All Chapters of วิวาห์แค้น จองจำรัก: Chapter 51 - Chapter 60

3 วันต่อมา..ครืด! ครืด!โทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังขึ้นทำให้อลันที่กำลังก้มหน้าทำงานด้วยความเร่งรีบหยุดชะงักแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์น้องชายจึงรีบกดรับสาย"ว่าไงอคิน"(พายหายไป)"หายไปหมายความว่ายังไง แล้วหายไปไหนหายไปได้ยังไงแกเฝ้าอยู่ไม่ใช่เหรอ" คำตอบจากปลายสายทำให้เขาลุกขึ้นยืนพรวดด้วยความตกใจ(พายบอกผมว่าอยากกินมะม่วงเปรี้ยว เค้กแล้วก็ชานมไข่มุกผมจึงรีบออกไปซื้อมาให้ แต่พอผมกลับมาพายก็หายไปแล้วตามหาทั่วโรงพยาบาลก็ไม่เจอ ถามพยาบาลก็ไม่เห็น) ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรนใจ"แกตามหาไปพลาง ๆ ฉันจะรีบไป" เมื่อสั่งน้องชายจบเขาก็รีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วมุ่งตรงสู่โรงพยาบาลด้วยความเร็วตอนนี้จิตใจของเขามันร้อนรุ่มไปหมดเป็นห่วงเธอกับลูกในท้องที่ยังต้องอยู่ในช่วงเฝ้าระวังถึงแม้อาการของเธอจะดีขึ้นมากแล้วก็ตาม เธอจะหายไปทำไมกันในเมื่อตลอดเวลาสามวันที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยโผล่หน้าไปให้เธอเห็นเลยนอกจากเฝ้ามองดูจากหน้าห้องเมื่อมาถึงห้องพักผู้ป่วยปรากฏว่าทุกคนยืนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันหมดแล้วไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ อลินดา อคินและแฟนสาวทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัดโดยเฉพาะภาคินผ

หลายวันต่อมา.."พี่พายเสร็จหรือยังคะ" เสียงใส ๆ ของเด็กสาววัยสิบแปดปีดังขึ้นทำให้เจ้าของร่างอวบในชุดเดรสยาวคลุมเข่าที่กำลังนั่งก้มหน้าใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวอยู่หน้าบ้านฉีกยิ้มออกมาพร้อมกับเปล่งเสียงตอบ "เสร็จแล้วจ้า"จากนั้นก็รีบเร่งใส่รองเท้าให้เสร็จ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถกระบะสี่ประตูของเด็กสาววัยสิบแปดปีที่จอดอยู่หน้าบ้าน วันนี้เธอมีนัดกับหมอที่โรงพยาบาลใบม่อนซึ่งเป็นบุตรสาวของป้าที่เธอเช่าบ้านอยู่จึงอาสาพาไปเพราะระยะทางค่อนข้างไกลหากนั่งรถประจำทางก็ลำบากไม่น้อย ทุก ๆ ครั้งที่เธอต้องไปหาหมอหรือเข้าตัวเมืองเชียงคานทำธุระใบม่อนจึงรับหน้าที่พาไปเธอมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้เข้าสามเดือนแล้วโดยได้รับคำแนะนำมาจากเพื่อนสนิทอย่างกิ่ง คนที่ให้เธอเช่าบ้านอยู่ก็เป็นป้าของกิ่งนั่นเอง หมู่บ้านที่เธออยู่เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ อยู่ท่ามกลางธรรมชาติทุกคนในหมู่บ้านใช้ชีวิตกันอย่างเรียบง่าย ไม่วุ่นวาย คนไม่พลุกพล่านเพราะไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว ที่นี่แยกออกจากสังคมภายนอกซึ่งมันเป็นที่ที่ดีในการให้เธอกับลูกน้อยในท้องมาใช้ชีวิตโดยไม่มีใครหาเจอ"วันนี้จะได้รู้เพศน้องแล้วใช่ไหมคะพี่พาย" "ใช่จ้ะ" เธอยิ้มตอบเด็กสาวบา

ครืด! ครืด!โทรศัพท์แผดเสียงดังขึ้นทำให้คนที่นอนเอามือกายหน้าผากอยู่บนโซฟาอย่างคิดไม่ตกยกมือออกจากหน้าผากแล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะมาดู ลมหายใจหนัก ๆ ถูกพ่นออกจากจมูกโด่งระคนหนักอกเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอคือผู้เป็นพ่อคงจะโทรมาถามความคืบหน้าเรื่องพระพายแล้วก็ต่อว่าเขาอีกตามเคย ถึงแม้จะไม่อยากรับแต่เขาก็ต้องกดรับอย่างเลี่ยงไม่ได้"ว่าไงครับแด๊ดดี๊"(เรื่องน้องง้อไปถึงไหนแล้ว น้องยอมฟังบ้างยัง)"ยังครับ" เขาโกหกคนเป็นพ่อคำโตว่าไปง้อพระพายแล้วทั้งที่ความจริงเขายังไม่กล้าไปพบหน้าเธอเลยด้วยซ้ำตั้งแต่มาอยู่ที่หมู่บ้านเดียวกับเธอได้สามวันกลัวว่าเธอจะไล่ตะเพิดหรือหนีเตลิดเปิดเปิงไปอีกจะว่าเขาปอดก็ได้ ทุกวันนี้เขาก็ได้แค่แอบมองเธออยู่ห่าง ๆ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรมาขายเขาก็เป็นคนเหมาหมดทุกครั้งเพราะอยากช่วยเธอบ้างถึงมันจะเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ตาม(ทำไมแกไม่ได้เรื่องเลยอลันแล้วแบบนี้เมื่อไรจะได้พาน้องกลับมาอยู่ที่บ้าน) เขาคิดไว้ไม่มีผิดพอบอกว่าทำไม่สำเร็จก็จะโดนผู้เป็นพ่อต่อว่าทุกครั้งแต่เขาก็ยอมรับแหละว่าตัวเองไม่ได้เรื่องจริง ๆ ทำไมถึงกลายเป็นคนขี้ขลาดไปได้ก็ไม่รู้"ผมจะพยายามให้มากกว่าน

วันต่อมาอลันยังคงไม่ละความพยายามที่จะตามง้อพระพายถึงแม้เมื่อวานจะโดนเธอต่อว่าจนไปไม่เป็น หนำซ้ำยังโดนเธอไล่ตะเพิดครั้งแล้วครั้งเล่าก็ตาม วันนี้เขาออกไปตลาดตั้งแต่เช้าตรู่ซื้อน้ำเต้าหูและของกินมากมายเพื่อเอาไปให้เธอแม้ไม่รู้เลยว่าผลจะออกมาเป็นยังไง หลังจากซื้อของเสร็จก็ตรงไปบ้านเธอทันที เขายืนทำใจอยู่หน้าประตูสักพักก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นเคาะประตูสองสามครั้งก็อก! ก็อก!เสียงเคาะประตูทำให้ร่างอวบที่กำลังนั่งแต่งตัวอยู่ในห้องหลังจากอาบน้ำเสร็จชะงัก คิ้วสวยขมวดเป็นปมด้วยความสงสัยว่าใครกันมาเคาะประตูเรียกตั้งแต่เช้า หรือจะเป็นผู้ชายใจร้ายเพราะปกติไม่มีใครมาเคาะประตูเรียกเช้า ๆ แบบนี้เธอถอนหายใจออกมาระคนหงุดหงิดก่อนจะวางหวีในมือลงแล้วลุกไปยืนริมหน้าต่างที่อยู่ข้าง ๆ ประตูใช้มือเลิกผ้าม่านเล็กน้อยแล้วแนบใบหน้ากับหน้าต่างกระจกสอดส่องสายตามอง และก็เป็นคนที่คิดไว้จริง ๆเธอเลือกจะไม่สนใจแล้วเดินกลับเข้าไปนั่งหวีผมหน้าโต๊ะเครื่องแป้งเหมือนเดิมหากเธอไม่ออกไปเขาคงกลับไปเอง ก็อก! ก็อก!แต่ดูเหมือนเธอจะคิดผิดเสียงเคาะประตูยังคงดังอย่างต่อเนื่องจนเธอนึกหงุดหงิดและรำคาญสุดท้ายก็ทนไม่ไหวลุกเดินไปเ

"น้องสมบรูณ์ดีนะคะคุณพ่อ คุณแม่" เสียงของหมอดังขึ้นทำให้ทั้งสองเลิกทำสงครามประสาทกันแล้วหันไปมองหน้าจอที่ปรากฏภาพบางอย่างด้วยความตื่นเต้นไม่แพ้กัน"นี่ใบหน้าของน้องนะคะ แล้วนี่ก็ลำตัว" ทั้งสองมองตามนิ้วมือของหมอที่ชี้อยู่บนหน้าจอด้วยความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก ก่อนรอยยิ้มแห่งความปลื้มปริ่มจะผุดขึ้นประดับใบหน้าคนทั้งสอง อลันจับจ้องภาพบนหน้าจออย่างตั้งใจ ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายที่เต้นแรงอยู่แล้วยิ่งเต้นแรงหนักกว่าเก่าพอเห็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกรักมากขึ้นอยากจะเห็นหน้าเขาเร็ว ๆ แล้วล่ะไม่รู้ว่าลูกจะหน้าตาเหมือนเขาหรือเธอ"ดูคุณพ่อจะตื้นเต้นกว่าคุณแม่อีกนะคะ" ท่าทางของอลันอดทำให้หมอวัยกลางคนแซวไม่ได้เพราะเขาดูตื่นเต้นดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ซึ่งพระพายเองที่แอบชำเลืองมองก็รับรู้ได้แต่แล้วยังไงในเมื่อเขาก็ประกาศชัดเจนแล้วว่าไม่ต้องการมีลูกกับผู้หญิงชั่วช้าอย่างเธอ ทารกในท้องไม่ได้มาจากความต้องการของเขาแล้วจะมาทำเป็นรักและดีใจในตอนนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมาเพราะยังไงเธอก็ไม่มีวันใครเขาเป็นพ่อของลูก"ครับ" คนถูกแซวเพียงยิ้มรับแล้วตั้งใจดูภาพบนหน้าจอต่อ หลังจากทำการอัลตร้าซาวด์เสร็จท