All Chapters of ดุจกรงเถื่อน: Chapter 31 - Chapter 40

นิชาดานั่งคิดพลางพิมพ์บทที่ตนจะใช้พูดประกอบคลิปจนเย็นใกล้เวลาเลิกงาน และคิดว่าจะออกไปสำรวจไร่ชาอีกครั้งพรุ่งนี้ พร้อมคุยกับคนงาน เผื่อจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมหรือปรับแก้ให้เหมาะสม กระทั่งธีรดนย์เข้ามา ซึ่งวัชพลออกไปจัดการงานข้างนอกพักใหญ่แล้ว“เอ่อ นายจะเซ็นเอกสารที่ไหนคะ”เป็นมธุรินที่ถาม นิชาดาหันมองเพราะจิตใจไม่ได้จดจ่อเหมือนก่อนหน้านี้จึงรู้ว่าชายหนุ่มเข้ามาใกล้ แต่เขาก็หยุดห่างเล็กน้อย“ไม่เป็นไร ฉันจัดการเอง ใกล้เลิกงานแล้วคุณกลับเลยก็ได้”เลขาสาวรับคำแล้วเก็บของทันทีราวรู้ใจผู้เป็นนายส่วนนิชาดาเหลือบมองเวลาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ประสิทธิภาพสูงของตนแล้วก็เห็นว่ายังเหลืออีกสิบห้านาที แต่เพียงไม่กี่อึดใจมธุรินก็ยกมือไหว้ธีรดนย์แล้วบอกลาเธอ โดยที่ชายหนุ่มไม่มีทีท่าขุ่นใจแต่อย่างใด เลขาสาวไม่อยู่แล้วเขาก็วางถุงกระดาษบนโต๊ะของเธอ“ของหมอก”“อะไรคะ”ชายหนุ่มพยักพเยิดแทนคำบอก เธอจึงจำใจหยิบมาเปิดแล้วก็ต้องเผยอปากค้างเพราะเห็นเพียงอุปกรณ์กับกระเป๋าใส่ก็รู้แล้วว่าเป็นอะไร“เอาไว้ใช้ถ่ายงาน”หญิงสาวหยิบมองมามอง แล้วก็มองชายหนุ่มอย่างไม่คาดคิด กล้องถ่ายภาพรุ่นใหม่ใช้ถ่ายงานวิดีโอได้อย่างมีประสิท

ร่างอรชรลุกจากเก้าอี้แล้วทรุดลงนั่งจับกล้องขึ้นมาดู ส่วนหน้าจอที่พลิกเปิดออกมาแตก เลนส์ที่ต่อกลับกล้องก็ถึงกับร้าวอย่างเห็นได้ชัด แน่นอนว่าธีรดนย์ซื้อมาพร้อมเลนส์ด้วย มีทั้งแบบถ่ายซูมและระยะไกล นิชาดาขอบตาร้อนน้ำตารื้นขึ้นมาดื้อๆ แยกไม่ออกว่าตนตกใจหรือเสียใจกันแน่“ตายแล้ว กล้องพังเลย”มธุรินเองก็เดินอ้อมมาดูเช่นกัน ขณะที่ภัทรดานั่งลงใกล้ๆ พลางเอ่ย“ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ระวังเอง ฉันจะชดใช้ให้นะ”นิชาดาเหลือบมองคนพูดด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง พยายามสังเกตสีหน้ากับดวงตาของอีกฝ่ายก็เห็นแววสำนึกผิด“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุนี่คะ”เหมือนเธอบอกตัวเองด้วยว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เป็นเรื่องที่อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจ แต่ลึกๆ ก็อดคิดในแง่ร้ายไม่ได้อยู่ดีเธอกลายเป็นคนขี้ระแวง เพียงเพราะเห็นภัทรดาเป็นคู่แข่ง แม้ตัวเองจะมีทะเบียนสมรสอยู่ในมือก็ตามความหึงหวงของผู้หญิงนี่น่ากลัวเสียจริง“แต่ยังไงฉันก็รู้สึกไม่ดีเลย กล้องราคาไม่ใช่ถูกๆ นะคะ พังแบบนี้ไม่รู้ว่าจะซ่อมได้หรือเปล่าด้วย”นิชาดาพยักหน้ากับคำพูดของภัทรดา วางกล้องบนโต๊ะพร้อมสีหน้าหมอง“เกิดอะไรขึ้นครับ”ชายหนุ่มที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์เดินอ

กลับมาถึงสำนักงานกัญญาก็เข้ามากระซิบกระซาบถามไถ่เพราะเห็นเธอถือถุงกระดาษร้านกล้อง ขณะที่ธีรดนย์ขับรถไปดูงานอื่นในไร่“นี่อย่าบอกนะว่านายพาเธอไปซื้อกล้องใหม่น่ะ”อีกฝ่ายตาวาววับอย่างสนอกสนใจ“ว้าว สายเปย์มาก ฉันพอจะรู้ว่านายจ่ายให้ผู้หญิงที่ควงเยอะเหมือนกันนะ แต่ไม่คิดว่าจะป๋าขนาดนี้”นิชาดาได้แต่ยิ้มบาง แม้จะตงิดใจนิดๆ ที่อีกฝ่ายพูดถึงผู้หญิงของธีรดนย์ แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจมาก แล้วก็ขอตัวไปเก็บของและแก้บทที่ตนเขียนเอาไว้ก่อนหน้านี้ อยากเริ่มถ่ายงานให้ได้เร็วๆนั่งปรับบทไม่นานก็ลงตัว จากนั้นก็โทรหาส้มนัดแนะเพื่อจะถ่ายงานวันพรุ่งนี้ตั้งแต่เช้าตรู่ นิชาดาวางแพลนตื่นมาถ่ายสต๊อกช็อตเวลาที่ฟ้ามืดจนสว่างในไร่ด้วย และมีมุมสวยเก็บภาพไร่ชาแบบกว้างเอาไว้ในใจแล้ว“คุยกับส้มแล้วเหรอจ๊ะ”มธุรินที่นั่งทำงานอยู่ในนี้ด้วยถามขึ้น เพราะห้องไม่ได้กว้างและโต๊ะไม่ไกลกันมากจึงพูดคุยกันง่าย“ว่าจะถ่ายพรุ่งนี้น่ะค่ะ”“ให้พี่นัดคุณพีให้ด้วยเลยดีไหม ถ่ายทั้งวันวันเดียวไปเลย”“จะดูกะทันหันไปไหมคะ กลัวทางนั้นจะเตรียมตัวไม่ทัน”“คุณพีบอกว่าพร้อมถ่ายอยู่แล้วนี่นา ของก็พร้อมแล้ว แต่หมอกเลือกมุมสวยๆ กับตั้งกล้องเอง ถ่า

“อยากให้พี่เมฆมาร่วมงานจัง”นิชาดาบอกพี่ชายเกี่ยวกับงานแต่งของตัวเอง อีกฝ่ายแสดงความดีใจที่เธอกับธีรดนย์ได้ลงเอยกันแล้วก็อวยพรให้ครองคู่อย่างมีความสุข แต่ชายหนุ่มไม่สะดวกจะมาที่ไร่ หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยรอเวลาไปงานเธอจึงโทรหาพี่ชายอีกครั้ง อยากได้กำลังจากเขา‘พี่ก็เสียดายที่ไปไม่ได้ แต่ไม่สะดวกจริงๆ ตอนนี้พี่ยังไม่อยากให้เจ้านายพี่รู้ว่าหมอกอยู่ไหน’หญิงสาวจำเรื่องที่พี่ชายอยากให้เธอมาอยู่ที่นี่เพื่อหลีกเลี่ยงเจ้านายของเขาได้ ทั้งไร่นี้ยังมีงานประจำที่เหมาะกับเธอหลังจากต้องออกจากงานมาพักหนึ่ง หากได้ทำงานก็นับว่ามีความมั่นคงขึ้น เธอจึงตกปากรับคำมาสมัครงานที่นี่ แม้จะต้องอยู่ห่างจากพี่ชายครั้งแรกก็ลองมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองดูบ้าง‘ยังไงไอ้ดนย์มันก็รับปากพี่แล้วว่าจะดูแลหมอก ต่อไปนี้หมอกก็ใช้ชีวิตที่นั่นอย่างสบายใจเถอะนะ เรื่องหนี้สินอะไรพวกนั้นก็ไม่ต้องไปคิดถึงมันอีกแล้ว’“หนี้?”“หมอก”เสียงของธีรดนย์ที่แต่งตัวทีหลังเธอดังขึ้น หญิงสาวจึงยังไม่ถามไถ่พี่ชายต่อ เธอหันไปมองชายหนุ่มขณะฟังเสียงของนภณต์‘ถึงจะต้องแต่งเพราะหนี้ แต่พี่ก็มั่นใจในตัวไอ้ดนย์ มันดีพอสำหรับหมอกแน่นอน’เหมือนบางอย่างพุ

นิชาดาปัดป้องรุนแรงขึ้น มือทั้งผลัก จิกข่วน ตบตีริมฝีปากได้รูป แก้มสากกับบ่าหนา ไม่อยากยอมจำนนเช่นที่ชายหนุ่มปรามาศ ทว่าใบหน้าคมเข้มกลับไม่ยอมห่าง ลำคอเธอทั้งแสบร้อนทั้งซ่านสยิวเพราะการจูบไซ้ซอกซอนอันดุดัน แล้วอกอวบหยุ่นข้างหนึ่งก็ถูกรวบเข้าอุ้งปากร้อนเมื่อชุดสวยถูกเลื่อนลงต่อไปกองที่เอว“อื้อ”เธอได้เพียงส่งเสียงคัดค้านในลำคอ มือสองข้างถูกกดลงแนบที่นอนเพราะอีกฝ่ายจับไว้ด้วยความรำคาญ ใบหน้าคมเข้มกับปากอุ่นได้รูปฝังคลุกเคล้าทรวงงามสองข้างได้อย่างอิสระ แรงเม้มและดูดกลืนเต็มปากเต็มคำไม่มีผ่อนปรนร่างอรชรขยับไปมาพยายามต่อต้านแต่กลับอ่อนแรงลงเรื่อยๆ นิชาดาเริ่มหายใจลำบาก แยกไม่ออกว่าตนเองกำลังตกอยู่ในอารมณ์ใด โมโหชายหนุ่มหรือเร่าร้อนไปกับสัมผัสบนหน้าอกตน มือเธอแทบไม่ขยับเมื่อชายหนุ่มปล่อยแล้วลูบผ่านสีข้างต่ำไปหาสะโพกผาย เคล้นขยำจุดไฟเสน่หามาให้ และเมื่อมืออุ่นเคลื่อนเข้ามาด้านในขาเรียวก็ขยับชิดหลบเลี่ยง ทว่าชายหนุ่มก็วนเวียนลูบไล้ให้เธอตัวอ่อนขาอ่อนระทวย“ไงจ๊ะ หมอกจ๋า อยากให้ผัวรักหรือยัง”ธีรดนย์ถามเย้าอย่างเป็นต่อ ดวงตาคมเข้มเงยขึ้นมองคนที่ขบกัดริมฝีปากตัวเองอย่างพยายามสะกดใจแล้วก็ยิ้มม