All Chapters of วิวาห์แค้น จองจำรัก: Chapter 31 - Chapter 40

ถึงเวลาเลิกงานเธอก็ขับรถกลับบ้านในทันทีเพื่อทำอะไรบางอย่างยังไงวันนี้เธอจะต้องเอาโทรศัพท์ผู้ชายใจร้ายมาดูให้ได้ว่าพอจะมีข้อมูลอะไรบ้างที่ทำให้เธอหาตัวคนชื่อแพรเจอเรื่องราวทุกอย่างจะได้กระจ่างเธอจะได้หลุดพ้นจากเรื่องอัปยศนี้สักทีตอนนี้เธอไม่กลัวอะไรและไม่มีอะไรจะให้เสียอีกแล้วเพราะสุดท้ายแล้วไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็ถูกคนใจทรามข่มแหงอยู่ดี เมื่อถึงบ้านเธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาทำอาหารเย็นเตรียมไว้ให้ผู้ชายใจร้ายอย่างกระตือรื้อรน ผิดจากทุก ๆ วันบรืนน!หลังจากลงมือทำอาหารได้สักพักใหญ่เสียงรถอันคุ้นเคยก็แล่นเข้ามาจอดซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเขา "พระพาย!" ร่างบอบบางถึงกับสะดุ้งเฮือกยกมือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจในตอนที่เสียงทุ้มตะโกนเรียกชื่อเธอดังลั่นทำเอาใจหายใจคว่ำหมด เธอพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ แล้วจัดการเช็ดไม้เช็ดมือเดินออกไปหาเจ้าของเสียงเรียกด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึกไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรอีกถึงได้ตะโกนเรียกลั่นบ้านขนาดนี้"ไม่รู้เหรอว่าเวลาผัวกลับมาจากทำงานต้องมารอรับ" ทันทีที่เธอเดินไปถึงคนที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ในห้องโถงก็เปล่งเสียงพูดทันที เธออยากจะสวนกลับไปเหลือเกินว่าเธอไม่รู้เพราะไม่

วันเวลาหมุนเวียนดำเนินไปเรื่อย ๆ ตอนนี้ก็ผ่านมาสามเเดือนกว่าแล้วที่พระพายต้องตกอยู่ในขุมนรกที่มีอลันเป็นยมทูตคอยลงโทษเธอซ้ำ ๆ ความทรมานที่ได้รับทุกวันมันหล่อหลอมให้เธอค่อย ๆ กลายเป็นคนไร้ความรู้สึก และเข้มแข็งมากขึ้นไม่ได้อ่อนแอเหมือนในเมื่อก่อนแล้ว ส่วนเรื่องผู้หญิงชื่อแพรจนถึงตอนนี้ก็ยังไร้วี่แววว่าจะเจอจนความหวังที่มีเพียงน้อยนิดเริ่มลดน้อยถอยลงทุกทีครืด! ครืด!โทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังขึ้นทำให้ร่างบอบบางที่นั่งเอนกายพักผ่อนสายตาบนเก้าอี้ในห้องทำงานลืมตาขึ้นมา ก่อนจะยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะมาดู ลมหายใจหนัก ๆ ถูกพ่นออกจากจมูกโด่งด้วยความเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ผู้ชายเลวทรามเธอเลือกจะปล่อยให้มันแผดเสียงอยู่อย่างนั้นไม่คิดรับสาย แต่อีกคนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดโทรสายตัดไปเขาก็โทรมาอีก โทรซ้ำ ๆ จนเธอรำคาญในที่สุดก็ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย(ทำอะไรอยู่ห๊ะทำไมไม่คิดรับสาย) ทันทีที่เธอกดรับน้ำเสียงเกรี้ยวกราดก็ดังมาตามสายทำเอาแก้วหูเธอแทบแตกต้องรีบพาหูออกห่างโทรศัพท์ด้วยความเร็ว"เมื่อกี้ฉันประชุมอยู่คุณมีอะไรหรือเปล่า" มือเรียวกำหมัดแน่นพยายามข่มความไม่พอใจเอาไว้แล้วพ

หลังจากทั้งสองจอดรถได้ไม่นานก็เห็นรถของนิกกี้ขับผ่านไป เธอรีบย่อตัวลงหลบในรถเพราะกลัวนนิกกี้จะเห็น ส่วนนนท์ยังคงนั่งอยู่ดังเดิมเพราะทั้งนิกกี้และชายหนุ่มไม่รู้จักเขา"รถใครเหรอครับ" นนท์เอ่ยถามอย่างสงสัยกับท่าทางของรุ่นน้องสาว"นั่นรถคุณนิกกี้ค่ะ""อ๋อ" นนท์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจเพราะรุ่นน้องสาวเคยเล่าให้ฟังว่าเป็นคนสำคัญของอลันอีกคนหนึ่งซึ่งบอกตามตรงนะว่าเขาโคตรไม่เข้าใจเลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนชื่อแพร คนชื่อนิกกี้และอลันมันเป็นยังไงกันแน่ทำไมมันดูซับซ้อนจังเลย"คุณอลันขับรถออกไปแล้วค่ะพี่นนท์" พระพายรีบบอกกล่าวรุ่นพี่หนุ่มเมื่อเห็นรถหรูของชายหนุ่มแล่นออกไปจากบ้านซึ่งนนท์ก็ค่อย ๆ ออกรถแล้วขับตามไปห่าง ๆ อย่างรู้งาน เว้นระยะพอสมควรเพื่อไม่ให้เป็นที่น่าสงสัยขับตามไปกว่าห้าสิบกิโลรถหรูของชายหนุ่มก็เลี้ยวเข้าวัดแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่แถบ ๆ ชานเมืองทั้งสองจึงหยุดรอให้เขาเข้าไปได้สักครู่แล้วจึงเลี้ยวตามเข้าไป"น้องนั่งรอในรถก่อนพี่จะตามพวกเขาไปเองยังไงสองคนนั้นก็ไม่รู้จักพี่น่าจะสะดวกกว่า ได้เรื่องยังไงพี่จะกลับมาบอก" นนท์ออกความคิดเห็นหลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว"ก็ได้ค่ะ" พระพายพยักหน้าเห

สินเดินนำทั้งสองคนไปยังห้องควบคุมกล้องวงจรปิดของคอนโดก่อนจะบอกให้ทั้งสองรออยู่หน้าห้องส่วนเขาก็เข้าไปสอบถาม เมื่อสอบถามจนได้เรื่องว่าไฟล์ภาพยังมีอยู่เข้าจึงขอให้เจ้าหน้าที่บันทึกใส่แฟลชไดร์ให้ แล้วออกมาบอกกล่าวกับคนทั้งสอง "โชคดีที่ไฟล์ยังอยู่ครับ""เรารีบไปดูกันดีกว่าครับ" นนท์เอ่ยอย่างใจร้อน"งั้นขึ้นไปห้องผมกันดีกว่าครับ" ว่าจบสินก็เดินนำทั้งสองไปยังห้องของตัวเองทันที "นี่คือห้องที่คุณเคยอยู่กับน้องสาวเมื่อก่อนเหรอคะ" พระพายเอ่ยถามพลางกวาดสายตามองไปรอบห้อง"ใช่ครับผมอยู่ที่นี่กับน้อง แต่ส่วนมากแพรจะไปอยู่ที่คอนโดอลันมากกว่า กลับมานาน ๆ ที" "ฉันเสียใจด้วยนะคะไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้กับคุณแพรเลย" พระพายรู้สึกเศร้าใจไม่น้อยขนาดเธอเป็นคนนอกยังรู้สึกหดหู่ใจเลยแล้วคนเป็นพี่ชายจะใจแตกสลายแค่ไหนกัน ส่วนผู้ชายใจร้ายนั้นเธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่เขาดูเหมือนเสียใจและเจ็บปวดแต่ทำไมถึงมีความสัมพันธ์กับนิกกี้ได้"นี่ครับผู้หญิงคนนี้ที่แอบอ้างว่าเป็นคุณ" เสียงของสินดังขึ้นทำให้เธอหลุดออกจากห้วงความคิดรีบเดินเข้าไปนั่งใกล้ ๆ นนท์ที่นั่งติดกับสินแล้วชะโงกหน้าดูภาพบนหน้าจอโน็ตบุ๊ค"ทำไมพี่คุ้น

"คนสารเลว! ปล่อยฉัน" พระพายก่นด่าเจ้าของการกระทำห่าม ๆ ด้วยความคับแค้นใจพลางพยายามดีดดิ้นสุดแรงหวังให้หลุดพ้นจากคนเลว เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นซ้ำ ๆ ตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมาจนทำให้เธอชินช้าและไม่ได้หวาดกลัวเหมือนในเมื่อก่อนแล้ว แต่เธอรู้สึกเกลียดชังและรังเกียจขยะแขยงกับการที่ต้องมีอะไรกับคนเลวทรามต่ำช้าอย่างเขามากกว่า เสียแรงที่เธออุตส่าห์นึกสงสารเขาในตอนแรกที่รู้ว่าเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายอะไรมาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงได้เกลียดชังเธอมากขนาดนี้แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นมลายหายไปสิ้น "คุณมันเลวคุณจะต้องเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้""ฉันไม่เคยเสียใจกับทุกการกระทำที่ทำกับผู้หญิงใจร้ายอย่างเธอพระพาย" อลันไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของร่างบอบบางสักนิดยังคงฉีกกระชากชุดเดรสต่อจนขาดวิ่นแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดีจากนั้นก็ผละออกจากร่างบอบบางจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองต่อ เธอสมควรโดนแล้วมีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องเสียใจกันและที่เธอว่าเขาสมสู่กับนิกกี้ความจริงมันไม่ใช่สักนิดเขาเห็นนิกกี้เป็นแค่น้องสาวไม่เคยมีอะไรเกินเลยกัน เวลาเธอได้ยินเสียงเหมือนเขามีอะไรกับนิกกี้นั่นก็เพราะเขาจ้างให้ผู้หญิงคนอื่นอัดเสีย