All Chapters of Toxic Lie รักร้ายลวงหลอก: Chapter 1 - Chapter 10

EP.1เรื่องราวก่อนหน้ามูลนิธิสถานสงเคราะห์ BK ไม่แสวงหาผลกำไร เป็นมูลนิธิที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย โดยเจ้าของรายใหญ่อย่าง ท่านเมธัส พัฒนาวรวงศ์ มาเฟียผู้ทรงอิทธิพลที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง ทั้งด้วยอำนาจและบารมีอันน่าเกรงขาม แม้แต่ตำรวจชั้นผู้ใหญ่ยังต้องเคารพคำนับอีกทั้งยังมีธุรกิจมากมายนับไม่ถ้วน ไม่ว่าจะดำ เทา หรือขาวสะอาด และโดดเด่นในเรื่องการบริจาค มอบทุนทรัพย์แก่เด็กนับหมื่นคน ช่วยเหลือผู้ยากไร้ ผู้สูงอายุ คนพิการ หรือแม้แต่สัตว์สี่ขา มักจะมีชื่อของ เมธัสร่วมบริจาคอยู่ในนั้นเนื่องในโอกาสฉลองครบรอบ 30 ปี กับการเปิดมูลนิธิแห่งนี้ และถือเป็นฤกษ์ดีของการเปิดตึกใหม่ 19 ชั้นภายใต้นามสกุลของครอบครัวตึกพัฒนาวรวงศ์ ทางองค์กรได้เชิญเมธัสพร้อมภรรยาเป็นประธานเปิดงานในพิธี และอีกหนึ่งคนสำคัญที่ขาดไม่ได้นั่นก็คือลูกชาย[ เคนโซ ] รามิล พัฒนาวรวงศ์ ลูกชายคนเดียวของเมธัส และภรรยา ธิติมา พัฒนาวรวงศ์ชายหนุ่มคิ้วเข้ม จมูกโด่งคมสัน นัยน์ตาคมสีน้ำตาลเข้ม ริมฝีปากเรียวหยักได้รูป ใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเอกในนิยายสาว ๆ ส่งเสียงกรี๊ดเชียร์ข้างสนาม กับจังหวะการเตะและท่วงท่าในการเลี้ยงลูกฟุตบอลของมาเฟียรุ

EP.3ทันทีที่มาเฟียหนุ่มเอ่ยในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ขวัญพิชชายืนตัวแข็ง สมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ แล้วดึงสติตัวเองกลับมาเมื่อรามิลเรียกชื่อเธอ“มาเบล”ก้าวเท้าถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อตั้งหลัก ถึงเขาจะหล่อเหลาแค่ไหนแต่กลับไม่น่าเฉียดเข้าใกล้เลยสักนิด สองมือบางบีบเข้าหากัน พลันคิดหาวิธีเอาตัวรอดในการออกจากห้องนี้“กลัวฉัน” หัวคิ้วขยับชิดเข้าหากัน รามิลเริ่มแสดงความไม่พอใจบนใบหน้า เมื่อขวัญพิชชายืนห่างจากเขาอยู่มาก เพราะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น คงไม่เล่นตัวมากแบบเธอ มีแต่จะเข้าหา เอาอกเอาใจ อยากมี อยากได้เงินทอง อยากเป็นเจ้าของเขาทั้งนั้น“เปล่าค่ะ”“เปล่าก็เดินมาหาฉันใกล้ ๆ ”“เบลยืนตรงนี้ดีอยู่แล้วค่ะ"“งั้นฉันเดินเข้าไปหาเธอเอง” เรือนกายสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน สองเท้าก้าวยาวและมั่นคงอย่างไม่รีบร้อน รีโมทสีดำอันเล็กที่ถูกซ่อนอยู่ในอุ้งมือ ปลายนิ้วยาวขยับกดปุ่มล็อคห้องทำงานอัตโนมัติประตูห้องนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยระบบเซนเซอร์ ควบคุมด้วยรีโมทจากเจ้าของห้อง และอนุญาตให้เข้าได้เฉพาะคนที่จำเป็นเท่านั้นหญิงสาวเห็นรองเท้าหนังสีดำราคาแพงเดินสืบเท้าเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นทุกทีขวัญพิชชาเริ่มหายใจลำบาก เมื่อเ

EP.5หลังจากที่รามิลได้ส่งคนไปติดตามเลขรถทะเบียนคันนั้น ฟาร์มลูกน้องคนสนิทได้คอยโทรรายงานความเคลื่อนไหว ถึงได้ทราบว่าอคิราห์ พาขวัญพิชชาไปที่บ้านเดี่ยวแห่งหนึ่งย่านชานเมือง รูปภาพถูกส่งเข้าเครื่องมือสื่อสาร รามิลรีบกดเปิดดู มีภาพขวัญพิชชา อคิราห์ และเด็กผู้หญิงน่าจะเป็นแค่เด็กประถมนั่งอยู่ด้วยกันจากในภาพ เขาคาดว่าขวัญพิชชากำลังนั่งสอนการบ้านให้กับเด็กหญิงคนนั้น ไอ้อคิราห์ก็นั่งอยู่ด้วยกัน ยิ่งมองก็ยิ่งหมั่นไส้ ทำไมมันเหมือนภาพครอบครัวนัก“หรือเธออยากเป็นเมียน้อยมัน มาเบล” รามิลเอ่ยน้ำเสียงค่อนขอดอย่างดูถูก ริมฝีปากหนายิ้มร้ายมองภาพนั้นแล้ววางเครื่องมือสื่อสารลง หยิบเบียร์กระป๋องที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตรงหน้ามาดื่มให้ชื่นใจรามิลควงกระป๋องไปมาซ้ำ ๆ นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เขาแม่งโคตรเจ็บและผิดหวัง แววตาคมดุลุกวาวอย่างน่ากลัว ซดเบียร์ดื่มจนหมดแล้วบีบกระป๋องที่อยู่ในมือจนไม่เป็นรูปเป็นร่าง แล้วเขวี้ยงมันลงบนพื้นอย่างระบายอารมณ์“มึงมันมีอะไรดีนักวะ” รามิลตวาดลั่นเมื่อเริ่มคุมสติไม่อยู่ ความครุกรุ่นในใจที่ติดมาตลอดสิบปี เขาไม่เคยลืมมันรามิลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำชับลูกน้องอีกครั้ง ให้คอยติดตามคว

EP.7ขวัญพิชชาไม่คิดเชื่อคำพูดของรามิลแม้แต่น้อย เมื่อกี้เขายังตะคอกใส่หน้าเธออยู่เลย แล้วนี่ผีออกไปแล้วงั้นสิถึงกลับคำทำมาเป็นพูดดีใส่เธอ“บอกแล้วไงคะ ว่าเบลไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ”“วันนี้ไม่ใช่ วันหน้าก็ต้องใช่”“จะวันไหนก็ไม่ใช่ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว เชิญค่ะ” ขวัญพิชชาเดินไปเปิดประตูหน้าห้องรอเพื่อไล่แขก รามิลไม่ได้คิดสนใจ มาเฟียหนุ่มเดินสำรวจในห้องพักของเธอถึงจะเล็กแต่ก็ดูสะอาด ผิดกับชั้นล่างที่เขาเดินผ่านมา คงเพราะเจ้าของห้องทำความสะอาดเป็นอย่างดี“ทำไมถึงไม่อยู่ที่มูลนิธิ ในเมื่อที่นั่นมีที่พักให้”“เบลอยากออกมาใช้ชีวิตข้างนอกค่ะ เบลมีเงินเดือนที่ได้จากมูลนิธิ และสอนพิเศษ” มันก็พอให้เธอได้ออกมาอยู่ข้างนอกได้ แต่ก็ต้องประหยัด ไหนจะค่าเช่าห้อง ค่ากิน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเดินทาง และแบ่งเก็บออมไว้ต่างหากอีกจำนวนหนึ่ง“มันให้เงินเดือนเธอเท่าไหร่”“คะ”“ไอ้ซีนายมันให้เงินเดือนเธอเท่าไหร่”“คุณซีนายไม่ได้ให้ค่ะ พี่สาวคุณซีนายเป็นคนให้”“ก็แล้วมันเท่าไหร่”“หนึ่งหมื่นบาทค่ะ”“ฉันให้เธอเดือนละล้าน เลิกเป็นครูสอนพิเศษกระจอก ๆ แล้วมาดูแลฉัน” รามิลสืบเท้าเข้าหาเธอใกล้ ๆ แล้วยื่นข้อเสนอที่เขาเองก็ไม

EP.9ขวัญพิชชาแปลกใจในคำพูดของรามิล แต่นั่นก็ใช่ว่าเธอจะใส่ใจมากนัก มาเฟียคงชอบพูดไปเรื่อยละมั้ง เธอเลยไม่อยากต่อปากต่อคำ นั่งสงบนิ่งจนกว่าจะถึงมูลนิธิเมื่อถึงที่หมาย ขวัญพิชชาก้าวลงจากรถพร้อมกับรามิล ตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงเช้า ขวัญพิชชาเดินนำเขาอยู่หลายก้าว แลหันซ้ายมองขวา ว่ามีใครเห็นหรือไม่ เธอทำตัวมีพิรุธจนรามิลรู้สึกรำคาญตาสองมือสอดเข้ากระเป๋ากางเกงเดินปล่อยตัวสบาย ๆ ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ สายตาคมชำเลืองมองสาวสวยที่เดินอยู่หน้าตน และจู่ ๆ ขวัญพิชชาก็หยุดเดิน“ที่นี่ห้ามสูบบุหรี่นะคะ” เธอเหลียวหลังมามอง ดวงตาหวานจ้องไปที่บุหรี่ แล้วต่อว่าเขา“รู้ แต่จะสูบ”“งั้นคุณก็ไม่ต้องตามเบลมาแล้วค่ะ”“จะตาม มีปัญหาอะไรอีก”“คุณเคนโซไม่เห็นป้ายเหรอคะ ช่วยดับมันด้วยค่ะ เบลเหม็น” เธอชี้ไปยังป้ายที่ติดคำว่าเขตปลอดบุหรี่ เตือนสติให้เขาอ่านมันชัด ๆ“นี่เธอกำลังสั่งฉันอีกแล้วนะมาเบล” รามิลพุ่งตรงไปหาเธอด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง ก่อนจะโยนบุหรี่ทิ้งลงบนพื้น ฝ่ามือใหญ่ตะปบลำคอเธอ เขาออกแรงบีบไม่หนักไม่เบา พอให้เธอรู้สึกเพื่อสั่งสอน รามิลไม่พอใจที่เธอพูดสั่งให้เขาห้ามทำอย่างนั้นอย่างนี้“อึก ปล่อยเบลนะ