เตรียมไปรับสาว

เมื่อเช้าวันเสาร์มาถึง เพชรพร้อมตื่นนอนมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ชายหนุ่มมัดผมยาวระต้นคอเป็นจุกเล็กๆ ด้านหลัง สวมเสื้อยืดสีเทาเข้มตัวใหม่เอี่ยม สลัดกางเกงขาสั้นขาดๆ ทิ้งแล้วสวมกางเกงยีนยี่ห้อดัง แถมยังฉีดน้ำหอมเสียหอมฟุ้ง

ชายหนุ่มผิวปากพลางก้าวออกจากบ้านเพื่อไปเตรียมรถที่ล้างรอตั้งแต่เมื่อวาน แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน หมาสีดำตัวใหญ่ที่มักนอนเฝ้าบ้านพักคนงานในสวนก็เห่าเสียงขรม

“ไอ้ปึก เห่าอะไรวะ นี่กูเอง” เพชรพร้อมเท้าเอวดุเมื่อเห็นปึกแยกเขี้ยวและทำท่าจะกระโจนใส่

เมื่อปึกรู้ว่าเป็นใคร ก็ครางหงิงๆ วิ่งกระดิกหางสี่คูณร้อยเข้ามาประจบทันที เพชรพร้อมลูบหัวลูบหางพลางบ่นขำๆ

“เออ ให้มันรู้ซะมั่ง ว่ากินนอนอยู่บ้านใคร กูแค่แต่งตัวหล่อนิดหน่อย มึงเห่าใส่อย่างกับกูเป็นโจร แต่ตอนที่กูแต่งตัวเหมือนโจร มึงดันกระดิกหางดิ๊กๆ ไอ้ชาติหมาเอ๊ย...”

หมาจะเห่าก็ช่างหมา แต่งานนี้เพชรพร้อมขอแต่งหล่อไว้ก่อน ถึงสาวเจ้าจะมองว่าไม่หล่อ แต่ก็คงไม่ถึงกับรังเกียจหรอกน่า

หกโมงเช้าไม่ขาดไม่เกิน ชายหนุ่มร่างยักษ์ก็มายืนทำหน้านิ่งอยู่ที่หน้าบ้านของนางรำพึง เจ้าของบ้านซึ่งเพิ่งให้อาหารไก่เสร็จถึงกับเขม้นมองอย่างไม่เชื่อสายตา

“ใครวะนั่นน่ะ หมาหรือคน” คุณนายรำพึงร้องถาม

“สวัสดีครับอา ผมมาแล้ว”

“โอ้โฮ! ตื่นเช้าขนาดเพิ่งเห็นเส้นลายมือแบบนี้ มาบิณฑบาตเป็นเพื่อนหลวงพ่อเหรอ” คนเป็นอาทักเสียงดังลั่น

“ก็อาบอกให้ผมมาแต่เช้า” เพชรพร้อมบ่นเบาๆ

“อาบอกให้มาก่อนสิบโมงเช้าไม่ใช่เหรอ แหมๆ วันนี้แต่งตัวหล่อเฟี้ยวเลยนะ ถ้าเพชรแต่งตัวแบบนี้ทุกวัน ป่านนี้คงมีหลานให้อาอุ้มไปนานแล้ว หรือว่า...” หญิงสูงวัยหรี่ตามองแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “เพชรเริ่มสนใจหนูลิ้นจี่บ้างแล้วสินะ ถึงได้ลงทุนแปลงร่างจากมหาโจรมาเป็นเจ้าชายจันทโครพแบบนี้”

“ไม่ใส่สักหน่อย ก็อาบอกให้แต่งตัวดีๆ ผมทำตามแล้วไง”

“แค่นั้นแน่นะ”

“แน่สิครับ”

“เออๆ อาเชื่อก็ได้เพราะบังเอิญเป็นคนเชื่อคนง่ายอยู่แล้ว งั้นเพชรเข้าไปกินข้าวกับอาพฤกษ์และไอ้เปี๊ยกก่อนนะ พอหนูลิ้นจี่กับเพื่อนๆ มาถึงจะได้ช่วยอาได้เลย”

หลังจากกินอาหารเช้าฝีมือนางรำพึงเสร็จ เปี๊ยกก็ขี่จักรยานคู่ใจไปโรงเรียน ส่วนพฤกษ์ซึ่งเป็นสามีของนางรำพึงนั้นขับรถกระบะคันใหม่ออกไปรับลิ้นจี่และเพื่อนๆ ที่สถานีขนส่ง

เพชรพร้อมที่ไม่ได้ไปไหนจึงช่วยหญิงสูงวัยเตรียมของว่างไว้ต้อนรับแขกที่จะมาในช่วงสาย รวมทั้งจัดการที่พักให้พร้อมสำหรับแขกคนสำคัญทั้งสองราย ราวสิบโมงกว่า คณะทัวร์เล็กๆ ของลิ้นจี่และเพื่อนๆ ก็มาถึงสาลี่โฮมสเตย์

“สวัสดีค่ะคุณป้ารำพึง” เด็กสาวทักทายหญิงสูงวัยเป็นคนแรกในขณะที่ก้าวลงจากรถกระบะ ตามมาด้วยสาวๆ หน้าตาน่ารักสมวัยสี่คน และหนุ่มใจสาวอีกหนึ่งคน ทุกคนแต่งตัวทันสมัย ใครเห็นก็คงสดชื่นเหมือนดอกไม้ได้น้ำ แต่ไม่ใช่เพชรพร้อม เพราะชายหนุ่มยืนทำหน้าบึ้งเหมือนถูกใครเหยียบเท้า เมื่อจ้องมองกองสัมภาระกองใหญ่ที่พฤกษ์ช่วยสาวๆ ขนลงมาจากรถ

“ขนบ้านมาด้วยเหรอไงวะ” เขาบ่นเบาๆ กับตัวเอง แต่เมื่อเห็นสายตาปรามของคนเป็นอาก็ถอนหายใจ และไปช่วยพฤกษ์หิ้วสัมภาระเข้าไปไว้บนบ้าน เมื่อเสร็จแล้วก็ตั้งใจจะผละไปยกน้ำมะตูมที่หญิงสูงวัยต้มไว้ออกมาเสิร์ฟ แต่ยังไม่ทันได้ ‘หลบ’ ออกไปอย่างใจ นางรำพึงก็เรียกไว้เสียก่อน

“เพชร อย่าเพิ่งไป มานี่ก่อน มารู้จักน้องๆ ก่อน”

เพชรพร้อมเดินกลับมายืนกอดอก แต่ไม่พูดอะไรสักคำ แถมยังพยายามทำหน้าตาถมึงทึงเพื่อให้ดูน่ากลัว นางรำพึงก็ไม่ได้สนใจเพราะชินชากับใบหน้าแบบนี้ของชายหนุ่มแล้ว มิหนำซ้ำยังพยายามขายหลานชายเต็มที่ จนรายการทีวีไดเร็คน่าจะเชิญไปออกสักเทป

“นี่พี่เพชร หลานชายป้าเองจ้ะสาวๆ เป็นไง พี่เขาหล่อไหม”

เสียงวี้ดเบาๆ กับเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นในหมู่เด็กสาว ไม่ต้องฟังออกก็พอรู้จากอาการเขินอายของพวกเธอว่าเพชรพร้อม ‘หล่อ’ ในสายตาของสาวๆ แน่นอน

“แล้วนี่ก็น้องลิ้นจี่” วิญญาณแม่สื่อโดยกำเนิดของคุณนายรำพึงยังคงสิงสถิตอย่างแน่นเหนียว

หญิงสาวรูปร่างกะทัดรัดสบตาเพชรพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใส เธอมัดผมมวยเล็กๆ กลางศีรษะและแต่งตัวตามสมัยนิยม เครื่องหน้าของเธอจุ๋มจิ๋มและดูน่ารักอย่างที่นางรำพึงอวยไว้ไม่ผิดเพี้ยน เพียงแต่เพชรพร้อมคิดว่าความกระจุ๋มกระจิ๋มนี้ไม่ทำให้เขาใจเต้นสักนิด พูดง่ายๆ ก็คือลิ้นจี่ไม่ใช่แนวที่เขาชอบ

หญิงสูงวัยกวาดตามองคณะทัวร์ที่ยืนเรียงกันหกคนแล้วเลิกคิ้ว “มาพักกันหกคนเลยเหรอลูก แล้วจองมาห้องเดียว จะพักพอหรือ”

ลิ้นจี่ทำหน้าตกใจ “ป้าเคยบอกหนูว่าที่พักมีสองห้องอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ หนูเลยไม่ได้บอกซ้ำ”

“ปกติก็มีสองห้องนั่นแหละลูก แต่พอดีวันนี้มีแขกของพี่ลี่จะมาพักด้วย”

“แต่พวกหนูมาก่อนนะคะ มาก่อนย่อมได้ก่อน” พูดจบลิ้นจี่ก็ยิ้มหวานน่ารักให้หญิงสูงวัย แล้วหันไปหาเพื่อนๆ เพื่อขอเสียงสนับสนุน “จริงไหมพวกเรา ใครมาก่อนก็พักก่อน ยังไม่มาก็พักที่อื่น”

“จริง” สาวๆ สี่คนกับหนุ่มใจสาวหนึ่งคนประสานเสียงพร้อมเพรียง

“ไม่ได้สิลูก พี่เขาก็จองมาเหมือนกัน”

“พี่เค้ามากันกี่คนคะ”

“คนเดียวจ้ะ”

“คนเดียวย่อมหาที่พักได้ง่ายกว่าหกคนนะคะป้า ให้พี่เขาไปพักที่อื่นก็แล้วกันค่ะ” ลิ้นจี่สรุปดื้อๆ

เพชรพร้อมมองความยุ่งยากที่ก่อตัวขึ้นแล้วก็คิดอะไรออก ชายหนุ่มก้าวไปหานางรำพึงแล้วแก้ปัญหาให้ “ให้ลิ้นจี่กับเพื่อนๆ พักที่นี่สองห้องเถอะอา ส่วนคุณอิงเพื่อนไอ้ลี่น่ะ ให้ไปพักที่บ้านผมก็แล้วกัน”

ลิ้นจี่หันขวับมาที่เพชรพร้อม “บ้านพี่เพชรก็เปิดเป็นโฮมสเตย์เหรอคะ งั้นลิ้นจี่ไปพักที่บ้านพี่ดีกว่าค่ะ”

“บ้านผมมีห้องว่างแค่ห้องเดียว พวกคุณมากันตั้งหกคน นอนไม่พอหรอก” ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงห้วน

ลิ้นจี่สายหน้ารัวๆ จนผมมวยที่เกล้าไว้ดิ้นดุ๊กดิ๊ก “ไม่เป็นไรค่ะ พวกเรานอนเบียดๆ กันได้”

“อ้าว...งั้นก็นอนเบียดกันห้องเดียวที่สาลี่โฮสเตย์ได้เหมือนกันน่ะสิ” เพชรพร้อมสวนทันที

เจอไม้ที่เข้าไป แก๊งนักศึกษาวัยใสก็หมดข้ออ้าง ได้แต่มองหน้ากันไปมา

นางรำพึงรีบคลี่คลายสถานการณ์ต่อ “เอาอย่างที่พี่เพชรเขาว่าก็แล้วกันนะลูก พวกหนูพักที่นี่ทั้งหกคนนี่แหละ ได้พักสองห้อง ไม่อึดอัด ส่วนแขกอีกคนเดี๋ยวไปพักบ้านพี่เพชรแทน พวกหนูคงไม่อยากนอนเบียดกันห้องเดียวหรือต้องแยกกันพักสองที่หรอก จริงไหมลูก”

สุดท้ายลิ้นจี่และเพื่อนๆ จำต้องเดินหน้าง้ำกลับเข้าไปพักที่สาลี่โฮมสเตย์อย่างไม่มีข้อแม้ โดยมีเจ้าของสถานที่คอยอำนวยความสะดวกให้ ทั้งหกคนจึงแยกกันพักห้องละสามคนตามอัธยาศัย

เพชรพร้อมอารมณ์ดีพอที่จะพาสาวๆ ไปเดินเที่ยวในสวนของนางรำพึงหลังกินอาหารเที่ยงเสร็จด้วย และเมื่อใกล้ถึงเวลาที่พฤกษ์ต้องไปรับพินทุอรที่ท่ารถ ชายหนุ่มก็อาสาไปรับแทน

“ผมไปรับเพื่อนลี่เองอา ให้อาพฤกษ์อยู่ช่วยอาที่บ้านนี่แหละ”

“ดีเหมือนกัน กว่าไอ้เปี๊ยกจะกลับก็เย็น”

“งั้นผมให้คุณอิงกินข้าวเย็นที่บ้านผมเลยละกัน แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยรับเธอมาสาลี่โฮมสเตย์ เผื่ออาเตรียมโปรแกรมอะไรไว้ให้เธอทำ”

“อาว่าจะให้ไปไหว้พระที่วัดตอนเช้า แต่ไม่รู้ว่ามาเหนื่อยๆ วันแรกหนูอิงจะอยากตื่นแต่เช้าไหม”

“เดี๋ยวผมลองถามเธอดูละกัน ผมไปนะอา เดี๋ยวสาย”

“เออ ไปเถอะ ดูแลหนูอิงดีๆ ด้วยนะเพชร อย่าให้อาขายหน้า” หญิงสูงวัยกำชับชายหนุ่ม

“รู้แล้วครับ”