All Chapters of วิวาห์แค้น จองจำรัก: Chapter 21 - Chapter 30

"ฉะ..ฉันขอโทษที่ว่าคุณไปแบบนั้น ฉันกลัวแล้วคุณอย่าทำอะไรฉันเลยขอร้อง ฮึก!" ความกลัวมันทำให้พระพายลืมศักดิ์ศรีไปหมดสิ้นเอ่ยเว้าวอนร่างสูงที่นั่งคร่อมตัวด้วยน้ำเสียงสั่นระริก ขอเพียงเขายอมหยุดการกระทำเขาจะมองเธอยังไงก็ไม่สำคัญ"ทำให้คนรักฉันกลับมาสิแล้วฉันจะเลิกยุ่งกับเธอ" อลันเอ่ยออกมาอย่างเย้ยหยันจ้องมองคนที่เว้าวอนอย่างหมดท่าด้วยความรู้สึกสมเพช "บอกฉันมาสิว่าเธอเป็นใคร และอยู่ที่ไหนฉันจะไปพาเธอมาหาคุณ" ไม่รู้ว่าที่ชายหนุ่มพูดมาเป็นความจริงไหมแต่แค่มันทำให้หลุดพ้นไปจากเรื่องอัปยศนี้เธอก็พร้อมทำ"อย่ามาตีหน้าซื่อทำเป็นไม่รู้ว่าแฟนฉันเป็นใครพระพาย" เขากัดฟันพูดเสียงแข็งอารมณ์ที่เดือดดาลอยู่แล้วยิ่งเพิ่มเป็นทวีคูณทำไมผู้หญิงอย่างเธอถึงได้แสแสร้งและตอแหลเก่งขนาดนี้กันทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าทำอะไรไว้"ฉันไม่รู้จริง ๆ" ยิ่งฟังชายหนุ่มพูดพระพายก็ยิ่งไม่เข้าใจมองสบตาดวงตาคมกริบอย่างสับสน ตีหน้าซื่ออะไรกันก็เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าแฟนเขาคือใครทำไมเขาไม่ยอมพูดออกมา "คุณบอกมะ.." "กรี๊ด!!" ยังไม่ทันจะได้เอ่ยประโยคถัดมาจบเธอก็ต้องกรีดร้องดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวดเมื่อคนด้านบนใช้เข่าแยกขาเรียวออกแล้วกด

"ฮึก! ยะ..อย่าเข้ามา" ร่างบอบบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงคิงไซส์สะอื้นไห้ออกมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ใบหน้าซีดเผือดสั่นส่ายระรัว ขณะที่มือทั้งสองข้างยกขึ้นปัดป่ายมั่วไปหมดคล้ายกับคนกำลังฝันร้ายทำให้นิกกี้ที่กำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะรีบจับไหล่มนแล้วเขย่าเบา ๆ เพื่อเรียกสติเธอ "คุณคะคุณ" "เฮือก!" ทำให้ร่างบอบบางที่กำลังฝันว่าตัวเองถูกปีศาจร้ายไล่ล่าจนตกหน้าผาสะดุ้งเฮือกลืมตัวตื่นขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว และตกใจสุดขีด แววตาไหวระริกที่พร่าเบลอด้วยหยาดน้ำตาปรายมองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เล็กน้อย เธอจำหน้าได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่ชายหนุ่มพามาเมื่อวันก่อนแต่จำไม่ได้แล้วว่าชื่ออะไรจึงเค้นน้ำเสียงแหบพร่าถามไป "คะ..คุณชื่ออะไรคะ""ฉันชื่อนิกกี้ค่ะ""ค่ะ" เธอขานรับในลำคอเบา ๆ แล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องนี้เป็นห้องของชายหนุ่มเธอจำได้ แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน สมองเริ่มประมวลเรื่องราวต่าง ๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองถูกเขาลากให้ไปทานข้าวด้วยหลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดไปหมดไม่รู้อะไรอีกเลย"คุณเป็นลมพี่อลันเลยให้ฉันมาดูแล" นิกกี้บอกไปเมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย"คุณเป็นอะไ

พระพายหอบร่างกายอันหนักอึ้งกลับมายังห้องนอนของตัวเองทันทีที่ผู้ชายใจร้ายเดินออกจากห้องไป เธอล็อกประตูอย่างแน่นหนาแล้วเดินมาล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความอ่อนเพลียถึงแม้อาการไข้จะดีขึ้นแต่ก็ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ยังตัวรุ่ม ๆ มีอาการปวด ๆ มึน ๆ ศีรษะอยู่โดยเฉพาะกลางกายสาวมือเรียวยกขึ้นกายหน้าผากอย่างคิดไม่ตกเธอจะทำยังไงดีที่จะไม่ต้องไปอยู่ห้องเดียวกับผู้ชายใจร้าย แต่ไม่ว่าพยายามคิดเท่าไรก็คิดไม่ออกหรือเธอจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับพ่อแม่บุญธรรมดีเผื่อท่านทั้งสองจะยอมให้เธอหย่ากับเขาเธอจะได้หลุดพ้นจากเรื่องบ้า ๆ นี้สักที แต่ถ้าเธอทำแบบนั้นก็เท่ากับทำร้ายจิตใจท่านทั้งสองเพราะท่านคิดมาตลอดว่าบุตรชายตัวเองเป็นคนดีแสนดีหากรู้คงเสียใจมากแน่ ๆ ไม่ก็อาจจะไม่เชื่อ หรือเข้าข้างบุตรชายซึ่งเป็นสายเลือดตัวเองถึงแม้ท่านทั้งสองจะเป็นคนดีมาก ๆ แต่เลือดก็ย่อมข้นกว่าน้ำมันทำให้เธออดคิดแบบนี้ไม่ได้จริง ๆแกร็ก!เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินเสียงคล้ายกับกำลังมีคนไขกุญแจเข้ามาในห้องซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้ชายใจร้าย หัวใจดวงน้อย ๆ พลันเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ ด้วยความหวาดหวั่นไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก มือเรียวกำห

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบสองร่างหนุ่มสาวที่นอนอยู่บนเตียงโดยพระพายนั้นรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อน เธอยกมือขึ้นขยี้ตาไล่อาการงัวเงียเบา ๆ เมื่อคืนเธอกะว่ารอให้อีกคนหลับก่อนจะหนีลงไปนอนบนพื้น แต่ปรากฏว่าไม่สำเร็จขนาดเขาหลับไปแล้วยังกอดเธอไว้แน่นจนไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้เลยพอเธอพยายามมาก ๆ เขาก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาขู่ฟ่อ ๆ ราวกับงูเห่าจนเธอไม่กล้า สุดท้ายก็ต้องจำใจนอนให้เขากอดอยู่อย่างนั้นไม่รู้ว่าผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไร และจนถึงตอนนี้เขาก็ยังนอนกอดเธออยู่เลยไม่คิดจะเปลี่ยนท่าบ้างหรือยังไงกันใบหน้าเรียวค่อย ๆ เอี้ยวมองใบหน้าหล่อเหลาที่เกยอยู่เหนือศีรษะอย่างระมัดระวังเมื่อเห็นว่าเขายังหลับสนิทอยู่จึงค่อย ๆ ยกท่อนแขนหนัก ๆ ที่วางพาดบนเอวคอดออกอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวจะทำให้อีกคนตื่นขึ้นมาแยกเขี้ยวใส่ เธอลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อสามารถหลุดพ้นจากวงแขนแกร่งได้รีบพาตัวลงจากเตียง แล้วเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จจึงเปิดประตูออกจากห้องเพื่อลงไปทำอาหารเช้าตามหน้าที่ของตัวเอง วันนี้เธอเลือกทำไข่กระทะเพราะตอนอยู่บ้านใหญ่เคยเห็นเขาสั่งให้

บรืนนน!พระพายใช้โอกาสนี้เหยีบคันเร่งออกรถซึ่งทำให้ร่างสูงที่ไม่ทันระวังตัวต้องรีบพาตัวหลบด้วยความเร็วคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวจะกล้าทำจริง ๆ "คิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอพระพาย" เขากัดกรามกรอดมองตามหลังรถหรูที่แล่นออกไปด้วยความเร็วอย่างโกรธจัด ก่อนจะยกโทรศัพท์ที่ถือค้างอยู่ในมือขึ้นมาแนบหูแล้วคุยต่อ"เฮ้อ" พระพายถอนหายใจออกเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกเมื่อรถแล่นออกมาพ้นบริเวณบ้านแล้ว อารมณ์ชั่ววูบมันทำให้เธอกล้าทำแบบนั้นเพื่ออยากเอาคืนเขาบ้างจนลืมคิดถึงผลที่ตามมา ยอมรับว่าตอนนี้รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจเนื้อตัวยังสั่นเทาไม่หายเลย เธอไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเองเลยจริง ๆ ถึงตอนนี้จะหนีพ้นก็ใช่ว่าจะไม่พบเขาอีกลมหายใจหนัก ๆ ถูกพ่นออกจากจมูกโด่งอีกครั้งก่อนเธอจะสลัดความคิดและเรื่องไม่สบายใจออกแล้วเร่งความเร็วของรถมุ่งตรงสู่โชว์รูมรถหรูเพราะถึงคิดไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วหลายชั่วโมงต่อมา เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้พระพายที่กำลังก้มหน้าทำงานอย่างตั้งใจเงยหน้าขึ้นมองทางด้วยความสงสัยว่าเป็นใครกันที่ไร้มารยาทเปิดประเข้ามาโดยไม่เคาะหรือบอกกล่าว"คุณอลัน!" ทว่าเธอก็ต้องเบิกตากว้างดีดตัวลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจเมื่อเห็นคนที