3.แฟนสาวเจ้าของไร่ (2)

“เอาเลย ด่าให้เต็มที่ แต่ตอนฉันคิดบัญชีคืนอย่าร้องไห้คร่ำครวญก็แล้วกัน”

บอกแล้วเขาก็ปล่อยคางเล็กที่ทิ้งจนดวงหน้าเรียวมนถึงกับหัน ซ้ำยังปิดประตูดังโครม นิชาดารีบจับที่เปิดดึงทว่าชายหนุ่มกดล็อกจากรีโมตเสียก่อน เธอมองตามร่างสูงใหญ่เห็นเขาเดินอ้อมด้านหน้ารถพลางจ้องเธอไปด้วยอย่างไม่ละสายตา แต่นิชาดาก็รีบปลดล็อกเข็มขัดนิรภัย สองมือจับที่เปิดเตรียมเปิดในเวลาเดียวกับที่อีกฝ่ายปลดล็อก เมื่อได้ยินเสียงปุ๊บเธอก็ดึงทันทีทั้งยังก้าวขาเพื่อจะพุ่งตัวออกจากรถให้เร็วที่สุด

“โอ๊ย...ปล่อยนะ”

เอวบางถูกคว้าได้ก่อนสะโพกจะหล่นจากเบาะรถ เพราะเป็นรถหรูคันโตแบบโฟร์วิลเธอจึงขึ้นลงลำบากและทำได้ช้า แล้วร่างสูงใหญ่ก็โน้มมากดไหล่เธอกระแทกเบาะพร้อมรวบขากลับขึ้นมาก่อนดึงประตูปิด นิชาดาผลักดันอีกฝ่ายแต่ก็เหมือนเขาจะไม่สะดุ้งสะเทือน

“นายเอาตัวฉันมาทำไม จะพาฉันไปไหน”

ชายหนุ่มคาดเข็มขัดของเธออีกครั้งอย่างกระแทกกระทั้นแล้วรีบล็อกรถเพราะเห็นเธอพยายามจะเปิดประตู

“ปลดล็อกเดี๋ยวนี้นะ นายไม่มีสิทธิ์มาบังคับฉัน บอกให้เปิด!”

เธอดึงที่จับเปิดไม่หยุดขณะที่อีกฝ่ายสตาร์ตเครื่องอย่างไม่พูดไม่จาแล้วออกรถอย่างแรงจนร่างอรชรผงะติดเบาะ

“นี่...ฉันไม่ไปกับนายนะนายเถื่อน”

“อะไรกัน เห็นไอ้วัชบอกว่าเธออยากเจอฉันไม่ใช่เหรอ”

นิชาดาหันขวับมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ

“นายคุกคามฉัน ทำให้ฉันกลัว ทั้งที่รู้ว่าฉันเป็นน้องพี่เมฆ”

“ก็แหง เธอบอกเองว่าชื่อนิชาดา”

“ทำแบบนี้ทำไม ฉันจะบอกพี่เมฆ”

“ฮ่าๆๆๆ”

ชายหนุ่มหัวเราะลั่นรถจนเธอสะดุ้ง ทั้งที่ยังขับรถเร็วอย่างน่าหวาดเสียว

“ไอ้เมฆนั่นแหละที่ยกเธอใส่พานมาให้ฉันถึงไร่”

“พี่ชายฉันแค่ฝากงาน เขาอาจจะไม่รู้ว่านายจะเป็นคนร้ายกาจ คิดทำมิดีมิร้ายฉันตั้งแต่วันแรกที่มาถึงแบบนี้”

นิชาดาไม่เชื่อที่เขาพูดแม้แต่น้อย ทว่าอีกฝ่ายยิ้มหยันมุมปาก

“หึ คิดว่าพี่ชายตัวเองประเสริฐเหลือเกินสินะ”

“พี่ใครใครก็รัก แล้วระหว่างคนที่ตั้งใจทำร้ายตั้งแต่แรกเจอกับพี่ชาย ฉันก็ต้องเชื่อพี่ฉัน นายนั่นแหละหลอกพี่ฉันให้เชื่อใจจนยอมให้ฉันมาทำงานที่นี่”

เธอเถียงอย่างจริงจัง จนเหมือนลืมตัวไปว่าอีกฝ่ายกำลังจะพาไปที่ใดที่หนึ่งตามลำพัง และเมื่อเห็นเส้นทางคุ้นตาที่ผ่านเมื่อวานนิชาดาก็นึกขึ้นมาได้

“นายจะพาฉันไปบ้านหลังนั้นใช่ไหม ฉันไม่ไปนะ จอดรถเดี๋ยวนี้”

“ขึ้นมากับฉันแล้วเธอจะไม่ได้ลงง่ายๆ ไม่ว่าจะบนรถหรือบนเตียง”

นิชาดาชะงักอึ้งไป ท่าทางอีกฝ่ายเหมือนไม่ได้พูดเล่น คำพูดเขาแม้จะดูหยันและราวเชื่อถือไม่ได้ ทว่าเธอรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้มีจุดประสงค์มุ่งร้ายกับเธอ

แล้วรถก็หยุดลงหน้าบ้านไม้หลังเล็กน่ารักจริงๆ ทว่านิชาดากลับรู้สึกถึงความทะมึนแผ่คลุมไปทั้งหลังเมื่อคิดว่าสิ่งเลวร้ายกำลังจะตามมา มือบางจับที่ปลดล็อกเข็มขัดแล้วกด อีกข้างก็จับที่เปิดเพื่อจะทำทุกอย่างให้เร็วที่สุด เธอเห็นอีกฝ่ายเหลือบมองแต่เขาก็ไม่ใส่ใจ ดับเครื่องแล้วปลดล็อกรถ นิชาดาทำให้สิ่งที่ตั้งใจไว้ทันทีเช่นกัน

ร่างอรชรกระโดดลงจากรถทันทีที่เปิดประตูได้ วิ่งสุดฝีเท้าของตน ทว่าก้าวผ่านท้ายรถไปไม่กี่ก้าวก็ถูกคว้าตัวไว้

“กรี๊ดดด ปล่อยฉัน!”

เธอร้องสุดเสียงขณะที่ถูกจับตัวขึ้นแบกอย่างง่ายดายอีกครั้ง ราวชายหนุ่มมั่นใจว่าทำเช่นนี้เธอจะไม่มีทางดิ้นหลุดได้

“ปล่อยน้า...”

นิชาดาได้แต่กรีดร้อง ตีขาไม่หยุด มือก็ทุบแผ่นหลังกว้าง ได้ยินเสียงเขาไขกุญแจหลังจากก้าวขึ้นมาบนระเบียงเล็กด้านหน้า เข้ามาข้างในแล้วเธอก็หลับหูหลับตาดิ้นรนไม่ได้สังเกตสิ่งใด หากก็รู้ว่าตนถูกพามาทิ้งลงบนโซฟาตัวหนา

“โอ๊ย”

ร่างสูงใหญ่ยืนขวางค้ำทำให้หมดหนทางหนี นิชาดาจึงขยับถอยไปด้านหลัง

“นายพาฉันมาที่นี่ ต้อง...”

“ต้องการอะไร ถามเป็นนางเอกละครไปได้ ทั้งที่รู้ๆ กันอยู่แล้ว”

ชายหนุ่มสวนขึ้นก่อนเธอจะพูดจบด้วยน้ำเสียงหยัน

“นายจะบ้าหรือไง ใครไปรู้อะไรกับนาย คนเพิ่งเจอกันอยู่ๆ ก็มาทำแบบนี้ ทั้งข่มขู่คุกคาม ฉันจะแจ้งตำรวจ”

“ใครขู่ ฉันเอาจริง”

พร้อมกับพูดเขาก็ถอดเสื้อเชิ้ตที่คลุมอยู่ตัวนอกออกเหลือเพียงเสื้อยืดสีดำพอดีตัวที่แน่นแนบแผงอกกว้าง ทำเอาหญิงสาวถึงกับใจหายวาบ ลุกขึ้นจากโซฟาถอยกรูด ทว่าก็ไปติดผนังบ้านอย่างจนมุม แม้จะมีช่องระหว่างโซฟาอีกตัวกับโต๊ะแต่ขยับเพียงนิดอีกฝ่ายก็ก้าวมาขวางได้สบาย

“ถ้านายทำอะไรฉัน ฉันแจ้งตำรวจจริงๆ คอยดูสิ”

“งั้นเธอก็จะไม่ได้ก้าวออกไปจากบ้านหลังนี้อีกเลย”

“นาย...”

เธอถึงกับพูดไม่ออก ตนไม่มีสิ่งใดติดตัวมาเลยนอกจากมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง แต่ไม่อยากล้วงออกมาตอนนี้เพราะกลัวถูกแย่งไป แต่ก็ไม่รู้จะโทรขอความช่วยเหลือได้เมื่อไร ตำรวจจะเชื่อหรือไม่ และกว่าจะมาถึงที่นี่เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง

นิชาดาคิดว่าเวลานี้ทำได้เพียงพึ่งพาตนเอง จึงพยายามต่อรองดีกว่าชวนทะเลาะให้อีกฝ่ายยิ่งโมโห

“คิดดูให้ดีนะ ถ้านายทำอะไรฉัน แล้วฉันแจ้งความเป็นเรื่องขึ้นมา ไร่นี้จะเป็นยังไง”

“บอกแล้วว่าเธอจะไม่ได้ออกไปอีก”

ขณะย้ำร่างสูงใหญ่ก็ก้าวเข้ามาหาราวไม่แคร์ในสิ่งที่เธอพูด นิชาดาไม่มีทางหนี ก้าวไปทางไหนก็หมดหวังเพราะวิ่งไปอีกด้านก็ถูกผลักลงไปบนโซฟาอีกตัวพร้อมกับร่างหนาโน้มตามมา

“อย่าเข้ามานะ”

เธอผลักอีกฝ่ายอย่างแรง แต่เขาจับมือสองข้างรวบไว้ได้โดยง่ายดาย ขณะที่มือหนาอีกข้างเลื่อนลูบต้นขากับสะโพกของเธอทั้งสองด้านทำเอาร่างอรชรสะดุ้งเฮือก

“นี่ อยุดนะ”

เขาหยุด ทว่าไม่ใช่เพราะเธอสั่งแต่ได้ในสิ่งที่ต้องการ ชายหนุ่มมือเข้าไปล้วงหยิบมือถือของเธอออกมาอย่างรู้ทัน

“แค่นี้ก็จบ”

“ฉันไปทำอะไรให้นายโกรธหรือไง ถ้าไม่อยากรับฉันทำงาน ก็แค่ปฏิเสธพี่เมฆ หรือว่า...จริงๆ แล้ว นายเป็นโรคจิต ชอบหลอกผู้หญิงมาสังเวย ที่นี่เป็นบ้านที่เอาไว้ทำร้ายผู้หญิงของนายสินะ คุณวัชหรือใครๆ ไม่กล้าพูดไม่กล้าห้ามนายเพราะเป็นนายจ้าง ไม่อยากถูกไล่ออก หรือไม่ก็ร่วมมือกับนาย”

นิชาดาร่ายยาวเพราะความกลัวจึงพูดทุกอย่างเท่าที่ตนคิดได้

“แต่งเรื่องเก่ง น่าจะไปเขียนบทละครหรือแต่งนิยายขายนะเธอ”

“ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันไม่เคยทำอะไรให้นายเจ็บช้ำน้ำใจ อย่าทำอะไรฉันเลย แล้วฉันจะรีบไปจากที่นี่ ไม่พูดถึงที่นี่อีก ไม่ปล่อยข่าวหรืออะไรทั้งนั้น ฉันสัญญา”

“เธอต้องอยู่ที่นี่ ไม่มีสิทธิ์ไปไหน พี่เธอขายเธอให้ฉันแล้ว”

ชายหนุ่มบอกเสียงหยัน

======

อ้าว? ทำไมพี่ชายทำกับหมอกแบบนี้ เรื่องเป็นมายังไง ต้องติดตามจ้า ^^