All Chapters of ENGINEER DEVIL | วิศวะร้ายซ่อนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ENGINEER 21|รอไม่ไหว | ฉันเดินลงจากเวทีหลังจากที่ทำการแสดงเสร็จสิ้นพร้อมกับช่อดอกกกุหลาบที่พี่คาร์เตอร์เอามาให้"พี่เตอร์ให้แคร์หรอ" โดนัทถามหลังจากที่ฉันลงจากเวทีแล้ว"ใช่""พี่เตอร์ชอบแคร์แน่ๆเลย" โดนัททำหน้าดีใจราวกับว่าพี่เขามอบดอกไม้ให้เธออย่างงั้น"ไม่ใช่หรอก พี่เขาอาจจะแค่อยากให้เฉยๆก็ได้""ให้เฉยๆไม่มีหรอกแคร์ นอกซะจากพี่เขามีใจ เอาดอกกุหลาบมายื่นให้ต่อหน้านักศึกษาตั้งกี่ร้อยคน""ดอกกุหลาบไม่ใช่ว่าจะให้กับใครก็ได้หรอกนะ เขาต้องให้กับคนพิเศษในโอกาสพิเศษ และก็เป็น..." ปลายประโยคโดนัทหยุดพูดแล้วชี้มาที่ฉันอย่างเหนียมอายพี่จินมองช่อดอกไม้ที่ฉันถืออยู่แล้วพูด "แปลกมาก""อะไรแปลกคะ" โดนัทถาม"อ้อ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ไปพักผ่อนก่อนเถอะ" ฉันกับโดนัทเดินออกจากหลังเวทีไป"โดนัท เมื่อกี้พี่เขาบอกให้เราไปเจอที่ลานจอดรถหลังตึกแพทย์""จริงดิ" โดนัททำตาโต"อืม แต่เราไม่อยากไป เรากลัว""เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อน""ไว้รอฟังประกาศผลก่อนแล้วค่อยไป" อย่างน้อยมีโดนัทไปเป็นเพื่อนก็คงไม่เป็นอะไร มีเธอแล้วยังอุ่นใจกว่าไปคนเดียว"ไม่ต้องรอ ไปตอนนี้ ให้ผู้ใหญ่รอนานมันบาปนะ""ผู้ใหญ่? พี่คาร์เตอร์เนี่ยนะ"

ENGINEER 23| NC15 เจ็บ... [นิ้ว] |พี่พอร์ชยืนอึ้งอยู่ครู่ก่อนจะเดินเข้ามาภายในห้องแล้วถาม "รุ่นพี่?""ถ้าจำไม่ผิด ใช่คนที่เจอในลิฟต์คราวก่อนใช่หรือเปล่า" ฉันลืมไปเสียสนิท ใช่ เราเจอกันในลิฟต์มีพี่คริสอยู่ด้วย พี่คริสเองก็ถามว่าฉันรู้จักเขาหรือเปล่า แต่ฉันตอบไปว่าไม่รู้จัก"ใคร" คราวนี้เป็นคนข้างๆเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห้วน"พี่พอร์ชค่ะเป็นอินทีเรีย""อ้อ..." พี่เตอร์เลยเดินไปยืนหลบอีกทาง โดยที่เขาดึงแขนฉันให้ไปยืนอยู่ข้างๆ"เชิญ" เขาบอก ทำไมทำตัวอย่างกับเป็นเจ้าของห้อง ฉันไม่ใช่หรอที่ต้องเป็นคนเอ่ยหลังจากที่พนักงานขนของที่จำเป็นขึ้นมาไว้บนห้องทั้งหมดแล้ว พี่พอร์ชก็เดินมาหาฉัน"พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ น้องแคร์ว่างหรือเปล่า""ถามทำไม" เป็นเขาคนข้างๆที่ถามกลับเสียงแข็ง พี่พอร์ชเขาถามฉันอยู่นะพี่พอร์ชถอนหายใจก่อนจะปรับสีหน้าแล้วถามคำถามเดิมอีกครั้ง "พรุ่งนี้ว่างหรือเปล่า""ว่างค่ะ ทำไมหรอคะ" จู่ๆคนข้างๆก็โอบไหล่ฉันให้แนบชิดลำตัว ฉันได้แค่แหงนหน้าขึ้นมองคนตัวสูงอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่อยากแสดงกิริยาอะไรต่อหน้าพี่พอร์ชพี่พอร์ชมองไปยังมือที่โอบไหล่ฉันเอาไว้แล้วยกยิ้มมุมปาก "ไม่มีอะไร ยังไงพี่ขอตั

ENGINEER 25| พี่จะจัดให้...|ฉันมองหน้าพี่เตอร์อย่างรู้สึกโกรธแค้น ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกที่ทำร้ายฉันทั้งร่างกายและจิตใจ"มองแบบนี้หมายความว่าไง" จากที่เราสองคนต่างจ้องหน้ากันอยู่ครู่ เขาก็เอ่ยถามเสียงแข็งแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ"ปีศาจ" ฉันเค้นพูดในลำคอ คำพูดของฉันทำให้เขาหรี่ตามองก่อนจะยกยิ้มร้าย นี่ไงเห็นไหมหล่ะ เขามันคือปีศาจอย่างที่ฉันว่า"ดูแฟนตาซีมากไปหรือไง""...""แคร์ต้องขอบคุณพี่ด้วยซ้ำที่พี่สอนบทรักให้ เพรายขนาดบะครั้งต่อไปแคร์จะได้ชิน" มะ หมายความว่ายังไง ครั้งต่อไป เขาจะทำอีกอย่างงั้นหรอฉันปาดน้ำตาที่มันยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย "ฮึก~ แคร์จะกลับบ้าน""ก็ไปสิ" น้ำเสียงเรียบเอ่ยออกมาไม่แสดงอาการสีหน้าที่สะทกสะท้านหรือรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองเลยสักนิด ฉันร้องขอจะเป็นจะตายเขาก็ไม่ยอมปล่อย แต่พอตัวเองสำเร็จความใคร่ได้อย่างที่ใจต้องการเขากลับพูดจาที่ไม่รื่นหูเอาซะเลยฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยความรู้สึกเจ็บแสบตรงบริเวณจุดนั้นของตัวเอง จะให้นั่งอยู่บนเตียงจนหายเจ็บมันก็ไม่ใช่เรื่อง ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก"เจ็บ~" ในก้าวแต่ละก้าวของฉันมันทำให้ตรงนั้นเสียดสีกันจน

ENGINEER 27| ยังหอมเหมือนเดิม |อีกด้าน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนหลังจากที่หญิงสาวรีบออกจากห้องของคาร์เตอร์ เขาเองได้แต่นั่งนึกถึงเรือนร่างอันบริสุทธิ์ผุดผ่อง ความขาวใส ผิวเนียนเหมือนผิวเด็กแรกเกิด กลิ่นตัวหอมอ่อนๆของเธอที่เป็นเอกลักษณ์มันยิ่งทำให้เลือดในกายหนุ่มสูบฉีด เขานึกไม่ถึงเลยว่าความบริสุทธ์ของหญิงสาวจะทำเขาคลั่งไคล้หลงไหลในเรือนร่างเธอขนาดนี้ ยิ่งเขาได้เห็นเลือดที่เปอะเปื้อนออกมากับเครื่องป้องกันที่เขาสวมใส่นั่นยิ่งทำให้เขาพอใจมากว่าเขาคือคนแรกของเธอกับผู้หญิงคนอื่นๆที่เขาได้สัมผัสเรือนร่างไม่เคยมีคนไหนให้ความรู้สึกเหมือนอย่างที่เขาเป็นกับเธอในตอนนี้ ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่เป็นที่ระบายความใคร่ของเขาก็เท่านั้น แต่กับเธอมันต่าง เขานึกอยากครอบครองเรือนร่างอันบริสุทธิ์ของเธอไว้แต่เพียงผู้เดียว"พี่ๆทำยังไงดี ช่วยแคร์ด้วย" เสียงโดนัทร้องขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ให้ช่วยเพื่อนของเธอ จากเหตุการณ์ที่เห็นในวันนี้เธอสงสารเพื่อนจับใจ ไม่นึกเลยว่าเพื่อนสาวคนสนิทของเธอจะต้องมาเจอกับคนเลวๆอย่างไอรุ่นพี่คนนั้น ไม่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง นึกแล้วก็ยิ่งเป็นห่วงกระวนกระวา

ENGINEER 29| ชอบน้องหรือเปล่า | ฉันได้แต่นอนมองแผ่นหลังของเขาที่เดินออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียงอย่างไร้เรี่ยวแรงฉันหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาใสที่ไหลออกจากหางตาด้วยความเสียใจจากการกระทำของเขาทำไมต้องย่ำยี่จิตใจกันขนาดนี้ทำไมต้องรังแกฉัน ใจร้ายกับฉันได้ถึงเพียงนี้ทำไม ทำไม ทำไม!!!เพียงไม่นานฉันค่อยๆหยัดตัวขึ้นนั่งแล้วก้าวขาลงจากเตียง"เจ็บ~" แค่ปลายเท้าแตะลงพื้นฉันก็เจ็บแสบที่ตรงจุดนั้น"จะไปไหน" เสียงทุ้มต่ำของคนด้านหลังเอ่ยถาม"ฮึก~เรื่องของแคร์" ฉันตอบแต่ยังคงหันหลังให้กับเขาแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตา"เถียงเก่งขึ้นหนิ""ไม่ได้เถียงค่ะ แค่ตอบตามความรู้สึก""งั้นหรอ...อีกสักรอบไหมหล่ะ" รู้สึกได้ถึงเตียงยวบลง ร่างหนาลงนั่งที่เตียงคนละฝั่งกับฉันที่นั่งหันหลังให้กับเขามือเล็กของฉันหยิบเสื้อนักศึกษาที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมาแล้วสวมใส่กลับเข้าไป โดยไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะมองด้วยสายตายังไงพรึ่บ~จู่ๆร่างหนาผลักฉันให้นอนลงบนเตียงอีกครั้ง "จะทำอะไรอีกคะ" ฉันถาม แต่เขากลับส่งสายตาดุจ้องมองมาที่ฉันก่อนจะจับแยกขาเรียวออกจากกันแล้วก้มมองต่ำไปยังจุดหวงแหน"พี่เตอร์~" ฉันเรียกชื่อคนที่เอาแต่ก้มมองตรงจุดนั