22.โมโหหึง (1)

นิชาดานอนซมเพราะพิษไข้ทั้งวัน แต่เธอก็ตื่นขึ้นมากินอาหารครบสามมื้อ และเดินออกไปกินด้านนอกด้วยตัวเองอย่างไม่ต้องการได้ยินคนตัวโตเอ่ยค่อนแคะ คำดูถูกดูแคลนผลักดันให้หญิงสาวเข้มแข็งขึ้น แม้ว่าจะมึนหัวจนแทบกลืนข้าวไม่ลงทั้งยังรู้สึกอยากอาเจียนออกมาเธอก็ฝืนกิน ทว่าเมื่อเข้าห้องมากลับอาเจียนจนหมดหากก็กินยาแล้วหลับไปทุกครั้ง

ธีรดนย์ยืนกอดอกมองคนตัวเล็กอย่างหนักใจ สี่ทุ่มแล้ว อีกฝ่ายยังนอนเหงื่อท่วมตัวท่าทางดูไม่สบายตัวเลยแม้แต่น้อย

“หมอก”

เขาเรียกหญิงสาวก็ปรือตาขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ปิดลง เหมือนจะรู้สึกตัวแต่ไม่อยากขยับ

ชายหนุ่มหายเข้าไปในห้องน้ำไม่นานก็กลับมาพร้อมกะละมังเล็กใส่น้ำที่ผสมให้อุ่นเล็กน้อย วางที่โต๊ะเล็กใกล้ๆ แล้วก็ไปหาผ้ามาชุบ นั่งลงบนเตียงก่อนจะซับหน้าผากสวย มือหนาไล่ซับเหงื่อเช็ดหน้าตากับลำคอเล็กก่อนจะปลดกระดุมด้านบน

“อื้อ”

หญิงสาวประท้วง ลืมตาขึ้นทั้งยังปัดมือเขา แต่ธีรดนย์จับมือบางไว้พลางดุ

“แค่เช็ดตัวน่า รับรองไม่ปล้ำหรอก”

ชายหนุ่มชุบน้ำใหม่แล้วซับผ้าตรงซอกคอกับเนินอกให้เพราะดูเหมือนเหงื่อจะค่อนข้างเยอะ แล้วเปลี่ยนไปเช็ดแขนเรียวทั้งสองข้าง

“สภาพแบบนี้ ทำอะไรไปก็ไม่สนุกหรอก”

ธีรด