EP.7ขวัญพิชชาไม่คิดเชื่อคำพูดของรามิลแม้แต่น้อย เมื่อกี้เขายังตะคอกใส่หน้าเธออยู่เลย แล้วนี่ผีออกไปแล้วงั้นสิถึงกลับคำทำมาเป็นพูดดีใส่เธอ“บอกแล้วไงคะ ว่าเบลไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ”“วันนี้ไม่ใช่ วันหน้าก็ต้องใช่”“จะวันไหนก็ไม่ใช่ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว เชิญค่ะ” ขวัญพิชชาเดินไปเปิดประตูหน้าห้องรอเพื่อไล่แขก รามิลไม่ได้คิดสนใจ มาเฟียหนุ่มเดินสำรวจในห้องพักของเธอถึงจะเล็กแต่ก็ดูสะอาด ผิดกับชั้นล่างที่เขาเดินผ่านมา คงเพราะเจ้าของห้องทำความสะอาดเป็นอย่างดี“ทำไมถึงไม่อยู่ที่มูลนิธิ ในเมื่อที่นั่นมีที่พักให้”“เบลอยากออกมาใช้ชีวิตข้างนอกค่ะ เบลมีเงินเดือนที่ได้จากมูลนิธิ และสอนพิเศษ” มันก็พอให้เธอได้ออกมาอยู่ข้างนอกได้ แต่ก็ต้องประหยัด ไหนจะค่าเช่าห้อง ค่ากิน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเดินทาง และแบ่งเก็บออมไว้ต่างหากอีกจำนวนหนึ่ง“มันให้เงินเดือนเธอเท่าไหร่”“คะ”“ไอ้ซีนายมันให้เงินเดือนเธอเท่าไหร่”“คุณซีนายไม่ได้ให้ค่ะ พี่สาวคุณซีนายเป็นคนให้”“ก็แล้วมันเท่าไหร่”“หนึ่งหมื่นบาทค่ะ”“ฉันให้เธอเดือนละล้าน เลิกเป็นครูสอนพิเศษกระจอก ๆ แล้วมาดูแลฉัน” รามิลสืบเท้าเข้าหาเธอใกล้ ๆ แล้วยื่นข้อเสนอที่เขาเองก็ไม
EP.8เช้าในวันต่อมา เมื่อคืนขวัญพิชชาตั้งนาฬิกาปลุกไว้หกโมงเช้า แต่ทว่าเธอหลับไม่สนิทเลยสักชั่วโมงเดียว เมื่อนึกถึงคำพูดที่คอยหลอกหลอนวนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมหายไปไหน ทั้งที่เธอพยายามข่มตาหลับพรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่ อย่าคิดหนีขวัญพิชชานอนคิดจนหัวแทบระเบิด จะทำยังไงให้เขาไม่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตเธอ แต่แล้วความคิดที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ค่อย ๆ หายไปทันทีที่ได้ยินเสียงดังจากหน้าห้องปึง“เปิดประตู” รามิลใช้เท้าถีบประตูเพื่อส่งเสียง พร้อมกับขานเรียกขวัญพิชชาเช่นเดิมเหมือนเมื่อวาน“ทำไมมาเช้าขนาดนี้เนี่ย” ใบหน้าสวยหวานตระหนก คนที่ไม่อยากเจอกลับมาให้เจอในเวลาที่เธอต้องการจะหลบหน้า“ตื่นได้แล้ว” รามิลตะโกนเรียกเธอเสียงดัง เพื่อนข้างห้องขวัญพิชชาถึงกับเปิดออกมาดู แต่แล้วก็ต้องรีบหดหัวกลับเข้าไป เมื่อเห็นเขาถือกระบอกปืนอยู่ในมือรามิลแค่ถือเอาไว้ขู่ เพราะรู้อยู่แล้วว่าไอ้พวกกระจอกต้องโผล่หัวออกมาดูแน่“ฉันบอกให้เปิดประตู”“คนไร้มารยาท” เสียงใสค่อนขอดต่อว่าคนด้านนอก แล้วหันไปมองนาฬิกาที่ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเศษ ๆขวัญพิชชาถอนหายใจอย่างคนปลงตก เมื่อหนีไม่ได้ก็ต้องเผชิญหน้า ร่างเล็กลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู
EP.9ขวัญพิชชาแปลกใจในคำพูดของรามิล แต่นั่นก็ใช่ว่าเธอจะใส่ใจมากนัก มาเฟียคงชอบพูดไปเรื่อยละมั้ง เธอเลยไม่อยากต่อปากต่อคำ นั่งสงบนิ่งจนกว่าจะถึงมูลนิธิเมื่อถึงที่หมาย ขวัญพิชชาก้าวลงจากรถพร้อมกับรามิล ตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงเช้า ขวัญพิชชาเดินนำเขาอยู่หลายก้าว แลหันซ้ายมองขวา ว่ามีใครเห็นหรือไม่ เธอทำตัวมีพิรุธจนรามิลรู้สึกรำคาญตาสองมือสอดเข้ากระเป๋ากางเกงเดินปล่อยตัวสบาย ๆ ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ สายตาคมชำเลืองมองสาวสวยที่เดินอยู่หน้าตน และจู่ ๆ ขวัญพิชชาก็หยุดเดิน“ที่นี่ห้ามสูบบุหรี่นะคะ” เธอเหลียวหลังมามอง ดวงตาหวานจ้องไปที่บุหรี่ แล้วต่อว่าเขา“รู้ แต่จะสูบ”“งั้นคุณก็ไม่ต้องตามเบลมาแล้วค่ะ”“จะตาม มีปัญหาอะไรอีก”“คุณเคนโซไม่เห็นป้ายเหรอคะ ช่วยดับมันด้วยค่ะ เบลเหม็น” เธอชี้ไปยังป้ายที่ติดคำว่าเขตปลอดบุหรี่ เตือนสติให้เขาอ่านมันชัด ๆ“นี่เธอกำลังสั่งฉันอีกแล้วนะมาเบล” รามิลพุ่งตรงไปหาเธอด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง ก่อนจะโยนบุหรี่ทิ้งลงบนพื้น ฝ่ามือใหญ่ตะปบลำคอเธอ เขาออกแรงบีบไม่หนักไม่เบา พอให้เธอรู้สึกเพื่อสั่งสอน รามิลไม่พอใจที่เธอพูดสั่งให้เขาห้ามทำอย่างนั้นอย่างนี้“อึก ปล่อยเบลนะ
EP.10อคิราห์ขับรถถึงมูลนิธิในช่วงเวลาเก้าโมงตรง เขามารอรับขวัญพิชชาเพื่อพาเธอไปสอนพิเศษให้กับลูกสาวบุญธรรม ชายหนุ่มจอดรถอยู่ที่ลานจอดเช่นเคย ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มอย่างอารมณ์ดี ต่อสายโทรหาขวัญพิชชาในทันที จะบอกกับเธอว่าเขารออยู่ที่ข้างล่างแล้วเสียงแรกที่เขาอยากได้ยิน เมื่ออีกฝ่ายกดรับสาย กลับไม่ใช่ขวัญพิชชา ใบหน้าหล่อจากที่เคยเปื้อนยิ้มเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง[ ไง ไอ้เพื่อนรัก ] น้ำเสียงหยอกเย้ากึ่งดุดัน เอ่ยกับคนในปลายสายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเคยเป็นเพื่อนรักกันมา“ไอ้เคนโซ”[ ยังจำกันได้สินะ ]“มึงมารับโทรศัพท์เธอได้ยังไง”[ กูชอบน้ำเสียงมึงตอนนี้จัง ดูร้อนรนดี ]อคิราห์ยืนเสยผมตัวเองแรง ๆ เดินวนไปมาอยู่รอบรถของตัวเอง ก่อนจะมองไปยังตึกใหม่ที่ขวัญพิชชาทำงาน สองเท้าก้าวยาวด้วยความเร็ว แล้วหยุดยืนที่หน้าตึก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่รู้ชั้นที่เธอทำงานอยู่ชั้นอะไรชายหนุ่มหลับตาผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ แล้วก้าวถอยหลังออกมาบอกกับคนในสาย“กูขอสายเบล”[ ถ้าให้กูเดา ตอนนี้มึงคงยืนอยู่หน้าตึก ]“กูมารับเธอ”[ แต่โทษทีว่ะ มาเบลเป็นผู้หญิงของกู ]“มึงบังคับอะไรเธอ”[ รอกูอยู่ตรงนั้น ]ก่อนหน้านี้ หลังจา
EP11รามิลสั่งคนขับให้ขับตามรถทะเบียนคันข้างหน้า ดูเหมือนว่ารถอคิราห์จะขับออกนอกเส้นทางไปไกล รามิลรู้ว่าเธอกับอคิราห์จะไปไหน จึงไม่ได้สนใจเส้นทางเท่าไหร่นักจนกระทั่งถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น รถอคิราห์เลี้ยวซ้ายขับเข้าไป“หลังนี้ครับนาย” ฟาร์มชี้ให้รามิลทราบว่าคือหลังไหน เขาเคยมาดูลาดเลาเมื่อวาน แต่วันนี้นายเขากลับลงพื้นที่ด้วยตัวเอง“พวกมึงดูกันไป ถ่ายรูปด้วย กูจะนอน” เมื่อคืนรามิลไม่ได้หลับเลยสักงีบ ออกจากคลับก็เกือบเช้าแล้วตรงไปหาขวัญพิชชาที่อะพาร์ตเมนต์ทันที“อ่าวนาย” ฟาร์มจึงต้องรับหน้าที่คอยเฝ้าสังเกตการณ์อีกเช่นเคย ตามคำสั่งของมาเฟียหนุ่มขวัญพิชชากำลังเตรียมการสอนให้กับนาเดียเด็กน้อยวัย 8 ปี อคิราห์นั่งข้างลูกสาวคอยดูการเรียนการสอนของผู้หญิงต่างวัยสองคน แต่ดูท่าแล้วอคิราห์จะมองความสวยของขวัญพิชชานานเกินไป นาเดียเรียกปะป๊าอยู่ตั้งนานอคิราห์ก็ไม่ขานรับ ขวัญพิชชาเองก็ช่วยเรียก อคิราห์ก็เอาแต่มองเธอ ใบหน้าสวยหวานขึ้นสีระเรื่อ เมื่อถูกจ้องนาน“คุณซีนายคะ”“...ครับ”“ปะป๊าชอบคุณครูของนาเดียมากเลยใช่ไหมคะ”“เอ่อ นาเดียคะ เมื่อวานเราสอนกันไปถึงไหนน๊า” ขวัญพิชชาเบี่ยงค
EP.12รามิลหมุนไหล่ขวัญพิชชาให้หันมองอคิราห์ที่โดนลูกน้องรามิลจับไว้แล้วนั่งลงคุกเข่า“บอกลามัน”“คุณ...” น้ำตาสีใสรื้นอยู่รอบตา มันกลิ้งไปมาแทบจะหยดลงเป็นสายธาร เมื่อเห็นอคิราห์ถูกชายฉกรรจ์จับเขากดเอาไว้ เธอเองก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ รู้สึกสงสารเขาจับใจ ขวัญพิชชาไม่เคยรู้อดีตของอคิราห์และรามิล ว่าเขาสองคนนั้นมีปัญหาอะไรรามิลเหยียดยิ้มมองอคิราห์ที่ไร้หนทางสู้ มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าลงกระซิบข้างหูขวัญพิชชา ขณะที่สายตายังคงจับจ้องอคิราห์อย่างเย้ยหยัน “ฉันสั่ง” สิ้นคำ รามิลใช้วงแขนกอดรัดขวัญพิชชาไว้กับตัวจนเธอแทบจะฝังตัวเข้าไปอยู่ในร่างเขา“คุณซี...”“ฉันบอกให้ลามัน ไม่ใช่ให้เรียกชื่อมัน” เธอพูดไปแค่สองคำ ก็ถูกแทรกด้วยเสียงทุ้มเข้มอย่างไม่พอใจเมื่อเธอไม่ทำตามคำสั่ง“ละ ลาก่อน”“ไม่บอกลาเธอด้วยล่ะ มารยาทน่ะ” ริมฝีปากเหยียดยิ้ม รามิลยื้อเวลาไว้อีกหน่อย เขาจะดึงเธอกลับเลยก็ได้ แต่มาเพื่อแค่นี้มันจะไปสนุกอะไรมาเฟียหนุ่มอยากเห็นภาพสะใจก่อนไป รามิลหวังต้องการใช้มือณิลิน สั่งสอนผู้หญิงโง่ ๆ อย่างขวัญพิชชา เธอจะได้หูตาสว่าง แถมได้รวบยอดความแค้นที่เคยสะสมในอดีต เห็นผัวเมียที่เคยเป็นทั้งเพื่อนรัก และแ
EP.13ความรู้สึกผิดหวังถาโถมใส่กลางใจ ดวงตาแสบร้อนกลั่นเอาหยาดน้ำอุ่น ๆ เอ่อคลอขึ้นมา แล้วกลายเป็นเม็ดละอองหยดน้ำไหลลงสองข้างแก้ม ตั้งแต่รถตู้คันสีดำขับออกจากหมู่บ้าน ขวัญพิชชายังคงร้องสะอื้นมาตลอดทาง นัยน์ตาหวานเหม่อลอยมองยังนอกหน้าต่างมีเพียงน้ำตาที่ปิดกั้นทัศนียภาพในเมืองกรุง ถึงแม้รถราจะวิ่งผ่านไปมาเพียงใด เธอก็มองไม่เห็นรถเหล่านั้นอยู่ดีมือบางยกขึ้นสัมผัสตรงส่วนที่ยังรู้สึกชาบนหน้าแก้ม เมื่อเธอโดนภรรยาอคิราห์ตบแรงขวัญพิชชาแทบอยากขุดหลุมกับคำว่าเมียน้อยลงใต้พื้นธุลี เธอไม่เคยเป็นและไม่ได้อยากเป็นเมียน้อยใคร ความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีต่ออคิราห์แทบจะหมดลงเมื่อภรรยาเขามาแสดงตัวเสียงก้อนสะอื้นลูกสุดท้ายได้หยุดลง ขวัญพิชชาปาดน้ำตาลวก ๆ บนหน้าแก้มจนเกือบแห้ง แล้วหันไปมองคนข้าง ๆ เมื่อไม่ได้ยินเสียงเขาไม่รู้ว่าเพราะหลับจริง หรือแค่พักสายตา จนกระทั่งเรียวปากหยักเปิดปากขึ้นมา รามิลรับรู้ได้ว่ากำลังถูกมอง“อยากร้องก็ร้องไป ไม่ได้ว่าอะไร” ตอบทั้งที่ยังคงปิดเปลือกตาสนิท ถึงจะบอกไปอย่างนั้น แต่ความจริงแล้วเขาเองก็รำคาญ“ไม่ร้องแล้วค่ะ”“เหรอ” รามิลลืมตาขึ้นเมื่อสิ้นสุดคำพูดเธอ “รู้สึกยังไงล่
EP.14ริมทางฟุตบาทมีรถเข็นพ่อค้าแม่ค้าตั้งเรียงราย อีกทั้งเมนูหลากหลาย ผู้คนเดินขวักไขว่กันในยามค่ำ บ้างก็ซื้ออาหารกลับบ้าน บ้างก็นั่งทานที่ร้านเสียงผัดในกระทะดังฉ่า ขึ้นเป็นไฟลุกท่วมคงจะหนีไม่พ้นเมนูผัดผักบุ้งไฟแดงที่ทานคู่กับข้าวต้มอร่อยอย่าบอกใครขวัญพิชชาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อพ่อค้าโชว์ลีลาการทำอาหาร กลิ่นมันช่างหอมเย้ายวนใจ ชวนให้น้ำลายสอ ขวัญพิชชาอยากจะสั่งอาหารมาทาน แต่ติดที่เธอไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท“หิวจัง” มือน้อย ๆ ลูบท้องตัวเองเพราะความหิว ขวัญพิชชาเดินตัวเปล่า พยายามคลำตามตัวเผื่อจะมีเศษเงินติดตัว มือบางสอดเข้ากระเป๋ากางเกงทั้งหน้าหลังขวัญพิชชาระบายยิ้มอย่างมีหวัง เมื่อเจอบางอย่างในกระเป๋ากางเกง เธอหยิบขึ้นมาเป็นแบงก์สีแดงจำนวนหนึ่งใบ“กินรองท้องสักนิดก็แล้วกัน”ขวัญพิชชาเลือกนั่งทานที่ร้าน สั่งข้าวต้มหนึ่งถ้วยกับผัดผักบุ้งไฟแดง ในงบหนึ่งร้อยเธอคงกินไปไม่ได้มากกว่านี้ระหว่างที่กำลังนั่งทานข้าวต้มอยู่นั่น จู่ ๆ ก็มีผู้ชายมานั่งร่วมโต๊ะกับเธอ“รีบ ๆ กิน จะได้รีบกลับ” รามิลคอยแอบดูเธออยู่ในรถ เขาทนสภาพเห็นเธอคล้ายเหมือนคนขอทานไม่ไหว เลยตัดสินใจลงมานั่งเป็นเพื่อนเธอ
EP.20ดวงตากลมโตเบิกโพลง ใบหน้าหล่อก้มลงในระดับที่ห่างกับใบหน้าเธอแค่เพียงคืบ เขาป้อนลูกอมเข้ามาอยู่ในปากเธอ ขวัญพิชชานิ่งอยู่นานก่อนจะตั้งสติได้แล้วดึงด้ามจับลูกอมออกจากปากของตัวเอง"คุณเคนโซคะ คุณทำแบบนี้ทำไม”“ฉันแกะให้เธอเลยนะ ควรจะขอบคุณฉันสิ”“เบลแกะเองได้ค่ะ”“มีคนป้อนให้ถึงปากมันไม่ดีกว่าหรือไง หรือจะให้ฉันป้อนอย่างอื่นใส่ปากแทน”“ต่อหน้าเด็ก ๆ คุณไม่ควรทำแบบนี้นะคะ”“อ๋อ งั้นฉันทำต่อหน้าผู้ใหญ่ได้ใช่ไหม”“จะต่อหน้าใครก็ไม่ได้ทั้งนั้นค่ะ”“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้” ดวงตาสีเข้มขึ้นประกายแววซุกซนยามได้จับจ้องเธอ รามิลจับมือบางที่ถือลูกอมค้างไว้ขึ้นมา แล้วป้อนใส่ปากตัวเขาเองคนถูกมองหลบสายตาร้อนแรงที่เต็มไปด้วยเสน่หา ใบหน้าคมคายยกยิ้มกวนประสาท เขากัดตัวลูกอมในปากให้แตกละเอียดเกิดเป็นเสียง...กรึบ กรึบแล้วดึงหลอดที่ใช้เป็นด้ามจับออกมาโยนมันไปข้างหลัง“แต่นั่น เบลอมไปแล้ว...” นี่เขาเป็นบ้าอะไร ถึงได้มาแย่งลูกอมไปจากเธอแล้วเอาไปกัดเองจนหมด“แล้วไง ฉันจูบแลกลิ้นกับเธอก็ทำมาแล้ว กับไอ้แค่กัด...” เลิกคิ้วบอกกวน ๆ รามิลโน้มใบหน้าลงอยู่ในระดับเดียวกับสายตาเธอ แล้วพูดต่อ“เธอจะมีปัญหาอะไรนัก ป
EP.19 คำพูดที่ออกจากปากมาเฟียหนุ่มนั้น แทบไม่ต้องขยายความเธอก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ขวัญพิชชาดิ้นบนตักเขามากขึ้น ทว่าอีกฝั่งที่คอยสอดรู้สอดเห็นก็ยิ่งสนใจเข้าไปใหญ่ มองดูหนุ่มสาวว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา”ชู่ว~ คนสวยของฉัน อย่ากลัวไปเลย ฉันไม่ได้จะทำอะไรเธอตอนนี้”“แต่เมื่อกี้คุณพูดว่า...” ละเว้นคำพูดที่ไม่ควรพูดออกไป ดวงตาหวานสบตาคม หาความผิดปกติในแววตานั้น แต่เธอมองไม่ออกเลยว่าเขาจะเอายังไงกับเธอกันแน่“นี่เธอคิดลามกกับฉันงั้นเหรอ ฮ่า ฮ่า” รามิลหัวเราะร่า ในสิ่งที่เธอคิด ใบหน้าหล่อคมใช้ดวงตาจ้องลึกยังดวงตาของคนพูด ยกนิ้วขึ้นเกลี่ยแก้มนวลใส“คนสวยของฉัน วันนี้เธอทำฉันอารมณ์ดีจริง”“คุณเคนโซหัวเราะทำไม”“จะไปรู้เหรอ ก็เห็นอยู่ด้วยกัน”สิ่งมีชีวิตที่ชอบสอดรู้สอดเห็นยังคงสอดส่ายสายตามองไปยังหนุ่มสาวอย่างใคร่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน อีกทั้งยังจับกลุ่มนินทาคิดกันไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าสองคนนั้นมีความสัมพันธ์แบบไหน จะใช่อย่างที่คิดหรือไม่“ปล่อยเบลเถอะค่ะ เบลต้องทำงาน”“เอางั้นก็ได้” แกล้งเธอจนพอใจ รามิลเลยยอมปล่อยเธอลงจากตัก แต่ยังคงนั่งเฝ้าเธอไม่ห่างกาย กระทั่งพนักงานเริ่มทยอยมาทำงาน ทุกคนในสำน
EP.18แววตาเขาที่ใช้มองเธอกลับฉ่ำเยิ้มไปด้วยความปรารถนาบางอย่างเกิดขึ้น รามิลแสดงออกทั้งสีหน้า แววตา ท่าทางด้วยความกระหายเห็นเธอนิ่งตกตะลึงไป เขาจึงฉวยโอกาสฉกริมฝีปากสีสวยแนบชิด เรียวลิ้นสอดควานหาความนุ่มละมุนจากหญิงสาว แล้วกระหวัดลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจรามิลถูกใจความหวานในโพรงปากขวัญพิชชา เพิ่มความรุนแรงกับเธอมากขึ้นด้วยการบดขยี้ริมฝีปากเธอแรง ๆ เมื่ออารมณ์มันพวยพุ่ง มือไม้สาละวนไปตามเรือนกายสาวอย่างพึงใจลมหายใจมาเฟียหนุ่มหอบกระชั้นแรง เขาพร้อมจะจัดการเธอในรถเสียตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด มือบางขยุ้มเสื้อเชิ้ตเขาไว้แน่น ดวงตากลมโตเบิกโพลง เมื่อคนตรงหน้ากำลังจะทำเธอสิ้นสติ เพราะขาดอากาศหายใจขวัญพิชชาส่งเสียงร้องในลำคอ ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับไม่ยอมถอย ตะโบมจูบราวกับได้ทานของหวานที่ถูกใจมาล้างปาก หมดสิ้นความคาวให้หลงเหลือเพียงแต่ความหอมหวานสมองเธอขาวโพลนจนไม่รู้จะจัดการคนตรงหน้าอย่างไรต่อไปดี กระทั่งเสียงเคาะกระจกจากฝั่งคนขับดึงสติมาเฟียให้ผละใบหน้าออกจากเธอขวัญพิชชาก้มหน้าต่ำ มือบางบีบเข้าหากันแน่น ใบหน้าหวานร้อนผ่าว เหมือนคนที่เพิ่งโดนแดดเผาไหม้ ต่างกับชายหนุ่มคนข้าง ๆ รามิลหัวเสียออกอากา
EP.17ประโยคนั้นไร้ซึ่งความรักที่เคยมีให้ต่อกัน เธอพูดขนาดนี้แล้วอคิราห์ยังขับไล่ให้เธอกลับไปคบกับรามิล แววตาที่พร้อมจะฮึดสู้ยามที่พูดถึงอดีตเพื่อนรักของสามีให้อคิราห์ฟังกลับแปรเปลี่ยน เพราะเธอคิดว่าอคิราห์จะยังรักเธออยู่บ้างแต่เปล่าเลย เขาหมดรักเธอเพราะอีผู้หญิงกำพร้า ไม่สิ อคิราห์ไม่เคยรักเธอแม้แต่เศษเสี้ยว แล้วนังนั่นมันมีอะไรดี ทั้งรามิลและสามีเธอถึงได้สนใจมัน“รู้ไหมว่าเมื่อคืนเคนทำอะไรกับลิน”[ แล้วไปหามันทำไม ]“นึกว่าจะไม่ถามกันเสียอีก”[ หาเรื่องใส่ตัวทำไมลิน ]“เคนชวนลินเล่นเกมรัสเซียรูเล็ตต์ นายรู้จักไหม”[ ว่าไงนะ ]“เมื่อคืนลินเกือบตาย...” ณิลินสะกดกลั้นเสียงสะอื้น เรียวปากสั่นยามนึกถึงปืนที่จ่อตรงขมับ“เคนโซจะฆ่าลิน ได้ยินไหมนาย เคนจะฆ่าลิน”ผู้หญิงที่กำพร้าแต่เกิดโดยไม่รู้เลยว่าผู้ให้กำเนิดคือใคร กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน เดือน ปี มันช่างยาวนานเหลือเกิน แล้วกว่าเธอจะเข้มแข็งเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ มันไม่ง่ายเลยสักวันจนครั้งที่ขวัญพิชชาเติบโตมาจนถึงวัย 23 ปี ดวงตาแสนเศร้ามองตัวเองผ่านหน้ากระจก มองใบหน้าที่มีแต่รอยฟกช้ำจากการถูกทำร้ายขวัญพิชชาสูดจมูกเมื่อยามน้ำตาเธอคลอเบ
EP.16ณิลินรนหาที่ตายไม่รู้ตัว หญิงสาวปากสั่นตัวสั่น เมื่อเขาหยิบปืนสั้นหันปลายกระบอกปืนจิ้มตรงกลางหน้าผากเธอ“ฉันสั่งลูกน้องให้ไล่เธอกลับไป แต่เธอก็ไม่กลับ” รามิลยิ้มน้อย ๆ ยิ้มแบบขนาดที่ว่าคนมองมองแล้วก็สัมผัสถึงความน่ากลัวรามิลจับเธอลุกขึ้นแล้วณิลินเหวี่ยงไปยังโซฟาอย่างไม่ถนอม จนตัวเธอกระเด้ง“โอ๊ย”“อย่าคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ง่าย ๆ” รามิลยกเท้าขึ้นวางบนเบาะโซฟาข้างตัวเธอ โน้มตัวลงช้า ๆ ยกข้อศอกมาวางบนหน้าขา ใช้ปลายกระบอกเคาะลงบนฝ่ามืออีกข้าง ก่อนจะไปจ่ออยู่ที่ใต้คาง“ลินไม่ได้อยากเล่นเกมบ้า ๆ นี่นะ”“เกมสนุกจะตายไป จะอยู่หรือตายก็ขึ้นอยู่กับกระสุนเม็ดเดียว หรือถ้ากลัวว่าเล่นสองคนแล้วจะไม่สนุก ฉันไปลากไอ้นายมาเล่นด้วยดีหรือเปล่า เผื่อจะได้สั่งลากันทีเดียว”“ไอ้คนชั่ว...อ๊าย”สิ้นคำจากอดีตแฟนสาว ณิลินถูกรามิลตบด้วยปืน สันกรามขบเข้าหากันจนขึ้นเป็นสันนูน กล้ามเนื้อทุกส่วนบนร่างกายเกิดความโทสะ มาเฟียหนุ่มตวาดเสียงกร้าว“ฉันควรเป็นคนที่ต้องพูดประโยคนี้ ไม่ใช่เธอ” รามิลเอื้อมมือจับปลายคางแล้วออกแรงบีบให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บ ณิลินพยายามจับปลายนิ้วเขาออก แต่เพราะเขามีแรงมากกว่า เธอจึงทำอะไรเ
EP.15ความขุ่นเคืองทำให้ขวัญพิชชาต้องพยายามกลั้นหายใจ ถ้าเขาคิดว่าเธอไม่ใช่คนในระดับเดียวกัน แล้วจะมายุ่งวุ่นวายกับเธอไปทำไม เธอแค่อยากใช้ชีวิตของตัวเอง ถึงได้กล้าออกมาเผชิญกับโลกภายนอกเธอรู้ว่าโลกนี้ไม่ได้ใจดีกับทุกคน แต่เธอก็มีสิทธิเลือกทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่ต้องการให้ใครมาเลี้ยงดู แล้วใช้ถ้อยคำดูถูกกับคนที่ต่ำต้อยกว่าตน“เรื่องสอนพิเศษ เธอคงไม่คิดจะตากหน้าไปที่บ้านนั้นอีกแล้วใช่ไหม”“ค่ะ เบลไม่ไปแล้ว”“งั้นเธอก็ไปอยู่กับฉัน หรืออยากได้คอนโดสักหลัง ฉันก็ซื้อให้เธอได้”“ถึงเบลจะไม่ได้สอนพิเศษที่นั่นแล้ว เบลก็ไม่ไปอยู่กับคุณอยู่ดีค่ะ” แววตาขวัญพิชชากำลังมองเขาอย่างต่อต้าน คำพูดออกจากเรียวปากได้รูปก็ดูจะเป็นคำตอบที่รามิลไม่ค่อยพอใจเสียเท่าไหร่“หรือว่าเธออยากจะไปอยู่กับผัวคนอื่นล่ะ” รามิลยิ้มประชดใส่ดวงตาเธอ มาเฟียหนุ่มเข้าใจแบบนั้น เพราะเธอเอาแต่ปฏิเสธเขามาตลอด สนใจแต่มัน เตือนแล้วยังไม่ฟัง แล้วถ้าเธอกับมันมีโอกาสได้เจอกันอีก อาจจะพากันหนีไปก็ได้ ใครจะรู้“เบลไม่ได้อยากเป็นเมียน้อยใครนะคะ”“รู้ แต่ว่ามีคนอยากเป็นผัวเธอไง ไอ้คนที่มันเพิ่งกลับไปเมื่อกี้“เลิกพูดเถอะค่ะ เบลไม่อยากฟัง”“
EP.14ริมทางฟุตบาทมีรถเข็นพ่อค้าแม่ค้าตั้งเรียงราย อีกทั้งเมนูหลากหลาย ผู้คนเดินขวักไขว่กันในยามค่ำ บ้างก็ซื้ออาหารกลับบ้าน บ้างก็นั่งทานที่ร้านเสียงผัดในกระทะดังฉ่า ขึ้นเป็นไฟลุกท่วมคงจะหนีไม่พ้นเมนูผัดผักบุ้งไฟแดงที่ทานคู่กับข้าวต้มอร่อยอย่าบอกใครขวัญพิชชาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อพ่อค้าโชว์ลีลาการทำอาหาร กลิ่นมันช่างหอมเย้ายวนใจ ชวนให้น้ำลายสอ ขวัญพิชชาอยากจะสั่งอาหารมาทาน แต่ติดที่เธอไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท“หิวจัง” มือน้อย ๆ ลูบท้องตัวเองเพราะความหิว ขวัญพิชชาเดินตัวเปล่า พยายามคลำตามตัวเผื่อจะมีเศษเงินติดตัว มือบางสอดเข้ากระเป๋ากางเกงทั้งหน้าหลังขวัญพิชชาระบายยิ้มอย่างมีหวัง เมื่อเจอบางอย่างในกระเป๋ากางเกง เธอหยิบขึ้นมาเป็นแบงก์สีแดงจำนวนหนึ่งใบ“กินรองท้องสักนิดก็แล้วกัน”ขวัญพิชชาเลือกนั่งทานที่ร้าน สั่งข้าวต้มหนึ่งถ้วยกับผัดผักบุ้งไฟแดง ในงบหนึ่งร้อยเธอคงกินไปไม่ได้มากกว่านี้ระหว่างที่กำลังนั่งทานข้าวต้มอยู่นั่น จู่ ๆ ก็มีผู้ชายมานั่งร่วมโต๊ะกับเธอ“รีบ ๆ กิน จะได้รีบกลับ” รามิลคอยแอบดูเธออยู่ในรถ เขาทนสภาพเห็นเธอคล้ายเหมือนคนขอทานไม่ไหว เลยตัดสินใจลงมานั่งเป็นเพื่อนเธอ
EP.13ความรู้สึกผิดหวังถาโถมใส่กลางใจ ดวงตาแสบร้อนกลั่นเอาหยาดน้ำอุ่น ๆ เอ่อคลอขึ้นมา แล้วกลายเป็นเม็ดละอองหยดน้ำไหลลงสองข้างแก้ม ตั้งแต่รถตู้คันสีดำขับออกจากหมู่บ้าน ขวัญพิชชายังคงร้องสะอื้นมาตลอดทาง นัยน์ตาหวานเหม่อลอยมองยังนอกหน้าต่างมีเพียงน้ำตาที่ปิดกั้นทัศนียภาพในเมืองกรุง ถึงแม้รถราจะวิ่งผ่านไปมาเพียงใด เธอก็มองไม่เห็นรถเหล่านั้นอยู่ดีมือบางยกขึ้นสัมผัสตรงส่วนที่ยังรู้สึกชาบนหน้าแก้ม เมื่อเธอโดนภรรยาอคิราห์ตบแรงขวัญพิชชาแทบอยากขุดหลุมกับคำว่าเมียน้อยลงใต้พื้นธุลี เธอไม่เคยเป็นและไม่ได้อยากเป็นเมียน้อยใคร ความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีต่ออคิราห์แทบจะหมดลงเมื่อภรรยาเขามาแสดงตัวเสียงก้อนสะอื้นลูกสุดท้ายได้หยุดลง ขวัญพิชชาปาดน้ำตาลวก ๆ บนหน้าแก้มจนเกือบแห้ง แล้วหันไปมองคนข้าง ๆ เมื่อไม่ได้ยินเสียงเขาไม่รู้ว่าเพราะหลับจริง หรือแค่พักสายตา จนกระทั่งเรียวปากหยักเปิดปากขึ้นมา รามิลรับรู้ได้ว่ากำลังถูกมอง“อยากร้องก็ร้องไป ไม่ได้ว่าอะไร” ตอบทั้งที่ยังคงปิดเปลือกตาสนิท ถึงจะบอกไปอย่างนั้น แต่ความจริงแล้วเขาเองก็รำคาญ“ไม่ร้องแล้วค่ะ”“เหรอ” รามิลลืมตาขึ้นเมื่อสิ้นสุดคำพูดเธอ “รู้สึกยังไงล่
EP.12รามิลหมุนไหล่ขวัญพิชชาให้หันมองอคิราห์ที่โดนลูกน้องรามิลจับไว้แล้วนั่งลงคุกเข่า“บอกลามัน”“คุณ...” น้ำตาสีใสรื้นอยู่รอบตา มันกลิ้งไปมาแทบจะหยดลงเป็นสายธาร เมื่อเห็นอคิราห์ถูกชายฉกรรจ์จับเขากดเอาไว้ เธอเองก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ รู้สึกสงสารเขาจับใจ ขวัญพิชชาไม่เคยรู้อดีตของอคิราห์และรามิล ว่าเขาสองคนนั้นมีปัญหาอะไรรามิลเหยียดยิ้มมองอคิราห์ที่ไร้หนทางสู้ มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าลงกระซิบข้างหูขวัญพิชชา ขณะที่สายตายังคงจับจ้องอคิราห์อย่างเย้ยหยัน “ฉันสั่ง” สิ้นคำ รามิลใช้วงแขนกอดรัดขวัญพิชชาไว้กับตัวจนเธอแทบจะฝังตัวเข้าไปอยู่ในร่างเขา“คุณซี...”“ฉันบอกให้ลามัน ไม่ใช่ให้เรียกชื่อมัน” เธอพูดไปแค่สองคำ ก็ถูกแทรกด้วยเสียงทุ้มเข้มอย่างไม่พอใจเมื่อเธอไม่ทำตามคำสั่ง“ละ ลาก่อน”“ไม่บอกลาเธอด้วยล่ะ มารยาทน่ะ” ริมฝีปากเหยียดยิ้ม รามิลยื้อเวลาไว้อีกหน่อย เขาจะดึงเธอกลับเลยก็ได้ แต่มาเพื่อแค่นี้มันจะไปสนุกอะไรมาเฟียหนุ่มอยากเห็นภาพสะใจก่อนไป รามิลหวังต้องการใช้มือณิลิน สั่งสอนผู้หญิงโง่ ๆ อย่างขวัญพิชชา เธอจะได้หูตาสว่าง แถมได้รวบยอดความแค้นที่เคยสะสมในอดีต เห็นผัวเมียที่เคยเป็นทั้งเพื่อนรัก และแ