All Chapters of ENGINEER DEVIL | วิศวะร้ายซ่อนรัก: Chapter 41 - Chapter 50

ENGINEER 41| ชัดเจนกับความรู้สึก | เสียงหัวใจของเขาเต้นดังเป็นจังหว่ะจนฉันสัมผัสได้ถึงเนื้อกระตุกที่หน้าอกข้างซ้ายของเขา'พี่ต้องการแคร์มาก และกำลังหาคำตอบให้ตัวเองอยู่' ต้องการงั้นหรอ ไม่ ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด มันอาจจะเป็นวิธีของผู้ชายมักมากในกามอย่างเขาก็ได้ เขาคงจะพูดแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่เคยหลับนอนด้วยสินะฉันเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิด กับคำพูดที่ผ่านลมปากใครๆก็พูดได้"พี่เตอร์ปล่อย แคร์จะกลับห้อง""อยู่แบบนี้อีกสักพัก" แขนแกร่งโอบรัดฉันให้แน่นขึ้นในขณะที่ฉันพยายามดิ้นขัดขืน"แคร์ไม่อยากอยู่กับพี่ ปล่อย~""แต่พี่อยาก" ฉันค่อยๆแหงนหน้ามองใบหน้าคมนิ่ง เราสองต่างสบตากันก่อนที่ฉันจะเป็นคนเอ่ยถามคำถาม "อยากอะไรคะ อยากทำกับแคร์เหมือนเมื่อกี้หรอคะ พี่ไปทำกับผู้หญิงคนอื่นเถอะค่ะ" พูดจบฉันดิ้นขัดขืนออกแรงเท่าที่ฉันมี"ทำไมไม่เชื่อ" เสียงเข้มเอ่ยถาม แต่ฉันยังคงพยายามดิ้นอยู่ในอ้อมกอดแขนแกร่งที่เหนียวแน่นเนื้อตัวเปลือยเปล่าสัมผัสเสียดสีกันไปมา"มันก็แค่คำพูดนี่คะ" กำปั้นจากมือเล็กๆของฉันทุบเข้าไปที่อกเข้าอยู่หลายครั้ง หวังให้เขาปล่อยกอดที่รัดแน่นหมับ~มือหนารวบกำปั้นฉันทั้งสองข้างแล้วส่งสายต

ENGINEER 43| ห่วงความรู้สึก |#เช้าวันต่อมา@คอนโดหรูใจกลางเมือง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊งเสียงแชทข้อความดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังทำอาหารทานเองในช่วงเช้าฉันวางมีดที่กำลังจะหั่นแซนวิชเป็นคำๆก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโซฟาแล้วเปิดเข้าแอพพลิเคชั่นLineพี่เตอร์ : ไปเรียนหรือยังครับฉันถึงกับต้องขยี้ตาแล้วอ่านแชทซ้ำอีกครั้ง 'ครับ' ฉันนั่งลงบนโซฟาแล้วกัดนิ้วตัวเองก่อนจะครุ่นคิดสายตาฉันโฟกัสอ่านข้อความอยู่ซ้ำๆ'ครับ''ครับ''ครับ'พี่เตอร์ : ชอบดอกไม้หรือเปล่าเป็นของเขาจริงๆด้วย ที่เอามาวางไว้ที่หน้าห้องเมื่อวาน คนเขาไม่รับแล้วยังจะเอามาให้อีก ป่านนี้แม่บ้านคงจะเอาไปทิ้งแล้วมั้ง"ใช่ตัวจริงหรือเปล่า" ฉันนั่งพึมพำคนเดียวและเริ่มคิดเหมือนโดนัทที่ว่าเขาใช่พี่เตอร์หรือเปล่า หรือว่าเป็นตัวปลอมกันแน่พี่เตอร์ : ...แคร์ : ดอกไม้ของพี่หรอคะ ที่เอามาวางไว้หน้าห้องแคร์พี่เตอร์ : ใช่ครับ :)เขาครับอีกแล้ว ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยเอาจริงๆ เลยต้องเลื่อนอ่านข้อความก่อนหน้าที่เขาเคยแชทมาหาอยู่บ่อยครั้งก็ใช่เขาหนิแคร์ : น่าจะมีแม่บ้านเก็บไปทิ้งแล้วค่ะฉันพิมพ์แชทไปเพียงเท่านั้น แล้วปิดหน้าจอโทรศัพท์ทันที

ENGINEER 45| ขอโอกาส |#หลายวันต่อมา@มหาลัยAไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่เตอร์จะทำให้ฉันตกเป็นข่าวซ้ำๆกันอยู่แบบนี้หลายวัน เรื่องของเขาและฉันมันสะพัดไปทั่วมหาลัยว่าเขาคอยตามจีบฉัน ก็ตั้งแต่วันที่เขาถือดอกกุหลาบสีแดงช่อโตมาให้วันนั้นที่โรงอาหารตึกคณะแพทย์ต่อหน้านักศึกษาเป็นร้อยและในทุกๆวันหลังเลิกเรียนเขาจะมายืนดักรออยู่ที่หน้าตึกคณะแพทย์ทุกวัน ทำให้นักศึกษาที่อยู่ในบริเวณนั้นโดยเฉพาะนักศึกษาสาวต่างก็พากันกรี๊ด และเสียงซุบซิบนินทาก็ลอยเข้ามาในโสตประสาทฉันรอบทิศ จนตอนนี้ฉันชักจะชินกับคนเหล่านี้แล้ว แต่ที่ยังไม่ชินก็คงจะเป็นเขาคนทีแสนจะเย็นชาและร้ายกาจที่สุด ไม่เบื่อหรือไงที่ชอบมาชวนฉันไปทานข้าวทุกวันและฉันก็ปฏิเสธทุกครั้ง คิดว่าฉันจะใจอ่อนง่ายๆหรอ ไม่มีวัน แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นไม่รู้พี่เดลไปได้ไลน์ฉันมาจากไหน จะเป็นพี่เตอร์ที่ให้ก็ไม่น่าจะใช่ ก็เหลือแค่คนเดียวเท่านั้นก็คือโดนัท แต่ฉันถามเธอไปแล้วว่าเธอเป็นคนให้หรือเปล่า เธอก็แค่ส่ายหัวให้เป็นคำตอบพี่เดลทักมาหาฉันทุกวันพอๆกับพี่เตอร์เลย แต่จะต่างตรงที่ว่าฉันตอบกลับพี่เดลบ้างเป็นบางครั้ง แต่กับอีกคนฉันแค่เปิดอ่านแล้วปิดหน้าแชทฉันรู้ว่าพี่เ

ENGINEER 47| อยากฟังอีกไหม 💜|@บ้านทวีพัฒนา#ห้องนอนเพิ่งจะรู้ก็วันนี้ว่าบ้านเป็นเซฟโซนที่ดีที่สุดและปลอดภัยที่สุด หลังจากที่ได้ออกไปใช้ชีวิตอยู่คอนโดคนเพียงตัวคนเดียวในหลายวันที่ผ่านมา ฉันเองก็เผชิญกับเรื่องราวต่างๆภายในรั้วมหาลัยตั้งมากมาย โดยเฉพาะเขาคนนั้น คนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัยราวกับว่าในทุกๆวันเขานั้นคอยอยู่ใกล้ๆฉันตลอดเวลาหลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จทุกอย่างฉันก็ล้มตัวลงนอนแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูLineพี่เตอร์ : ทำอะไรอยู่"ชิ ถามตัวเองก่อนเถอะ ว่าทำอะไร อยู่กับใคร" ฉันกระแทกโทรศัพท์ลงบนที่นอนแล้วหยิบชีทเรียนขึ้นมาอ่านทบทวนพออ่านชีททบทวนบทเรียนไปได้สักพักเสียงโทรศัพท์ของฉันที่วางอยู่ข้างๆตัวก็ดังขึ้นฉันเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ในขณะที่สายตาของฉันยังคงอ่านชีททวนบทเรียนของวันนี้อยู่"เบอร์ใคร" ตัวเลขสิบตัวที่ปรากฎบนหน้าจอเป็นเบอร์ที่ฉันไม่คุ้นเลย แต่ฉันก็ตัดสินใจที่จะรับสายติ๊ด"ฮัลโหลค่ะ"... (เสียงดนตรี)"ฮัลโหล"... (เสียงดนตรี)"ใครคะ"(ถึงบ้าน...ปลอดภัยใช่ไหม)"นั่นใครคะ""พี่...""อะไรนะคะ" ฉันแทบจะไม่ได้ยินเสียงของปลายสายเลย เพราะมีเสียงเพลงดนตรีดังในบริเ

ENGINEER 49| เปิดตัว |อีกด้านคาร์เตอร์ฟังสิ่งที่สาวน้อยหน้าหวานพูดออกมาจากความรู้สึกทั้งหมดก็รู้สึกใจปวดหนึบ สิ่งที่เขาทำกับสาวน้อยวัยสิบแปดมันมากเกินกว่าที่คนบอบบางอย่างเธอจะรับไหว ถ้าเขาย้อนอดีตกลับไปแก้ไขเรื่องราวของเขาและเธอได้เขาก็จะแก้ไขมันอย่างไม่ลังเลแต่สิ่งที่เขาคิดทำในตอนนี้คือต้องการเปิดตัวให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอคือตัวจริง ไม่ใช่พวกผู้หญิงที่เขาเคยมีข่าวเวลาที่นักศึกษาคนอื่นๆเห็นว่าเขาไปไหนมาไหนด้วย เธอพวกนั้นไม่เคยมีค่าหรืออยู่ในสายตาของเขาเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแค่เธอคนเดียวที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้เท่านั้นที่มีค่าที่สุดสำหรับเขา"อืม ไปทานข้าวกัน แต่ไปตึกวิศวะนะ" พูดไปตั้งยาวเหยียดเขากลับเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วยังจะพาฉันไปทานข้าวที่คณะเขาอีก ที่ฉันพูดไปตั้งเยอะเมื่อกี้เขาไม่ได้ฟังเลยหรือยังไง"นี่พี่ไม่เข้าใจในสิ่งที่แคร์พูดหรอคะ""เข้าใจสิ""เข้าใจแล้วทำไมยัง...""ไปกัน" เขาไม่รอฟังคำท้วงของฉันก่อนที่ตัวเขาเองจะลุกขึ้นยืนแล้วเอื้อมมือมาจับมือฉันเพื่อให้ลุกขึ้นตามเขาก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไปพร้อมกัน"ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย" ฉันถามทันทีที่เดินออกจากห้องเรียน เขากำลังพาฉันเ