Novels by veronica lace

เมื่อคะนึงรักยกมือขึ้นเพื่อจะดันแผ่นอกแกร่งให้ห่างออก ก็ถูกมือหนาจับข้อมือสองข้างไว้ ดันขึ้นไปเหนือศีรษะ ก่อนจะใช้มือเพียงข้างเดียวรวบข้อมือเธอตรึงไว้ อีกมือหนึ่งเลิกเสื้อยืดและเสื้อชั้นในขึ้นไปกองไว้บนเนินอก ริมฝีปากร้อนจูบไล่เรื่อยที่เนินทรวงก่อนจะครอบครองปลายถันความเสียวสะท้านแล่นปราดไปทั่วร่างเมื่อลิ้นร้อนตวัดเลียรอบฐานทรวงจนชุ่ม จากนั้นดูดดึงปลายยอดจนหดเกร็งเป็นตุ่มไต เธอบิดกายเร่าคล้ายกระสับกระส่ายเพราะความวาบหวามและซ่านสยิวที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆสักพักเขาก็ปล่อยข้อมือทั้งสองข้างเป็นอิสระ แต่คะนึงรักก็อ่อนปวกเปียกจนแทบจะทำอะไรไม่ไหวชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออก ไม่เหลือแม้แต่กางเกงชั้นในลูกไม้ตัวจ้อยบางเบา มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างและผิวกายเปลือยเปล่าหญิงสาวรู้สึกเสียเปรียบที่โดนลอกคราบฝ่ายเดียว จึงเอื้อมมือไปถอดเสื้อเขาบ้าง ซึ่งอีกฝ่ายก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีแผงอกแน่นตึงกับหน้าท้องขึ้นลอนเรียงสวยปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำเอาคะนึงรักอดเอื้อมมือไปลูบไล้เขาบ้างไม่ได้ อันที่จริงเธออยากจะลูบจะคลำตั้งแต่ตอนแรกที่เห็นเขาที่สระว่ายน้ำแล้วชายหนุ่มสบตาเธอ แววตาของเขาเต็มไปด้วยเปลวเพลิงร้อ

“พอคุยเรื่องงาน คุณเงียบไปเลยนะ”“ก็เครียดนิดหน่อยจริงๆ นั่นแหละ”“ถ้าคุยเรื่องงานแล้วเครียด เปลี่ยนมาคุยเรื่องเราไหมล่ะ”“นี่อ่อยพี่อยู่เหรอ” เธอถามเสียงเบาหวิว“แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะครับ ถ้าผมอ่อยคุณจริง ผมทำสำเร็จไหม”“ก็หวั่นไหวอยู่นะ” เธอตอบตรงๆ แล้วยกแก้วไวน์ดื่มจนหมด“ดีใจนะเนี่ย” เขาหัวเราะพลางยกมือลูบต้นคอเก้อๆ หันไปสั่งเครื่องดื่มสำหรับเธอและเขาอีกคนละแก้ว ก่อนจะบอกต่อ “แก้วนี้ผมเลี้ยง เผื่อคุณจะหวั่นไหวมากขึ้น”ทั้งสองคนนั่งดื่มเหล้าและไวน์ด้วยกัน คุยเรื่องสัพเพเหระอยู่อีกพักใหญ่ คะนึงรักก็คิดว่าสมควรแก่เวลา แม้หญิงสาวจะมีความสุขกับค่ำคืนนี้มากแค่ไหน แต่เธอไม่ลืมว่าพรุ่งนี้ต้องเข้าสัมมนาแต่เช้าหญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วบอก “ห้าทุ่มกว่าแล้ว พี่กลับห้องก่อนนะ ขอบคุณที่นั่งคุยเป็นเพื่อน”“ผมไปส่งที่ห้องนะ”เธอหรี่ตาลงอย่างคนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะถามออกไปตรงๆ “ตั้งใจจะไปส่งที่ห้อง หรือตั้งใจจะเข้าไปในห้องกันแน่”“ก็แล้วแต่คุณจะอนุญาตนั่นแหละ” เขาตอบตามตรงเหมือนกัน“ทำเรื่องแบบนี้บ่อยเหรอ” ถึงหนุ่มน้อยคนนี้จะดื่มเหล้าเก่ง แต่อายุเท่านี้ คงยังไม่มีประสบการณ์เรื่องอย่างว่ามากมายหรอก แ

หลังจากนั้นคะนึงรักก็ไปว่ายน้ำออกกำลังกายอยู่เกือบชั่วโมง เมื่อเห็นสมควรแก่เวลาเธอจึงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและมารับประทานอาหารที่ห้องอาหารหรูของโรงแรม จนสามทุ่มกว่านั่นละ หญิงสาวจึงตัดสินใจเช็กบิลเธอออกจากห้องอาหาร ไปเดินเล่นที่ชายหาดต่อเพราะเวลาสามทุ่มกว่านั้น หัวค่ำเกินไปที่จะเข้านอน จากนั้นคะนึงรักจึงเข้าไปนั่งจิบไวน์ฟังเพลงที่ริมสระน้ำ ตั้งใจว่าสักสี่ทุ่มครึ่งค่อยกลับห้องพักระหว่างที่ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ก็ได้ยินเสียงทุ้มของใครสักคนทัก“เจอกันอีกแล้วนะครับ”คะนึงรักหันไปมองตามเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร หญิงสาวก็ยิ้มหนุ่มน้อยผู้เข้ามาสั่นไหวหัวใจพี่สาวเมื่อตอนเย็นนั่นเองเธอมองเขาอย่างพิจารณา ระดับแอลกอฮอล์ในเลือดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ของเธอทำให้เขาดูน่ากินกว่าเมื่อตอนเย็นเสียอีก และนั่นทำให้รอยยิ้มของเธอกว้างขึ้นอีกโดยไม่ทันรู้สึกตัวชายหนุ่มกัดริมฝีปากล่างนิดๆ ยิ้มตอบเธอด้วยรอยยิ้มใสซื่อแล้วถาม“ขอผมนั่งดื่มด้วยคนนะ”“ดื่มได้เหรอ” เธอไม่แน่ใจว่าที่นี่ต้องตรวจบัตรประชาชนไหม“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ”เขานั่งลงข้างเธอ ก่อนสั่งวิสกีออนเดอะร็อกมาดื่มเป็นเพื่อน“ดื่มบ่อยเหรอ” เธอถามพลางมองแก

คะนึงรักรู้ตัวว่าโดนแซะ อารมณ์โกรธก็เริ่มกรุ่นๆ แต่ยังคลี่ยิ้ม “ก็นี่ขนาดยังโสด ยังซิง ยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องความรักเท่าไหร่ ยังได้ขึ้นเป็นผู้จัดการที่สาขาใหญ่ของเลิฟ เลิฟ การ์เดนเลยนะ แถมรายได้ของสาขาที่ฉันดูแล ทะลุเกินเป้าไปดาวอังคารแทบทุกเดือนเลย”“อาศัยบุญเก่าของการเป็นสาขาใหญ่ด้วยล่ะมั้ง”“ก็มีส่วนนะ” คะนึงรักยอมรับตามตรงเพราะผู้จัดการสาขาคนก่อนบริหารงานไว้ดีมากทำให้เธอเข้ามาต่อยอดความสำเร็จได้โดยง่าย “แต่มันก็ต้องใช้ฝีมือของฉันด้วยนั่นแหละ ไม่ใช่ใครเข้ามาก็จะทำได้เสียที่ไหน จริงสิ...ตอนนี้พิมได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยผู้จัดการสาขาแล้วใช่ไหม ดีใจด้วยนะ สาขาแถบปริมณฑลของเธอก็ดีพอใช้ได้อยู่แหละ พยายามอีกนิด ภายในไม่กี่ปี เธอก็คงขึ้นเป็นผู้จัดการสาขาได้ คราวนี้ละ จะได้ดูแลลูกน้องสี่ซ้าห้าคนในสาขาแบบเต็มตัวเสียที ดูแลสาขาเล็กๆ ก็มีข้อดีอย่างนี้แหละนะ ไม่เหนื่อยมาก ดูแลทุกคนได้ทั่วถึงประหนึ่งดูแลญาติสนิท และมีเวลาว่างไปหาแฟนได้”พิมรดาหน้าตึงเมื่อรู้ตัวว่าถูกแซะกลับ แต่เพียงครู่เดียวก็ปรับสีหน้าได้“แหม...คนอย่างฉันเรียกว่าบาลานซ์ชีวิตได้ดีต่างหาก ฉันไม่ได้ทุ่มเททั้งชีวิตให้กับงานโดย

คะนึงรักลากกระเป๋าเดินทางสีชมพูสดใส ก้าวไปยังเคาน์เตอร์รีเซปชันของโรงแรมกึ่งรีสอร์ตสุดหรู หญิงสาวส่งบัตรประชาชนให้แล้วบอกชื่อ“คะนึงรัก ปรีชากิจค่ะ”“คุณคะนึงรักมาสัมมนากับบริษัทเลิฟ เลิฟ การ์เดนด้วยใช่ไหมคะ มีชื่อคุณจองห้องพักเข้ามาสองวัน แต่คนละบุ๊กกิ้งกัน”“ใช่ค่ะ แต่ฉันมาก่อนงานสัมมนาหนึ่งวัน เลยจองห้องพักเพิ่มไว้ส่วนตัวหนึ่งคืนค่ะ จะเป็นไปได้มั้ยคะ ถ้าฉันจะขอพักที่ห้องเดิมเลยโดยที่ไม่ต้องมาเช็กเอาต์และเช็กอินอีกรอบ”“ไม่มีปัญหาค่ะ เดี๋ยวดิฉันจัดการให้นะคะ”พนักงานต้องรับสาวสวยป้อนข้อมูลในคอมพิวเตอร์เพียงครู่ ก็ยื่นคีย์การ์ดมาให้ คะนึงรักเอ่ยขอบคุณ จากนั้นจึงลากกระเป๋าไปยังห้องพัก เก็บข้าวของแล้วจึงออกมาเดินเล่นบริเวณชายหาดของโรงแรมคะนึงรักนั่งลงที่เก้าอี้ชายหาดสีสันสดใส เอนตัวลง ตั้งใจจะใช้เวลาส่วนตัวเพื่ออยู่กับธรรมชาติรอบตัว เธอหลับตา ปล่อยผิวกายให้สัมผัสสายลม ฟังเสียงคลื่น สูดกลิ่นอายแดดและซึมซับบรรยากาศของทะเลให้ชุ่มปอด สมกับที่ห่างหายมานานเพราะต้องทำงานอยู่แต่ในเมืองที่เต็มไปด้วยตึกสูงและฝุ่นควันหญิงสาวกำลังจะมีความสุขอยู่แล้วเชียว แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงใครบางคนทักขึ้น“อ้า

สี่โมงตรงเป๊ะ เพชรพร้อมก็เห็นพินทุอรก้าวออกมาจากสถานีขนส่งประจำจังหวัด หญิงสาวยกมือกวักลมให้ตนเองอยู่หลายครั้ง จากนั้นใช้หลังมือแตะซับไปตามไรผมชื้นเหงื่อ พลางชะเง้อมองซ้ายขวาแม้วันนี้จิตแพทย์สาวจะสวมเพียงกางเกงยีนสีซีดกับเสื้อยืดตัวโคร่งสีดำและรองเท้าผ้าใบสุดแสนจะเบสิก แต่ก็ทำให้หัวใจของคนมองเต้นผิดจังหวะ และหัวใจของเขาไม่ได้เต้นในจังหวะแบบนี้มาหลายปีแล้วเฮ้อ...สวยน่ารักขนาดนี้ จะมีโอกาสเป็นวาสนาไอ้เพชรไหมนะชายหนุ่มก้าวออกจากบริเวณมุมตึกที่ยืนรออยู่ จ้ำพรวดๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเป้าหมาย เขาเข้าประชิดตัวเธอ ยื่นมือออกไปแล้วบอกเสียงเข้ม“ส่งกระเป๋ามา มีเท่าไหร่ ส่งมาให้หมด”“แกเป็นโจรเหรอ โจรมุมตึกสินะ เล่นผิดคนแล้วไอ้หนู” พินทุอรโวยวายเสียงดัง กอดกระเป๋าแน่นแนบอก และตั้งท่าจะใส่เดี่ยวกับเขาทันที“เดี๋ยว ไม่ใช่ ผมมาจากสาลี่โฮมสเตย์ มารับคุณแทนอาพฤกษ์” เพชรพร้อมรีบอธิบายเมื่อเห็นจิตแพทย์สาวถกแขนเสื้อขึ้นเหมือนพร้อมลุย“คุณคือ...” พินทุอรถาม ยังไม่ยอมส่งกระเป๋าให้ง่ายๆ“เพชรพร้อม” เขาตอบสั้นๆหญิงสาวคลายมือออก ท่าทางผ่อนคลายขึ้น เมื่อนึกออกเธอก็ส่งยิ้มให้“อ๋อ...น้องเพชร พี่ชายของลี่ใช่ไ

เมื่อเช้าวันเสาร์มาถึง เพชรพร้อมตื่นนอนมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ชายหนุ่มมัดผมยาวระต้นคอเป็นจุกเล็กๆ ด้านหลัง สวมเสื้อยืดสีเทาเข้มตัวใหม่เอี่ยม สลัดกางเกงขาสั้นขาดๆ ทิ้งแล้วสวมกางเกงยีนยี่ห้อดัง แถมยังฉีดน้ำหอมเสียหอมฟุ้งชายหนุ่มผิวปากพลางก้าวออกจากบ้านเพื่อไปเตรียมรถที่ล้างรอตั้งแต่เมื่อวาน แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน หมาสีดำตัวใหญ่ที่มักนอนเฝ้าบ้านพักคนงานในสวนก็เห่าเสียงขรม“ไอ้ปึก เห่าอะไรวะ นี่กูเอง” เพชรพร้อมเท้าเอวดุเมื่อเห็นปึกแยกเขี้ยวและทำท่าจะกระโจนใส่เมื่อปึกรู้ว่าเป็นใคร ก็ครางหงิงๆ วิ่งกระดิกหางสี่คูณร้อยเข้ามาประจบทันที เพชรพร้อมลูบหัวลูบหางพลางบ่นขำๆ“เออ ให้มันรู้ซะมั่ง ว่ากินนอนอยู่บ้านใคร กูแค่แต่งตัวหล่อนิดหน่อย มึงเห่าใส่อย่างกับกูเป็นโจร แต่ตอนที่กูแต่งตัวเหมือนโจร มึงดันกระดิกหางดิ๊กๆ ไอ้ชาติหมาเอ๊ย...”หมาจะเห่าก็ช่างหมา แต่งานนี้เพชรพร้อมขอแต่งหล่อไว้ก่อน ถึงสาวเจ้าจะมองว่าไม่หล่อ แต่ก็คงไม่ถึงกับรังเกียจหรอกน่าหกโมงเช้าไม่ขาดไม่เกิน ชายหนุ่มร่างยักษ์ก็มายืนทำหน้านิ่งอยู่ที่หน้าบ้านของนางรำพึง เจ้าของบ้านซึ่งเพิ่งให้อาหารไก่เสร็จถึงกับเขม้นมองอย่างไ

เพชรพร้อมกำลังขยำขุยมะพร้าวในถังหมักอย่างขะมักเขม้นตอนที่นางรำพึงซึ่งเป็นอาแท้ๆ เดินเข้ามาในสวน แถมยังส่งเสียงดังมาก่อนตัวเหมือนเคย“เพชร เพชรเอ๊ย อยู่ไหนลูก”“อยู่นี่ครับ” ชายหนุ่มร้องบอกก่อนจะลุกขึ้นยืน แกล้งเรียกหญิงสูงวัยอย่างที่ชาวบ้านในละแวกนี้ชอบเรียกกัน “มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับคุณนายรำพึง”“เดี๋ยวเถอะ มาเรียกคุณนายทำไม พ่อไปไหนล่ะ อาขึ้นไปบนบ้าน ไม่เห็นใคร เจอแต่เด็กรับใช้คนเดียว”เพราะนางรำพึงเป็นน้องสาวคนเดียวของบิดาเพชรพร้อม และช่วยเลี้ยงดูชายหนุ่มมาตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้เข้านอกออกในบ้านนี้ได้อย่างสนิทสนม“พ่อไปเที่ยวบ้านลุงสุขสันต์ที่เชียงใหม่ อยู่ยาวสองสามอาทิตย์เลย วันนี้อามาเสียเที่ยวแล้ว”หญิงสูงวัยกระแซะเข้ามาใกล้ “เสียเที่ยวที่ไหน อาก็ถามไปตามมารยาทเท่านั้นแหละ วันนี้อามาหาเพชรต่างหาก มีเรื่องสำคัญม้ากมากจะบอก”“ผมไม่ไปครับ” ชายหนุ่มตั้งป้อมปฏิเสธทันควัน“อะไรกัน ยังไม่ทันบอกเลยว่าเรื่องอะไร”“มาทรงแบบนี้นะ เรื่องสำคัญม้ากมากแบบนี้ อาจะให้ผมไปนัดเจอกับลูกสาวเพื่อนอาสักคนแน่นอน”คุณนายรำพึงตวัดค้อนเหมือนสาวๆ “แหม...ทำรู้ทัน แต่คราวนี้ไม่เหมือนทุกครั้งนะเพชร ลิ้นจี่เป็

หลังจากมื้ออาหารค่ำจบลง คะนึงรักก็พาพินทุอรไปยังห้องนอนแขก ภายในห้องนั้นมีห้องน้ำในตัว หญิงสาวดูแลพินทุอรเรื่องเสื้อผ้าและห้องนอนเสร็จแล้ว พูดคุยกันตามประสาผู้หญิงพักใหญ่ เธอก็กลับมาที่ห้องนอนของตนเองซึ่งวิณทร์วายุนอนรอฟังข่าวอยู่“เป็นไงมั่ง”“เตรียมตัวอาบน้ำแล้วค่ะ เห็นว่าอาบน้ำเสร็จจะเข้านอนเลย เมื่อกี้ก็ได้คุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พี่อิงยืนยันหนักแน่นว่าเลิกแน่ๆ เพราะรับไม่ได้กับผู้ชายที่นอกใจ”“ใครก็รับไม่ได้ทั้งนั้นแหละ”“ตอนที่คุยกัน แฟนพี่เขาโทร. เข้ามาหลายครั้งเลย แต่พี่อิงตัดสายทิ้งทั้งหมด พอรำคาญหนักเข้าก็ปิดเครื่องหนีเลย ลี่คิดว่าพี่อิงเข้มแข็งกว่าที่คิดนะวิณทร์ น่าจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ไม่ยาก”“ไอ้นี่น่ะ ทรงมันดี เหมือนไม่ค่อยออกอาการ แต่ลึกๆ ข้างในไม่มีใครรู้หรอกว่าบอบช้ำขนาดไหน ขนาดตอนเกิดเรื่องที่บ้าน...” วิณทร์วายุสบตากับคะนึงรักเหมือนรู้กันว่าหมายถึงตอนไหน “เรื่องใหญ่ขนาดนั้น มันยังแทบไม่ออกอาการเลย”“แล้วพรุ่งนี้พี่อิงต้องไปทำงานมั้ย”“ผมโทร. ไปถามผอ. แล้ว เห็นว่าให้อิงพักงานอย่างน้อยสองเดือน รอให้เรื่องซา”“สองเดือนเลยเหรอ” คะนึงรักอุทาน “นานไปมั้ยอะ ไอ้หมอคนนั้นมั

รถยนต์คันหรูแล่นออกจากโรงพยาบาลนรินทร์รัตน์ด้วยความรวดเร็วโดยมีวิณทร์วายุเป็นคนขับ ส่วนพินทุอรซึ่งเป็นผู้โดยสารนั้นปรับเบาะนอนเหยียดยาวทำเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วจิตแพทย์หนุ่มตัดสินใจพาเพื่อนสาวกลับคอนโดฯ ของตนเอง โดยทิ้งรถของอีกฝ่ายไว้ที่โรงพยาบาลแล้วกลับพร้อมกันกับเขา ในระหว่างที่รอพินทุอรเก็บของ เขาก็ได้โทร.ไปขออนุญาตคะนึงรักซึ่งเป็นภรรยาไว้เรียบร้อยแล้ว‘ดีใจจัง พี่อิงจะมานอนค้างกับเรา’ คะนึงรักตอบกลับเสียงใส‘แต่สภาพอาจจะไม่ค่อยดีนะ มีเรื่องที่โรงบาลนิดหน่อย’‘อ้าว งั้นเหรอคะ ลี่ถามได้มั้ยว่าเรื่องอะไร’‘ความรัก’‘โอเค งั้นลี่จะสั่งอาหารอร่อยๆ ที่พี่อิงชอบมารอไว้ละกัน อาหารอร่อยๆ จะเยียวยาหัวใจเราเอง’‘อืม ฝากด้วย รักลี่นะ’‘ลี่ก็รักคุณ’ เธอตอบก่อนวางสายไปคะนึงรักหรือสาลี่คือภรรยาของวิณทร์วายุ แต่ก่อนหญิงสาวทำงานอยู่ที่บริษัทเวดดิง แพลนเนอร์ชื่อดัง ตอนนี้ขอลาพักอย่างไม่มีกำหนดเพื่อเลี้ยงลูกชายที่อายุได้หกเดือนหลังจากแต่งงานกัน ภรรยาสาวของเขาก็มีเรื่องจุกจิกซึ่งมักจะโทร. คุยอะไรกับพินทุอรบ่อยครั้ง ทำให้สองสาวสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ให้ผู้หญิงกับผู้หญิงได้ปลอบใจกัน อาจจะดีกว่

ห้านาทีต่อมาทั้งพินทุอรและภัคจิราก็มายืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องพักของหมอรัชตะซึ่งเป็นศัลยแพทย์อันดับต้นๆ ของโรงพยาบาลนรินทร์รัตน์พินทุอรเคาะประตูเบาๆ “พี่โอ๊ต อิงเอง”“เข้ามาสิอิง เลิกงานแล้วเหรอครับ” เสียงห้าวปนอบอุ่นดังแว่วมาจากในห้อง น้ำเสียงคนพูดเจือความดีใจอยู่ไม่น้อยจิตแพทย์สาวเปิดประตูเข้าไป คนในห้องก็ก้าวยาวๆ เข้ามาหาทันที ใบหน้าขาวหล่อเหลาเปื้อนยิ้มสดใส แขนทั้งสองข้างกางออกเพื่อจะโอบกอดแฟนสาวทว่าเมื่อรัชตะเห็นภัคจิราเดินตามเข้ามา เขาก็ชะงักเท้า รอยยิ้มเกลื่อนดวงหน้าเมื่อครู่จางหาย เหลือเพียงริมฝีปากกระตุกเหมือนควบคุมไม่ได้ ดวงตาเรียวรีเบิกโพลง มิหนำซ้ำหน้าซีดเป็นไก่ต้มที่ต้มแล้วต้มอีกหลายวัน มีแต่แขนสองข้างที่ยังกางค้างราวกับสมองประมวลผลไม่ทันจึงยังไม่สั่งการสำหรับพินทุอร...นี่เป็นการยืนยันได้ทันทีว่าสิ่งที่ผู้หญิงหน้าสวยแต่ปากแจ๋วคนนั้นพูดมาน่าจะเป็นความจริงไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้มันคบซ้อนจริงๆไอ้ผู้ชายควายธนู!ความเงียบครอบคลุมห้องพักแพทย์เพียงชั่วอึดใจ แต่เหมือนยาวนานชั่วนิรันดร์ และในที่สุด รัชตะก็ยอมเปิดปากแบบสั่นๆ“อะ...อิง...นี่มันอะไรกัน มา...มาพร้อมกันได้ยังไง”พินทุ