All Chapters of วิวาห์แค้น จองจำรัก: Chapter 41 - Chapter 50

แกร็ก!ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอนอนสะอื้นไห้อยู่อย่างนั้นกระทั่งประตูถูกเปิดเข้ามาจึงรีบใช้มือเช็ดน้ำตาออกลวก ๆ มองไปทางประตูก็เห็นหมอวัยกลางคนกับพยาบาลอีกหนึ่งคนเดินเข้ามา"เป็นยังไงบ้างคะคุณแม่" หมอหญิงวัยกลางคนเดินมายืนข้างเตียงแล้วถามไถ่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"ฉันท้องได้กี่สัปดาห์แล้วคะหมอ" พระพายฝืนระบายยิ้มให้หมดหญิงบางพร้อมกับถามไถ่ไป"สองสัปดาห์กว่า ๆ แล้วค่ะช่วงนี้คุณแม่ต้องระวังเป็นพิเศษนะคะ ทานอาหารให้ครบห้าหมู่ นอนหลับให้เต็มอิ่ม และที่สำคัญอย่าเครียดนะคะเพราะจะส่งผลต่อลูกในท้อง""ค่ะ" เธอพยักหน้ารับอย่างเข้าใจพลางวางมือลงบนหน้าท้องแบนราบ ผ่านไปเกือบนาทีจึงเอ่ยต่อเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ "ฉันขอกลับบ้านเลยได้ไหมคะหมอ"หากเธอนอนโรงพยาบาลผู้ชายใจร้ายต้องโทรตามและหาเธอให้วุ่นแน่เกิดเขามาโรงพยาบาลแล้วรู้ว่าเธอท้องจะเกิดอะไรขึ้นเพราะเขาย้ำนักย้ำหนาว่าไม่อยากมีลูกที่เกิดจากเธอ จะให้เขารู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาดและเธอก็ต้องพิสูจน์ตัวเองให้เร็วที่สุดแล้วหย่ากับเขาเสียก่อนที่ท้องจะโตขึ้นมาหมอหญิงวัยกลางคนประเมินอาการของเธอครู่หนึ่งก่อนตอบ "ได้ค่ะ แต่คุณแม่ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะคะเดี๋ยวหมอจะจัด

"เพราะข้าวเกลียดพี่ไง ข้าวเกลียดที่พี่นนท์รักพี่ทั้งที่ข้าวพยายามทำทุกอย่างให้แต่พี่นนท์ก็ไม่เคยเห็นข้าวอยู่ในสายตาเลยเอาแต่ปฏิเสธและพร่ำบอกว่ารักพี่คนเดียว" ในที่สุดข้าวหอมก็ทนต่อแรงรบเร้าไม่ไหวอีกต่อไปตะเบ็งเสียงตอบทั้งน้ำตานองหน้า "พี่พายรู้ไหมข้าวยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เหมือนพี่ ยอมเป็นเงาของพี่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้ใจพี่นนท์ แต่มันก็เปล่าเลยพี่นนท์ไม่เคยเห็นข้าวอยู่ในสายตาไม่เคยเลยสักครั้ง"เธอพรั่งพรูความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ในใจมาเนินนานออกไปจนหมด ตอนนั้นเธอจับได้พระพายเป็นพี่รหัสและพระพายก็ได้แนะนำเธอให้รู้จักรุ่นพี่หนุ่มซึ่งเป็นสายรหัสแค่เห็นหน้าครั้งแรกเธอก็ต้องหลุมรักเขาเข้าเต็มเปา เธอแอบรักรุ่นพี่หนุ่มเงียบ ๆ มาตลอดพยายามเข้าไปอยู่ในสายตาของเขาทำตัวเป็นรุ่นน้องที่แสนดีเพื่อหวังว่าเขาจะสนใจเธอขึ้นมาบ้างจนกระทั่งเขาอยู่ปีสี่เธอจึงตัดสินใจสารภาพรักกับเขาไปตรง ๆ ก่อนที่เขาจะเรียนจบและไม่ได้เจอกันอีกแต่หัวใจของเธอก็ต้องแตกสลายเพราะรุ่นพี่หนุ่มปฏิเสธความรักจากเธออย่างไม่มีเยื้อใยและยังบอกอีกว่าคนที่เขารักคือพระพาย ความรักที่เธอมีให้รุ่นพี่หนุ่มมันมากมายจนเกินจะยอมรับได้เธอจึง

"งั้นคุณนิกกี้ต้องการดูหลักฐานไหมละคะ สลีปการโอนเงินค่าจ้างที่คุณส่งมาให้ฉันยังอยู่นะคะ" ข้าวหอมตะเบ็งเสียงตอกกลับด้วยความโมโหที่นิกกี้ปัดความรับผิดชอบ หนำซ้ำยังจะมีหน้ามาโยนความผิดให้คนอื่นอีก เธอจะไม่ยอมรับผิดคนเดียวแน่ ๆ"กรี๊ด!" "หุบปากเน่า ๆ ของแกไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ"สิ้นเสียงข้าวหอมนิกกี้ก็กรีดออกมาสุดเสียงพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาข้าวหอมด้วยความเร็วหมายจะตบให้ข้าวหอมหยุดพูดพล้อย ๆ ทว่าเธอก็ต้องหยุดชะงักเพราะสินเข้าไปขว้างไว้เสียก่อน "หยุดเดี๋ยวนี้นะไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมใจดำทำร้ายผู้หญิง" "คุณจะปกป้องมันทำไมมันเป็นคนทำให้น้องสาวและหลานคุณต้องตายนะ คุณต้องโกรธต้องแค้นมันสิ" นิกกี้ถึงกับถอยหลังกรูดแต่ก็ไม่วายต่อว่าสินไปอีก เธออุตส่าห์ทำทุกอย่างมามากมายจะให้ยอมรับแล้วเป็นผู้พ่ายแพ้ได้ยังไงกันเธอจะต้องได้ครองรักกับรุ่นพี่หนุ่ม เขาจะต้องเป็นของเธอคนเดียว "น้องสาวและหลานคุณตายเพราะพระพายกับมันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย""พอสักทีนิกกี้!" อลันตวาดรุ่นน้องสาวเสียงกร้าวเพื่อให้เธอเลิกบ้าสักที เขาได้เห็นธาตุแท้รุ่นน้องสาวที่มองว่าเธอนิสัยดีและน่ารักมาตลอดก็วันนี้แหละ กิริยาและท่าทางท

ทันทีที่มาถึงโรงพยาบาลพระพายก็ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินอลันมองตามร่างบอบบางจนประตูห้องปิดลงเขาจึงเดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าหน้าห้องอย่างหมดเรี่ยวแรงก้มลงมองพื้นพร้อมกับยกมือขึ้นปิดหน้าเอาไว้เพราะไม่อยากให้คนที่อยู่บริเวณนั้นเห็นน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอดวงตา สิ่งที่ได้รับรู้ในวันนี้มันทำให้เขาจุกและเจ็บในอกจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกกับเรื่องไหนก่อนดีเขาถูกคนรักถึงสองคนแทงข้างหลังมันยิ่งกว่าผิดหวังและเสียใจ แต่ที่เจ็บปวดยิ่งกว่าคือเขาลงมือทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรอย่างพระพายได้อย่างเลือดเย็นและตอนนี้เขาก็ยังเป็นสาเหตุทำร้ายลูกของตัวเองที่อยู่ในท้องเธอด้วยสาเหตุทุกอย่างล้วนมาจากเขาเองทั้งนั้นไม่ใช่ใครที่ผ่านมาเขาเอาแต่โกรธเกลียด เครียดแค้นจนหูตาพร่าเบลอไม่ฟังคำพูดที่พระพายพยายามบอก หากเขาฟังเธอสักนิดก็คงไม่เป็นแบบนี้สุดท้ายแล้วคนที่เลวก็คือตัวเขาเอง หากเธอกับลูกเป็นอะไรไปเขาคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองแกร็ก!เขารีบใช้มือเช็ดน้ำตาที่คลั่งอยู่ในหน่วยตาออกเมื่อเสียงเปิดประตูห้องฉุกเฉินดังขึ้น แล้วรีบลุกไปถามไถ่หมอวัยกลางคนที่เดินออกมาด้วยความเร็ว "ลูกเมียผมเป็นยั

เขาลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความรู้สึกหนักอึ้งก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินกลับไปยังห้องพักผู้ป่วย แต่เขาไม่ได้เข้าไปเลือกจะยืนมองคนในห้องผ่านช่องกระจกเล็ก ๆ หน้าประตู หัวใจของเขายิ่งเจ็บปวดความรู้สึกผิดประเดประดังเข้ามากับภาพที่ร่างบอบบางบนเตียงนอนคุยกับพ่อแม่ทั้งน้ำตานองหน้า เธอคงเจ็บปวดกับการกระทำของเขามากเขายืนมองร่างบอบบางในห้องอยู่อย่างนั้นจนเห็นพ่อแม่กำลังเดินออกมาจึงถอยออกห่างประตูเล็กน้อย"ทำไมไม่เข้าไปขอโทษน้องตอนทำทำไม่ไม่คิดดี ๆ ตอนนี้จะมากลัวอะไร กล้าทำก็ต้องกล้ายอมรับในการกระทำของตัวเองต่อให้น้องเขาจะโกรธเกลียดแกแค่ไหนแกก็ต้องทน" ทันทีที่เปิดประตูออกมาเห็นหน้าบุตรชายภาคินก็ต่อว่าไปอย่างเหลืออด ตอนนี้มายืนหน้าสลดแอบมองเขาอยู่ตอนทำไม่คิดนึก ๆ แล้วก็ยิ่งโมโหหากไม่ติดว่าเป็นลูกอยากจะตะบั้นหน้าสักสองสามที"เข้าไปสิ!" เสียงทุ้มเอ่ยดังและดุกว่าเดิมเมื่อบุตรชายตัวดียังเอาแต่ยืนมองประตูนิ่ง ๆ แทนที่จะรีบเข้าไปขอโทษทำให้หญิงสาวเห็นว่ตัวเองรู้สึกเสียใจและสำนึกผิดจริง ๆ"ครับ" อลันเพียงพยักหน้ารับแล้วค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินไปเปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ๆ ลุ้นระทึก