Novels by ToOn ChayaNIT

ENGINEER 21|รอไม่ไหว | ฉันเดินลงจากเวทีหลังจากที่ทำการแสดงเสร็จสิ้นพร้อมกับช่อดอกกกุหลาบที่พี่คาร์เตอร์เอามาให้"พี่เตอร์ให้แคร์หรอ" โดนัทถามหลังจากที่ฉันลงจากเวทีแล้ว"ใช่""พี่เตอร์ชอบแคร์แน่ๆเลย" โดนัททำหน้าดีใจราวกับว่าพี่เขามอบดอกไม้ให้เธออย่างงั้น"ไม่ใช่หรอก พี่เขาอาจจะแค่อยากให้เฉยๆก็ได้""ให้เฉยๆไม่มีหรอกแคร์ นอกซะจากพี่เขามีใจ เอาดอกกุหลาบมายื่นให้ต่อหน้านักศึกษาตั้งกี่ร้อยคน""ดอกกุหลาบไม่ใช่ว่าจะให้กับใครก็ได้หรอกนะ เขาต้องให้กับคนพิเศษในโอกาสพิเศษ และก็เป็น..." ปลายประโยคโดนัทหยุดพูดแล้วชี้มาที่ฉันอย่างเหนียมอายพี่จินมองช่อดอกไม้ที่ฉันถืออยู่แล้วพูด "แปลกมาก""อะไรแปลกคะ" โดนัทถาม"อ้อ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ไปพักผ่อนก่อนเถอะ" ฉันกับโดนัทเดินออกจากหลังเวทีไป"โดนัท เมื่อกี้พี่เขาบอกให้เราไปเจอที่ลานจอดรถหลังตึกแพทย์""จริงดิ" โดนัททำตาโต"อืม แต่เราไม่อยากไป เรากลัว""เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อน""ไว้รอฟังประกาศผลก่อนแล้วค่อยไป" อย่างน้อยมีโดนัทไปเป็นเพื่อนก็คงไม่เป็นอะไร มีเธอแล้วยังอุ่นใจกว่าไปคนเดียว"ไม่ต้องรอ ไปตอนนี้ ให้ผู้ใหญ่รอนานมันบาปนะ""ผู้ใหญ่? พี่คาร์เตอร์เนี่ยนะ"

ENGINEER 20| ยิ้มละลาย |คาร์เตอร์ลากตัวเธอที่ก่อเรื่องมายังในที่ที่เงียบไม่มีคนพลุกพล่าน แล้วเหวี่ยงตัวเธอให้ล้มไปกองอยู่กับพื้นตุบ~"พะ พี่เตอร์""เธอมีสิทธิ์อะไรไปพูดแบบนั้น" คาร์เตอร์ตะคอกเสียงดังก่อนจะนั่งลงแล้วยกมือข้างหนึ่งบีบเค้นไปที่ข้างแก้มของเธอสองข้าง"อื้อ~เจ็บ" เธอร้องโอดครวญเพราะความเจ็บจากแรงบีบ"พักหลังนี่เธอน่ารำคาญมากนะ""มี่ขอโทษ" เธอยกมือไหว้ร้องขอเพื่อให้ชายที่เธอรักให้อภัย"พี่ไม่ชอบพูดซ้ำๆ เธอน่าจะรู้ดี" เขาพูดเสียงเย็นยะเยือกนั่นยิ่งทำให้คนฟังที่เพิ่งก่อเรื่องมาหมาดๆกลับมีความรู้สึกผวามากกว่าเดิมเมื่อช่วงสายของวันเธอโทรถามคาร์เตอร์เรื่องรูปที่มีแอดมินเอาไปลงในเพจของมหาลัย และแน่นอนว่าคาร์เตอร์ก็เห็นแต่เขาไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร มันก็แค่รูปภาพ ไม่จำเป็นต้องสนใจ แต่กับเธอมันตรงข้าม เธอทั้งน้อยใจทั้งโกรธคาร์เตอร์ที่นับวันยิ่งสนใจหญิงสาวมากขึ้น ผิดกับเธอที่พักหลังเวลาเธอจะชวนเขาไปไหนเขาก็ปฏิเสธทุกครั้ง แม้กระทั่งเรื่องบนเตียงที่ช่วงนี้แทบไม่เรียกหา เธอรู้ตัวดีว่าไม่มีสถานะกับเขานอกจากคู่นอน แต่ทำไมกับเธอคนนั้น ที่ไม่มี Sex Appeal แถมดูจืดชืดกลับดึงดูดเสือตัวน

ENGINEER 19| รูปเป็นเหตุ |#วันต่อมา@บ้านทวีพัฒนา#ห้องทำงานพี่คริสพี่คริสเรียกฉันให้ไปหาที่ห้องทำงานเพื่อจะให้ฉันดูแบบห้องที่อินทีเรียออกแบบให้ "น้องแคร์ คุณพอร์ชส่งแบบมาให้พี่ตั้งแต่สองวันก่อน ช่วงนี่พี่งานยุ่งเลยไม่ได้บอก" พี่คริสหันโน๊ตบุ๊คให้ฉันดู"ถูกใจน้องหรือเปล่า" พี่คริสถามในขณะที่ฉันกำลังพิจารณาว่าชอบแบบไหนมากกว่ากัน เพราะพี่พอร์ชส่งมาให้เลือกสองแบบแบบแรกเป็นห้องสีฟ้าสลับขาวอย่างที่ฉันต้องการ ให้ความรู้สึกสงบโปร่งสบายเหมือนอยู่ทะเล ส่วนอีกแบบเป็นลักชัวรี่ เน้นความหรูหรา สวยงาม ห้องแบบนี้เฟอร์นิเจอร์และวัสดุต่างๆคงจะแพงน่าดู อยู่แค่คอนโดไม่ต้องหรูขนาดนี้ก็ได้"แคร์เลือกแบบแรกค่ะ""อืม เดี๋ยวพี่บอกคุณพอร์ชให้" เมื่อฉันเลือกแบบได้อย่างที่ต้องการ จู่ๆเสียงแชทข้อความในโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้นพี่คริสหันมองหน้าฉันสลับกับมองโทรศัพท์ที่ฉันถืออยู่ในมือ"ไม่ดูหล่ะ""กำลังจะดูไงคะ"Lineพี่จิน : น้องแคร์ วันประกวดดาวเดือนจะมีขึ้นในวันศุกร์นี้นะคะแคร์ : ค่ะพี่จิน : กิจกรรมจะจัดขึ้นในช่วงเที่ยง ยังไงพี่รบกวนวันศุกร์น้องแคร์ถึงมหาลัยสักแปดโมงได้ไหมคะ"แคร์ : ได้ค่ะพี่จิน : ดีเลยค่ะ ถ้

ENGINEER 18| อีกไม่นาน | ความหวาดกลัวมันมากขึ้นเป็นเท่าตัว เมื่อได้มาอยู่บนรถสปอร์ตคันหรูเพียงแค่สองต่อสอง ฉันหันไปมองคนข้างๆใบหน้าคมไม่มีทีท่าแสดงสีหน้าใดๆออกมานอกจากสายตาที่ทอดมองไปยังเบื้องหน้าใข้เวลาไม่ถึงสิบห้านาที พี่คาร์เตอร์ขับรถเลี้ยวเข้ามาในห้างสรรพสินค้าชื่อดังย่านใจกลางเมืองคำถามในหัวของฉันตอนนี้คือ พามาที่ห้างทำไมเมื่อรถสปอร์ตคันหรูจอดรถเทียบในช่องว่างของลานจอดรถ"ลง" ร่างสูงเอ่ยบอก ฉันจึงถอดสายเบลล์ที่คาดออกแล้วเปิดประตูลงจากรถ"พี่พาแคร์มาที่ห้างทำไมคะ""ตามมาสิ" เขาไม่ตอบคำถามฉัน แต่กลับออกคำสั่งให้ตามเขาพี่คาร์เตอร์พาฉันมันมายังชั้นบนสุดของห้างสรรพสินค้า ซึ่งมันเป็นชั้นโรงหนัง อยากมาดูหนังหรอ แต่ฉันไม่ได้อยากดู ฉันอยากกลับบ้านตายจริง! ลุงพล ฉันลืมลุงพลคนขับรถของที่บ้าน ทำไงดีหล่ะฉันรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วกดดูว่ามีสายจากลุงพลหรือเปล่า ปรากฎว่าขึ้นมิสคอลสามสายจากลุงพล ฉันจึงรีบต่อสายโทรหาเป็นการด่วน คุณลุงจอดรถรอฉันนานมากแล้วแน่ๆ"ฮัลโหลคุณลุงคะ แคร์ขอโทษ"(คุณหนูอยู่ไหนครับ ลุงจอดรออยู่หน้าตึกนานแล้ว)"คือหนู...อยู่โรงหนังค่ะ"(คุณหนูไปอยู่ที่นั่นได้ยั

ENGINEER 17| อย่าคิดจะหลบหน้า |"ระ รอทำไมคะ" สายตาคมดุของเขามองไปยังเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน เหมือนกำลังจะสื่อว่าเธอไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้"เอ่อ...เดี๋ยวเรายืนรอแถวๆนี้ใกล้ๆ" โดนัทบอกก่อนจะจับมือฉันแล้วเดินออกไปไม่ไกลมากนัก อยู่ในระยะที่ฉันยังเห็นเธอ"ตกลงรอแคร์ทำไม" ฉันถามพี่เขาอีกครั้งเพื่อต้องการคำตอบ จะมารอเป็นชั่วโมงเลยน่ะหรอ โม้หรือเปล่า"เอาไลน์มา""คะ""ไลน์""เอาไปทำไม""ไลน์" เขากดเสียงต่ำ แล้วล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง"เร็วสิ" เขาเร่ง ใบหน้าคมเริ่มหงุดหงิด ฉันจึงจำใจต้องหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วเปิด QR code ให้สแกนพี่คาร์เตอร์สแกน QR code ของฉันไปแล้วบอก "เดี๋ยวทักไป ตอบด้วย" อยากจะตีมือตีปากตัวเอง ไม่รู้จะต้องทำตามคำสั่งเขาทำไม แล้วไม่คิดจะปฏิเสธเลยหรือไง"เห้ยๆๆ เมื่อกี้มึงทำอะไรไอ้เตอร์" ฉันหันไปมองตามเสียง ปรากฏว่าเป็นกลุ่มเพื่อนๆของเขากำลังเดินมาทางที่ฉันยืนอยู่"สวัสดีค่ะพี่ๆ" โดนัทเธอเดินกลับมาตอนไหนเนี่ย เอ่ยทักพวกพี่ๆเสียงสดใสเชียว"ครับ""แล้วเมื่อกี้มึงทำอะไรอยู่ไอ้เตอร์" พี่เดลถาม"เปล่า""เปล่าเหี้ยไร กูเห็น""เห็นแล้วจะมาถามเอาอะไร" พี่เดลหน้าม้าน

ENGINEER 16| ดักรอ |มือหนาฉุดแขนฉันให้นั่งลงก่อนจะพูดว่า "มองหน้าพี่" เพราะตั้งแต่ที่พวกพี่ๆเขาเดินมาฉันยังไม่มองหน้าใครเลยสักคน นอกจากมองแค่โดนัทที่นั่งอยู่ตรงข้าม"ไอ้เตอร์ มึงจะทำอะไรน้อง" ฉันหันไปตามเสียง คนที่พูดเมื่อกี้คือพี่นัท จากนั้นฉันก็ค่อยๆหันมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ พี่คาร์เตอร์กำลังจ้องหน้าฉันแล้วพูด "จะรีบไปไหน""ระ เรียนค่ะ""ไอ้เตอร์มึงพูดหวานๆกับน้องเขาหน่อย น้องกลัวหมดแล้ว" พี่เลโอบอก ใช่ ฉันกลัวเขามาก"จะหลบหน้าทำไม" เขาดูออก ฉันหันไปมองหน้าพี่นัทกับพี่เลโอ เขาสองคนมีสีหน้าชวนสงสัย"ไอ้เตอร์มึงไปทำอะไรน้องวะ" พี่นัทถาม"เปล่านี่" เขาตอบแล้วยักไหล่ราวกับว่าเรื่องเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น"เปล่าแล้วทำไมน้องกลัวมึงขนาดนี้" แต่เหมือนว่าสิ่งที่พี่นัทถาม พี่คาร์เตอร์จะไม่ได้สนใจเลยสักนิด เพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าฉัน"ทำตัวปกติ" ไม่ ฉันทำไม่ได้หรอก"โดนัท~" ฉันเรียกชื่อเพื่อนสาว แล้วใช้สายตาเพื่อสื่อร้องขอ ฉันอยากไปให้พ้นจากตรงนี้"อ่อ เอออิ่มพอดี เดี๋ยวเราไปเก็บจานก่อนนะ แล้วขึ้นเรียนกัน" เมื่อโดนัทลุกฉันจึงลุกขึ้นตาม แต่เหมือนว่าคนข้างๆยังไม่อยากให้ฉันลุกจากตรงนี้ เพราะ

EP.20ดวงตากลมโตเบิกโพลง ใบหน้าหล่อก้มลงในระดับที่ห่างกับใบหน้าเธอแค่เพียงคืบ เขาป้อนลูกอมเข้ามาอยู่ในปากเธอ ขวัญพิชชานิ่งอยู่นานก่อนจะตั้งสติได้แล้วดึงด้ามจับลูกอมออกจากปากของตัวเอง"คุณเคนโซคะ คุณทำแบบนี้ทำไม”“ฉันแกะให้เธอเลยนะ ควรจะขอบคุณฉันสิ”“เบลแกะเองได้ค่ะ”“มีคนป้อนให้ถึงปากมันไม่ดีกว่าหรือไง หรือจะให้ฉันป้อนอย่างอื่นใส่ปากแทน”“ต่อหน้าเด็ก ๆ คุณไม่ควรทำแบบนี้นะคะ”“อ๋อ งั้นฉันทำต่อหน้าผู้ใหญ่ได้ใช่ไหม”“จะต่อหน้าใครก็ไม่ได้ทั้งนั้นค่ะ”“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้” ดวงตาสีเข้มขึ้นประกายแววซุกซนยามได้จับจ้องเธอ รามิลจับมือบางที่ถือลูกอมค้างไว้ขึ้นมา แล้วป้อนใส่ปากตัวเขาเองคนถูกมองหลบสายตาร้อนแรงที่เต็มไปด้วยเสน่หา ใบหน้าคมคายยกยิ้มกวนประสาท เขากัดตัวลูกอมในปากให้แตกละเอียดเกิดเป็นเสียง...กรึบ กรึบแล้วดึงหลอดที่ใช้เป็นด้ามจับออกมาโยนมันไปข้างหลัง“แต่นั่น เบลอมไปแล้ว...” นี่เขาเป็นบ้าอะไร ถึงได้มาแย่งลูกอมไปจากเธอแล้วเอาไปกัดเองจนหมด“แล้วไง ฉันจูบแลกลิ้นกับเธอก็ทำมาแล้ว กับไอ้แค่กัด...” เลิกคิ้วบอกกวน ๆ รามิลโน้มใบหน้าลงอยู่ในระดับเดียวกับสายตาเธอ แล้วพูดต่อ“เธอจะมีปัญหาอะไรนัก ป

EP.19 คำพูดที่ออกจากปากมาเฟียหนุ่มนั้น แทบไม่ต้องขยายความเธอก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ขวัญพิชชาดิ้นบนตักเขามากขึ้น ทว่าอีกฝั่งที่คอยสอดรู้สอดเห็นก็ยิ่งสนใจเข้าไปใหญ่ มองดูหนุ่มสาวว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา”ชู่ว~ คนสวยของฉัน อย่ากลัวไปเลย ฉันไม่ได้จะทำอะไรเธอตอนนี้”“แต่เมื่อกี้คุณพูดว่า...” ละเว้นคำพูดที่ไม่ควรพูดออกไป ดวงตาหวานสบตาคม หาความผิดปกติในแววตานั้น แต่เธอมองไม่ออกเลยว่าเขาจะเอายังไงกับเธอกันแน่“นี่เธอคิดลามกกับฉันงั้นเหรอ ฮ่า ฮ่า” รามิลหัวเราะร่า ในสิ่งที่เธอคิด ใบหน้าหล่อคมใช้ดวงตาจ้องลึกยังดวงตาของคนพูด ยกนิ้วขึ้นเกลี่ยแก้มนวลใส“คนสวยของฉัน วันนี้เธอทำฉันอารมณ์ดีจริง”“คุณเคนโซหัวเราะทำไม”“จะไปรู้เหรอ ก็เห็นอยู่ด้วยกัน”สิ่งมีชีวิตที่ชอบสอดรู้สอดเห็นยังคงสอดส่ายสายตามองไปยังหนุ่มสาวอย่างใคร่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน อีกทั้งยังจับกลุ่มนินทาคิดกันไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าสองคนนั้นมีความสัมพันธ์แบบไหน จะใช่อย่างที่คิดหรือไม่“ปล่อยเบลเถอะค่ะ เบลต้องทำงาน”“เอางั้นก็ได้” แกล้งเธอจนพอใจ รามิลเลยยอมปล่อยเธอลงจากตัก แต่ยังคงนั่งเฝ้าเธอไม่ห่างกาย กระทั่งพนักงานเริ่มทยอยมาทำงาน ทุกคนในสำน

EP.18แววตาเขาที่ใช้มองเธอกลับฉ่ำเยิ้มไปด้วยความปรารถนาบางอย่างเกิดขึ้น รามิลแสดงออกทั้งสีหน้า แววตา ท่าทางด้วยความกระหายเห็นเธอนิ่งตกตะลึงไป เขาจึงฉวยโอกาสฉกริมฝีปากสีสวยแนบชิด เรียวลิ้นสอดควานหาความนุ่มละมุนจากหญิงสาว แล้วกระหวัดลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจรามิลถูกใจความหวานในโพรงปากขวัญพิชชา เพิ่มความรุนแรงกับเธอมากขึ้นด้วยการบดขยี้ริมฝีปากเธอแรง ๆ เมื่ออารมณ์มันพวยพุ่ง มือไม้สาละวนไปตามเรือนกายสาวอย่างพึงใจลมหายใจมาเฟียหนุ่มหอบกระชั้นแรง เขาพร้อมจะจัดการเธอในรถเสียตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด มือบางขยุ้มเสื้อเชิ้ตเขาไว้แน่น ดวงตากลมโตเบิกโพลง เมื่อคนตรงหน้ากำลังจะทำเธอสิ้นสติ เพราะขาดอากาศหายใจขวัญพิชชาส่งเสียงร้องในลำคอ ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับไม่ยอมถอย ตะโบมจูบราวกับได้ทานของหวานที่ถูกใจมาล้างปาก หมดสิ้นความคาวให้หลงเหลือเพียงแต่ความหอมหวานสมองเธอขาวโพลนจนไม่รู้จะจัดการคนตรงหน้าอย่างไรต่อไปดี กระทั่งเสียงเคาะกระจกจากฝั่งคนขับดึงสติมาเฟียให้ผละใบหน้าออกจากเธอขวัญพิชชาก้มหน้าต่ำ มือบางบีบเข้าหากันแน่น ใบหน้าหวานร้อนผ่าว เหมือนคนที่เพิ่งโดนแดดเผาไหม้ ต่างกับชายหนุ่มคนข้าง ๆ รามิลหัวเสียออกอากา

EP.17ประโยคนั้นไร้ซึ่งความรักที่เคยมีให้ต่อกัน เธอพูดขนาดนี้แล้วอคิราห์ยังขับไล่ให้เธอกลับไปคบกับรามิล แววตาที่พร้อมจะฮึดสู้ยามที่พูดถึงอดีตเพื่อนรักของสามีให้อคิราห์ฟังกลับแปรเปลี่ยน เพราะเธอคิดว่าอคิราห์จะยังรักเธออยู่บ้างแต่เปล่าเลย เขาหมดรักเธอเพราะอีผู้หญิงกำพร้า ไม่สิ อคิราห์ไม่เคยรักเธอแม้แต่เศษเสี้ยว แล้วนังนั่นมันมีอะไรดี ทั้งรามิลและสามีเธอถึงได้สนใจมัน“รู้ไหมว่าเมื่อคืนเคนทำอะไรกับลิน”[ แล้วไปหามันทำไม ]“นึกว่าจะไม่ถามกันเสียอีก”[ หาเรื่องใส่ตัวทำไมลิน ]“เคนชวนลินเล่นเกมรัสเซียรูเล็ตต์ นายรู้จักไหม”[ ว่าไงนะ ]“เมื่อคืนลินเกือบตาย...” ณิลินสะกดกลั้นเสียงสะอื้น เรียวปากสั่นยามนึกถึงปืนที่จ่อตรงขมับ“เคนโซจะฆ่าลิน ได้ยินไหมนาย เคนจะฆ่าลิน”ผู้หญิงที่กำพร้าแต่เกิดโดยไม่รู้เลยว่าผู้ให้กำเนิดคือใคร กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน เดือน ปี มันช่างยาวนานเหลือเกิน แล้วกว่าเธอจะเข้มแข็งเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ มันไม่ง่ายเลยสักวันจนครั้งที่ขวัญพิชชาเติบโตมาจนถึงวัย 23 ปี ดวงตาแสนเศร้ามองตัวเองผ่านหน้ากระจก มองใบหน้าที่มีแต่รอยฟกช้ำจากการถูกทำร้ายขวัญพิชชาสูดจมูกเมื่อยามน้ำตาเธอคลอเบ

EP.16ณิลินรนหาที่ตายไม่รู้ตัว หญิงสาวปากสั่นตัวสั่น เมื่อเขาหยิบปืนสั้นหันปลายกระบอกปืนจิ้มตรงกลางหน้าผากเธอ“ฉันสั่งลูกน้องให้ไล่เธอกลับไป แต่เธอก็ไม่กลับ” รามิลยิ้มน้อย ๆ ยิ้มแบบขนาดที่ว่าคนมองมองแล้วก็สัมผัสถึงความน่ากลัวรามิลจับเธอลุกขึ้นแล้วณิลินเหวี่ยงไปยังโซฟาอย่างไม่ถนอม จนตัวเธอกระเด้ง“โอ๊ย”“อย่าคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ง่าย ๆ” รามิลยกเท้าขึ้นวางบนเบาะโซฟาข้างตัวเธอ โน้มตัวลงช้า ๆ ยกข้อศอกมาวางบนหน้าขา ใช้ปลายกระบอกเคาะลงบนฝ่ามืออีกข้าง ก่อนจะไปจ่ออยู่ที่ใต้คาง“ลินไม่ได้อยากเล่นเกมบ้า ๆ นี่นะ”“เกมสนุกจะตายไป จะอยู่หรือตายก็ขึ้นอยู่กับกระสุนเม็ดเดียว หรือถ้ากลัวว่าเล่นสองคนแล้วจะไม่สนุก ฉันไปลากไอ้นายมาเล่นด้วยดีหรือเปล่า เผื่อจะได้สั่งลากันทีเดียว”“ไอ้คนชั่ว...อ๊าย”สิ้นคำจากอดีตแฟนสาว ณิลินถูกรามิลตบด้วยปืน สันกรามขบเข้าหากันจนขึ้นเป็นสันนูน กล้ามเนื้อทุกส่วนบนร่างกายเกิดความโทสะ มาเฟียหนุ่มตวาดเสียงกร้าว“ฉันควรเป็นคนที่ต้องพูดประโยคนี้ ไม่ใช่เธอ” รามิลเอื้อมมือจับปลายคางแล้วออกแรงบีบให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บ ณิลินพยายามจับปลายนิ้วเขาออก แต่เพราะเขามีแรงมากกว่า เธอจึงทำอะไรเ

EP.15ความขุ่นเคืองทำให้ขวัญพิชชาต้องพยายามกลั้นหายใจ ถ้าเขาคิดว่าเธอไม่ใช่คนในระดับเดียวกัน แล้วจะมายุ่งวุ่นวายกับเธอไปทำไม เธอแค่อยากใช้ชีวิตของตัวเอง ถึงได้กล้าออกมาเผชิญกับโลกภายนอกเธอรู้ว่าโลกนี้ไม่ได้ใจดีกับทุกคน แต่เธอก็มีสิทธิเลือกทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่ต้องการให้ใครมาเลี้ยงดู แล้วใช้ถ้อยคำดูถูกกับคนที่ต่ำต้อยกว่าตน“เรื่องสอนพิเศษ เธอคงไม่คิดจะตากหน้าไปที่บ้านนั้นอีกแล้วใช่ไหม”“ค่ะ เบลไม่ไปแล้ว”“งั้นเธอก็ไปอยู่กับฉัน หรืออยากได้คอนโดสักหลัง ฉันก็ซื้อให้เธอได้”“ถึงเบลจะไม่ได้สอนพิเศษที่นั่นแล้ว เบลก็ไม่ไปอยู่กับคุณอยู่ดีค่ะ” แววตาขวัญพิชชากำลังมองเขาอย่างต่อต้าน คำพูดออกจากเรียวปากได้รูปก็ดูจะเป็นคำตอบที่รามิลไม่ค่อยพอใจเสียเท่าไหร่“หรือว่าเธออยากจะไปอยู่กับผัวคนอื่นล่ะ” รามิลยิ้มประชดใส่ดวงตาเธอ มาเฟียหนุ่มเข้าใจแบบนั้น เพราะเธอเอาแต่ปฏิเสธเขามาตลอด สนใจแต่มัน เตือนแล้วยังไม่ฟัง แล้วถ้าเธอกับมันมีโอกาสได้เจอกันอีก อาจจะพากันหนีไปก็ได้ ใครจะรู้“เบลไม่ได้อยากเป็นเมียน้อยใครนะคะ”“รู้ แต่ว่ามีคนอยากเป็นผัวเธอไง ไอ้คนที่มันเพิ่งกลับไปเมื่อกี้“เลิกพูดเถอะค่ะ เบลไม่อยากฟัง”“