All Chapters of ดุจกรงเถื่อน: Chapter 41 - Chapter 50

“ดูดสิเด็กดี”“นี่แน่ะ”เธอส่งเสียงอู้อี้ประท้วงทั้งยังกัดปลายนิ้วแกร่งแทน อีกฝ่ายรีบดึงออกพร้อมกัดฟันเข่นเขี้ยว“ชอบดุๆ เหรอ ได้เลย เดี๋ยวพี่จัดให้”หลังคำประชดเขาก็ยกร่างอรชรขึ้นมานั่งบนตักตน ดวงหน้าสวยสะบัดไปด้านหลัง ผมยาวสลวยยุ่งเหยิงแทบไม่เป็นทรงหากกลับชวนมองพลางคิดก็ซุกหน้าลงฟัดอกอวบขาวไรเคราสั้นๆ ครูดไปมาพร้อมปากอุ่นดูดกลืนร้อนแรง ทั้งจูบทั้งเม้มไม่ปรานีจนนิชาดารู้สึกราวหน้าอกตนเองเห่อร้อนและสยิวซ่านไม่น้อยเช่นกัน พลางมือหนายังเกาะกุมบีบเคล้นสะโพกผายไปด้วยอย่างไม่ให้โอกาสเธอคลายจากฤทธิ์ปรารถนาสิ่งที่ตนกำลังครอบครองเล่นงานหญิงสาวจนอารมณ์แทบระเบิด ร่างกายตื่นรับอย่างมากมายเรียกร้องให้เธอขยับตามครรลองธรรมชาติ และแม้จะเกร็งไม่ยอมขยับเขยื้อนทว่ากลับถูกบังคับจากมือหนาให้บดเคล้าสะโพกลงไปบนตักแกร่ง ยิ่งดิ้นหนีก็ยิ่งวาบหวามไปทั้งกาย“จะดื้อทำไม ยิ่งขย่มเธอยิ่งมันไม่ใช่หรือไง”ถ้อยคำดิบเถื่อนฟังแล้วยิ่งเหมือนเขาดูถูกเธอ นิชาดายิ่งกัดฟันทำตัวแข็งทื่อธีรดนย์ผ่อนร่างอรชรลงนอน อยากให้บทเรียนกับคนที่ไม่ยอมจำนนต่อบทสวาทของเขา มือหนาจับเอวบางแน่น สะโพกแกร่งเร่งกระชั้นดุเดือด ร่างเล็กที่สัดส่

เจ้าของร่างบอบบางหลับสนิทบนเตียงเพราะผ่านพ้นมรสุมอันดุเดือดจากฝีมือของเขา หลังจากธีรดนย์กลับเข้าไปอุ้มนิชาดาออกมาจากห้องน้ำเมื่อผ่านไปครู่ใหญ่ และยังต่ออีกรอบกลางดึกล่วงเข้าวันใหม่ ทำตามคำพูดของตนอย่างไม่ยอมปล่อยคนตัวเล็กให้ได้พักธีรดนย์กวาดมองดวงหน้าสวยหวานที่ซีดเซียวแต่ยังน่ามอง กับเรือนกายอรชรอ้อนแอ้นหากทรวงอกกลับอวบอิ่ม เอวคอดบาง สะโพกผายสวยน่าลูบไล้ ผิวเนียนนุ่มนวลลออน่าซุกไซ้ แล้วดึงผ้าขึ้นมาห่มอย่างปกปิดสายตาตน ไม่อย่างนั้นคงได้ลักหลับเจ้าตัวเข้าให้ชายหนุ่มนอนหงายสอดมือสองข้างรองศีรษะตนพลางครุ่นคิด อยู่ๆ ความคิดเรื่องแต่งงานก็แล่นเข้ามาในหัวเมื่อนิชาดาปรากฏกายขึ้น เป็นผู้หญิงที่เขาให้ความสำคัญเหนือใคร ไม่เคยคิดว่าจะแคร์ใครได้ถึงขนาดนี้ แม้เจ้าตัวเป็นเพียงตัวแทนใช้หนี้ที่พี่ชายหน้าด้านของเธอกล้าต่อรองให้เขาแต่งกับน้องสาวตัวเองทั้งที่ติดหนี้เขามหาศาล แล้วสุดท้ายธีรดนย์ก็กระโจนลงบ่วงของนภนต์หลังเจอหน้าน้องอีกฝ่ายเพียงไม่กี่วัน‘มึงต้องรับปากว่าจะแต่งกับหมอกด้วย’‘กูเป็นเจ้าหนี้นะเว้ย’‘ถือว่ากูขอ กูอยากให้มึงคุ้มครองหมอก คุณเดชจะแตะหมอกไม่ได้ถ้าอยู่กับมึง’‘เพราะมีแค่กูที่ไม่กลั

“ได้มาด้วยใช่ไหม”กัญญาแอบตามมากระซิบหลังจากยืนส่งพีรพลที่ยกของมาส่งให้ถึงห้องครัวกลับไปแล้ว“เห็นหน้าเห็นตัวเป็นๆ แล้วยังไม่พออีกเหรอจ๊ะ”“แหม เจอหน้าแป๊บเดียวกับมีคลังภาพอยู่ในโทรศัพท์ นอนดูได้ทั้งวันทั้งคืนมันไม่เหมือนกันนี่นา”นิชาดาที่กำลังเตรียมโอนถ่ายข้อมูลใส่โน้ตบุ๊กเพื่อตัดต่อขำเพื่อนสาวแล้วก็ยักคิ้วให้“เพียบ”“อ๊าย รักหมอกที่สุด”กัญญาโน้มมากอดเธอที่นั่งอยู่พลางโยกตัวไปมา“เดี๋ยวถ่ายจากกล้องใส่โทรศัพท์แล้วจะส่งไลน์ให้”“ขอบใจมากนะจ๊ะ ไม่ต้องรีบก็ได้ ถ่ายงานลงเครื่องก่อน”เจ้าตัวบอกพลางยิ้มแป้น แล้วกลับไปประจำด้านนอกอย่างอารมณ์ดีนิชาดาโอนข้อมูลนานครู่หนึ่ง แล้วแยกภาพของพีรพลย้ายไปใส่โทรศัพท์ของตน ก่อนจะนั่งไล่ดูคลิปทั้งหมดเพื่อที่ตนจะได้มาเขียนบทตาม เนื่องจากเธอทำสตอรี่บอร์ดเพียงคร่าวๆ เพราะในส่วนขั้นตอนต้องอิงจากการทำงานของพีรพลเป็นหลัก แน่นอนว่าเน้นเก็บภาพมุมน่านั่งในร้านกาแฟและรอบๆ รวมถึงภาพระยะไกลที่ถ่ายร้านออกมาให้ดูดีด้วยจัดการงานของตัวเองเรียบร้อยนิชาดาก็เปิดดูภาพของพีรพลที่ถ่ายมาค่อนข้างเยอะ เธอใส่หูฟังชนิดครอบหูขณะดูคลิปโดยยังไม่ได้ถอดออก จึงไม่ทันรู้ตัวว่ามีคนเข้

“ไม่อยากไปเหรอ”ธีรดนย์ถามหน้าตาย“ถ้าเธอไม่ไปด้วย ฉันอาจจะหาสาวคนอื่นมานอนเป็นเพื่อนก็ได้นะ”“มันก็เรื่องของคุณ”นิชาดาสวนขึ้นอย่างไม่แคร์ ทำเอาชายหนุ่มถึงกับตาดุวาบ ก่อนจะพูดเสียงดัง“ไม่ใช่ว่าฉันพิศวาสเธอนักหรอกนะ แต่ไม่ไว้ใจต่างหาก ฉันไม่อยู่ที่นี่ เธอกับไอ้พีจะไปทำอะไรลับหลังฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้”“ฉันไม่ทำอะไรทั้งนั้นแหละ อย่ามาใส่ความกันได้ไหม”แต่ละคำที่อีกฝ่ายเอ่ย พาให้เธอหงุดหงิดได้ตลอด“ใส่ความที่ไหน มันมีมูล ดูอย่างวันนี้สิ ทั้งที่ป่วยเธอยังพยายามไปทำงานจนได้ เพราะว่าต้องไปถ่ายงานที่คาเฟ่ใช่ไหมล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะถูกใจไอ้พี อยากเจอหน้ามัน เธอจะกระเสือกกระสนไปทำงานทำไม”“โอ๊ย เชิญมโนไปคนเดียวเถอะ จะคิดยังไงก็ช่างคุณ ฉันเบื่อจะเถียงด้วยแล้ว”นิชาดาหมดความอดทน ผลักอกหนาแล้วลุกพรวดขึ้นจะเดินหนีแต่กลับถูกรั้งแขนรวบตัวขึ้นอุ้ม“สะบัดหน้าใส่ฉันอีกแล้วนะ ทั้งดื้อทั้งเถียง สงสัยวันนี้จะไม่อยากนอน”ธีรดนย์ไม่ได้พูดอย่างขุ่นเคือง ทว่ากลับยิ้มกริ่ม“งั้นก็มาสนุกกันสักยกสองยกก่อนอาบน้ำก็แล้วกัน”“คุณดนย์ ไม่นะ...”แม้จะแย้งพร้อมดิ้นขยับขาไปมาแต่ก็ไม่หล่นจากอ้อมแขนกำยำ เมื่อเข้าไปในห้องนอน

“รู้จักด้วยเหรอเดช”“นภณต์ที่เพิ่งเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการฝ่ายคนใหม่ของทีมโปรแกรมเมอร์ไงครับพ่อ พอดีเด็กคนนี้เคยมาฝึกงานกับเรา ผมก็เลยเคยเห็น”คุณดนุพลนายใหญ่ของบริษัทไอทีใหญ่แถวหน้าของเมืองไทยพยักหน้ารับ ไม่ได้มีท่าทางรังเกียจหลานสะใภ้หรือใส่ใจมากนักด้วยเป็นเรื่องส่วนตัวของหลานชาย“อืม ก็ดีนะ ถือว่าเป็นคนกันเอง”ธีรดนย์กับครอบครัวบิดาค่อนข้างห่างเหิน ทว่าชายหนุ่มได้รับหุ้นส่วนหนึ่งต่อจากบิดาที่บอกกับปู่ก่อนจากไปหลังจากป่วยหนักว่ายกหุ้นทั้งหมดให้เขา นับแต่ธีรดนย์ยังเรียนมหาวิทยาลัย แม้จะไม่เกี่ยวข้องกันมานานมากแล้วทว่าบิดาของเขาไม่ได้แต่งงานใหม่ ชายหนุ่มเองก็รู้ว่าบิดาตนเป็นใครเพราะท่านมาพบเขาที่เชียงรายโดยไม่ให้มารดาหรือยายรู้ ในตอนที่ชายหนุ่มเรียนพิเศษหรือหลังเลิกเรียนบางวัน เนื่องจากบิดาเคยมาหาที่ไร่แล้วถูกไล่กลับ ซึ่งตอนนั้นธีรดนย์โตพอที่จะจดจำได้แล้วส่วนทางคุณนายแสงหล้ายายของเขานั้นไม่ชอบใจนักที่ ธีรดนย์ยอมรับหุ้นมา ท่านไม่ต้องการให้หลานชายเกี่ยวข้องกับฝ่ายพ่ออีก แม้แต่ก่อนจะมาครั้งนี้ท่านก็ยังบ่นไม่เลิก‘เมื่อไรจะขายไปสักทีหุ้นของบ้านนั้นน่ะ จะได้ไม่ต้องขึ้นลงเชียงรายกรุงเทพฯ