ENGINEER 31| ทำไมจะยุ่งไม่ได้ |เมื่อรู้ว่าเป็นใครฉันกับโดนัทถึงกับชะงักแล้วจับมือมองหน้ากัน โดนัทเองก็ดูตกใจไม่น้อยที่เจอเขาอยู่ที่นี่ แต่น่าจะเป็นฉันที่ตกใจมากกว่า เพราะฉันต้องการจะหลบหน้าเขา แต่มันก็ไม่แปลกถ้าฉันจะเจอเขาที่นี่ สิ่งที่แปลกว่าคือทำไมเขาถึงคิดว่าฉันมาอยู่ที่คอนโดร่างหนาก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง ฉันกับโดนัทเลยกระเถิบหนีแต่ยังคงจับมือกันไม่ปล่อย"ไลน์ไปหาทำไมไม่ตอบ โทรไปทำไมไม่รับ?" เขาถามเสียงแข็งแล้วจ้องหน้าฉันอย่างจับผิด"ระ หรอคะ แคร์ไม่รู้" ฉันตอบปฏิเสธแต่ไม่กล้าสบตาสายตาคมที่เอ่ยถาม"มองหน้าพี่"ฉันมองหน้าเขาตามคำสั่งเสียงเข้มดุอย่างกล้าๆกลัวๆ"พี่เตอร์คะ อย่ามายุ่งกับแคร์เลยค่ะ" เป็นโดนัทที่บอกและยอมเสี่ยงเพื่อปกป้องฉัน แต่คำพูดของโดนัทฉันรู้สึกได้ถึงความกลัว ก็เขาเย็นชา ดุแบบนี้ เป็นใครจะกล้าเข้าไปยุ่งหรือแม้แต่จะพูดคุย นอกซะจากผู้หญิงพวกนั้น"ไม่ยุ่งไม่ได้ซะด้วยสิ" เขาตอบเธอเสียงเย็นยะเยือก ใบหน้าฉายแววความร้ายกาจ"แต่แคร์ไม่ได้เต็มใจ พี่เลิกยุ่งกับแคร์เถอะค่ะ" เป็นโดนัทที่ยังคงเป็นหน่วยกล้าเผชิญหน้ากับร่างหนาที่เริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา"เป็นผัวเมียกันทำไมจะ
ENGINEER 32| มาเฝ้าเมีย | ฉันยืนรอลิฟท์อยู่ใต้ตึกคณะเพื่อที่จะขึ้นไปยังห้องเรียนก็ได้ยินเสียงของกลุ่มนักศึกษาผู้หญิงพูดซุบซิบอยู่ด้านหลังอุ้ย!แกนั่นพี่เตอร์พี่เขาเดินมาทางนี้ด้วยอ่ะ หล่อมากอ่ะแก อย่างกับดาราซุปตาร์พี่เขามาทำอะไรที่ตึกนี้แค่ได้ยินชื่อของเขาก็ทำเอาฉันเหงื่อตกมือไม้เต็มไปด้วยเหงื่อ ได้แค่ยืนอยู่นิ่งๆไม่หันไปมอง ปิดหูปิดตาไม่สนใจเสียงรอบข้างติ๊ง~เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก ฉันไม่รอช้ารีบก้าวขาเดินเข้าไปในตัวลิฟท์หมับ~ขาของฉันเพิ่งจะก้าวไปได้เพียงก้าวเดียว แต่กลับถูกใครบางคนคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ที่แท้ก็มาหา...เสียงของผู้หญิงคนเดิมที่นินทาอยู่ก่อนหน้าพูดขึ้น แล้วในกลุ่มของเพื่อนเธออีกสองคนก็เดินเข้าไปในตัวลิฟท์ก่อนจะถาม"ไปไหมคะ""ไปค่ะ//ไม่"แกปิดเลยดูหน้าพี่เตอร์ดิ คงอีกยาวเธออีกคนเอ่ยสั่งเพื่อนของเธอให้กดปุ่มปิดลิฟท์ แล้วเธอคนนั้นก็ทำตามคำสั่งของเพื่อนเธอเมื่อประตูลิฟท์ถูกปิด ฉันจึงเงยหน้ามองคนตัวโตที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วสะบัดข้อมือออกก่อนจะถามด้วยน้ำสียงหงุดหงิด "มีอะไรคะ""ใครมาส่ง""คะ""เมื่อกี้ใครมาส่ง""พี่ชายค่ะ เห็นด้วยหรอคะ""ไม่เห็นคงไม่ถาม" พูดดีๆไม่เป็
ENGINEER 33| ใจกระตุกไหว... | #หนึ่งสัปดาห์ต่อมา @มหาลัยAตั้งแต่วันที่พี่คัพเจอกับพี่เตอร์ในวันนั้น พี่คริสกับพี่คัพจะสลับกันมารับ-ส่งฉันตลอด ทั้งที่พี่ชายฉันทั้งสองคนก็ยุ่งกับงานที่โรงพยาบาลอยู่มาก ไหนจะนั่งบริหาร ไหนจะเป็นคุณหมอ ไม่รู้ว่าหลังจากวันที่พี่คัพเจอเขา พี่คัพไปพูดอะไรกับพี่คริสบ้าง ทั้งสองคนถึงได้ว่างกันนัก จนเวลาล่วงเลยมาเป็นสัปดาห์พี่คริสกับพี่คัพก็ยังคงทำหน้าที่เป็นสารถีคอยมารับมาส่งฉันเหมือนเดิมและวันนี้ก็เป็นหน้าที่ของพี่คริสที่มาส่งฉันที่มหาลัยในช่วงเช้า#หน้าตึกคณะแพทย์"น้องแคร์""ค่ะพี่คริส" ฉันขานรับในขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูเพื่อลงจากรถ เพราะตอนนี้พี่คริสจอดรถเทียบฟุตบาทอยู่หน้าตึก"วันนี้น้องจะเข้าไปอยู่ที่คอนโดแล้วใช่ไหม" พี่คริสถามแต่สีหน้าดูเศร้าลงถนัด เพราะวันนี้ฉันจะย้ายเข้าไปอยู่ที่คอนโดแล้ว"ใช่ค่ะ แคร์ขนข้าวของเครื่องใช้มาไว้ที่คอนโดครบแล้ว""อืม น้องสาวพี่โตแล้วสินะ" พี่คริสพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ"แคร์โตแล้วสิคะ อายุสิบแปดแล้วน๊า" ฉันบอกแล้วยิ้มตาหยีใส่ นั่นเลยทำให้พี่คริสระบายยิ้มออกมาก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู"ในสายตาพี
ENGINEER 34 | คืนนี้จะมานอนด้วย | "อ่าว น้องแคร์ครับ" เสียงเดลตะโกนเรียกหลังจากที่เห็นว่าสาวน้อยหน้าหวานรีบดึงตัวของเพื่อนเธอให้รีบไปอีกทาง จนเขาคิดว่าที่น้องรีบเดินหนีไปแบบนั้นเป็นเพราะคาร์เตอร์แน่ๆ จึงหันไปตวาดเสียงลั่น "ไอเตอร์ มึงทำอะไรน้องอีก"คาร์เตอร์มองเพื่อนปลายหางที่กำลังยืนโวยวายอย่างนึกรำคาญ"ไอเหี้ยเดล มึงใจเย็นก่อน" นัทพูดห้าม"พวกมึงก็เห็นอาการน้องเมื่อกี้" เดลมั่นใจมากว่ายังไงสาวน้อยหน้าหวานต้องหลบหน้าคาร์เตอร์แน่ๆ หรือว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเธออีกคาร์เตอร์ก็ได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆมองหลังของหญิงสาวที่เดินไปจนไกลลับคิดว่าจะหลบไปได้ตลอดอย่างงั้นหรอ ไม่มีทาง ไม่คิดว่าจะเจอ แต่เมื่อกี้สายตาที่เขามองมามันทำให้ชั้นขอบตามันร้อนผ่าว เป็นสายตาที่ยากจะคาดเดา ไม่รู้ว่าเขาจะสื่ออะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆฉันยืนอยู่ตรงนั้นนานกว่านี้ไม่ได้ เลยต้องเสียมารยาทต่อหน้าพวกพี่ๆเขาแล้วรีบดึงโดนัทให้ออกมา"แคร์ ตกใจที่เจอพี่เตอร์ใช่ไหม" โดนัทถามขึ้นหลังจากที่เดินมาถึงตึกนิเทศ แน่นอนว่าเธอต้องรู้อยู่แล้วว่าเพราะอะไรฉันถึงรีบดึงให้โดนัทเดินออกมาจากตรงนั้น"อืม ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน"'เออนี่ตกล
ENGINEER 35| จะกดให้จมเตียง |อีกด้าน [ก่อนหน้า]คาร์เตอร์ถอดเสื้อชอปออกไว้ในรถแล้วเดินเข้าไปในตึกคณะแพทย์ก่อนจะหาที่นั่งเพื่อหลบมุมไม่ให้เป็นจุดสนใจที่เขาต้องมานั่งหลบมุมอยู่แบบนี้ก็เพราะใครบางคนที่ต้องการจะหลบหน้าเขา แต่ยิ่งเธอหลบเขายิ่งพยายาม ไม่เจอหน้ากันตั้งหลายวัน เธอไม่คิดถึงความรักอันเร่าร้อนของเราสองคนยามอยู่บนเตียงเลยหรือยังไง ทำไมถึงหลบหน้ากันได้ปกติคาร์เตอร์ไม่เคยที่จะต้องมานั่งรอใครนานขนาดนี้ วันนี้เขามีเรียนแค่ช่วงเช้า หลังจากเรียนเสร็จเขากับกลุ่มเพื่อนก็เข้าพบอาจารย์เพื่อคุยในเรื่องของการฝึกงานในเทอมสอง และแน่นอนว่าที่ที่เขาเลือกฝึกนั้น ต้องเป็นบริษัทของครอบครัวอยู่แล้วเมื่อไหร่สาวน้อยหน้าหวานจะลงมาสักที นี่ก็ใกล้เวลาจะเลิกเรียนอยู่แล้ว แต่ในระหว่างนั่งรอคาร์เตอร์ก็นึกคิดกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ในตอนนี้ ทำไมจะต้องมานั่งรอเธอเป็นชั่วโมง ทำไมจะต้องคอยตาม ทำไมจะต้องเข้าหา ทั้งที่จริงแล้วเขาไม่เคยตามผู้หญิงคนไหนมาก่อน ไม่แม้แต่จะคิด เพราะโดยปกติจะมีแต่ผู้หญิงที่เข้าหาแล้วนัดกันทำเรื่องอย่างว่า แต่กับเธอมันตรงข้ามไปหมดทั้งMindsetที่เปลี่ยนไปอย่างหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ผ่
ENGINEER 36| ...แข็งแล้วทำยังไงดี |หลังจากทานอาหารกันเสร็จพี่ชายทั้งสองก็มาส่งฉันที่คอนโด"ให้พี่ขึ้นไปส่งไหม นี่ก็มืดแล้ว ขึ้นไปคนเดียวอันตรายหรือเปล่า" พี่คัพถามอย่างเป็นห่วง เพราะตอนนี้พี่คัพจอดรถอยู่หน้าทางเข้าคอนโด"พี่คัพคะ ที่นี่ระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม ไม่ต้องห่วงนะคะ""ไว้พี่สองคนจะมาหาเราบ่อยๆ" พี่คริสหันมาบอก พี่ชายฉันทั้งสองคนนั่งอยู่ข้างหน้า ส่วนฉันนั่งอยู่เบาะหลัง"ได้เลยค่ะ แคร์ไปแล้วนะคะ"เมื่อเดินออกจากลิฟท์ฉันหันมองซ้ายขวาเพราะกังวลว่าจะเจอกับใครบางคนที่ไม่อยากเจอ เมื่อทางสะดวกฉันก็รีบเดินตรงไปยังห้องของตัวเองทันทีติ๊ด~ปึก~ฉันที่กำลังจะปิดประตูห้องก็มีแรงผลักประตูจากด้านนอกผลักเข้ามา"พี่เตอร์" เขาโปล่มาจากไหน ทำไมตอนที่เดินมาถึงไม่เห็นมีใครเลย"ไลน์ไปทำไมไม่ตอบ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม ทำเอาฉันเริ่มมีอาการเนื้อตัวสั่น เพราะน้ำเสียงที่ชวนฟังแล้วมันน่ากลัว"ก็ไม่ได้ดูไงคะ" ฉันบอกพร้อมกับเดินถอยหลังเข้ามาในห้องเรื่อยๆ โดยที่คนตัวโตก็เดินก้าวขาตามมาติดๆ"...ตั้งใจไม่ตอบ?""...""ถามก็ตอบ" เขาบอกเสียงเข้ม ดวงตาคมเค้นให้ฉันตอบคำถาม"ปะ เปล่านะคะ ก็...ว๊าย"ร่างหนาคว้
ENGINEER 37| ขอผัวเขาหรือยัง | เหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้วหรือเปล่านะ เพราะรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่มันสม่ำเสมอ ฉันเองก็ไม่กล้าจะแม้แต่ขยับ แต่จะให้นอนโดยทีมีแขนแกร่งพาดกอดรัดอยู่แบบนี้ฉันอึดอัดฉันมองนาฬิกาดิจิตอลที่วางอยู่บนโต๊ะโคมไฟข้างๆเตียง เวลาตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม พรุ่งนี้ฉันมีเรียนเช้าด้วยป่านนี้ยังนอนไม่หลับเลย แสงไฟในห้องก็มีแค่แสงไฟจากหัวเตียงที่มันสลัวๆ แขนแกร่งก็พาดกอดไม่ปล่อยสักที ไม่คิดจะนอนท่าอื่นบ้างเลยหรือยังไงแต่จู่ๆก็รู้สึกถึงเตียงนอนมันสั่นๆ ฉันจึงค่อยๆยกแขนแกร่งออกช้าๆแต่เขากลับรู้สึกตัวแล้วพาดแขนวางไว้ที่ตัวฉันเหมือนเดิม"อื้ม~จะลุกไปไหน" เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย"เตียงมันสั่น แคร์แค่จะลุกดู..." ร่างหนาจึงปล่อยกอดออก ฉันจึงดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบโทรศัพท์ฉันขึ้นมาดูมันก็ไม่ใช่ของฉัน"โทรศัพท์พี่" เขาชูหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นให้ฉันดู แต่ฉันมองไม่ทันว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา"เออ"..."ไม่ไป"..."จะนอน"...ติ๊ดเพื่อนของเขาสินะที่โทรมาถึงได้พูดติดน้ำสียงห้วนขนาดนั้น"เพื่อนหรอคะ""อืม มันชวนไปดื่ม""แล้วจะไม่ไปหรอคะ""ถามแบบนี้อยากให้พี่ออกไปใช่ไหม""..." ฉั
ENGINEER 38| สิทธ์ในความเป็นผัว|อีกด้าน ในช่วงเช้าคาร์เตอร์ขับรถไปส่งหญิงสาวที่มหาลัยส่วนตัวเขาเองในวันนี้ไม่ได้มีเรียน แต่หลังจากที่เขาขับส่งสาวน้อยหน้าหวานถึงตึกเรียน กลับมีสายเข้าจากเธอคนหนึ่ง หลังจากที่เขาเห็นชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์ เขาไม่กล้าที่จะรับสายต่อหน้าหญิงสาว จึงต้องรอให้เธอลงจากรถเขาไปก่อนมารี"โทรมาทำไม"(มารีเห็นรถเตอร์ขับเข้ามาในมหาลัย)"แล้ว..."(มาเจอมารีหน่อยสิ)"ทำไมต้องเจอ"(ก็...มารีอยากเจอ ทานข้าวเช้าด้วยกันก็ได้)"ฉันออกมาแล้ว"(วันนี้เตอร์ไม่ได้มีเรียนหรอ)"อืม"(แล้วเตอร์มาทำอะไร)"เรื่องของฉัน"(งั้นคืนนี้เตอร์มาหามารีที่ห้องได้ไหม มารีคิดถึงเตอร์)"..."(เตอร์ ทำไมเงียบ)"เดี๋ยวว่ากัน ฉันขับรถอยู่"หญิงสาวที่โทรมาหาคาร์เตอร์เธอเป็นสาวนิติปีสี่ชื่อมารีความสัมพันธ์ของเขากับสาวนิติก็เหมือนกับผู้หญิงที่คาร์เตอร์เคยร่วมหลับนอนเท่านั้น ไม่มีสถานะเป็นอย่างอื่นหลังจากวางสายจากสาวนิติ คาร์เตอร์ขับรถมุ่งหน้าไปที่บริษัทเพื่อเข้าไปพบประธานบริษัทผู้เป็นพ่อ@บริษัทเอ็นเตอร์ไพรส์#ห้องทำงานประธานคาร์เตอร์เดินเปิดประตูห้องเข้ามา ผู้เป็นพ่อก็เอ่ยทักด้วยสีหน้ายิ้
ENGINEER 84| จบที่เธอคนเดียว |อีกสองอาทิตย์ก็จะเป็นช่วงสอบไฟนอล เหลือเพียงแค่เวลาช่วงสั้นๆก็จะผ่านไปครึ่งเทอมแล้ว"แคร์ ติวให้เราด้วยน๊า" เสียงหวานของเพื่อนสนิทนั่งอ้อนฉันอยู่ข้างๆ วันนี้เธอขอไปที่บ้านฉันเพื่อติวหนังสือสอบ เธอบอกว่าช่วงนี้เรียนไม่รู้เรื่อง กลัวจะสอบตกเลยขอให้ฉันช่วยติวให้ ก็แหงสิ นั่งเรียนในห้องก็เหม่อลอยไม่รู้แอบคิดถึงใครอยู่หรือเปล่า"ค่า รู้แล้ว""พี่เตอร์ ไม่เบื่อหรอคะมาเฝ้าแคร์ทุกวัน" เธอหันไปถามพี่เตอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ"ไม่เคยเบื่อ" โดนัทที่ได้ฟังเธอก็เบะปากมองบนใส่"รักกันจริ๊งงงง" เธอเหน็บเสียงสูง"แล้วเราหล่ะ รักเพื่อนพี่ไหม" สายตาหวานเริ่มลอกแลกไปมาแล้วเปลี่ยนเรื่อง"แคร์ ไปเถอะ จะได้รีบติวหนังสือ" เธอบอก "เจอกันที่บ้านนะ" โดนัทรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปฉันกับพี่เตอร์มองหน้ากันยิ้มๆก่อนจะลุกตามเธอไปติด แต่ไปกันคนละคัน เพราะฉันต้องกลับกับพี่เตอร์@บ้านทวีพัฒนาเสียงโทรศัพท์ของโดนัทที่ดังขึ้นต่อเนื่องทำให้รบกวนสมาธิในการอ่านหนังสือมาก ฉันเลยบอกว่าถ้าไม่รับก็ให้ปิดเสียง ขืนปล่อยให้ดังแบบนี้จะอ่านหนังสือกันไม่รู้เรื่อง"จะโทรมาทำไมนัก""ว่ไงนะ" เมื่อกี้เหมือนได้
ENGINEER 83| ปากแข็ง | ข้อแม้แต่ละข้อของพี่ชายฉันมันช่างลำบากสำหรับเขาเหลือเกิน ฉันรู้ดี แต่เขาเองกลับยอมรับข้อตกลงที่พี่ชายฉันเป็นคนเสนอในเมื่อพี่ชายฉันเปิดทางถึงแม้จะมีข้อจำกัดเยอะจนทำให้รู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังดีกว่าที่พี่ชายจะบอกให้ฉันเลิกกับเขา ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงไม่ยอมแน่ๆ และเขาก็เองก็คงไม่ยอมเช่นกัน"ผมไปหยิบของหมั้นก่อนนะครับ" เขาบอกแล้วลุกเดินออกไปทันที"มะ หมั้นวันนี้เลยหรอคะ""ใช่จ่ะ" คุณแม่เขาตอบในระหว่างที่รอของหมั้น ฉันแอบชำเลืองมองพี่ชายสองคนที่มองหน้ากันตัวนี่แทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ เพราะในทันทีที่พี่ชายอนุญาตพี่เตอร์ก็รีบลุกไปหยิบของหมั้นทันที คงเพราะแสดงความมั่นใจว่าเขาทำได้ตามที่พี่ชายฉันบอก ก็ในเมื่อพี่ชายทั้งสองไม่ขัดขวาง ความดีใจของว่าที่สามีในอนาคตก็แสดงอาการดีใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง"ฉันถือโอกาสนี้ สู่ขอลูกสาวคุณให้กับลูกชายของฉันเลยแล้วกันนะคะ" คุณแม่เขาบอกกับคุณพ่อคุณแม่ฉันพี่เตอร์ยื่นของหมั้นที่เขาเตรียมมาวางไว้ตรงหน้า ประกอบด้วยพานพุ่ม และทองคำแท่งสีทองเหลืองอร่าม รวมไปถึงแหวนที่เขาเพิ่งหยิบออกจากกระเป๋ามาวางไว้บนโต๊ะ"แหวนวงนี้เป็นแหวนประจำตระกูลของครอบครั
ENGINEER 82| ถ้ารับได้ก็เตรียมหมั้น |ตอนที่ฉันเดินกลับเข้ามาในห้องรับแขก พอเห็นว่าพี่ชายของฉันทั้งสองคนนั่งอยู่ก็แอบตกใจเล็กน้อย ไหนคุณพ่อคุณแม่บอกว่าพี่ชายออกไปข้างนอกไง ฉันคิดว่าที่พี่ชายทั้งสองคนออกไปเพราะไม่อยากเจอหน้าแฟนฉัน แต่นี่ทั้งสองคนกลับมา แล้วมาเจออีกฝ่ายที่มากันยกครอบครัวแบบนี้คงจะรู้แล้วสินะ เพราะดูจากสีหน้าท่าทางของพี่ชายฉันทั้งสองคนแสดงออกทางหน้าตาอย่างชัดเจนพี่คริสตวัดสายตาดุมองมาที่ฉัน "แคร์..." นี่ขนาดว่าฉันยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยนะ"ผมไม่อนุญาตให้น้องแต่งงาน""ตาคัพอย่าเสียมารยาท""ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ" พี่คัพยกมือไหว้คุณพ่อคุณแม่เขา "ผมไม่สามารถยกน้องสาวให้กับคาร์เตอร์ได้ น้องยังเด็กเกินไป เธอยังต้องมีอนาคต" พี่คัพพูดด้วยน้ำสียงที่ดังฟังชัด ก่อนที่พี่คริสจะพูดเสริม"ใช่ครับ น้องสาวของเราเธอยังเด็ก การที่จะต้องให้เธอมาแต่งงานในวัยนี้ผมคิดว่ายังไม่สมควร""ให้น้องเป็นคนตัดสินใจสิ เราสองคนเป็นพี่ชายทำไมไม่คอยซัพพอร์ทน้อง" แม่ฉันเอ่ยขัดขึ้นมา"อย่าบอกว่าคุณแม่จะยอมยกน้องให้..." พี่คัพหยุดพูดแล้วชายตามองไปยังอีกครอบครัวที่นั่งฝั่งตรงข้าม"ให้น้องเป็นคนตัดสินใจ" คุณ
ENGINEER 81| สู่ขอ |เมื่อเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเขาเป็นสองคนสุดท้าย ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายก็นั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา เราสองคนจึงแยกกันไปนั่งคนละฝั่ง"อย่างที่ทราบนะครับว่าลูกของผมรักหนูแคร์มากๆ เด็กๆสองคนคบกันอย่างเปิดเผยและอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ที่ผมกับแม่ของคาร์เตอร์มาในวันนี้ผมอยากจะ...""พูดชื่อหนูด้วยสิพ่อ ทำไมพูดแค่สองคน" พี่ตีน่าเอ่ยขัดทำให้คุณพ่อหยุดชะงักแล้วหันไปส่งสายตาดุให้ลูกสาว"ขอโทษแทนลูกสาวผมด้วยนะครับ""ไม่เป็นไรค่ะ" คุณแม่ฉันเอ่ย"นี่ลูกสาวผมชื่อตีน่า อยากจะให้มาเป็นพยาน ไอลูกชายผมมันก็...รีบร้อน คงอยากจะทำให้ทุกอย่างมันถูกต้องโดยเร็ว ผมพูดมาแบบนี้หวังว่าทางนี้จะเข้าใจความหมาย...""เข้าใจค่ะ เข้าใจดีเลย" คุณแม่ตอบรับอย่างหน้าชื่นตาบาน"ขอโทษนะคะ เรื่องอะไรกันหรอคะ" มีแค่ฉันคนเดียวใช่ไหมที่ไม่เข้าใจ คุณพ่อของพี่เตอร์หมายความว่ายังไง"หนูแคร์ยังเด็กแกคงไม่เข้าใจนัก" คุณแม่บอกกับอีกฝ่าย"พ่อจะมาสู่ขอแคร์ให้พี่เค้า เราจะยอมไหม?" คุณพ่อพี่เตอร์เอ่ยถาม"สะ สู่ขอหรอคะ" ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม เมื่อกี้คุณพ่อบอกว่าจะมาสู่ขอฉันให้กับเขา"คืองี้ ไอเจ้าลูกชายผมมันก็รีบร้อนตอนแรกบอกผมไ
ENGINEER 80| ครอบครัวสองฝ่ายเจอกัน |ใครจะไปคิดว่าเขาจะมาหาฉันถึงที่บ้าน ใบหน้าคมจ้องหน้าเขม็งรอฟังคำอธิบายจากปากของฉัน"แทนเป็นคนขอมาส่งแคร์เองค่ะ แต่ไม่ได้มีอะไรเลยนะคะ""แล้วแคร์ก็ยอมให้มันมาส่ง" เขาถามเสียงเรียบ สายตาคมดุส่งผ่านทางแววตา"แคร์ไม่ได้ยอมนะคะ""ไม่ได้ยอมแล้วที่ลงจากรถมันมาคือใคร แล้วผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่เป็นใคร ใช่แฟนพี่หรือเปล่า" เขาเริ่มขึ้นเสียงตะคอก ฉันที่เห็นอาการของคนคนตรงหน้าก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา"ชะ ใช่สิคะ""แล้วแคร์ให้มันมาส่งทำไม แคร์รู้ไหมพี่ร้อนใจแค่ไหน พี่ไลน์หาแคร์ตั้งกี่ข้อความ หวังว่าจะมีสักข้อความที่เด้งขึ้นมาแล้วเป็นชื่อของแคร์ แต่ไม่มีเลย จนเป็นพี่เองที่ทนไม่ไหวถึงได้มาหาแคร์ที่บ้าน แต่กลับเจอแคร์ลงจากรถผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ แคร์คิดว่าพี่จะรู้สึกยังไง""ฮึก แคร์ขอโทษ" ฉันร้องเสียงสะอื้นกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้วก้มหน้ายอมรับผิด แต่ฉันไม่ได้อยากให้แทนมาส่งฉันจริงๆร่างหนาคว้าตัวฉันไปกอดปลอบแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะถามเสียงละมุน เหมือนเขารู้ว่าที่ฉันร้องไห้เป็นเพราะอะไร "ไม่รู้หรือไงว่ามันคิดอะไรอยู่"ฉันเงยหน้ามองเขาทั้งคราบน้ำตา "ฮึก~โดน
ENGINEER 79| อธิบายมา | วันนี้ตั้งใจจะบอกข่าวดีกับเขาว่าพี่คัพอนุญาตให้ฉันกลับไปอยู่ที่คอนโดแล้ว แต่ต้องกลับมาเจอเรื่องเซอร์ไพรส์จากเธอคนนั้นทั้งที่อยากเล่นตัว อยากพิสูจน์แต่กลับมานั่งถอนหายใจมองโทรศัพท์ไม่วางตาอยู่แบบนี้ แล้วจะไหวไหมเนี่ยตอนนี้ก็สี่ทุ่มแล้วไม่เห็นว่าเขาจะโทรมาเลย ตั้งแต่ถึงบ้านฉันก็รีบเปิดโทรศัพท์ลึกๆก็หวังว่าเขาจะแชทข้อความมาหาแต่เปล่าเลย ไม่มีข้อความของเขาแม้แต่ข้อความเดียว"ไม่สนใจแล้ว" ฉันพึมพำแล้วมองโทรศัพท์ตาขวาง ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหันหลังแต่เพียงไม่นานเสียงโทรศัพท์ของฉันมันก็ดังขึ้นมา ฉันรีบพลิกตัวแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ชื่อที่ปรากฎขึ้นมาเป็นชื่อของเขาทำให้ฉันคลี่ยิ้มเล็กๆ"ไม่ๆ" ฉันเตือนสติตัวเองแล้ววางโทรศัพท์ลง เพียงไม่นานเขาก็วางสายแล้วโทรกลับเข้ามาใหม่ ฉันก็นอนมองอยู่แบบนั้น แต่ก็ยังใจแข็งที่จะไม่รับสาย และเสียงโทรศัพท์ก็เงียบลง แต่เขากลับแชทข้อความมาหาฉันแทนLineพี่เตอร์ : พี่อยากจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นพี่เตอร์ : ไม่รับสายพี่ไม่เป็นไร ขอแค่เปิดข้อความมาอ่านก็ยังดี ไม่ต้องตอบพี่ก็ได้พี่เตอร์ : พี่ไบรท์เธอชอบพี่ และชอบมานานแล้ว เธอเพิ่งสารภาพ
ENGINEER 78| อยากพิสูจน์ |เขายืนมองหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนที่เธอจะเดินยิ้มกว้างออกมาแล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส"สวัสดีค่ะน้องแคร์ มาหาเตอร์หรอ" พูดจบเธอก็เดินแยกออกไปแต่ทว่า..."พี่ไบรท์ มานี่" ร่างสูงเดินเขามาลากตัวเธอไปทางบันไดหนีไฟ ด้วยน้ำเสียงที่ชวนโกรธเอามากๆ แล้วฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้ทำไมเขาถึงไม่เข้ามาเทคแคร์ใจฉันก่อนทั้งที่เขาก็เห็นว่าฉันยืน"เราไม่ชอบพี่คนนั้นเลย" โดนัทเอ่ยอยู่ข้างๆ ขนาดเธอยังไม่ชอบ แล้วฉันที่เป็นแฟนหล่ะ เห็นผู้หญิงคนอื่นหอมแก้มแฟนต่อหน้าต่อตาจะให้รู้สึกยังไง"จะไปรอพี่เตอร์ที่ห้องไหม หรือจะ...กลับ""เราอยากกลับบ้าน"อีกด้านคาร์เตอร์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับสิ่งที่เธอทำ เธอจงใจเขารู้ดี เรื่องระหว่างเขากับเธอ คาร์เตอร์พูดไปหมดแล้ว แต่เธอก็ยังดื้อด้านตามตื้อเขาทุกทาง ทั้งที่คาร์เตอร์ไม่เคยเล่นด้วยเลยสักครั้ง ยิ่งเธอเข้าใกล้เขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งถอยมากห่างมากขึ้นเท่านั้น แต่สิ่งที่เธอทำวันนี้มันทำให้เขาหมดความอดทนกับเธอแล้วก่อนหน้านี้แฟนสาวไลน์มาบอกแล้วว่าเธอกำลังจะเดินทางมาหาเขาที่บริษัท เขาก็ชะล่าใจมากเกินไปคิดว่าแฟนสาวคงไม่เจอเขากับเธออยู่ที่
ENGINEER 77| เซอร์ไพรส์ |#ภายในรถในระหว่างทางกลับบ้านจู่ๆพี่คริสก็ถามถึงเรื่องครอบครัวของพี่เตอร์"ฐานะทางครอบครัวแฟนน้องเป็นยังไง""ครอบครัวพี่เตอร์รับสัมปทานจากภาครัฐให้ก่อสร้างรถไฟฟ้าสายสีน้ำเงินค่ะ""อืม""ถามทำไมหรอคะ""พี่ก็แค่ถามดู ไม่มีอะไร""น้องคบกับเขาถึงเดือนหรือยัง""ถึงแล้วนะคะ""น้องรักแฟนน้องหรือเปล่า" ฉันแปลกใจกับคำถามของพี่คริส ทำไมอยู่ๆมาถามว่าฉันรักเขาไหม ก็ต้องรักสิ ไม่งั้นฉันจะคบกับเขาทำไม"รักค่ะ" พอตอบออกไปก็รู้สึกเขินอายอยู่เหมือนกัน"อืม"หนึ่งเดือนต่อมาทำไมเวลามันหมุนช้าขนาดนี้ นี่เพิ่งผ่านไปเดือนเดียวเองหรอกหรอ อีกสองเดือนเขาถึงจะฝึกงานเสร็จ พอเรียนจบพี่เตอร์ก็ต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทแบบเต็มตัว ส่วนฉันก็มีหน้าที่ที่ต้องเรียนหนังสือ แล้วแบบนี้ฉันกับเขาจะได้เจอกันน้อยลงหรือเปล่า ขนาดว่าเขาฝึกงานยังจะไม่มีเวลามาเจอกันเลย คิดถึงเขาจังถึงแม้จะเจอกันน้อยลงแต่สิ่งที่ฉันและเขาทำไม่เคยขาดเลยคือเราจะคอลวิดีโอคุยกันทุกคืน ทำเป็นประจำสม่ำเสมอ พี่เตอร์บอกว่าถึงจะไม่เจอกันอย่างน้อยเรายังติดต่อกันคุยกันมันก็ทำให้ลดระหว่างช่องว่างของเราสองคน เขาหมั่นบอกรักฉันทุกวัน บอ
ENGINEER 76| เดล× โดนัท [สปอยล์] |ถ้าฉันถามเรื่องส่วนตัวมันจะเสียมารยาทเกินไปหรือเปล่า ยิ่งโดนัทพูดแบบนั้นฉันก็ยิ่งกังวลมากขึ้น เธอชอบเขาอย่างที่โดนัทว่าจริงๆหรอ แล้วที่โดนัทบอกให้ฉันระวัง แล้วจะต้องระวังยังไง ในเมื่อเขาทำงานที่เดียวกันก็ต้องเจอกันอยู่แล้วสิ พอคิดแบบนี้ใจฉันก็เริ่มสั่น"พี่เตอร์คะ เธอคนนี้หรอคะที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่ตีน่า""ใช่""พี่สนิทกับเธอหรือเปล่า""ไม่""ต้องทำงานกับเธอหรือเปล่าคะ""บ้าง""ออกไปไซต์งานกับพี่ด้วยหรือเปล่า""เปล่า" ถามตั้งยาวแต่ตอบมาสั้นๆ หรือว่าฉันถามเยอะเกินไปจนเขารำคาญ"แคร์ขอโทษค่ะ พี่คงรำคาญใช่ไหม แคร์ถามคำถามพี่เยอะเกินไป""ไม่ใช่ๆอย่าทำหน้าแบบนั้น ถามได้ ถามมาเยอะๆเลย""ไม่เอาแล้วค่ะ แคร์ไม่อยากรู้แล้ว" ถึงปากเขาจะบอกให้ฉันถามได้ แต่มันก็เฟลไปแล้ว"ไปโรงอาหารกันดีกว่าค่ะ พี่จะได้รีบทานรีบกลับบริษัท""ทำไมไล่ พี่ไม่รีบ อยู่กับแคร์ได้ยาวๆ""ไม่ทำงานหรอคะ""พี่ลาครึ่งวัน""คุณพ่อไม่ว่าเอาหรอคะแบบนี้""คุณพ่อรู้ว่าพี่มาหาแคร์ พี่เป็นขอคุณพ่อเอง พี่ไปฝึกงานเกือบเดือนเจอแคร์ครั้งนี้ครั้งที่สอง พี่ทนคิดถึงไม่ไหว ยังไงพี่ก็ต้องหาทางมาหาแคร์ให้ได้