วยส่วนตัวของตน ซึ่งเป็นหญิงสาวอายุราวสามสิบกว่า รูปร่างสะโอดสะองได้รูปสวย หน้าตาถูกแต่งแต้มอย่างประณีต เจ้าตัวล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายใบโตเตรียมจัดการตามคำสั่ง“ว่าไงยะหล่อน”คนถูกถามย้ำชักขุ่นใจ หากเธอยังเงียบคงถูกเข้าใจผิดไปตลอด เธอต้องปกป้องเกียรติของตัวเอง ในเมื่อไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องอายนิชาดารวบรวมความกล้าหันไปเผชิญหน้าพร้อมลุกขึ้นยืนขณะที่มือจับเสื้อตนไว้แน่นปกปิดร่างกายที่ถูกคุกคาม“ฉัน