ENGINEER 47| อยากฟังอีกไหม 💜|@บ้านทวีพัฒนา#ห้องนอนเพิ่งจะรู้ก็วันนี้ว่าบ้านเป็นเซฟโซนที่ดีที่สุดและปลอดภัยที่สุด หลังจากที่ได้ออกไปใช้ชีวิตอยู่คอนโดคนเพียงตัวคนเดียวในหลายวันที่ผ่านมา ฉันเองก็เผชิญกับเรื่องราวต่างๆภายในรั้วมหาลัยตั้งมากมาย โดยเฉพาะเขาคนนั้น คนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัยราวกับว่าในทุกๆวันเขานั้นคอยอยู่ใกล้ๆฉันตลอดเวลาหลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จทุกอย่างฉันก็ล้มตัวลงนอนแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูLineพี่เตอร์ : ทำอะไรอยู่"ชิ ถามตัวเองก่อนเถอะ ว่าทำอะไร อยู่กับใคร" ฉันกระแทกโทรศัพท์ลงบนที่นอนแล้วหยิบชีทเรียนขึ้นมาอ่านทบทวนพออ่านชีททบทวนบทเรียนไปได้สักพักเสียงโทรศัพท์ของฉันที่วางอยู่ข้างๆตัวก็ดังขึ้นฉันเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ในขณะที่สายตาของฉันยังคงอ่านชีททวนบทเรียนของวันนี้อยู่"เบอร์ใคร" ตัวเลขสิบตัวที่ปรากฎบนหน้าจอเป็นเบอร์ที่ฉันไม่คุ้นเลย แต่ฉันก็ตัดสินใจที่จะรับสายติ๊ด"ฮัลโหลค่ะ"... (เสียงดนตรี)"ฮัลโหล"... (เสียงดนตรี)"ใครคะ"(ถึงบ้าน...ปลอดภัยใช่ไหม)"นั่นใครคะ""พี่...""อะไรนะคะ" ฉันแทบจะไม่ได้ยินเสียงของปลายสายเลย เพราะมีเสียงเพลงดนตรีดังในบริเ
ENGINEER 48| เมื่อไหร่ะจะใจอ่อน | ฉันรีบยกมือขึ้นสองข้างแล้วดันไปที่หน้าอกแกร่งก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ยอมรับตรงๆเลยว่าเขินเอามากๆกับการกระทำของเขาเมื่อครู่ จนฉันต้องเรียกสติกลับคืนมาให้กับตัวเองอีกครั้ง เมื่อกี้ฉันยังต่อว่าเขาอยู่เลย พอเขาแสดงอาการที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนมันยิ่งทำให้ใจดวงน้อยๆของฉันมันสั่นไหวมากกว่าทุกครั้ง"ถอยออกไปค่ะ""ไม่ บอกพี่ก่อน อยากฟังอีกไหม""ไม่ค่ะ ไม่ฟัง""พี่ชอบแคร์""แคร์บอกว่าไม่ฟังไงคะ""แต่พี่อยากบอก""แคร์ไม่ฟังค่ะ""พี่ชอบแคร์ พี่ชอบแคร์" เขายังคงพูดให้ฉันฟังซ้ำๆทั้งที่ฉันบอกว่าไม่อยากฟัง เขามันเป็นพวกฟังไม่รู้ความหรือยังไงกัน แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่กล้าหันหน้ากลับไปมองเขา ไม่รู้ว่าเขาทำสีหน้ายังไง แต่แค่ฟังจากน้ำเสียงฉันก็สัมผัสได้ว่าเขาต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่แน่ๆ"ถอยออกไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น""ถ้ามีก็ไล่""คนนิสัยไม่ดี""หึ" เขาแค่นหัวเราะในลำคอแล้วค่อยๆถอยออกห่าง ฉันอึดอัดแทบแย่ "เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องเรียน""ไม่ต้องค่ะ""พี่บอกกับเพื่อนแคร์ไปแล้วนะว่าจะไปส่ง""แคร์ไปเองได้ พี่จะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ""ไล่?" เขาถามเสียงแข็ง สายตาคมจ้องตาฉันเขม็ง
ENGINEER 49| เปิดตัว |อีกด้านคาร์เตอร์ฟังสิ่งที่สาวน้อยหน้าหวานพูดออกมาจากความรู้สึกทั้งหมดก็รู้สึกใจปวดหนึบ สิ่งที่เขาทำกับสาวน้อยวัยสิบแปดมันมากเกินกว่าที่คนบอบบางอย่างเธอจะรับไหว ถ้าเขาย้อนอดีตกลับไปแก้ไขเรื่องราวของเขาและเธอได้เขาก็จะแก้ไขมันอย่างไม่ลังเลแต่สิ่งที่เขาคิดทำในตอนนี้คือต้องการเปิดตัวให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอคือตัวจริง ไม่ใช่พวกผู้หญิงที่เขาเคยมีข่าวเวลาที่นักศึกษาคนอื่นๆเห็นว่าเขาไปไหนมาไหนด้วย เธอพวกนั้นไม่เคยมีค่าหรืออยู่ในสายตาของเขาเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแค่เธอคนเดียวที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้เท่านั้นที่มีค่าที่สุดสำหรับเขา"อืม ไปทานข้าวกัน แต่ไปตึกวิศวะนะ" พูดไปตั้งยาวเหยียดเขากลับเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วยังจะพาฉันไปทานข้าวที่คณะเขาอีก ที่ฉันพูดไปตั้งเยอะเมื่อกี้เขาไม่ได้ฟังเลยหรือยังไง"นี่พี่ไม่เข้าใจในสิ่งที่แคร์พูดหรอคะ""เข้าใจสิ""เข้าใจแล้วทำไมยัง...""ไปกัน" เขาไม่รอฟังคำท้วงของฉันก่อนที่ตัวเขาเองจะลุกขึ้นยืนแล้วเอื้อมมือมาจับมือฉันเพื่อให้ลุกขึ้นตามเขาก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไปพร้อมกัน"ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย" ฉันถามทันทีที่เดินออกจากห้องเรียน เขากำลังพาฉันเ
ENGINEER 50| พี่จะรอ |รอยยิ้มของเขาทำเอาฉันต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย ความวาบหวาม หวั่นไหว มันเริ่มก่อตัวในหัวใจดวงน้อยๆของฉัน"เชี่ย ไอ้เตอร์แม่งยิ้มหว่ะ ขนลุก" พี่เลโอบอกพร้อมกับทำท่าลูบแขนไปมา"เบาไอ้เตอร์ น้องเขินไปหมดแล้ว""ตกลงจะทานอะไร" เขาไม่ฟังเสียงของเพื่อนทำกับว่าที่ตรงนี้มีแค่ฉันกับเขา"มะ ไม่ทานแล้ว" ฉันบอกก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกจากโรงอาหารคณะวิศวะ แต่ก็เดินไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว ก็ถูกมือหนาคว้ามือฉันเอาไว้ แล้วจูงมือฉันให้เดินกลับมานั่งที่โต๊ะที่มีพวกเพื่อนๆของเขานั่งอยู่ด้วย"อยากทานอะไร" เขาถามย้ำเสียงละมุนตึกตัก ตึกตัก ตึกตักพักนี้ทำไมเขาต้องทำหัวใจฉันสั่นอยู่เรื่อย ฉันควรที่จะโกรธ เกลียดเขาสิ แล้วทำไม..."แคร์ไม่หิว""งั้นแบ่งทานกับพี่" เขาบอกแล้วเดินไปสั่งอาหาร แต่เมื่อกี้เขาว่ายังไงนะ แบ่งทานกับพี่ คือเขาจะให้ฉันทานจานเดียวกันกับเขาอย่างนั้นเหรอ"แคร์ งั้นเราไปซื้อข้าวก่อน" โดนัทบอกแล้วยิ้มกริ่มก่อนที่เธอจะลุกไปซื้อข้าวกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่นั่งอยู่ในกลุ่มพี่ๆวิศวะ สายตาของพี่นัท พี่เลโอ พี่ล็อค เหมือนกำลังมีคำถามที่อยากจะถาม"น้องแคร์
ENGINEER 51| เริ่มต้านต่อไปไม่ไหว |อีกด้าน คาร์เตอร์ดักรอสาวน้อยหน้าหวานอยู่ชั้นล่างของตึกคณะแพทย์ วันนี้เขามีเรียนแค่ช่วงบ่าย แต่เคาร์เตอร์กลับออกจากห้องเรียนก่อนเวลาเลิกเรียน ที่เขาต้องรีบมาดักรอก่อนเวลาเลิกเรียนก็เพราะกลัวว่าอาจารย์ที่สอนจะปล่อยช้าแล้วจะมาหาเธอไม่ทัน ช่วงนี้เขาต้องเร่งทำคะแนนเพื่อพิชิตใจสาวน้อยหน้าหวาน เขายังมั่นใจว่าสักวันเธอจะมีใจให้เขาได้เกินร้อยเปอร์เซนต์แน่นอน เพราะเขาสังเกตุอาการของสาวน้อยที่ดูจะเสียอาการไปบ้างเป็นบางครั้งบางคราวเวลาที่เขาส่งสายตาหวานๆ พูดจาหวานๆไม่แข็งกระด้างเหมือนแต่ก่อน เขาพยายามฝึกพูดคนเดียวอยู่เป็นวันๆว่าจะต้องพูดโทนเสียงแบบไหนให้เธอประทับใจและไม่รู้สึกว่าต้องกลัวเขาอีกต่อไป เขาอยากจะมีมุมอ่อนโยนให้เธอได้เห็นแค่เพียงคนเดียว ไม่ใช่คาร์เตอร์คนเก่าที่มีแต่ความเย็นชา ความดุร้าย พูดจาแข็งๆ นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกกลัวเขา(เสียงโทรศัพท์คาร์เตอร์)มือหนาล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบขึ้นมาดูมารีคาร์เตอร์กดตัดสายทิ้งไป เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรับสายเธออีก เพราะมารีสาวดาวคณะนิติฯ เธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆไปที่เคยร่วมหลับนอนด้วย มีข้อ
ENGINEER 52| อยากเริ่มต้นใหม่ |"หิวข้าวหรือยังคะ ไปหาไรทานกันไหม อยากทานอะไรหรือเปล่า" ไม่อยากจะมองหน้าเขาเลย ทำไมถึงได้ละมุนแล้วอบอุ่นแบบนี้ จนฉันเองเกือบลืมไปเลยว่าเขาเคยทำอะไรที่ไม่ดีๆกับฉันบ้าง"..." ฉันได้ยินทุกคำ แต่ก็เลือกไม่มองหน้า และก็ไม่ตอบเขาด้วย ไม่รู้จะเริ่มยังไง เพราะใจมันระทวยไปหมด ไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย"อยากดูเสื้อผ้าไหม หรือเครื่องสำอางค์ดี" เขาชักจะเอาใจฉันมากเกินไปแล้วนะ แค่มีพี่คริสพี่คัพก็ทำฉันนิสัยเสียอยู่แล้ว เพราะพี่ชายฉันทั้งสองคนตามใจฉันทุกอย่าง แล้วตอนนี้กลับมามีผู้ชายอีกคนที่กำลังจะทำให้ฉันนิสัยเสียมากกว่าเดิม เขากำลังทำให้ฉันใจเหลวเข้าไปทุกทีๆ"พี่เตอร์ไม่ต้องตามใจแคร์ขนาดนี้ก็ได้""ไม่ตามใจแคร์ แล้วจะให้พี่ไปตามใจใครได้หล่ะ" ฉันยังคงหันหลังให้กับเขา รู้สึกว่าหน้าแดงหูแดงไปหมด แล้วไม่รู้ว่าตอนนี้เขามีสีหน้ายังไง ฉันไม่กล้าหันไปมองจริงๆ เพราะกลัวสายตาคู่นั้นจะทำให้ฉันหวั่นไหว"ทำไมไม่หันหน้ามาคุยกับพี่ แล้วแบบนี้พี่จะมองหน้าแคร์ถนัดได้ยังไง"ฉันเลือกที่จะเดินหนีเขา เพราะทำตัวไม่ถูกแล้ว "แคร์ จะไปไหน" พี่เตอร์ตะโกนไล่หลัง ฉันรู้สึกได้ว่า
ENGINEER 53| ไปหาที่ห้องได้ไหม |ฉันนั่งอ่านข้อความของเขาแค่ไม่กี่ประโยควนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น สมองของฉันมันกำลังคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆระหว่างฉันและเขา แต่ตอนนี้มันกลับมีเรื่องราวดีๆเข้ามามากกว่าเรื่องแย่ๆ อย่างเช่นวันนี้เขาเริ่มทำให้ฉันประทับใจในตัวเขามากขึ้น ถึงจะดูฝืนๆความเป็นตัวเองไปบ้างแต่ฉันก็เห็นความพยายามของเขาอยู่ไม่น้อย'พี่อยากเริ่มต้นใหม่กับแคร์' คำนี้มันก้องอยู่ในหัว ใจดวงน้อยๆของฉันมันเต้นแรง ความรู้สึกต่างๆมันก่อตัวจนเริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นLineพี่เตอร์ : ตอบมาบ้างสิ อะไรก็ได้ อย่าเงียบแบบนี้แคร์ : ส่งสติ๊กเกอร์ Okพี่เตอร์ : ส่งติ๊กเกอร์ หมีคอตก"ก็บอกให้ตอบอะไรก็ได้ไง" จะว่ามือลั่นก็ได้ แต่ตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ออก ก็เขาบอกให้ตอบอะไรก็ได้ ฉันก็เลยส่งสติ๊กเกอร์ไปก็แค่นั้นถ้าจะให้ตอบตามความจริง ลึกๆเองฉันก็มีคำตอบในใจอยู่แล้ว แต่ขอดูพฤติกรรมของเขาอีกสักหน่อย อยากเห็นความพยายามของเขาให้มากขึ้นกว่าเดิม ถ้าเขาอยากเริ่มต้นใหม่กับฉันในสถานะที่เป็นมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง ก็ต้องอดทนรอฉันได้อีกด้านคาร์เตอร์นั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องคอนโด เขาเอาแต่จ้องหน้าแชทที่ได้พิมพ์หา
ENGINEER 54| หึงหรอครับ? |@มหาลัยAพี่เตอร์ขับรถเข้ามาจอดในที่ลานจอดรถหลังคณะตึกแพทย์ เขาเดินเข้าไปในตึกพร้อมๆกับฉันแล้วจับมือเดินไปด้วยกัน และแน่นอนว่าคงหนีไม่พ้นสายตาของนักศึกษาทั้งชายหญิงต่างมองมาที่เราสองคนฉันแหงนหน้ามองคนตัวโตที่เดินอยู่ข้างๆ เขากำลังขึ้นลิฟท์ไปกับฉันเพื่อไปส่งที่หน้าห้องเรียน ส่วนเขาเองก็จะแยกไปเรียนเช่นกัน"เลิกเรียนแล้วแชทมาบอกพี่นะครับ ตอนสี่โมงพี่ต้องไปคุยกับอาจารย์เรื่องฝึกงานก่อน ยังไงนั่งรอพี่อยู่ที่ตึกก่อนนะ แล้วเรากลับพร้อมกัน" เขาบอกแล้วยกมือขึ้นบีบแก้มฉันอย่างหมั่นเขี้ยว"แคร์กลับเองได้ค่ะ"ได้ไงหล่ะ" เขาบอกเสียงแข็ง"ได้สิคะ" ฉันเลยตอบกลับเสียงแข็งแบบเขาบ้าง เขาได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะทำหน้าเซ็ง "ก็ได้ครับ ถึงคอนโดแล้วไลน์มาบอกพี่หน่อยนะ" ฉันไม่ได้รับปากแค่ส่งยิ้มให้ แล้วเปิดประตูเข้าห้องเรียน"มีหนุ่มโคตรหล่อมาส่งถึงหน้าห้อง นี่ถ้าแคร์ยอมตกลงเป็นแฟนกับพี่เตอร์ พี่เขาไม่อุ้มแคร์มาส่งถึงในห้องเลยหรอ" ฉันหย่อนสะโพกนั่งปุ๊บโดนัทก็แซวฉันทันที"เวอร์ตลอดเลยนะ""แหม รู้สึกว่าวันนี้หน้าตาแคร์สดใสกว่าทุกวันนะ มีอะไรดีๆใช่
ENGINEER 84| จบที่เธอคนเดียว |อีกสองอาทิตย์ก็จะเป็นช่วงสอบไฟนอล เหลือเพียงแค่เวลาช่วงสั้นๆก็จะผ่านไปครึ่งเทอมแล้ว"แคร์ ติวให้เราด้วยน๊า" เสียงหวานของเพื่อนสนิทนั่งอ้อนฉันอยู่ข้างๆ วันนี้เธอขอไปที่บ้านฉันเพื่อติวหนังสือสอบ เธอบอกว่าช่วงนี้เรียนไม่รู้เรื่อง กลัวจะสอบตกเลยขอให้ฉันช่วยติวให้ ก็แหงสิ นั่งเรียนในห้องก็เหม่อลอยไม่รู้แอบคิดถึงใครอยู่หรือเปล่า"ค่า รู้แล้ว""พี่เตอร์ ไม่เบื่อหรอคะมาเฝ้าแคร์ทุกวัน" เธอหันไปถามพี่เตอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ"ไม่เคยเบื่อ" โดนัทที่ได้ฟังเธอก็เบะปากมองบนใส่"รักกันจริ๊งงงง" เธอเหน็บเสียงสูง"แล้วเราหล่ะ รักเพื่อนพี่ไหม" สายตาหวานเริ่มลอกแลกไปมาแล้วเปลี่ยนเรื่อง"แคร์ ไปเถอะ จะได้รีบติวหนังสือ" เธอบอก "เจอกันที่บ้านนะ" โดนัทรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปฉันกับพี่เตอร์มองหน้ากันยิ้มๆก่อนจะลุกตามเธอไปติด แต่ไปกันคนละคัน เพราะฉันต้องกลับกับพี่เตอร์@บ้านทวีพัฒนาเสียงโทรศัพท์ของโดนัทที่ดังขึ้นต่อเนื่องทำให้รบกวนสมาธิในการอ่านหนังสือมาก ฉันเลยบอกว่าถ้าไม่รับก็ให้ปิดเสียง ขืนปล่อยให้ดังแบบนี้จะอ่านหนังสือกันไม่รู้เรื่อง"จะโทรมาทำไมนัก""ว่ไงนะ" เมื่อกี้เหมือนได้
ENGINEER 83| ปากแข็ง | ข้อแม้แต่ละข้อของพี่ชายฉันมันช่างลำบากสำหรับเขาเหลือเกิน ฉันรู้ดี แต่เขาเองกลับยอมรับข้อตกลงที่พี่ชายฉันเป็นคนเสนอในเมื่อพี่ชายฉันเปิดทางถึงแม้จะมีข้อจำกัดเยอะจนทำให้รู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังดีกว่าที่พี่ชายจะบอกให้ฉันเลิกกับเขา ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงไม่ยอมแน่ๆ และเขาก็เองก็คงไม่ยอมเช่นกัน"ผมไปหยิบของหมั้นก่อนนะครับ" เขาบอกแล้วลุกเดินออกไปทันที"มะ หมั้นวันนี้เลยหรอคะ""ใช่จ่ะ" คุณแม่เขาตอบในระหว่างที่รอของหมั้น ฉันแอบชำเลืองมองพี่ชายสองคนที่มองหน้ากันตัวนี่แทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ เพราะในทันทีที่พี่ชายอนุญาตพี่เตอร์ก็รีบลุกไปหยิบของหมั้นทันที คงเพราะแสดงความมั่นใจว่าเขาทำได้ตามที่พี่ชายฉันบอก ก็ในเมื่อพี่ชายทั้งสองไม่ขัดขวาง ความดีใจของว่าที่สามีในอนาคตก็แสดงอาการดีใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง"ฉันถือโอกาสนี้ สู่ขอลูกสาวคุณให้กับลูกชายของฉันเลยแล้วกันนะคะ" คุณแม่เขาบอกกับคุณพ่อคุณแม่ฉันพี่เตอร์ยื่นของหมั้นที่เขาเตรียมมาวางไว้ตรงหน้า ประกอบด้วยพานพุ่ม และทองคำแท่งสีทองเหลืองอร่าม รวมไปถึงแหวนที่เขาเพิ่งหยิบออกจากกระเป๋ามาวางไว้บนโต๊ะ"แหวนวงนี้เป็นแหวนประจำตระกูลของครอบครั
ENGINEER 82| ถ้ารับได้ก็เตรียมหมั้น |ตอนที่ฉันเดินกลับเข้ามาในห้องรับแขก พอเห็นว่าพี่ชายของฉันทั้งสองคนนั่งอยู่ก็แอบตกใจเล็กน้อย ไหนคุณพ่อคุณแม่บอกว่าพี่ชายออกไปข้างนอกไง ฉันคิดว่าที่พี่ชายทั้งสองคนออกไปเพราะไม่อยากเจอหน้าแฟนฉัน แต่นี่ทั้งสองคนกลับมา แล้วมาเจออีกฝ่ายที่มากันยกครอบครัวแบบนี้คงจะรู้แล้วสินะ เพราะดูจากสีหน้าท่าทางของพี่ชายฉันทั้งสองคนแสดงออกทางหน้าตาอย่างชัดเจนพี่คริสตวัดสายตาดุมองมาที่ฉัน "แคร์..." นี่ขนาดว่าฉันยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยนะ"ผมไม่อนุญาตให้น้องแต่งงาน""ตาคัพอย่าเสียมารยาท""ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ" พี่คัพยกมือไหว้คุณพ่อคุณแม่เขา "ผมไม่สามารถยกน้องสาวให้กับคาร์เตอร์ได้ น้องยังเด็กเกินไป เธอยังต้องมีอนาคต" พี่คัพพูดด้วยน้ำสียงที่ดังฟังชัด ก่อนที่พี่คริสจะพูดเสริม"ใช่ครับ น้องสาวของเราเธอยังเด็ก การที่จะต้องให้เธอมาแต่งงานในวัยนี้ผมคิดว่ายังไม่สมควร""ให้น้องเป็นคนตัดสินใจสิ เราสองคนเป็นพี่ชายทำไมไม่คอยซัพพอร์ทน้อง" แม่ฉันเอ่ยขัดขึ้นมา"อย่าบอกว่าคุณแม่จะยอมยกน้องให้..." พี่คัพหยุดพูดแล้วชายตามองไปยังอีกครอบครัวที่นั่งฝั่งตรงข้าม"ให้น้องเป็นคนตัดสินใจ" คุณ
ENGINEER 81| สู่ขอ |เมื่อเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเขาเป็นสองคนสุดท้าย ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายก็นั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา เราสองคนจึงแยกกันไปนั่งคนละฝั่ง"อย่างที่ทราบนะครับว่าลูกของผมรักหนูแคร์มากๆ เด็กๆสองคนคบกันอย่างเปิดเผยและอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ที่ผมกับแม่ของคาร์เตอร์มาในวันนี้ผมอยากจะ...""พูดชื่อหนูด้วยสิพ่อ ทำไมพูดแค่สองคน" พี่ตีน่าเอ่ยขัดทำให้คุณพ่อหยุดชะงักแล้วหันไปส่งสายตาดุให้ลูกสาว"ขอโทษแทนลูกสาวผมด้วยนะครับ""ไม่เป็นไรค่ะ" คุณแม่ฉันเอ่ย"นี่ลูกสาวผมชื่อตีน่า อยากจะให้มาเป็นพยาน ไอลูกชายผมมันก็...รีบร้อน คงอยากจะทำให้ทุกอย่างมันถูกต้องโดยเร็ว ผมพูดมาแบบนี้หวังว่าทางนี้จะเข้าใจความหมาย...""เข้าใจค่ะ เข้าใจดีเลย" คุณแม่ตอบรับอย่างหน้าชื่นตาบาน"ขอโทษนะคะ เรื่องอะไรกันหรอคะ" มีแค่ฉันคนเดียวใช่ไหมที่ไม่เข้าใจ คุณพ่อของพี่เตอร์หมายความว่ายังไง"หนูแคร์ยังเด็กแกคงไม่เข้าใจนัก" คุณแม่บอกกับอีกฝ่าย"พ่อจะมาสู่ขอแคร์ให้พี่เค้า เราจะยอมไหม?" คุณพ่อพี่เตอร์เอ่ยถาม"สะ สู่ขอหรอคะ" ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม เมื่อกี้คุณพ่อบอกว่าจะมาสู่ขอฉันให้กับเขา"คืองี้ ไอเจ้าลูกชายผมมันก็รีบร้อนตอนแรกบอกผมไ
ENGINEER 80| ครอบครัวสองฝ่ายเจอกัน |ใครจะไปคิดว่าเขาจะมาหาฉันถึงที่บ้าน ใบหน้าคมจ้องหน้าเขม็งรอฟังคำอธิบายจากปากของฉัน"แทนเป็นคนขอมาส่งแคร์เองค่ะ แต่ไม่ได้มีอะไรเลยนะคะ""แล้วแคร์ก็ยอมให้มันมาส่ง" เขาถามเสียงเรียบ สายตาคมดุส่งผ่านทางแววตา"แคร์ไม่ได้ยอมนะคะ""ไม่ได้ยอมแล้วที่ลงจากรถมันมาคือใคร แล้วผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่เป็นใคร ใช่แฟนพี่หรือเปล่า" เขาเริ่มขึ้นเสียงตะคอก ฉันที่เห็นอาการของคนคนตรงหน้าก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา"ชะ ใช่สิคะ""แล้วแคร์ให้มันมาส่งทำไม แคร์รู้ไหมพี่ร้อนใจแค่ไหน พี่ไลน์หาแคร์ตั้งกี่ข้อความ หวังว่าจะมีสักข้อความที่เด้งขึ้นมาแล้วเป็นชื่อของแคร์ แต่ไม่มีเลย จนเป็นพี่เองที่ทนไม่ไหวถึงได้มาหาแคร์ที่บ้าน แต่กลับเจอแคร์ลงจากรถผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ แคร์คิดว่าพี่จะรู้สึกยังไง""ฮึก แคร์ขอโทษ" ฉันร้องเสียงสะอื้นกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้วก้มหน้ายอมรับผิด แต่ฉันไม่ได้อยากให้แทนมาส่งฉันจริงๆร่างหนาคว้าตัวฉันไปกอดปลอบแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะถามเสียงละมุน เหมือนเขารู้ว่าที่ฉันร้องไห้เป็นเพราะอะไร "ไม่รู้หรือไงว่ามันคิดอะไรอยู่"ฉันเงยหน้ามองเขาทั้งคราบน้ำตา "ฮึก~โดน
ENGINEER 79| อธิบายมา | วันนี้ตั้งใจจะบอกข่าวดีกับเขาว่าพี่คัพอนุญาตให้ฉันกลับไปอยู่ที่คอนโดแล้ว แต่ต้องกลับมาเจอเรื่องเซอร์ไพรส์จากเธอคนนั้นทั้งที่อยากเล่นตัว อยากพิสูจน์แต่กลับมานั่งถอนหายใจมองโทรศัพท์ไม่วางตาอยู่แบบนี้ แล้วจะไหวไหมเนี่ยตอนนี้ก็สี่ทุ่มแล้วไม่เห็นว่าเขาจะโทรมาเลย ตั้งแต่ถึงบ้านฉันก็รีบเปิดโทรศัพท์ลึกๆก็หวังว่าเขาจะแชทข้อความมาหาแต่เปล่าเลย ไม่มีข้อความของเขาแม้แต่ข้อความเดียว"ไม่สนใจแล้ว" ฉันพึมพำแล้วมองโทรศัพท์ตาขวาง ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหันหลังแต่เพียงไม่นานเสียงโทรศัพท์ของฉันมันก็ดังขึ้นมา ฉันรีบพลิกตัวแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ชื่อที่ปรากฎขึ้นมาเป็นชื่อของเขาทำให้ฉันคลี่ยิ้มเล็กๆ"ไม่ๆ" ฉันเตือนสติตัวเองแล้ววางโทรศัพท์ลง เพียงไม่นานเขาก็วางสายแล้วโทรกลับเข้ามาใหม่ ฉันก็นอนมองอยู่แบบนั้น แต่ก็ยังใจแข็งที่จะไม่รับสาย และเสียงโทรศัพท์ก็เงียบลง แต่เขากลับแชทข้อความมาหาฉันแทนLineพี่เตอร์ : พี่อยากจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นพี่เตอร์ : ไม่รับสายพี่ไม่เป็นไร ขอแค่เปิดข้อความมาอ่านก็ยังดี ไม่ต้องตอบพี่ก็ได้พี่เตอร์ : พี่ไบรท์เธอชอบพี่ และชอบมานานแล้ว เธอเพิ่งสารภาพ
ENGINEER 78| อยากพิสูจน์ |เขายืนมองหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนที่เธอจะเดินยิ้มกว้างออกมาแล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส"สวัสดีค่ะน้องแคร์ มาหาเตอร์หรอ" พูดจบเธอก็เดินแยกออกไปแต่ทว่า..."พี่ไบรท์ มานี่" ร่างสูงเดินเขามาลากตัวเธอไปทางบันไดหนีไฟ ด้วยน้ำเสียงที่ชวนโกรธเอามากๆ แล้วฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้ทำไมเขาถึงไม่เข้ามาเทคแคร์ใจฉันก่อนทั้งที่เขาก็เห็นว่าฉันยืน"เราไม่ชอบพี่คนนั้นเลย" โดนัทเอ่ยอยู่ข้างๆ ขนาดเธอยังไม่ชอบ แล้วฉันที่เป็นแฟนหล่ะ เห็นผู้หญิงคนอื่นหอมแก้มแฟนต่อหน้าต่อตาจะให้รู้สึกยังไง"จะไปรอพี่เตอร์ที่ห้องไหม หรือจะ...กลับ""เราอยากกลับบ้าน"อีกด้านคาร์เตอร์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับสิ่งที่เธอทำ เธอจงใจเขารู้ดี เรื่องระหว่างเขากับเธอ คาร์เตอร์พูดไปหมดแล้ว แต่เธอก็ยังดื้อด้านตามตื้อเขาทุกทาง ทั้งที่คาร์เตอร์ไม่เคยเล่นด้วยเลยสักครั้ง ยิ่งเธอเข้าใกล้เขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งถอยมากห่างมากขึ้นเท่านั้น แต่สิ่งที่เธอทำวันนี้มันทำให้เขาหมดความอดทนกับเธอแล้วก่อนหน้านี้แฟนสาวไลน์มาบอกแล้วว่าเธอกำลังจะเดินทางมาหาเขาที่บริษัท เขาก็ชะล่าใจมากเกินไปคิดว่าแฟนสาวคงไม่เจอเขากับเธออยู่ที่
ENGINEER 77| เซอร์ไพรส์ |#ภายในรถในระหว่างทางกลับบ้านจู่ๆพี่คริสก็ถามถึงเรื่องครอบครัวของพี่เตอร์"ฐานะทางครอบครัวแฟนน้องเป็นยังไง""ครอบครัวพี่เตอร์รับสัมปทานจากภาครัฐให้ก่อสร้างรถไฟฟ้าสายสีน้ำเงินค่ะ""อืม""ถามทำไมหรอคะ""พี่ก็แค่ถามดู ไม่มีอะไร""น้องคบกับเขาถึงเดือนหรือยัง""ถึงแล้วนะคะ""น้องรักแฟนน้องหรือเปล่า" ฉันแปลกใจกับคำถามของพี่คริส ทำไมอยู่ๆมาถามว่าฉันรักเขาไหม ก็ต้องรักสิ ไม่งั้นฉันจะคบกับเขาทำไม"รักค่ะ" พอตอบออกไปก็รู้สึกเขินอายอยู่เหมือนกัน"อืม"หนึ่งเดือนต่อมาทำไมเวลามันหมุนช้าขนาดนี้ นี่เพิ่งผ่านไปเดือนเดียวเองหรอกหรอ อีกสองเดือนเขาถึงจะฝึกงานเสร็จ พอเรียนจบพี่เตอร์ก็ต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทแบบเต็มตัว ส่วนฉันก็มีหน้าที่ที่ต้องเรียนหนังสือ แล้วแบบนี้ฉันกับเขาจะได้เจอกันน้อยลงหรือเปล่า ขนาดว่าเขาฝึกงานยังจะไม่มีเวลามาเจอกันเลย คิดถึงเขาจังถึงแม้จะเจอกันน้อยลงแต่สิ่งที่ฉันและเขาทำไม่เคยขาดเลยคือเราจะคอลวิดีโอคุยกันทุกคืน ทำเป็นประจำสม่ำเสมอ พี่เตอร์บอกว่าถึงจะไม่เจอกันอย่างน้อยเรายังติดต่อกันคุยกันมันก็ทำให้ลดระหว่างช่องว่างของเราสองคน เขาหมั่นบอกรักฉันทุกวัน บอ
ENGINEER 76| เดล× โดนัท [สปอยล์] |ถ้าฉันถามเรื่องส่วนตัวมันจะเสียมารยาทเกินไปหรือเปล่า ยิ่งโดนัทพูดแบบนั้นฉันก็ยิ่งกังวลมากขึ้น เธอชอบเขาอย่างที่โดนัทว่าจริงๆหรอ แล้วที่โดนัทบอกให้ฉันระวัง แล้วจะต้องระวังยังไง ในเมื่อเขาทำงานที่เดียวกันก็ต้องเจอกันอยู่แล้วสิ พอคิดแบบนี้ใจฉันก็เริ่มสั่น"พี่เตอร์คะ เธอคนนี้หรอคะที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่ตีน่า""ใช่""พี่สนิทกับเธอหรือเปล่า""ไม่""ต้องทำงานกับเธอหรือเปล่าคะ""บ้าง""ออกไปไซต์งานกับพี่ด้วยหรือเปล่า""เปล่า" ถามตั้งยาวแต่ตอบมาสั้นๆ หรือว่าฉันถามเยอะเกินไปจนเขารำคาญ"แคร์ขอโทษค่ะ พี่คงรำคาญใช่ไหม แคร์ถามคำถามพี่เยอะเกินไป""ไม่ใช่ๆอย่าทำหน้าแบบนั้น ถามได้ ถามมาเยอะๆเลย""ไม่เอาแล้วค่ะ แคร์ไม่อยากรู้แล้ว" ถึงปากเขาจะบอกให้ฉันถามได้ แต่มันก็เฟลไปแล้ว"ไปโรงอาหารกันดีกว่าค่ะ พี่จะได้รีบทานรีบกลับบริษัท""ทำไมไล่ พี่ไม่รีบ อยู่กับแคร์ได้ยาวๆ""ไม่ทำงานหรอคะ""พี่ลาครึ่งวัน""คุณพ่อไม่ว่าเอาหรอคะแบบนี้""คุณพ่อรู้ว่าพี่มาหาแคร์ พี่เป็นขอคุณพ่อเอง พี่ไปฝึกงานเกือบเดือนเจอแคร์ครั้งนี้ครั้งที่สอง พี่ทนคิดถึงไม่ไหว ยังไงพี่ก็ต้องหาทางมาหาแคร์ให้ได้