All Chapters of คืนหวามคะนึงใจ: Chapter 1 - Chapter 10

เผียะ!เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อดังขึ้นในความเงียบ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องอุทานของพยาบาลสาวประจำห้องตรวจ และเสียงโวยวายเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัย ทว่าคนโดนตบกลับไม่ร้องสักนิดพินทุอรเป็นจิตแพทย์สาวรูปร่างสูงโปร่งเพรียวกระชับราวกับนางแบบ ผมดำขลับตัดทรงบ๊อบสั้นเผยให้เห็นศีรษะทุยสวย เธออายุสามสิบห้าปีแต่ยังดูอ่อนกว่าวัยอยู่มาก รวมทั้งท่าทางออกจะแข็งๆ กวนๆ ทำให้คุณหมอสาวดูห้าวและแมนมากกว่าจะดูสวยบอบบางน่าทะนุถนอมจิตแพทย์สาวมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้วยสายตาว่างเปล่า แม้จะเจ็บจนหน้าชา แต่ยังไม่อาจเข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าได้เลยสักนิด“ขอเตือนอีกครั้งนะ เลิกยุ่งกับผัวฉันได้แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะทำเรื่องร้องเรียนโรงพยาบาล ร้องเรียนแพทยสภาจรรยาบรรณแพทย์น่ะ เคยรู้จักไหม จบแพทย์มาก็ควรทำตัวให้เหมือนแพทย์ ไม่ใช่เอาแต่ทำตัวแพศยา ทำไม ผู้ชายมีเป็นฝูง ไม่มีปัญญาหาเองหรือไง ถึงต้องส่ายหางร่านดิกๆ มาแย่งผัวชาวบ้านแบบนี้ หรือว่าตอนนี้เข้าฤดูผสมพันธุ์ เลยเงี่ยนจนหยุดไม่อยู่” แขกไม่ได้รับเชิญแผดเสียงด่าทอลั่นห้องตรวจ มิหนำซ้ำยังมองมาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อจากการคาดเดาของพินทุอร ผู้หญิงคนนี้น่าจะอายุราวสามสิบถึ

รถยนต์คันหรูแล่นออกจากโรงพยาบาลนรินทร์รัตน์ด้วยความรวดเร็วโดยมีวิณทร์วายุเป็นคนขับ ส่วนพินทุอรซึ่งเป็นผู้โดยสารนั้นปรับเบาะนอนเหยียดยาวทำเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วจิตแพทย์หนุ่มตัดสินใจพาเพื่อนสาวกลับคอนโดฯ ของตนเอง โดยทิ้งรถของอีกฝ่ายไว้ที่โรงพยาบาลแล้วกลับพร้อมกันกับเขา ในระหว่างที่รอพินทุอรเก็บของ เขาก็ได้โทร.ไปขออนุญาตคะนึงรักซึ่งเป็นภรรยาไว้เรียบร้อยแล้ว‘ดีใจจัง พี่อิงจะมานอนค้างกับเรา’ คะนึงรักตอบกลับเสียงใส‘แต่สภาพอาจจะไม่ค่อยดีนะ มีเรื่องที่โรงบาลนิดหน่อย’‘อ้าว งั้นเหรอคะ ลี่ถามได้มั้ยว่าเรื่องอะไร’‘ความรัก’‘โอเค งั้นลี่จะสั่งอาหารอร่อยๆ ที่พี่อิงชอบมารอไว้ละกัน อาหารอร่อยๆ จะเยียวยาหัวใจเราเอง’‘อืม ฝากด้วย รักลี่นะ’‘ลี่ก็รักคุณ’ เธอตอบก่อนวางสายไปคะนึงรักหรือสาลี่คือภรรยาของวิณทร์วายุ แต่ก่อนหญิงสาวทำงานอยู่ที่บริษัทเวดดิง แพลนเนอร์ชื่อดัง ตอนนี้ขอลาพักอย่างไม่มีกำหนดเพื่อเลี้ยงลูกชายที่อายุได้หกเดือนหลังจากแต่งงานกัน ภรรยาสาวของเขาก็มีเรื่องจุกจิกซึ่งมักจะโทร. คุยอะไรกับพินทุอรบ่อยครั้ง ทำให้สองสาวสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ให้ผู้หญิงกับผู้หญิงได้ปลอบใจกัน อาจจะดีกว่า

เพชรพร้อมกำลังขยำขุยมะพร้าวในถังหมักอย่างขะมักเขม้นตอนที่นางรำพึงซึ่งเป็นอาแท้ๆ เดินเข้ามาในสวน แถมยังส่งเสียงดังมาก่อนตัวเหมือนเคย“เพชร เพชรเอ๊ย อยู่ไหนลูก”“อยู่นี่ครับ” ชายหนุ่มร้องบอกก่อนจะลุกขึ้นยืน แกล้งเรียกหญิงสูงวัยอย่างที่ชาวบ้านในละแวกนี้ชอบเรียกกัน “มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับคุณนายรำพึง”“เดี๋ยวเถอะ มาเรียกคุณนายทำไม พ่อไปไหนล่ะ อาขึ้นไปบนบ้าน ไม่เห็นใคร เจอแต่เด็กรับใช้คนเดียว”เพราะนางรำพึงเป็นน้องสาวคนเดียวของบิดาเพชรพร้อม และช่วยเลี้ยงดูชายหนุ่มมาตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้เข้านอกออกในบ้านนี้ได้อย่างสนิทสนม“พ่อไปเที่ยวบ้านลุงสุขสันต์ที่เชียงใหม่ อยู่ยาวสองสามอาทิตย์เลย วันนี้อามาเสียเที่ยวแล้ว”หญิงสูงวัยกระแซะเข้ามาใกล้ “เสียเที่ยวที่ไหน อาก็ถามไปตามมารยาทเท่านั้นแหละ วันนี้อามาหาเพชรต่างหาก มีเรื่องสำคัญม้ากมากจะบอก”“ผมไม่ไปครับ” ชายหนุ่มตั้งป้อมปฏิเสธทันควัน“อะไรกัน ยังไม่ทันบอกเลยว่าเรื่องอะไร”“มาทรงแบบนี้นะ เรื่องสำคัญม้ากมากแบบนี้ อาจะให้ผมไปนัดเจอกับลูกสาวเพื่อนอาสักคนแน่นอน”คุณนายรำพึงตวัดค้อนเหมือนสาวๆ “แหม...ทำรู้ทัน แต่คราวนี้ไม่เหมือนทุกครั้งนะเพชร ลิ้นจี่เป็น

สี่โมงตรงเป๊ะ เพชรพร้อมก็เห็นพินทุอรก้าวออกมาจากสถานีขนส่งประจำจังหวัด หญิงสาวยกมือกวักลมให้ตนเองอยู่หลายครั้ง จากนั้นใช้หลังมือแตะซับไปตามไรผมชื้นเหงื่อ พลางชะเง้อมองซ้ายขวาแม้วันนี้จิตแพทย์สาวจะสวมเพียงกางเกงยีนสีซีดกับเสื้อยืดตัวโคร่งสีดำและรองเท้าผ้าใบสุดแสนจะเบสิก แต่ก็ทำให้หัวใจของคนมองเต้นผิดจังหวะ และหัวใจของเขาไม่ได้เต้นในจังหวะแบบนี้มาหลายปีแล้วเฮ้อ...สวยน่ารักขนาดนี้ จะมีโอกาสเป็นวาสนาไอ้เพชรไหมนะชายหนุ่มก้าวออกจากบริเวณมุมตึกที่ยืนรออยู่ จ้ำพรวดๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเป้าหมาย เขาเข้าประชิดตัวเธอ ยื่นมือออกไปแล้วบอกเสียงเข้ม“ส่งกระเป๋ามา มีเท่าไหร่ ส่งมาให้หมด”“แกเป็นโจรเหรอ โจรมุมตึกสินะ เล่นผิดคนแล้วไอ้หนู” พินทุอรโวยวายเสียงดัง กอดกระเป๋าแน่นแนบอก และตั้งท่าจะใส่เดี่ยวกับเขาทันที“เดี๋ยว ไม่ใช่ ผมมาจากสาลี่โฮมสเตย์ มารับคุณแทนอาพฤกษ์” เพชรพร้อมรีบอธิบายเมื่อเห็นจิตแพทย์สาวถกแขนเสื้อขึ้นเหมือนพร้อมลุย“คุณคือ...” พินทุอรถาม ยังไม่ยอมส่งกระเป๋าให้ง่ายๆ“เพชรพร้อม” เขาตอบสั้นๆหญิงสาวคลายมือออก ท่าทางผ่อนคลายขึ้น เมื่อนึกออกเธอก็ส่งยิ้มให้“อ๋อ...น้องเพชร พี่ชายของลี่ใช่ไห

รักเดียวใจเดียวอย่างนั้นหรือ...เพชรพร้อมใจเต้นรัวหลังจากโฆษณาสรรพคุณของตนเองไปหนึ่งดอก...ดอกสำคัญเชียวละชายหนุ่มตีหน้าตาย สบตาเธอตรงๆ เหมือนเมื่อครู่ไม่ได้พูดอะไร เขาวางถาดใส่อาหารคาวหวานและตะกร้าดอกไม้ที่เตรียมมาไว้บนพรม แล้วหาที่ให้หญิงสาวนั่งพับเพียบรอ จากนั้นเลื่อนบทสวดแผ่เมตตาที่พิมพ์เป็นระเบียบมาให้ตรงหน้า ก่อนจะบอกอย่างคนอยู่ใกล้วัด“รอให้คนมาอีกสักหน่อยนะ ไม่นานหรอก ผมรอด้านหลัง” เมื่อพูดจบก็ตั้งท่าจะลุกหนีไป“จะไปไหน มาใส่บาตรด้วยกันสิคุณ”“คุณใส่เถอะ อาเตรียมมาแค่ของคุณ”“ก็ใส่ด้วยกันได้นี่ แบ่งกัน”“ไม่ต้องหรอก” เพชรพร้อมปฏิเสธ กำลังจะถอยหลังไปยืนรอ ก็ได้ยินเสียงหวานทว่าหางเสียงสะบัดเล็กน้อยลอยแว่วมา“ทำไม ไม่อยากทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขันกับฉันหรือไง”ชายหนุ่มชะงัก มองหน้าเธออึ้งๆ โดยไม่สามารถทำหน้าเฉยเหมือนเมื่อห้านาทีที่แล้วได้อีก เพราะใจของเขาดันคิดไปถึงการตักบาตรร่วมขันของคู่บ่าวสาวในพิธีแต่งงานเสียฉิบ แถมยังคิดเลยเถิดไปถึงคืนเข้าหอเลยด้วยซ้ำส่วนกิจกรรมในคืนนั้นก็...ไอ้เพชรเอ๊ย....ในวัดแท้ๆ จีวรสีเหลืองเดินสวนกันขวักไขว่ ยังมีใจไปคิดอะไรแบบนั้นได้อีก ตกนรกหมกไหม้แ