All Chapters of วิวาห์แค้น จองจำรัก: Chapter 61 - Chapter 70

ตุ้บ ๆ!"ปล่อยคุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน อย่าทำให้ฉันเกลียดคุณไปมากกว่านี้ ปล่อย!" พระพายโกรธจนหน้าดำหน้าแดงรัวกำปั้นทุบตีอกแกร่งอย่างแรงพร้อมทั้งดีดดิ้นไปด้วยเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่ดูเหมือนแรงเพียงน้อยนิดของเธอไม่ได้ทำให้คนตัวโตกว่าสะเทือนสักนิดยังคงโอบกอดอยู่อย่างนั้นกลับกลายเป็นเธอที่เริ่มหมดแรงเสียเองร่างอวบหอบหายใจถี่ ๆ ด้วยความหอบเหนื่อยจนหน้าอกกระเพื่อมสั่นไหว ลำพังแพ้ท้องก็แย่อยู่แล้วยังจะต้องมาสู้รบปรบมือกับเขาอีก อลันก้มมองร่างอวบในวงแขนที่เริ่มสงบนิ่งมีเพียงกำปั้นเล็กที่ยังทุบตีแผงอกแกร่งไม่หยุด แต่ก็ไม่ได้แรงเหมือนก่อนหน้านี้คงหมดแรงแล้วสินะดูจากจังหวะการหายใจและใบหน้าที่ซีดเซียว เขาก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้เลยแต่เธอดันดื้อดึงไม่เลิก หนำซ้ำยังมีผู้ชายเข้ามายุ่งเกี่ยวอีก"ให้โอกาสผมหน่อยได้ไหม ผมจะทำให้คุณเห็นว่าผมสำนึกผิดแล้วจริง ๆ ผมพร้อมจะทำทุกอย่างตามที่คุณสั่ง" ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าเรียวอย่างอ่อนโยนพร้อมกับเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเว้าวอน แต่ก็ไม่มีจะพูดดักทางด้วย "ยกเว้นเรื่องเดียวอย่าไล่ผมไปไหนเลย" "ฉันไม่ไล่คุณก็ได้แต่ฉันจะเป็นคนไปเอง" ดวงตาแข็งกร้

อ้วก! แหวะ!เสียงอาเจียนปลุกให้ร่างสูงที่หลับอยู่บนโซฟารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ปวดเมื่อยไปทั้งตัวเพราะต้องนอนขดตัวอยู่บนโซฟาตลอดทั้งคืน มือหนายกขึ้นขยี้เปลือกตาไล่อาการงัวเงียออก ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่งยกมือขึ้นประสานเหนือศีรษะแล้วบิดกายไปมาเพื่อคลายอาการปวดเมื่อยจากนั้นก็รีบเดินไปดูอีกคนที่กำลังโก่งคออาเจียนในห้องน้ำ"ไหวไหมพาย" รีบเข้าไปลูบหลังให้เธอพร้อมถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง พระพายอยากจะบอกเขาไปเหลือเกินว่าลองมาเป็นเองดูสิจะได้รู้ว่ามันทรมานแค่ไหน แต่เธอก็แค่คิดในใจเพราะมัวแต่อาเจียนอีกทั้งไม่อยากจะเสวนากับเขาด้วยเธอหลับตาพรูหายใจออกมาเบา ๆ หลังจากอาเจียนเสร็จก่อนจะเดินไปล้างปากที่อ่างล้างหน้าไม่สนใจร่างสูงสักนิด คิ้วสวยพลันขมวดเป็นปมในวินาทีต่อมาเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับแปรงสีฟันอีกอันที่วางอยู่ในแก้วใบเดียวกับเธอ และยังมีโฟมล้างของผู้ชายอีกด้วยไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของใครใบหน้าเรียวเอี้ยวมองร่างสูงที่ยังยืนอยู่ด้านหลังด้วยความไม่พอใจ ก่อนคิ้้วสวยจะต้องขมวดชนกันอีกครั้งเมื่อเห็นชุดที่เขาสวมใส่เพราะมันไม่ใช่ชุดเมื่อวาน เมื่อวานเขาใส่กางเกงขาสั้นสีดำกับเสื้อยืดสีขาว แต่ตอนนี

วันต่อมา.."ไปไหน" พระพายที่กำลังเปิดประตูออกไปข้างนอกพลันหยุดชะงักกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้น ก่อนจะปรายตามองเจ้าของเสียงด้วยความไม่พอใจที่เธอไม่พอใจไม่ใช่เพราะถูกเขาถามหรอกนะ แต่รู้สึกไม่พอใจกับเรื่องเมื่อวานตอนไปคาเฟ่มากกว่า เมื่อวานเขาเสนอหน้าไปคาเฟ่ด้วยทั้งที่ไม่มีใครชวนสักนิดแค่นั้นไม่พอยังตามติดเป็นเงาตามตัวเธออีก คอยขัดขว้างต้นไม้ไม่ให้เข้าใกล้เธอ หนำซ้ำยังตอกย้ำถึงความเป็นสามีอยู่นั่นแหละจนพลอยทำให้บรรยากาศในการเที่ยวกล้อยหมด"ยุ่ง!" เธอตะเบ็งเสียงตอบอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเปิดประตูเดินออกไปหาต้นไม้ที่บ้านของเขา เมื่อคืนเขาไลน์มาบอกว่าต้องกลับกรุงเทพเช้านี้เพราะมีงานด่วนเข้ามาเธอจึงอยากเจอเขาก่อนกลับ"ไงคุณแม่หน้าคว่ำมาเชียว" ต้นไม้ที่ยืนรอรุ่นน้องสาวอยู่หน้าบ้านเอ่ยแซวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของเธอสาเหตุคงไม่พ้นจากสามีของเธอแน่ ๆ"เรื่องเดิม ๆ กับคนเดิม ๆ นั่นแหละพี่ต้น พายรำคาญจะตายอยู่แล้ว" คนถูกแซวยิ่งหน้าคว่ำเข้าไปใหญ่เอ่ยฟ้องคนที่เธอนับถือเสมือนพี่ชายราวกับเด็กน้อยทำเอาต้นไม้กดขำเบา ๆ พลางวางมือลงบนศีรษะทุยอย่างนึกเอ็นดู "ไม่เครียดสิคุณแม่" เขารักและเอ็

เสียงไก่ขันดังระงมบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลายามรุ่งแล้วปลุกให้คนที่นอนกกกอดร่างอวบอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เขารีบพาตัวลงจากเตียงเดินออกจากห้องทั้งที่ตายังลืมไม่สนิทดี เดินออกมาล้มตัวลงนอนบนที่นอนปิกนิคหน้าโทรทัศน์ต่อ กระทั่งตะวันเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าแสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องลงมากระทบเปลือกตาเขาจึงลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟันแล้วลงมือทำอาหารเช้าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขารู้สึกได้เลยว่าพฤติกรรมในหลาย ๆ เรื่องเปลี่ยนไปจากที่เป็นคนนอนค่อนข้างตื่นสายกลับตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าทุกวันมันติดเป็นนิสัยไปแล้ว จากที่เป็นคนเงียบ ๆ เข้ากับใครไม่ค่อยเก่งก็มีความสัมพันธ์กับคนรอบข้างดีขึ้น จากที่ทำอาหารไม่เป็นก็ทำได้ และยังทำให้เขาเข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่างมากขึ้นด้วย ทั้งหมดทั้งม้วนนี้คงต้องยกความดีความชอบให้พระพาย"พายตื่นหรือยัง" หลังจากทำอาหารเสร็จเขาก็ไปเคาะประตูเรียกคนในห้องเพราะรู้สึกเป็นห่วงนี้ก็เกือบเก้าโมงแล้ว แต่เธอยังไม่ออกมาสักทีทั้งที่ปกติแปดโมงก็ออกมาอาบน้ำแล้วไร้เสียงตอบจากคนด้านในเขาชักใจคอไม่ดีแล้วสิจึงรีบเดินไปหยิบกุญแจมาไขด้วยความเร็ว ลมหายใจถูกพ่นออกจากจมูกโด่งอย่างโล่งอกเมื่อเปิดประตูเข้าไปพบว่าเธ

หลายวันต่อมา..ร่างอวบอั๋นที่นอนหลับอยู่บนเตียงคิงไซส์ค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงตีสี่ของวันใหม่ คิ้วสวยพลันขมวดเป็นปมเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงกอดรัดบริเวณเอวคอด ไออุ่นที่แผ่ซ่านอยู่ด้านหลังและลมหายใจร้อนผะผ่าวที่เป่ารดศีรษะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครกันที่กล้าเข้ามานอนกอดเธอแบบนี้เพราะในบ้านมีแค่เธอกับผู้ชายร้ายกาจ มือเรียวค่อย ๆ จับท่อนแขนแกร่งที่พาดอยู่บนเอวคอดออก แล้วหยัดกายลุกขึ้นนั่งเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง ทันทีที่ไฟสว่างวาบก็ปรากฏให้เห็นร่างสูงที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสบาย อารมณ์ของเธอถึงกับพุ่งปรี๊ดใช้เท้าถีบร่างสูงอย่างแรงจนร่วงจากเตียงตุ้บ!"โอ้ย!" แรงกระแทกกับพื้นส่งผลให้ร่างสูงรู้สึกตัวตื่นด้วยความรู้สึกเจ็บระคนตกใจ รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งตาเหลือกตาหลุนงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น"อูยยย!" เขาถึงกับสะดุ้งเฮือกอาการง่วงหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อสบเข้ากับแววตาราวโจน์ และใบหน้าราวกับนางยักษ์ของคุณแม่ท้องแก่ที่นั่งอยู่บนเตียงจับจ้องมายังเขาเขม็ง อ่า..ให้ตายสิเขาถูกจับได้เสียแล้วใบหน้าหล่อเหลาได้แต่ส่งยิ้มแหย่ ๆ ให้คุณแม่ท้องแก่พลางยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขิน ดูท่าแล้วเธอคงจะโกรธเอามาก ๆ รีบอ