ENGINEER 35| จะกดให้จมเตียง |อีกด้าน [ก่อนหน้า]คาร์เตอร์ถอดเสื้อชอปออกไว้ในรถแล้วเดินเข้าไปในตึกคณะแพทย์ก่อนจะหาที่นั่งเพื่อหลบมุมไม่ให้เป็นจุดสนใจที่เขาต้องมานั่งหลบมุมอยู่แบบนี้ก็เพราะใครบางคนที่ต้องการจะหลบหน้าเขา แต่ยิ่งเธอหลบเขายิ่งพยายาม ไม่เจอหน้ากันตั้งหลายวัน เธอไม่คิดถึงความรักอันเร่าร้อนของเราสองคนยามอยู่บนเตียงเลยหรือยังไง ทำไมถึงหลบหน้ากันได้ปกติคาร์เตอร์ไม่เคยที่จะต้องมานั่งรอใครนานขนาดนี้ วันนี้เขามีเรียนแค่ช่วงเช้า หลังจากเรียนเสร็จเขากับกลุ่มเพื่อนก็เข้าพบอาจารย์เพื่อคุยในเรื่องของการฝึกงานในเทอมสอง และแน่นอนว่าที่ที่เขาเลือกฝึกนั้น ต้องเป็นบริษัทของครอบครัวอยู่แล้วเมื่อไหร่สาวน้อยหน้าหวานจะลงมาสักที นี่ก็ใกล้เวลาจะเลิกเรียนอยู่แล้ว แต่ในระหว่างนั่งรอคาร์เตอร์ก็นึกคิดกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ในตอนนี้ ทำไมจะต้องมานั่งรอเธอเป็นชั่วโมง ทำไมจะต้องคอยตาม ทำไมจะต้องเข้าหา ทั้งที่จริงแล้วเขาไม่เคยตามผู้หญิงคนไหนมาก่อน ไม่แม้แต่จะคิด เพราะโดยปกติจะมีแต่ผู้หญิงที่เข้าหาแล้วนัดกันทำเรื่องอย่างว่า แต่กับเธอมันตรงข้ามไปหมดทั้งMindsetที่เปลี่ยนไปอย่างหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ผ่
ENGINEER 36| ...แข็งแล้วทำยังไงดี |หลังจากทานอาหารกันเสร็จพี่ชายทั้งสองก็มาส่งฉันที่คอนโด"ให้พี่ขึ้นไปส่งไหม นี่ก็มืดแล้ว ขึ้นไปคนเดียวอันตรายหรือเปล่า" พี่คัพถามอย่างเป็นห่วง เพราะตอนนี้พี่คัพจอดรถอยู่หน้าทางเข้าคอนโด"พี่คัพคะ ที่นี่ระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม ไม่ต้องห่วงนะคะ""ไว้พี่สองคนจะมาหาเราบ่อยๆ" พี่คริสหันมาบอก พี่ชายฉันทั้งสองคนนั่งอยู่ข้างหน้า ส่วนฉันนั่งอยู่เบาะหลัง"ได้เลยค่ะ แคร์ไปแล้วนะคะ"เมื่อเดินออกจากลิฟท์ฉันหันมองซ้ายขวาเพราะกังวลว่าจะเจอกับใครบางคนที่ไม่อยากเจอ เมื่อทางสะดวกฉันก็รีบเดินตรงไปยังห้องของตัวเองทันทีติ๊ด~ปึก~ฉันที่กำลังจะปิดประตูห้องก็มีแรงผลักประตูจากด้านนอกผลักเข้ามา"พี่เตอร์" เขาโปล่มาจากไหน ทำไมตอนที่เดินมาถึงไม่เห็นมีใครเลย"ไลน์ไปทำไมไม่ตอบ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม ทำเอาฉันเริ่มมีอาการเนื้อตัวสั่น เพราะน้ำเสียงที่ชวนฟังแล้วมันน่ากลัว"ก็ไม่ได้ดูไงคะ" ฉันบอกพร้อมกับเดินถอยหลังเข้ามาในห้องเรื่อยๆ โดยที่คนตัวโตก็เดินก้าวขาตามมาติดๆ"...ตั้งใจไม่ตอบ?""...""ถามก็ตอบ" เขาบอกเสียงเข้ม ดวงตาคมเค้นให้ฉันตอบคำถาม"ปะ เปล่านะคะ ก็...ว๊าย"ร่างหนาคว้
ENGINEER 37| ขอผัวเขาหรือยัง | เหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้วหรือเปล่านะ เพราะรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่มันสม่ำเสมอ ฉันเองก็ไม่กล้าจะแม้แต่ขยับ แต่จะให้นอนโดยทีมีแขนแกร่งพาดกอดรัดอยู่แบบนี้ฉันอึดอัดฉันมองนาฬิกาดิจิตอลที่วางอยู่บนโต๊ะโคมไฟข้างๆเตียง เวลาตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม พรุ่งนี้ฉันมีเรียนเช้าด้วยป่านนี้ยังนอนไม่หลับเลย แสงไฟในห้องก็มีแค่แสงไฟจากหัวเตียงที่มันสลัวๆ แขนแกร่งก็พาดกอดไม่ปล่อยสักที ไม่คิดจะนอนท่าอื่นบ้างเลยหรือยังไงแต่จู่ๆก็รู้สึกถึงเตียงนอนมันสั่นๆ ฉันจึงค่อยๆยกแขนแกร่งออกช้าๆแต่เขากลับรู้สึกตัวแล้วพาดแขนวางไว้ที่ตัวฉันเหมือนเดิม"อื้ม~จะลุกไปไหน" เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย"เตียงมันสั่น แคร์แค่จะลุกดู..." ร่างหนาจึงปล่อยกอดออก ฉันจึงดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบโทรศัพท์ฉันขึ้นมาดูมันก็ไม่ใช่ของฉัน"โทรศัพท์พี่" เขาชูหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นให้ฉันดู แต่ฉันมองไม่ทันว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา"เออ"..."ไม่ไป"..."จะนอน"...ติ๊ดเพื่อนของเขาสินะที่โทรมาถึงได้พูดติดน้ำสียงห้วนขนาดนั้น"เพื่อนหรอคะ""อืม มันชวนไปดื่ม""แล้วจะไม่ไปหรอคะ""ถามแบบนี้อยากให้พี่ออกไปใช่ไหม""..." ฉั
ENGINEER 38| สิทธ์ในความเป็นผัว|อีกด้าน ในช่วงเช้าคาร์เตอร์ขับรถไปส่งหญิงสาวที่มหาลัยส่วนตัวเขาเองในวันนี้ไม่ได้มีเรียน แต่หลังจากที่เขาขับส่งสาวน้อยหน้าหวานถึงตึกเรียน กลับมีสายเข้าจากเธอคนหนึ่ง หลังจากที่เขาเห็นชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์ เขาไม่กล้าที่จะรับสายต่อหน้าหญิงสาว จึงต้องรอให้เธอลงจากรถเขาไปก่อนมารี"โทรมาทำไม"(มารีเห็นรถเตอร์ขับเข้ามาในมหาลัย)"แล้ว..."(มาเจอมารีหน่อยสิ)"ทำไมต้องเจอ"(ก็...มารีอยากเจอ ทานข้าวเช้าด้วยกันก็ได้)"ฉันออกมาแล้ว"(วันนี้เตอร์ไม่ได้มีเรียนหรอ)"อืม"(แล้วเตอร์มาทำอะไร)"เรื่องของฉัน"(งั้นคืนนี้เตอร์มาหามารีที่ห้องได้ไหม มารีคิดถึงเตอร์)"..."(เตอร์ ทำไมเงียบ)"เดี๋ยวว่ากัน ฉันขับรถอยู่"หญิงสาวที่โทรมาหาคาร์เตอร์เธอเป็นสาวนิติปีสี่ชื่อมารีความสัมพันธ์ของเขากับสาวนิติก็เหมือนกับผู้หญิงที่คาร์เตอร์เคยร่วมหลับนอนเท่านั้น ไม่มีสถานะเป็นอย่างอื่นหลังจากวางสายจากสาวนิติ คาร์เตอร์ขับรถมุ่งหน้าไปที่บริษัทเพื่อเข้าไปพบประธานบริษัทผู้เป็นพ่อ@บริษัทเอ็นเตอร์ไพรส์#ห้องทำงานประธานคาร์เตอร์เดินเปิดประตูห้องเข้ามา ผู้เป็นพ่อก็เอ่ยทักด้วยสีหน้ายิ้
ENGINEER 39| NC 20 ต้องซ้ำให้จำ |"ไม่ค่ะพี่เตอร์ ไม่" ฉันตอบปฏิเสธอย่างไม่คิดใบหน้าคมฉายแววความเจ้าเล่ห์อย่างไม่ปิดบังความรู้สึก รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย แค่นี้ก็ทำให้ฉันรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ฉันดิ้นในอ้อมกอดของคนตัวโต แขนแกร่งกอดรัดแน่น นัยน์ตาคมแข็งกร้าวจนฉันรู้สึกกลัวคนตรงหน้าเอามากๆเขาเคยรู้บ้างไหมว่าฉันรู้สึกแย่มากแค่ไหนกับการกระทำแย่ๆของเขา เขาเคยนึกถึงความรู้สึกของคนอื่นบ้างไหม"พี่ปล่อยแคร์เถอะนะคะ""ไม่มีทาง พี่จะไม่ปล่อยแคร์ไป""ทำไมคะ ทำไมต้องทำกับแคร์แบบนี้ แคร์ผิดอะไรนักหนา พี่ถึงเอาอารมณ์ของตัวเองเป็นที่ตั้งแล้วมาระบายกับแคร์ พี่เห็นแคร์เป็นอะไร""..." ใบหน้าคมนิ่งกับคำถามที่ฉันถาม"ฮึก~ ตอบมาสิคะ แคร์ผิดอะไร ในสายตาพี่ พี่เห็นแคร์เป็นอะไร ฮึก~" ฉันร้องสะอื้นถามย้ำเสียงเบาเหมือนคนที่ใกล้หมดแรง"เจ็บหรือเปล่า" เขาเลี่ยงที่จะตอบคำถาม สายตาคมจ้องไปที่หน้าผากของฉันก่อนจะยกมือหนาขึ้นจับตรงบริเวณรอยแดงที่เกิดจากฝีมือของเขา ริมฝีปากหนาเป่าลมร้อนออกจากปากไปยังจุดบริเวณที่มีรอยแดงตรงหน้าผากมือหนาเลื่อนลงมาปาดไล่น้ำตาใสออกแล้วมองหน้าฉัน "มันปูดขึ้นมานิด
ENGINEER 40| NC 18 ต้องการแค่คนเดียว |เขาพูดมาได้อย่างหน้าไม่อาย สถานะเราสองคนมันไม่เคยมีเลยด้วยซ้ำ เมียหรอ เขาคิดเองเออเองอยู่คนเดียวฉันค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างระมัดระวังเพราะรู้สึกเจ็บแสบตรงจุดนั้นกลัวว่าจะเสียดสี "เลิกพูดคำนั้นสักทีเถอะค่ะ แคร์ไม่อยากได้ยิน"พรึ่บ~ร่างหนากระโจนเข้าหาฉันแล้วผลักฉันให้ลงนอนไปบนเตียงอีกครั้งก่อนจะขึ้นคร่อมทับร่าง "เมีย แคร์เป็นเมียพี่""พี่ใช้คำว่าเมียไปกับผู้หญิงกี่คนแล้วคะ" ใบหน้าคมชะงักนิ่ง ดวงตาคมสั่นไหวระริกก่อนจะเอ่ยเสียงแข็ง "คนเดียว""แน่ใจหรอคะ อยากใช้นิ้วมือแคร์นับไปด้วยไหม เผื่อว่าสิบนิ้วของพี่มันคงไม่พอ" ผู้หญิงคนไหนที่เคยได้ร่วมหลับนอนกับเขาก็คงนับเป็นเมียหมดทุกคนสินะ แต่หนึ่งในนั้นต้องไม่ใช่ฉัน"แคร์กำลังทำให้พี่โกรธ""บอกมาหน่อยสิคะ แคร์ทำอะไรให้พี่โกรธ มีแต่พี่นั่นแหล่ะที่เป็นบ้าอะไร" ฉันตะคอกใส่หน้าคนด้านบนด้วยอารมณ์โกรธ คนทีควรโกรธมันควรจะเป็นฉันไม่ใช่เขา"ผัวก็มีอยู่แล้วแต่ยังจะไปหาผู้ชายคนอื่นแบบนี้พี่ควรโกรธหรือเปล่า" ทำไมเขาต้องย้ำกับฉันไอคำว่าผัวๆเมียๆ มันสำคัญอะไรนัก"เราไม่เคยเป็นอะไรกันนะคะ ไม่เคย" ฉันเน้นย้ำกับสถานะให้เขาฟั
ENGINEER 41| ชัดเจนกับความรู้สึก | เสียงหัวใจของเขาเต้นดังเป็นจังหว่ะจนฉันสัมผัสได้ถึงเนื้อกระตุกที่หน้าอกข้างซ้ายของเขา'พี่ต้องการแคร์มาก และกำลังหาคำตอบให้ตัวเองอยู่' ต้องการงั้นหรอ ไม่ ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด มันอาจจะเป็นวิธีของผู้ชายมักมากในกามอย่างเขาก็ได้ เขาคงจะพูดแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่เคยหลับนอนด้วยสินะฉันเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิด กับคำพูดที่ผ่านลมปากใครๆก็พูดได้"พี่เตอร์ปล่อย แคร์จะกลับห้อง""อยู่แบบนี้อีกสักพัก" แขนแกร่งโอบรัดฉันให้แน่นขึ้นในขณะที่ฉันพยายามดิ้นขัดขืน"แคร์ไม่อยากอยู่กับพี่ ปล่อย~""แต่พี่อยาก" ฉันค่อยๆแหงนหน้ามองใบหน้าคมนิ่ง เราสองต่างสบตากันก่อนที่ฉันจะเป็นคนเอ่ยถามคำถาม "อยากอะไรคะ อยากทำกับแคร์เหมือนเมื่อกี้หรอคะ พี่ไปทำกับผู้หญิงคนอื่นเถอะค่ะ" พูดจบฉันดิ้นขัดขืนออกแรงเท่าที่ฉันมี"ทำไมไม่เชื่อ" เสียงเข้มเอ่ยถาม แต่ฉันยังคงพยายามดิ้นอยู่ในอ้อมกอดแขนแกร่งที่เหนียวแน่นเนื้อตัวเปลือยเปล่าสัมผัสเสียดสีกันไปมา"มันก็แค่คำพูดนี่คะ" กำปั้นจากมือเล็กๆของฉันทุบเข้าไปที่อกเข้าอยู่หลายครั้ง หวังให้เขาปล่อยกอดที่รัดแน่นหมับ~มือหนารวบกำปั้นฉันทั้งสองข้างแล้วส่งสายต
ENGINEER 42| กุหลาบสีแดง (ขอโทษ) |ฉันที่กำลังนั่งทานข้าวกับโดนัทอยู่ที่โรงอาหาร ความรู้สึกของฉันในตอนนี้เหมือนตัวเองกำลังเป็นซุปตาร์ที่มีแต่คนคอยจ้องมองเวลาฉันทานข้าว ก็คงไม่พ้นเรื่องคลิปนั่นแน่ๆ แล้วใครเป็นคนถ่ายกันนะ"แคร์ โอเคไหม" โดนัทถาม ฉันได้แค่ยิ้มอ่อนให้ จริงๆก็ไม่ได้อยากจะสนใจคนรอบข้าง แต่นี่พวกเขาเล่นมองฉันแบบไม่วางตาจะไม่ให้ฉันรู้สึกอะไรเลยได้ยังไงกัน"รีบทานเถอะ จะได้รีบไปจากตรงนี้"ติ๊ง ติ๊งเสียงแชทข้อความจากโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมาดูเป็นข้อความของพี่เตอร์ทักฉันมาเรื่องคลิปนั่นLineพี่เตอร์ : เห็นคลิปนั่นหรือยัง พี่จัดการไอคนปล่อยคลิปไปแล้วจัดการแล้ว? จัดการยังไง"โดนัท ดูคลิปจากที่ไหน ขอเราดูหน่อย""จะดูอีกทำไมอ่ะ ไม่ต้องดูแล้ว""ดูอีกที เราอยากรู้ว่าคลิปนั่นลบไปหรือยัง" โดนัททำหน้าสงสัย แต่ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูให้"เห้ย คลิปหายไปแล้วอ่ะแคร์"คลิปถูกลบไปแล้วด้วยฝีมือของพี่เตอร์อย่างนั้นหรอ"แล้วแคร์รู้ได้ไงว่าคลิปถูกลบไปแล้ว""พี่เตอร์ไลน์มาบอกเรา" โดนัทถึงกับตกตะลึงกว่าเก่าที่ฉันเอ่ยชื่อคนคนนึงออกมาฉันเลยบอกเหตุผลอีกเหตุผลให้เธอฟัง "พี่เขาบอกเราว่า.
ENGINEER 84| จบที่เธอคนเดียว |อีกสองอาทิตย์ก็จะเป็นช่วงสอบไฟนอล เหลือเพียงแค่เวลาช่วงสั้นๆก็จะผ่านไปครึ่งเทอมแล้ว"แคร์ ติวให้เราด้วยน๊า" เสียงหวานของเพื่อนสนิทนั่งอ้อนฉันอยู่ข้างๆ วันนี้เธอขอไปที่บ้านฉันเพื่อติวหนังสือสอบ เธอบอกว่าช่วงนี้เรียนไม่รู้เรื่อง กลัวจะสอบตกเลยขอให้ฉันช่วยติวให้ ก็แหงสิ นั่งเรียนในห้องก็เหม่อลอยไม่รู้แอบคิดถึงใครอยู่หรือเปล่า"ค่า รู้แล้ว""พี่เตอร์ ไม่เบื่อหรอคะมาเฝ้าแคร์ทุกวัน" เธอหันไปถามพี่เตอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ"ไม่เคยเบื่อ" โดนัทที่ได้ฟังเธอก็เบะปากมองบนใส่"รักกันจริ๊งงงง" เธอเหน็บเสียงสูง"แล้วเราหล่ะ รักเพื่อนพี่ไหม" สายตาหวานเริ่มลอกแลกไปมาแล้วเปลี่ยนเรื่อง"แคร์ ไปเถอะ จะได้รีบติวหนังสือ" เธอบอก "เจอกันที่บ้านนะ" โดนัทรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปฉันกับพี่เตอร์มองหน้ากันยิ้มๆก่อนจะลุกตามเธอไปติด แต่ไปกันคนละคัน เพราะฉันต้องกลับกับพี่เตอร์@บ้านทวีพัฒนาเสียงโทรศัพท์ของโดนัทที่ดังขึ้นต่อเนื่องทำให้รบกวนสมาธิในการอ่านหนังสือมาก ฉันเลยบอกว่าถ้าไม่รับก็ให้ปิดเสียง ขืนปล่อยให้ดังแบบนี้จะอ่านหนังสือกันไม่รู้เรื่อง"จะโทรมาทำไมนัก""ว่ไงนะ" เมื่อกี้เหมือนได้
ENGINEER 83| ปากแข็ง | ข้อแม้แต่ละข้อของพี่ชายฉันมันช่างลำบากสำหรับเขาเหลือเกิน ฉันรู้ดี แต่เขาเองกลับยอมรับข้อตกลงที่พี่ชายฉันเป็นคนเสนอในเมื่อพี่ชายฉันเปิดทางถึงแม้จะมีข้อจำกัดเยอะจนทำให้รู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังดีกว่าที่พี่ชายจะบอกให้ฉันเลิกกับเขา ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงไม่ยอมแน่ๆ และเขาก็เองก็คงไม่ยอมเช่นกัน"ผมไปหยิบของหมั้นก่อนนะครับ" เขาบอกแล้วลุกเดินออกไปทันที"มะ หมั้นวันนี้เลยหรอคะ""ใช่จ่ะ" คุณแม่เขาตอบในระหว่างที่รอของหมั้น ฉันแอบชำเลืองมองพี่ชายสองคนที่มองหน้ากันตัวนี่แทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ เพราะในทันทีที่พี่ชายอนุญาตพี่เตอร์ก็รีบลุกไปหยิบของหมั้นทันที คงเพราะแสดงความมั่นใจว่าเขาทำได้ตามที่พี่ชายฉันบอก ก็ในเมื่อพี่ชายทั้งสองไม่ขัดขวาง ความดีใจของว่าที่สามีในอนาคตก็แสดงอาการดีใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง"ฉันถือโอกาสนี้ สู่ขอลูกสาวคุณให้กับลูกชายของฉันเลยแล้วกันนะคะ" คุณแม่เขาบอกกับคุณพ่อคุณแม่ฉันพี่เตอร์ยื่นของหมั้นที่เขาเตรียมมาวางไว้ตรงหน้า ประกอบด้วยพานพุ่ม และทองคำแท่งสีทองเหลืองอร่าม รวมไปถึงแหวนที่เขาเพิ่งหยิบออกจากกระเป๋ามาวางไว้บนโต๊ะ"แหวนวงนี้เป็นแหวนประจำตระกูลของครอบครั
ENGINEER 82| ถ้ารับได้ก็เตรียมหมั้น |ตอนที่ฉันเดินกลับเข้ามาในห้องรับแขก พอเห็นว่าพี่ชายของฉันทั้งสองคนนั่งอยู่ก็แอบตกใจเล็กน้อย ไหนคุณพ่อคุณแม่บอกว่าพี่ชายออกไปข้างนอกไง ฉันคิดว่าที่พี่ชายทั้งสองคนออกไปเพราะไม่อยากเจอหน้าแฟนฉัน แต่นี่ทั้งสองคนกลับมา แล้วมาเจออีกฝ่ายที่มากันยกครอบครัวแบบนี้คงจะรู้แล้วสินะ เพราะดูจากสีหน้าท่าทางของพี่ชายฉันทั้งสองคนแสดงออกทางหน้าตาอย่างชัดเจนพี่คริสตวัดสายตาดุมองมาที่ฉัน "แคร์..." นี่ขนาดว่าฉันยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยนะ"ผมไม่อนุญาตให้น้องแต่งงาน""ตาคัพอย่าเสียมารยาท""ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ" พี่คัพยกมือไหว้คุณพ่อคุณแม่เขา "ผมไม่สามารถยกน้องสาวให้กับคาร์เตอร์ได้ น้องยังเด็กเกินไป เธอยังต้องมีอนาคต" พี่คัพพูดด้วยน้ำสียงที่ดังฟังชัด ก่อนที่พี่คริสจะพูดเสริม"ใช่ครับ น้องสาวของเราเธอยังเด็ก การที่จะต้องให้เธอมาแต่งงานในวัยนี้ผมคิดว่ายังไม่สมควร""ให้น้องเป็นคนตัดสินใจสิ เราสองคนเป็นพี่ชายทำไมไม่คอยซัพพอร์ทน้อง" แม่ฉันเอ่ยขัดขึ้นมา"อย่าบอกว่าคุณแม่จะยอมยกน้องให้..." พี่คัพหยุดพูดแล้วชายตามองไปยังอีกครอบครัวที่นั่งฝั่งตรงข้าม"ให้น้องเป็นคนตัดสินใจ" คุณ
ENGINEER 81| สู่ขอ |เมื่อเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเขาเป็นสองคนสุดท้าย ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายก็นั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา เราสองคนจึงแยกกันไปนั่งคนละฝั่ง"อย่างที่ทราบนะครับว่าลูกของผมรักหนูแคร์มากๆ เด็กๆสองคนคบกันอย่างเปิดเผยและอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ที่ผมกับแม่ของคาร์เตอร์มาในวันนี้ผมอยากจะ...""พูดชื่อหนูด้วยสิพ่อ ทำไมพูดแค่สองคน" พี่ตีน่าเอ่ยขัดทำให้คุณพ่อหยุดชะงักแล้วหันไปส่งสายตาดุให้ลูกสาว"ขอโทษแทนลูกสาวผมด้วยนะครับ""ไม่เป็นไรค่ะ" คุณแม่ฉันเอ่ย"นี่ลูกสาวผมชื่อตีน่า อยากจะให้มาเป็นพยาน ไอลูกชายผมมันก็...รีบร้อน คงอยากจะทำให้ทุกอย่างมันถูกต้องโดยเร็ว ผมพูดมาแบบนี้หวังว่าทางนี้จะเข้าใจความหมาย...""เข้าใจค่ะ เข้าใจดีเลย" คุณแม่ตอบรับอย่างหน้าชื่นตาบาน"ขอโทษนะคะ เรื่องอะไรกันหรอคะ" มีแค่ฉันคนเดียวใช่ไหมที่ไม่เข้าใจ คุณพ่อของพี่เตอร์หมายความว่ายังไง"หนูแคร์ยังเด็กแกคงไม่เข้าใจนัก" คุณแม่บอกกับอีกฝ่าย"พ่อจะมาสู่ขอแคร์ให้พี่เค้า เราจะยอมไหม?" คุณพ่อพี่เตอร์เอ่ยถาม"สะ สู่ขอหรอคะ" ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม เมื่อกี้คุณพ่อบอกว่าจะมาสู่ขอฉันให้กับเขา"คืองี้ ไอเจ้าลูกชายผมมันก็รีบร้อนตอนแรกบอกผมไ
ENGINEER 80| ครอบครัวสองฝ่ายเจอกัน |ใครจะไปคิดว่าเขาจะมาหาฉันถึงที่บ้าน ใบหน้าคมจ้องหน้าเขม็งรอฟังคำอธิบายจากปากของฉัน"แทนเป็นคนขอมาส่งแคร์เองค่ะ แต่ไม่ได้มีอะไรเลยนะคะ""แล้วแคร์ก็ยอมให้มันมาส่ง" เขาถามเสียงเรียบ สายตาคมดุส่งผ่านทางแววตา"แคร์ไม่ได้ยอมนะคะ""ไม่ได้ยอมแล้วที่ลงจากรถมันมาคือใคร แล้วผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่เป็นใคร ใช่แฟนพี่หรือเปล่า" เขาเริ่มขึ้นเสียงตะคอก ฉันที่เห็นอาการของคนคนตรงหน้าก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา"ชะ ใช่สิคะ""แล้วแคร์ให้มันมาส่งทำไม แคร์รู้ไหมพี่ร้อนใจแค่ไหน พี่ไลน์หาแคร์ตั้งกี่ข้อความ หวังว่าจะมีสักข้อความที่เด้งขึ้นมาแล้วเป็นชื่อของแคร์ แต่ไม่มีเลย จนเป็นพี่เองที่ทนไม่ไหวถึงได้มาหาแคร์ที่บ้าน แต่กลับเจอแคร์ลงจากรถผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ แคร์คิดว่าพี่จะรู้สึกยังไง""ฮึก แคร์ขอโทษ" ฉันร้องเสียงสะอื้นกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้วก้มหน้ายอมรับผิด แต่ฉันไม่ได้อยากให้แทนมาส่งฉันจริงๆร่างหนาคว้าตัวฉันไปกอดปลอบแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะถามเสียงละมุน เหมือนเขารู้ว่าที่ฉันร้องไห้เป็นเพราะอะไร "ไม่รู้หรือไงว่ามันคิดอะไรอยู่"ฉันเงยหน้ามองเขาทั้งคราบน้ำตา "ฮึก~โดน
ENGINEER 79| อธิบายมา | วันนี้ตั้งใจจะบอกข่าวดีกับเขาว่าพี่คัพอนุญาตให้ฉันกลับไปอยู่ที่คอนโดแล้ว แต่ต้องกลับมาเจอเรื่องเซอร์ไพรส์จากเธอคนนั้นทั้งที่อยากเล่นตัว อยากพิสูจน์แต่กลับมานั่งถอนหายใจมองโทรศัพท์ไม่วางตาอยู่แบบนี้ แล้วจะไหวไหมเนี่ยตอนนี้ก็สี่ทุ่มแล้วไม่เห็นว่าเขาจะโทรมาเลย ตั้งแต่ถึงบ้านฉันก็รีบเปิดโทรศัพท์ลึกๆก็หวังว่าเขาจะแชทข้อความมาหาแต่เปล่าเลย ไม่มีข้อความของเขาแม้แต่ข้อความเดียว"ไม่สนใจแล้ว" ฉันพึมพำแล้วมองโทรศัพท์ตาขวาง ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหันหลังแต่เพียงไม่นานเสียงโทรศัพท์ของฉันมันก็ดังขึ้นมา ฉันรีบพลิกตัวแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ชื่อที่ปรากฎขึ้นมาเป็นชื่อของเขาทำให้ฉันคลี่ยิ้มเล็กๆ"ไม่ๆ" ฉันเตือนสติตัวเองแล้ววางโทรศัพท์ลง เพียงไม่นานเขาก็วางสายแล้วโทรกลับเข้ามาใหม่ ฉันก็นอนมองอยู่แบบนั้น แต่ก็ยังใจแข็งที่จะไม่รับสาย และเสียงโทรศัพท์ก็เงียบลง แต่เขากลับแชทข้อความมาหาฉันแทนLineพี่เตอร์ : พี่อยากจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นพี่เตอร์ : ไม่รับสายพี่ไม่เป็นไร ขอแค่เปิดข้อความมาอ่านก็ยังดี ไม่ต้องตอบพี่ก็ได้พี่เตอร์ : พี่ไบรท์เธอชอบพี่ และชอบมานานแล้ว เธอเพิ่งสารภาพ
ENGINEER 78| อยากพิสูจน์ |เขายืนมองหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนที่เธอจะเดินยิ้มกว้างออกมาแล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส"สวัสดีค่ะน้องแคร์ มาหาเตอร์หรอ" พูดจบเธอก็เดินแยกออกไปแต่ทว่า..."พี่ไบรท์ มานี่" ร่างสูงเดินเขามาลากตัวเธอไปทางบันไดหนีไฟ ด้วยน้ำเสียงที่ชวนโกรธเอามากๆ แล้วฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้ทำไมเขาถึงไม่เข้ามาเทคแคร์ใจฉันก่อนทั้งที่เขาก็เห็นว่าฉันยืน"เราไม่ชอบพี่คนนั้นเลย" โดนัทเอ่ยอยู่ข้างๆ ขนาดเธอยังไม่ชอบ แล้วฉันที่เป็นแฟนหล่ะ เห็นผู้หญิงคนอื่นหอมแก้มแฟนต่อหน้าต่อตาจะให้รู้สึกยังไง"จะไปรอพี่เตอร์ที่ห้องไหม หรือจะ...กลับ""เราอยากกลับบ้าน"อีกด้านคาร์เตอร์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับสิ่งที่เธอทำ เธอจงใจเขารู้ดี เรื่องระหว่างเขากับเธอ คาร์เตอร์พูดไปหมดแล้ว แต่เธอก็ยังดื้อด้านตามตื้อเขาทุกทาง ทั้งที่คาร์เตอร์ไม่เคยเล่นด้วยเลยสักครั้ง ยิ่งเธอเข้าใกล้เขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งถอยมากห่างมากขึ้นเท่านั้น แต่สิ่งที่เธอทำวันนี้มันทำให้เขาหมดความอดทนกับเธอแล้วก่อนหน้านี้แฟนสาวไลน์มาบอกแล้วว่าเธอกำลังจะเดินทางมาหาเขาที่บริษัท เขาก็ชะล่าใจมากเกินไปคิดว่าแฟนสาวคงไม่เจอเขากับเธออยู่ที่
ENGINEER 77| เซอร์ไพรส์ |#ภายในรถในระหว่างทางกลับบ้านจู่ๆพี่คริสก็ถามถึงเรื่องครอบครัวของพี่เตอร์"ฐานะทางครอบครัวแฟนน้องเป็นยังไง""ครอบครัวพี่เตอร์รับสัมปทานจากภาครัฐให้ก่อสร้างรถไฟฟ้าสายสีน้ำเงินค่ะ""อืม""ถามทำไมหรอคะ""พี่ก็แค่ถามดู ไม่มีอะไร""น้องคบกับเขาถึงเดือนหรือยัง""ถึงแล้วนะคะ""น้องรักแฟนน้องหรือเปล่า" ฉันแปลกใจกับคำถามของพี่คริส ทำไมอยู่ๆมาถามว่าฉันรักเขาไหม ก็ต้องรักสิ ไม่งั้นฉันจะคบกับเขาทำไม"รักค่ะ" พอตอบออกไปก็รู้สึกเขินอายอยู่เหมือนกัน"อืม"หนึ่งเดือนต่อมาทำไมเวลามันหมุนช้าขนาดนี้ นี่เพิ่งผ่านไปเดือนเดียวเองหรอกหรอ อีกสองเดือนเขาถึงจะฝึกงานเสร็จ พอเรียนจบพี่เตอร์ก็ต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทแบบเต็มตัว ส่วนฉันก็มีหน้าที่ที่ต้องเรียนหนังสือ แล้วแบบนี้ฉันกับเขาจะได้เจอกันน้อยลงหรือเปล่า ขนาดว่าเขาฝึกงานยังจะไม่มีเวลามาเจอกันเลย คิดถึงเขาจังถึงแม้จะเจอกันน้อยลงแต่สิ่งที่ฉันและเขาทำไม่เคยขาดเลยคือเราจะคอลวิดีโอคุยกันทุกคืน ทำเป็นประจำสม่ำเสมอ พี่เตอร์บอกว่าถึงจะไม่เจอกันอย่างน้อยเรายังติดต่อกันคุยกันมันก็ทำให้ลดระหว่างช่องว่างของเราสองคน เขาหมั่นบอกรักฉันทุกวัน บอ
ENGINEER 76| เดล× โดนัท [สปอยล์] |ถ้าฉันถามเรื่องส่วนตัวมันจะเสียมารยาทเกินไปหรือเปล่า ยิ่งโดนัทพูดแบบนั้นฉันก็ยิ่งกังวลมากขึ้น เธอชอบเขาอย่างที่โดนัทว่าจริงๆหรอ แล้วที่โดนัทบอกให้ฉันระวัง แล้วจะต้องระวังยังไง ในเมื่อเขาทำงานที่เดียวกันก็ต้องเจอกันอยู่แล้วสิ พอคิดแบบนี้ใจฉันก็เริ่มสั่น"พี่เตอร์คะ เธอคนนี้หรอคะที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่ตีน่า""ใช่""พี่สนิทกับเธอหรือเปล่า""ไม่""ต้องทำงานกับเธอหรือเปล่าคะ""บ้าง""ออกไปไซต์งานกับพี่ด้วยหรือเปล่า""เปล่า" ถามตั้งยาวแต่ตอบมาสั้นๆ หรือว่าฉันถามเยอะเกินไปจนเขารำคาญ"แคร์ขอโทษค่ะ พี่คงรำคาญใช่ไหม แคร์ถามคำถามพี่เยอะเกินไป""ไม่ใช่ๆอย่าทำหน้าแบบนั้น ถามได้ ถามมาเยอะๆเลย""ไม่เอาแล้วค่ะ แคร์ไม่อยากรู้แล้ว" ถึงปากเขาจะบอกให้ฉันถามได้ แต่มันก็เฟลไปแล้ว"ไปโรงอาหารกันดีกว่าค่ะ พี่จะได้รีบทานรีบกลับบริษัท""ทำไมไล่ พี่ไม่รีบ อยู่กับแคร์ได้ยาวๆ""ไม่ทำงานหรอคะ""พี่ลาครึ่งวัน""คุณพ่อไม่ว่าเอาหรอคะแบบนี้""คุณพ่อรู้ว่าพี่มาหาแคร์ พี่เป็นขอคุณพ่อเอง พี่ไปฝึกงานเกือบเดือนเจอแคร์ครั้งนี้ครั้งที่สอง พี่ทนคิดถึงไม่ไหว ยังไงพี่ก็ต้องหาทางมาหาแคร์ให้ได้