ENGINEER 24| NC20 ความบริสุทธิ์กำลังทำพี่คลั่ง |"ฮึก~พี่เตอร์หยุด~""แล้วแคร์จะชอบ~" เขาพูดด้วยน้ำสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ"ไม่ไหว แคร์เจ็บ พอเถอะนะคะ" ฉันนอนร้องดิ้นไปมาอย่างรู้สึกเจ็บกับนิ้วร้ายที่สอดใส่เข้ามาด้านในพร้อมกับขยับเข้าออกถี่รัวมือเล็กๆของฉันขย้ำไปที่ผ้าปูที่นอนสีดำอย่างทุรนทุรายกับความรู้สึกแปลกๆ"ฮือ~" ฉันร้องไห้ส่ายหัวไปมา ทำไมต้องทำกันแบบนี้ ทำไม!!!พี่เตอร์เร่งจังหว่ะนิ้วร้ายที่สอดใส่เข้ามาตรงจุดนั้นอย่างดุเดือดจิ๊ จิ๊ จิ๊ ~"อื้อ~ พี่เตอร์" ร่างฉันมันเกร็งกระตุกอยู่หลายครั้งก่อนที่จะรู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาตามร่องขา"รู้สึกดีใช่ไหม~" เขาก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูด้วยเสียงกระเส่าฉันส่ายหัวรัวๆแล้วผลักไปที่อกแกร่งให้ออกห่างเขามันน่ารังเกียจฉันรีบหยัดตัวนั่งแล้วยกมือขึ้นป้องหน้าอกของตัวเอง"ฮึก~" ฉันร้องไห้สะอื้นจ้องหน้าคนใจร้ายที่กระทำกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันเขาตัวใหญ่ขนาดนี้จะเอาเรี่ยวแรงจากไหนไปสู้"พี่กำลังสอนบทรักให้แคร์อยู่นะ" เขาไม่พูดเปล่า มือสองข้างลงมือปลดกางเกงของตัวเองออกจนเผยให้เห็น...เห็น...."กรี๊ดดด~" ฉันร้องกรี๊ดสุดเสียงเพราะตกใจที่เห็นท่อน
ENGINEER 25| พี่จะจัดให้...|ฉันมองหน้าพี่เตอร์อย่างรู้สึกโกรธแค้น ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกที่ทำร้ายฉันทั้งร่างกายและจิตใจ"มองแบบนี้หมายความว่าไง" จากที่เราสองคนต่างจ้องหน้ากันอยู่ครู่ เขาก็เอ่ยถามเสียงแข็งแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ"ปีศาจ" ฉันเค้นพูดในลำคอ คำพูดของฉันทำให้เขาหรี่ตามองก่อนจะยกยิ้มร้าย นี่ไงเห็นไหมหล่ะ เขามันคือปีศาจอย่างที่ฉันว่า"ดูแฟนตาซีมากไปหรือไง""...""แคร์ต้องขอบคุณพี่ด้วยซ้ำที่พี่สอนบทรักให้ เพรายขนาดบะครั้งต่อไปแคร์จะได้ชิน" มะ หมายความว่ายังไง ครั้งต่อไป เขาจะทำอีกอย่างงั้นหรอฉันปาดน้ำตาที่มันยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย "ฮึก~ แคร์จะกลับบ้าน""ก็ไปสิ" น้ำเสียงเรียบเอ่ยออกมาไม่แสดงอาการสีหน้าที่สะทกสะท้านหรือรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองเลยสักนิด ฉันร้องขอจะเป็นจะตายเขาก็ไม่ยอมปล่อย แต่พอตัวเองสำเร็จความใคร่ได้อย่างที่ใจต้องการเขากลับพูดจาที่ไม่รื่นหูเอาซะเลยฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยความรู้สึกเจ็บแสบตรงบริเวณจุดนั้นของตัวเอง จะให้นั่งอยู่บนเตียงจนหายเจ็บมันก็ไม่ใช่เรื่อง ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก"เจ็บ~" ในก้าวแต่ละก้าวของฉันมันทำให้ตรงนั้นเสียดสีกันจน
ENGINEER 26 | พาไปซ้ำ |"พี่เดลคะ ขอโทรศัพท์ด้วยค่ะ" ฉันบอกกับคนตรงหน้าอย่าท้าทาย แต่กลับส่งเสียงเรียกชื่อของอีกคน"น้องแคร์จะเอาไปทำอะไรครับ" พี่เดลเดินมาถามแล้วยืนอยู่ข้างๆ"พี่อยากได้ไลน์ของแคร์ไม่ใช่หรอคะ" ฉันบอกพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆให้พี่เดลถึงกับถลึงตาโต คงไม่อยากจะเชื่อสินะ แต่แคร์ขอโทษนะคะที่ต้องดึงพี่เข้ามาเกี่ยว แคร์แค่อยากเอาชนะคนตรงหน้าก็เท่านั้น ส่วนเรื่องๆอื่นค่อยว่ากัน ฉันคิดในใจพี่เดลยื่นโทรศัพท์มาให้ ฉันจึงยื่นมือไปรับหมับ~พี่เตอร์จับมือฉันที่กุมโทรศัพท์ของพี่เดลเอาไว้ กลายเป็นว่าตอนนี้พี่เตอร์จับมือฉันเอาไว้โดยที่มีสายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนี้มองมาที่เราสองคนพี่เตอร์พยายามดึงโทรศัพท์ของพี่เดลออกจากมือฉัน ฉันที่พยายามยื้อแย่งแต่สุดท้ายฉันก็สู้แรงเขาไม่ได้จนต้องยอมปล่อยพี่เตอร์ยื่นโทรศัพท์คืนให้กับพี่เดลโดยที่เขายังมองหน้าฉัน พี่เดลเองก็รับไว้แบบงงๆแล้วถาม "มึงเป็นเหี้ยอะไรไอเตอร์"เขาหรี่ตามองฉันอย่างไม่พอใจนักที่ฉันขัดคำสั่งเขาเมื่อครู่ "อยากจะซ้ำอีกรอบสินะ" เขาพูดเสียงเย็นยะเยือก นั้นทำให้ฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัว พลันนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนที่
ENGINEER 27| ยังหอมเหมือนเดิม |อีกด้าน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนหลังจากที่หญิงสาวรีบออกจากห้องของคาร์เตอร์ เขาเองได้แต่นั่งนึกถึงเรือนร่างอันบริสุทธิ์ผุดผ่อง ความขาวใส ผิวเนียนเหมือนผิวเด็กแรกเกิด กลิ่นตัวหอมอ่อนๆของเธอที่เป็นเอกลักษณ์มันยิ่งทำให้เลือดในกายหนุ่มสูบฉีด เขานึกไม่ถึงเลยว่าความบริสุทธ์ของหญิงสาวจะทำเขาคลั่งไคล้หลงไหลในเรือนร่างเธอขนาดนี้ ยิ่งเขาได้เห็นเลือดที่เปอะเปื้อนออกมากับเครื่องป้องกันที่เขาสวมใส่นั่นยิ่งทำให้เขาพอใจมากว่าเขาคือคนแรกของเธอกับผู้หญิงคนอื่นๆที่เขาได้สัมผัสเรือนร่างไม่เคยมีคนไหนให้ความรู้สึกเหมือนอย่างที่เขาเป็นกับเธอในตอนนี้ ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่เป็นที่ระบายความใคร่ของเขาก็เท่านั้น แต่กับเธอมันต่าง เขานึกอยากครอบครองเรือนร่างอันบริสุทธิ์ของเธอไว้แต่เพียงผู้เดียว"พี่ๆทำยังไงดี ช่วยแคร์ด้วย" เสียงโดนัทร้องขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ให้ช่วยเพื่อนของเธอ จากเหตุการณ์ที่เห็นในวันนี้เธอสงสารเพื่อนจับใจ ไม่นึกเลยว่าเพื่อนสาวคนสนิทของเธอจะต้องมาเจอกับคนเลวๆอย่างไอรุ่นพี่คนนั้น ไม่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง นึกแล้วก็ยิ่งเป็นห่วงกระวนกระวา
ENGINEER 28| NC 20 เอามัน |ดวงตาคมจ้องประสานกับคู่สายตาหวานอย่างโหยหาก่อนที่เสียงทุ้มของคนด้านบนจะเอ่ยเสียงเข้ม "จำไว้ว่าแคร์เป็นของพี่""ไม่~ แคร์ไม่ชะ...อื้อ~" ยังไม่ทันที่จะได้ปฏิเสธ ริมฝีปากหนาประกบจูบกับริมฝีปากบางอย่าเร่าร้อน จนฉันที่อยู่ใต้ร่างกลับหายใจไม่ออกกับการจู่โจมของคนด้านบน เขามันป่าเถื่อนที่สุด"อย่าได้คิดที่จะปฏิเสธไม่งั้น...แคร์จะโดนหนักกว่านี้" ใบหน้าคมเอ่ยสั่งเสียงเย็นยะเยือก ที่เขาบอกว่าโดนหนักกว่านี้ กับแค่ที่เขาทำอยู่ตอนนี้มันยังไม่หนักพออีกหรอ"..." ฉันเม้มปากแน่นนอนถอดหายใจถี่รัวเหมือนคนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ"เป็นอะไร" เขาถามเสียงเรียบ"..." ฉันก็เลือกที่จะไม่ตอบ แล้วจ้องหน้าคนป่าเถื่อนอย่างเอาเรื่อง"โกรธ?" เขาเลิกคิ้วถามแล้วยกยิ้มร้ายอย่างคนเจ้าเล่ห์มือหนาลูบไล้ไปตามกรอบหน้าก่อนจะค่อยๆไล่มาจนถึงช่วงกลางหน้าอกแล้วเลยผ่านไปจนถึงหน้าท้องแบนราบ เขาใช้นิ้วเรียวหนาวนแอ่งรอบสะดืออยู่หลายรอบแล้วก้มหน้ากดจูบไปที่หน้าท้องแบนราบฉันที่เห็นการกระทำของคนตัวโตทุกอย่าง ได้แต่กำผ้าปูที่นอนสีดำเอาไว้แน่น และรับความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น ฉันเองก็อธิบายไม่ถูกว่ามันคืออะไร
ENGINEER 29| ชอบน้องหรือเปล่า | ฉันได้แต่นอนมองแผ่นหลังของเขาที่เดินออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียงอย่างไร้เรี่ยวแรงฉันหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาใสที่ไหลออกจากหางตาด้วยความเสียใจจากการกระทำของเขาทำไมต้องย่ำยี่จิตใจกันขนาดนี้ทำไมต้องรังแกฉัน ใจร้ายกับฉันได้ถึงเพียงนี้ทำไม ทำไม ทำไม!!!เพียงไม่นานฉันค่อยๆหยัดตัวขึ้นนั่งแล้วก้าวขาลงจากเตียง"เจ็บ~" แค่ปลายเท้าแตะลงพื้นฉันก็เจ็บแสบที่ตรงจุดนั้น"จะไปไหน" เสียงทุ้มต่ำของคนด้านหลังเอ่ยถาม"ฮึก~เรื่องของแคร์" ฉันตอบแต่ยังคงหันหลังให้กับเขาแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตา"เถียงเก่งขึ้นหนิ""ไม่ได้เถียงค่ะ แค่ตอบตามความรู้สึก""งั้นหรอ...อีกสักรอบไหมหล่ะ" รู้สึกได้ถึงเตียงยวบลง ร่างหนาลงนั่งที่เตียงคนละฝั่งกับฉันที่นั่งหันหลังให้กับเขามือเล็กของฉันหยิบเสื้อนักศึกษาที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมาแล้วสวมใส่กลับเข้าไป โดยไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะมองด้วยสายตายังไงพรึ่บ~จู่ๆร่างหนาผลักฉันให้นอนลงบนเตียงอีกครั้ง "จะทำอะไรอีกคะ" ฉันถาม แต่เขากลับส่งสายตาดุจ้องมองมาที่ฉันก่อนจะจับแยกขาเรียวออกจากกันแล้วก้มมองต่ำไปยังจุดหวงแหน"พี่เตอร์~" ฉันเรียกชื่อคนที่เอาแต่ก้มมองตรงจุดนั
ENGINEER 30| คิดว่าจะพ้น | "น้องแคร์ ถึงแล้ว" เสียงของพี่คริสปลุกเรียกฉันให้ตื่นเพราะตอนนี้รถพี่คริสจอดเทียบฟุตบาทที่หน้าตึกคณะแพทย์"น้องไม่สบายหรือเปล่า หลับมาตลอดทาง" พี่คริสยกมือขึ้นวางไว้บนหน้าผากของฉัน"ตัวก็ไม่ได้ร้อน หรือเมื่อคืนน้องนอนดึก""ค่ะ...แคร์นอนดึก" สาเหตุที่ฉันหลับมาตลอดทางจนถึงมหาลัยคงเพราะเพลียจากเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเขาคนนั้น แต่ดีอย่างที่ฉันไม่ได้ถึงกับป่วยจนเป็นไข้ แค่เพลียๆเท่านั้น"แคร์ไปก่อนนะคะ" ฉันบอกลาพี่ชายแล้วก้าวขาลงจากรถ แต่ยังไม่ทันที่จะปิดประตูรถเสียงพี่คริสก็เอ่ยเรียกฉัน"น้องแคร์ วันนี้จะมีเฟอร์นิเจอร์มาลงเพิ่ม น้องเข้าไปดูด้วยนะ แล้วอย่าลืมถ่ายรูปมาให้พี่ดูด้วย พี่นัดคุณพอร์ชไว้เวลาเดิม""ได้ค่ะ" ฉันตอบรับเสียงเบา ทำไมมันถึงได้รู้สึกเพลียได้ขนาดนี้ แล้ววันนี้ฉันจะเรียนรู้เรื่องหรือเปล่า เมื่อวานก็ขาดเรียนไปแล้วครั้งนึงฉันที่กำลังจะเดินเข้าตึก "น้องแคร์ครับ" ฉันหันไปตามเสียงเรียก ปรากฎว่าเป็นพี่ก้องเดินฉีกยิ้มเข้ามาทักฉัน"ค่ะพี่ก้อง""เมื่อกี้ใครมาส่งหรอครับ""พี่ชายแคร์ค่ะ""ครับ ดีจังที่ได้เจอ พี่อยากจะชวนน้องแคร์ทานข้าวอยู่พอดี
ENGINEER 31| ทำไมจะยุ่งไม่ได้ |เมื่อรู้ว่าเป็นใครฉันกับโดนัทถึงกับชะงักแล้วจับมือมองหน้ากัน โดนัทเองก็ดูตกใจไม่น้อยที่เจอเขาอยู่ที่นี่ แต่น่าจะเป็นฉันที่ตกใจมากกว่า เพราะฉันต้องการจะหลบหน้าเขา แต่มันก็ไม่แปลกถ้าฉันจะเจอเขาที่นี่ สิ่งที่แปลกว่าคือทำไมเขาถึงคิดว่าฉันมาอยู่ที่คอนโดร่างหนาก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง ฉันกับโดนัทเลยกระเถิบหนีแต่ยังคงจับมือกันไม่ปล่อย"ไลน์ไปหาทำไมไม่ตอบ โทรไปทำไมไม่รับ?" เขาถามเสียงแข็งแล้วจ้องหน้าฉันอย่างจับผิด"ระ หรอคะ แคร์ไม่รู้" ฉันตอบปฏิเสธแต่ไม่กล้าสบตาสายตาคมที่เอ่ยถาม"มองหน้าพี่"ฉันมองหน้าเขาตามคำสั่งเสียงเข้มดุอย่างกล้าๆกลัวๆ"พี่เตอร์คะ อย่ามายุ่งกับแคร์เลยค่ะ" เป็นโดนัทที่บอกและยอมเสี่ยงเพื่อปกป้องฉัน แต่คำพูดของโดนัทฉันรู้สึกได้ถึงความกลัว ก็เขาเย็นชา ดุแบบนี้ เป็นใครจะกล้าเข้าไปยุ่งหรือแม้แต่จะพูดคุย นอกซะจากผู้หญิงพวกนั้น"ไม่ยุ่งไม่ได้ซะด้วยสิ" เขาตอบเธอเสียงเย็นยะเยือก ใบหน้าฉายแววความร้ายกาจ"แต่แคร์ไม่ได้เต็มใจ พี่เลิกยุ่งกับแคร์เถอะค่ะ" เป็นโดนัทที่ยังคงเป็นหน่วยกล้าเผชิญหน้ากับร่างหนาที่เริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา"เป็นผัวเมียกันทำไมจะ
ENGINEER 84| จบที่เธอคนเดียว |อีกสองอาทิตย์ก็จะเป็นช่วงสอบไฟนอล เหลือเพียงแค่เวลาช่วงสั้นๆก็จะผ่านไปครึ่งเทอมแล้ว"แคร์ ติวให้เราด้วยน๊า" เสียงหวานของเพื่อนสนิทนั่งอ้อนฉันอยู่ข้างๆ วันนี้เธอขอไปที่บ้านฉันเพื่อติวหนังสือสอบ เธอบอกว่าช่วงนี้เรียนไม่รู้เรื่อง กลัวจะสอบตกเลยขอให้ฉันช่วยติวให้ ก็แหงสิ นั่งเรียนในห้องก็เหม่อลอยไม่รู้แอบคิดถึงใครอยู่หรือเปล่า"ค่า รู้แล้ว""พี่เตอร์ ไม่เบื่อหรอคะมาเฝ้าแคร์ทุกวัน" เธอหันไปถามพี่เตอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ"ไม่เคยเบื่อ" โดนัทที่ได้ฟังเธอก็เบะปากมองบนใส่"รักกันจริ๊งงงง" เธอเหน็บเสียงสูง"แล้วเราหล่ะ รักเพื่อนพี่ไหม" สายตาหวานเริ่มลอกแลกไปมาแล้วเปลี่ยนเรื่อง"แคร์ ไปเถอะ จะได้รีบติวหนังสือ" เธอบอก "เจอกันที่บ้านนะ" โดนัทรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปฉันกับพี่เตอร์มองหน้ากันยิ้มๆก่อนจะลุกตามเธอไปติด แต่ไปกันคนละคัน เพราะฉันต้องกลับกับพี่เตอร์@บ้านทวีพัฒนาเสียงโทรศัพท์ของโดนัทที่ดังขึ้นต่อเนื่องทำให้รบกวนสมาธิในการอ่านหนังสือมาก ฉันเลยบอกว่าถ้าไม่รับก็ให้ปิดเสียง ขืนปล่อยให้ดังแบบนี้จะอ่านหนังสือกันไม่รู้เรื่อง"จะโทรมาทำไมนัก""ว่ไงนะ" เมื่อกี้เหมือนได้
ENGINEER 83| ปากแข็ง | ข้อแม้แต่ละข้อของพี่ชายฉันมันช่างลำบากสำหรับเขาเหลือเกิน ฉันรู้ดี แต่เขาเองกลับยอมรับข้อตกลงที่พี่ชายฉันเป็นคนเสนอในเมื่อพี่ชายฉันเปิดทางถึงแม้จะมีข้อจำกัดเยอะจนทำให้รู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังดีกว่าที่พี่ชายจะบอกให้ฉันเลิกกับเขา ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงไม่ยอมแน่ๆ และเขาก็เองก็คงไม่ยอมเช่นกัน"ผมไปหยิบของหมั้นก่อนนะครับ" เขาบอกแล้วลุกเดินออกไปทันที"มะ หมั้นวันนี้เลยหรอคะ""ใช่จ่ะ" คุณแม่เขาตอบในระหว่างที่รอของหมั้น ฉันแอบชำเลืองมองพี่ชายสองคนที่มองหน้ากันตัวนี่แทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ เพราะในทันทีที่พี่ชายอนุญาตพี่เตอร์ก็รีบลุกไปหยิบของหมั้นทันที คงเพราะแสดงความมั่นใจว่าเขาทำได้ตามที่พี่ชายฉันบอก ก็ในเมื่อพี่ชายทั้งสองไม่ขัดขวาง ความดีใจของว่าที่สามีในอนาคตก็แสดงอาการดีใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง"ฉันถือโอกาสนี้ สู่ขอลูกสาวคุณให้กับลูกชายของฉันเลยแล้วกันนะคะ" คุณแม่เขาบอกกับคุณพ่อคุณแม่ฉันพี่เตอร์ยื่นของหมั้นที่เขาเตรียมมาวางไว้ตรงหน้า ประกอบด้วยพานพุ่ม และทองคำแท่งสีทองเหลืองอร่าม รวมไปถึงแหวนที่เขาเพิ่งหยิบออกจากกระเป๋ามาวางไว้บนโต๊ะ"แหวนวงนี้เป็นแหวนประจำตระกูลของครอบครั
ENGINEER 82| ถ้ารับได้ก็เตรียมหมั้น |ตอนที่ฉันเดินกลับเข้ามาในห้องรับแขก พอเห็นว่าพี่ชายของฉันทั้งสองคนนั่งอยู่ก็แอบตกใจเล็กน้อย ไหนคุณพ่อคุณแม่บอกว่าพี่ชายออกไปข้างนอกไง ฉันคิดว่าที่พี่ชายทั้งสองคนออกไปเพราะไม่อยากเจอหน้าแฟนฉัน แต่นี่ทั้งสองคนกลับมา แล้วมาเจออีกฝ่ายที่มากันยกครอบครัวแบบนี้คงจะรู้แล้วสินะ เพราะดูจากสีหน้าท่าทางของพี่ชายฉันทั้งสองคนแสดงออกทางหน้าตาอย่างชัดเจนพี่คริสตวัดสายตาดุมองมาที่ฉัน "แคร์..." นี่ขนาดว่าฉันยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยนะ"ผมไม่อนุญาตให้น้องแต่งงาน""ตาคัพอย่าเสียมารยาท""ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ" พี่คัพยกมือไหว้คุณพ่อคุณแม่เขา "ผมไม่สามารถยกน้องสาวให้กับคาร์เตอร์ได้ น้องยังเด็กเกินไป เธอยังต้องมีอนาคต" พี่คัพพูดด้วยน้ำสียงที่ดังฟังชัด ก่อนที่พี่คริสจะพูดเสริม"ใช่ครับ น้องสาวของเราเธอยังเด็ก การที่จะต้องให้เธอมาแต่งงานในวัยนี้ผมคิดว่ายังไม่สมควร""ให้น้องเป็นคนตัดสินใจสิ เราสองคนเป็นพี่ชายทำไมไม่คอยซัพพอร์ทน้อง" แม่ฉันเอ่ยขัดขึ้นมา"อย่าบอกว่าคุณแม่จะยอมยกน้องให้..." พี่คัพหยุดพูดแล้วชายตามองไปยังอีกครอบครัวที่นั่งฝั่งตรงข้าม"ให้น้องเป็นคนตัดสินใจ" คุณ
ENGINEER 81| สู่ขอ |เมื่อเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเขาเป็นสองคนสุดท้าย ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายก็นั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา เราสองคนจึงแยกกันไปนั่งคนละฝั่ง"อย่างที่ทราบนะครับว่าลูกของผมรักหนูแคร์มากๆ เด็กๆสองคนคบกันอย่างเปิดเผยและอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ที่ผมกับแม่ของคาร์เตอร์มาในวันนี้ผมอยากจะ...""พูดชื่อหนูด้วยสิพ่อ ทำไมพูดแค่สองคน" พี่ตีน่าเอ่ยขัดทำให้คุณพ่อหยุดชะงักแล้วหันไปส่งสายตาดุให้ลูกสาว"ขอโทษแทนลูกสาวผมด้วยนะครับ""ไม่เป็นไรค่ะ" คุณแม่ฉันเอ่ย"นี่ลูกสาวผมชื่อตีน่า อยากจะให้มาเป็นพยาน ไอลูกชายผมมันก็...รีบร้อน คงอยากจะทำให้ทุกอย่างมันถูกต้องโดยเร็ว ผมพูดมาแบบนี้หวังว่าทางนี้จะเข้าใจความหมาย...""เข้าใจค่ะ เข้าใจดีเลย" คุณแม่ตอบรับอย่างหน้าชื่นตาบาน"ขอโทษนะคะ เรื่องอะไรกันหรอคะ" มีแค่ฉันคนเดียวใช่ไหมที่ไม่เข้าใจ คุณพ่อของพี่เตอร์หมายความว่ายังไง"หนูแคร์ยังเด็กแกคงไม่เข้าใจนัก" คุณแม่บอกกับอีกฝ่าย"พ่อจะมาสู่ขอแคร์ให้พี่เค้า เราจะยอมไหม?" คุณพ่อพี่เตอร์เอ่ยถาม"สะ สู่ขอหรอคะ" ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม เมื่อกี้คุณพ่อบอกว่าจะมาสู่ขอฉันให้กับเขา"คืองี้ ไอเจ้าลูกชายผมมันก็รีบร้อนตอนแรกบอกผมไ
ENGINEER 80| ครอบครัวสองฝ่ายเจอกัน |ใครจะไปคิดว่าเขาจะมาหาฉันถึงที่บ้าน ใบหน้าคมจ้องหน้าเขม็งรอฟังคำอธิบายจากปากของฉัน"แทนเป็นคนขอมาส่งแคร์เองค่ะ แต่ไม่ได้มีอะไรเลยนะคะ""แล้วแคร์ก็ยอมให้มันมาส่ง" เขาถามเสียงเรียบ สายตาคมดุส่งผ่านทางแววตา"แคร์ไม่ได้ยอมนะคะ""ไม่ได้ยอมแล้วที่ลงจากรถมันมาคือใคร แล้วผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่เป็นใคร ใช่แฟนพี่หรือเปล่า" เขาเริ่มขึ้นเสียงตะคอก ฉันที่เห็นอาการของคนคนตรงหน้าก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา"ชะ ใช่สิคะ""แล้วแคร์ให้มันมาส่งทำไม แคร์รู้ไหมพี่ร้อนใจแค่ไหน พี่ไลน์หาแคร์ตั้งกี่ข้อความ หวังว่าจะมีสักข้อความที่เด้งขึ้นมาแล้วเป็นชื่อของแคร์ แต่ไม่มีเลย จนเป็นพี่เองที่ทนไม่ไหวถึงได้มาหาแคร์ที่บ้าน แต่กลับเจอแคร์ลงจากรถผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ แคร์คิดว่าพี่จะรู้สึกยังไง""ฮึก แคร์ขอโทษ" ฉันร้องเสียงสะอื้นกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้วก้มหน้ายอมรับผิด แต่ฉันไม่ได้อยากให้แทนมาส่งฉันจริงๆร่างหนาคว้าตัวฉันไปกอดปลอบแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะถามเสียงละมุน เหมือนเขารู้ว่าที่ฉันร้องไห้เป็นเพราะอะไร "ไม่รู้หรือไงว่ามันคิดอะไรอยู่"ฉันเงยหน้ามองเขาทั้งคราบน้ำตา "ฮึก~โดน
ENGINEER 79| อธิบายมา | วันนี้ตั้งใจจะบอกข่าวดีกับเขาว่าพี่คัพอนุญาตให้ฉันกลับไปอยู่ที่คอนโดแล้ว แต่ต้องกลับมาเจอเรื่องเซอร์ไพรส์จากเธอคนนั้นทั้งที่อยากเล่นตัว อยากพิสูจน์แต่กลับมานั่งถอนหายใจมองโทรศัพท์ไม่วางตาอยู่แบบนี้ แล้วจะไหวไหมเนี่ยตอนนี้ก็สี่ทุ่มแล้วไม่เห็นว่าเขาจะโทรมาเลย ตั้งแต่ถึงบ้านฉันก็รีบเปิดโทรศัพท์ลึกๆก็หวังว่าเขาจะแชทข้อความมาหาแต่เปล่าเลย ไม่มีข้อความของเขาแม้แต่ข้อความเดียว"ไม่สนใจแล้ว" ฉันพึมพำแล้วมองโทรศัพท์ตาขวาง ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหันหลังแต่เพียงไม่นานเสียงโทรศัพท์ของฉันมันก็ดังขึ้นมา ฉันรีบพลิกตัวแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ชื่อที่ปรากฎขึ้นมาเป็นชื่อของเขาทำให้ฉันคลี่ยิ้มเล็กๆ"ไม่ๆ" ฉันเตือนสติตัวเองแล้ววางโทรศัพท์ลง เพียงไม่นานเขาก็วางสายแล้วโทรกลับเข้ามาใหม่ ฉันก็นอนมองอยู่แบบนั้น แต่ก็ยังใจแข็งที่จะไม่รับสาย และเสียงโทรศัพท์ก็เงียบลง แต่เขากลับแชทข้อความมาหาฉันแทนLineพี่เตอร์ : พี่อยากจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นพี่เตอร์ : ไม่รับสายพี่ไม่เป็นไร ขอแค่เปิดข้อความมาอ่านก็ยังดี ไม่ต้องตอบพี่ก็ได้พี่เตอร์ : พี่ไบรท์เธอชอบพี่ และชอบมานานแล้ว เธอเพิ่งสารภาพ
ENGINEER 78| อยากพิสูจน์ |เขายืนมองหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนที่เธอจะเดินยิ้มกว้างออกมาแล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส"สวัสดีค่ะน้องแคร์ มาหาเตอร์หรอ" พูดจบเธอก็เดินแยกออกไปแต่ทว่า..."พี่ไบรท์ มานี่" ร่างสูงเดินเขามาลากตัวเธอไปทางบันไดหนีไฟ ด้วยน้ำเสียงที่ชวนโกรธเอามากๆ แล้วฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้ทำไมเขาถึงไม่เข้ามาเทคแคร์ใจฉันก่อนทั้งที่เขาก็เห็นว่าฉันยืน"เราไม่ชอบพี่คนนั้นเลย" โดนัทเอ่ยอยู่ข้างๆ ขนาดเธอยังไม่ชอบ แล้วฉันที่เป็นแฟนหล่ะ เห็นผู้หญิงคนอื่นหอมแก้มแฟนต่อหน้าต่อตาจะให้รู้สึกยังไง"จะไปรอพี่เตอร์ที่ห้องไหม หรือจะ...กลับ""เราอยากกลับบ้าน"อีกด้านคาร์เตอร์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับสิ่งที่เธอทำ เธอจงใจเขารู้ดี เรื่องระหว่างเขากับเธอ คาร์เตอร์พูดไปหมดแล้ว แต่เธอก็ยังดื้อด้านตามตื้อเขาทุกทาง ทั้งที่คาร์เตอร์ไม่เคยเล่นด้วยเลยสักครั้ง ยิ่งเธอเข้าใกล้เขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งถอยมากห่างมากขึ้นเท่านั้น แต่สิ่งที่เธอทำวันนี้มันทำให้เขาหมดความอดทนกับเธอแล้วก่อนหน้านี้แฟนสาวไลน์มาบอกแล้วว่าเธอกำลังจะเดินทางมาหาเขาที่บริษัท เขาก็ชะล่าใจมากเกินไปคิดว่าแฟนสาวคงไม่เจอเขากับเธออยู่ที่
ENGINEER 77| เซอร์ไพรส์ |#ภายในรถในระหว่างทางกลับบ้านจู่ๆพี่คริสก็ถามถึงเรื่องครอบครัวของพี่เตอร์"ฐานะทางครอบครัวแฟนน้องเป็นยังไง""ครอบครัวพี่เตอร์รับสัมปทานจากภาครัฐให้ก่อสร้างรถไฟฟ้าสายสีน้ำเงินค่ะ""อืม""ถามทำไมหรอคะ""พี่ก็แค่ถามดู ไม่มีอะไร""น้องคบกับเขาถึงเดือนหรือยัง""ถึงแล้วนะคะ""น้องรักแฟนน้องหรือเปล่า" ฉันแปลกใจกับคำถามของพี่คริส ทำไมอยู่ๆมาถามว่าฉันรักเขาไหม ก็ต้องรักสิ ไม่งั้นฉันจะคบกับเขาทำไม"รักค่ะ" พอตอบออกไปก็รู้สึกเขินอายอยู่เหมือนกัน"อืม"หนึ่งเดือนต่อมาทำไมเวลามันหมุนช้าขนาดนี้ นี่เพิ่งผ่านไปเดือนเดียวเองหรอกหรอ อีกสองเดือนเขาถึงจะฝึกงานเสร็จ พอเรียนจบพี่เตอร์ก็ต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทแบบเต็มตัว ส่วนฉันก็มีหน้าที่ที่ต้องเรียนหนังสือ แล้วแบบนี้ฉันกับเขาจะได้เจอกันน้อยลงหรือเปล่า ขนาดว่าเขาฝึกงานยังจะไม่มีเวลามาเจอกันเลย คิดถึงเขาจังถึงแม้จะเจอกันน้อยลงแต่สิ่งที่ฉันและเขาทำไม่เคยขาดเลยคือเราจะคอลวิดีโอคุยกันทุกคืน ทำเป็นประจำสม่ำเสมอ พี่เตอร์บอกว่าถึงจะไม่เจอกันอย่างน้อยเรายังติดต่อกันคุยกันมันก็ทำให้ลดระหว่างช่องว่างของเราสองคน เขาหมั่นบอกรักฉันทุกวัน บอ
ENGINEER 76| เดล× โดนัท [สปอยล์] |ถ้าฉันถามเรื่องส่วนตัวมันจะเสียมารยาทเกินไปหรือเปล่า ยิ่งโดนัทพูดแบบนั้นฉันก็ยิ่งกังวลมากขึ้น เธอชอบเขาอย่างที่โดนัทว่าจริงๆหรอ แล้วที่โดนัทบอกให้ฉันระวัง แล้วจะต้องระวังยังไง ในเมื่อเขาทำงานที่เดียวกันก็ต้องเจอกันอยู่แล้วสิ พอคิดแบบนี้ใจฉันก็เริ่มสั่น"พี่เตอร์คะ เธอคนนี้หรอคะที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่ตีน่า""ใช่""พี่สนิทกับเธอหรือเปล่า""ไม่""ต้องทำงานกับเธอหรือเปล่าคะ""บ้าง""ออกไปไซต์งานกับพี่ด้วยหรือเปล่า""เปล่า" ถามตั้งยาวแต่ตอบมาสั้นๆ หรือว่าฉันถามเยอะเกินไปจนเขารำคาญ"แคร์ขอโทษค่ะ พี่คงรำคาญใช่ไหม แคร์ถามคำถามพี่เยอะเกินไป""ไม่ใช่ๆอย่าทำหน้าแบบนั้น ถามได้ ถามมาเยอะๆเลย""ไม่เอาแล้วค่ะ แคร์ไม่อยากรู้แล้ว" ถึงปากเขาจะบอกให้ฉันถามได้ แต่มันก็เฟลไปแล้ว"ไปโรงอาหารกันดีกว่าค่ะ พี่จะได้รีบทานรีบกลับบริษัท""ทำไมไล่ พี่ไม่รีบ อยู่กับแคร์ได้ยาวๆ""ไม่ทำงานหรอคะ""พี่ลาครึ่งวัน""คุณพ่อไม่ว่าเอาหรอคะแบบนี้""คุณพ่อรู้ว่าพี่มาหาแคร์ พี่เป็นขอคุณพ่อเอง พี่ไปฝึกงานเกือบเดือนเจอแคร์ครั้งนี้ครั้งที่สอง พี่ทนคิดถึงไม่ไหว ยังไงพี่ก็ต้องหาทางมาหาแคร์ให้ได้