Semua Bab ENGINEER DEVIL | วิศวะร้ายซ่อนรัก: Bab 31 - Bab 40

ENGINEER 31| ทำไมจะยุ่งไม่ได้ |เมื่อรู้ว่าเป็นใครฉันกับโดนัทถึงกับชะงักแล้วจับมือมองหน้ากัน โดนัทเองก็ดูตกใจไม่น้อยที่เจอเขาอยู่ที่นี่ แต่น่าจะเป็นฉันที่ตกใจมากกว่า เพราะฉันต้องการจะหลบหน้าเขา แต่มันก็ไม่แปลกถ้าฉันจะเจอเขาที่นี่ สิ่งที่แปลกว่าคือทำไมเขาถึงคิดว่าฉันมาอยู่ที่คอนโดร่างหนาก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง ฉันกับโดนัทเลยกระเถิบหนีแต่ยังคงจับมือกันไม่ปล่อย"ไลน์ไปหาทำไมไม่ตอบ โทรไปทำไมไม่รับ?" เขาถามเสียงแข็งแล้วจ้องหน้าฉันอย่างจับผิด"ระ หรอคะ แคร์ไม่รู้" ฉันตอบปฏิเสธแต่ไม่กล้าสบตาสายตาคมที่เอ่ยถาม"มองหน้าพี่"ฉันมองหน้าเขาตามคำสั่งเสียงเข้มดุอย่างกล้าๆกลัวๆ"พี่เตอร์คะ อย่ามายุ่งกับแคร์เลยค่ะ" เป็นโดนัทที่บอกและยอมเสี่ยงเพื่อปกป้องฉัน แต่คำพูดของโดนัทฉันรู้สึกได้ถึงความกลัว ก็เขาเย็นชา ดุแบบนี้ เป็นใครจะกล้าเข้าไปยุ่งหรือแม้แต่จะพูดคุย นอกซะจากผู้หญิงพวกนั้น"ไม่ยุ่งไม่ได้ซะด้วยสิ" เขาตอบเธอเสียงเย็นยะเยือก ใบหน้าฉายแววความร้ายกาจ"แต่แคร์ไม่ได้เต็มใจ พี่เลิกยุ่งกับแคร์เถอะค่ะ" เป็นโดนัทที่ยังคงเป็นหน่วยกล้าเผชิญหน้ากับร่างหนาที่เริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา"เป็นผัวเมียกันทำไมจะ

ENGINEER 33| ใจกระตุกไหว... | #หนึ่งสัปดาห์ต่อมา @มหาลัยAตั้งแต่วันที่พี่คัพเจอกับพี่เตอร์ในวันนั้น พี่คริสกับพี่คัพจะสลับกันมารับ-ส่งฉันตลอด ทั้งที่พี่ชายฉันทั้งสองคนก็ยุ่งกับงานที่โรงพยาบาลอยู่มาก ไหนจะนั่งบริหาร ไหนจะเป็นคุณหมอ ไม่รู้ว่าหลังจากวันที่พี่คัพเจอเขา พี่คัพไปพูดอะไรกับพี่คริสบ้าง ทั้งสองคนถึงได้ว่างกันนัก จนเวลาล่วงเลยมาเป็นสัปดาห์พี่คริสกับพี่คัพก็ยังคงทำหน้าที่เป็นสารถีคอยมารับมาส่งฉันเหมือนเดิมและวันนี้ก็เป็นหน้าที่ของพี่คริสที่มาส่งฉันที่มหาลัยในช่วงเช้า#หน้าตึกคณะแพทย์"น้องแคร์""ค่ะพี่คริส" ฉันขานรับในขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูเพื่อลงจากรถ เพราะตอนนี้พี่คริสจอดรถเทียบฟุตบาทอยู่หน้าตึก"วันนี้น้องจะเข้าไปอยู่ที่คอนโดแล้วใช่ไหม" พี่คริสถามแต่สีหน้าดูเศร้าลงถนัด เพราะวันนี้ฉันจะย้ายเข้าไปอยู่ที่คอนโดแล้ว"ใช่ค่ะ แคร์ขนข้าวของเครื่องใช้มาไว้ที่คอนโดครบแล้ว""อืม น้องสาวพี่โตแล้วสินะ" พี่คริสพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ"แคร์โตแล้วสิคะ อายุสิบแปดแล้วน๊า" ฉันบอกแล้วยิ้มตาหยีใส่ นั่นเลยทำให้พี่คริสระบายยิ้มออกมาก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู"ในสายตาพี

ENGINEER 35| จะกดให้จมเตียง |อีกด้าน [ก่อนหน้า]คาร์เตอร์ถอดเสื้อชอปออกไว้ในรถแล้วเดินเข้าไปในตึกคณะแพทย์ก่อนจะหาที่นั่งเพื่อหลบมุมไม่ให้เป็นจุดสนใจที่เขาต้องมานั่งหลบมุมอยู่แบบนี้ก็เพราะใครบางคนที่ต้องการจะหลบหน้าเขา แต่ยิ่งเธอหลบเขายิ่งพยายาม ไม่เจอหน้ากันตั้งหลายวัน เธอไม่คิดถึงความรักอันเร่าร้อนของเราสองคนยามอยู่บนเตียงเลยหรือยังไง ทำไมถึงหลบหน้ากันได้ปกติคาร์เตอร์ไม่เคยที่จะต้องมานั่งรอใครนานขนาดนี้ วันนี้เขามีเรียนแค่ช่วงเช้า หลังจากเรียนเสร็จเขากับกลุ่มเพื่อนก็เข้าพบอาจารย์เพื่อคุยในเรื่องของการฝึกงานในเทอมสอง และแน่นอนว่าที่ที่เขาเลือกฝึกนั้น ต้องเป็นบริษัทของครอบครัวอยู่แล้วเมื่อไหร่สาวน้อยหน้าหวานจะลงมาสักที นี่ก็ใกล้เวลาจะเลิกเรียนอยู่แล้ว แต่ในระหว่างนั่งรอคาร์เตอร์ก็นึกคิดกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ในตอนนี้ ทำไมจะต้องมานั่งรอเธอเป็นชั่วโมง ทำไมจะต้องคอยตาม ทำไมจะต้องเข้าหา ทั้งที่จริงแล้วเขาไม่เคยตามผู้หญิงคนไหนมาก่อน ไม่แม้แต่จะคิด เพราะโดยปกติจะมีแต่ผู้หญิงที่เข้าหาแล้วนัดกันทำเรื่องอย่างว่า แต่กับเธอมันตรงข้ามไปหมดทั้งMindsetที่เปลี่ยนไปอย่างหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ผ่

ENGINEER 37| ขอผัวเขาหรือยัง | เหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้วหรือเปล่านะ เพราะรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่มันสม่ำเสมอ ฉันเองก็ไม่กล้าจะแม้แต่ขยับ แต่จะให้นอนโดยทีมีแขนแกร่งพาดกอดรัดอยู่แบบนี้ฉันอึดอัดฉันมองนาฬิกาดิจิตอลที่วางอยู่บนโต๊ะโคมไฟข้างๆเตียง เวลาตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม พรุ่งนี้ฉันมีเรียนเช้าด้วยป่านนี้ยังนอนไม่หลับเลย แสงไฟในห้องก็มีแค่แสงไฟจากหัวเตียงที่มันสลัวๆ แขนแกร่งก็พาดกอดไม่ปล่อยสักที ไม่คิดจะนอนท่าอื่นบ้างเลยหรือยังไงแต่จู่ๆก็รู้สึกถึงเตียงนอนมันสั่นๆ ฉันจึงค่อยๆยกแขนแกร่งออกช้าๆแต่เขากลับรู้สึกตัวแล้วพาดแขนวางไว้ที่ตัวฉันเหมือนเดิม"อื้ม~จะลุกไปไหน" เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย"เตียงมันสั่น แคร์แค่จะลุกดู..." ร่างหนาจึงปล่อยกอดออก ฉันจึงดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบโทรศัพท์ฉันขึ้นมาดูมันก็ไม่ใช่ของฉัน"โทรศัพท์พี่" เขาชูหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นให้ฉันดู แต่ฉันมองไม่ทันว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา"เออ"..."ไม่ไป"..."จะนอน"...ติ๊ดเพื่อนของเขาสินะที่โทรมาถึงได้พูดติดน้ำสียงห้วนขนาดนั้น"เพื่อนหรอคะ""อืม มันชวนไปดื่ม""แล้วจะไม่ไปหรอคะ""ถามแบบนี้อยากให้พี่ออกไปใช่ไหม""..." ฉั

ENGINEER 39| NC 20 ต้องซ้ำให้จำ |"ไม่ค่ะพี่เตอร์ ไม่" ฉันตอบปฏิเสธอย่างไม่คิดใบหน้าคมฉายแววความเจ้าเล่ห์อย่างไม่ปิดบังความรู้สึก รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย แค่นี้ก็ทำให้ฉันรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ฉันดิ้นในอ้อมกอดของคนตัวโต แขนแกร่งกอดรัดแน่น นัยน์ตาคมแข็งกร้าวจนฉันรู้สึกกลัวคนตรงหน้าเอามากๆเขาเคยรู้บ้างไหมว่าฉันรู้สึกแย่มากแค่ไหนกับการกระทำแย่ๆของเขา เขาเคยนึกถึงความรู้สึกของคนอื่นบ้างไหม"พี่ปล่อยแคร์เถอะนะคะ""ไม่มีทาง พี่จะไม่ปล่อยแคร์ไป""ทำไมคะ ทำไมต้องทำกับแคร์แบบนี้ แคร์ผิดอะไรนักหนา พี่ถึงเอาอารมณ์ของตัวเองเป็นที่ตั้งแล้วมาระบายกับแคร์ พี่เห็นแคร์เป็นอะไร""..." ใบหน้าคมนิ่งกับคำถามที่ฉันถาม"ฮึก~ ตอบมาสิคะ แคร์ผิดอะไร ในสายตาพี่ พี่เห็นแคร์เป็นอะไร ฮึก~" ฉันร้องสะอื้นถามย้ำเสียงเบาเหมือนคนที่ใกล้หมดแรง"เจ็บหรือเปล่า" เขาเลี่ยงที่จะตอบคำถาม สายตาคมจ้องไปที่หน้าผากของฉันก่อนจะยกมือหนาขึ้นจับตรงบริเวณรอยแดงที่เกิดจากฝีมือของเขา ริมฝีปากหนาเป่าลมร้อนออกจากปากไปยังจุดบริเวณที่มีรอยแดงตรงหน้าผากมือหนาเลื่อนลงมาปาดไล่น้ำตาใสออกแล้วมองหน้าฉัน "มันปูดขึ้นมานิด