All Chapters of วิวาห์แค้น จองจำรัก: Chapter 1 - Chapter 10

@บ้านวิโรจน์อัครโชติ"วันนี้แด๊ดดี๊มีเรื่องจะคุยกับลูกทุกคน" ภาคินชายหนุ่มวัยกลางคนซึ่งเป็นประมุขของบ้านเอ่ยเสียงเข้มเมื่อลูกทั้งสี่คนมานั่งบนโต๊ะอาหารพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว ดวงตาคมกริบไล่มองหน้าอลัน อลินดา และอคินระเรื่อยมาหยุดตรงหน้าพระพายบุตรบุญธรรมซึ่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกับอคิน "อีกปีเดียวลูกก็จะเรียนจบแล้วใช่ไหมพาย" "ใช่ค่ะแด๊ดดี๊" พระพาย สาวน้อยหน้าตาน่ารักวัย 21 ปีที่กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยดึงสติกลับมาตอบบิดาเสียงนุ่ม"มันคงถึงเวลาแล้วสินะ" ภาคินปรายตามองหน้าเอวาผู้เป็นภรรยาเล็กน้อย เมื่อเธอพยักหน้าให้เขาจึงเลื่อนสายตากลับมามองหน้าบุตรบุญธรรมต่อ "พายอยากรู้ไหมว่าทำไมแด๊ดดี๊ถึงรับหนูมาเลี้ยง แต่ไม่ยอมเซ็นรับเป็นบุตรธรรม""อยากรู้ค่ะ""เพราะหนูต้องมาเป็นสะใภ้บ้านวิโรจน์อัครโชติยังไงละ" สิ้นเสียงบิดาพระพายก็หันมองหน้าท่านด้วยความตกใจ ใบหน้าฉายแววงุนงงอย่างชัดเจน "หมายความว่ายังไงคะแด๊ดดี๊" "มันเป็นคำมั่นสัญญาระหว่างพ่อหนูกับแด๊ดดี๊ในตอนที่หนูยังเป็นเด็ก เราสัญญากันไว้ว่าจะให้หนูแต่งงานกับลูกของแด๊ดดี๊คนใดคนหนึ่งเมื่อเรียนจบ""แด๊ดดี๊อย่าบอกนะว่าผมกับพี่อลันมีคนใดคนหนึ่งต้องแ

"ตื่น..จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน" เสียงตวาดดังลั่น และแรงเขย่าอย่างรุนแรงทำให้พระพายที่เพิ่งผล็อยหลับไปเมื่อตีสามเพราะมัวแต่นอนร้องไห้สะดุ้งรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการตื่นตระหนก "คะ..คุณอลัน" รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งอัตโนมัติเมื่อปรือตาขึ้นมาเห็นชายหนุ่มที่ยืนทำหน้ายักษ์จับจ้องเธอด้วยแววตาเกรี้ยวกราดอยู่ข้างเตียง เขาหายไปตั้งแต่เมื่อคืนเธอคิดว่าน่าจะหายไปหลาย ๆ วันแบบในนิยายที่เคยอ่านเสียอีกไม่คิดว่าตื่นมาก็ต้องเห็นหน้าเขาแล้ว จากที่อาการง่วงงุนก็หายเป็นปลิดทิ้ง จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่เข้าเพราะนี่ก็เพิ่งหกโมงเช้าเขาจะรีบปลุกเธอทำไมกัน "คุณอลันมีอะไรคะ""อย่าคิดว่าแต่งงานกับฉันแล้วจะได้อยู่อย่างสุขสบายนั่งชี้นิ้วสั่งเป็นคุณนายพระพาย ลุกขึ้นไปทำอาหารเช้าให้ฉันเดี๋ยวนี้" อลันออกคำสั่งอย่างเผด็จการพลางเอื้อมมือไปบีบข้อมือเล็กแรง ๆ "นับตั้งแต่วันนี้ไปเธอต้องทำทุกอย่างในบ้านด้วยตัวเองเพราะที่นี่ไม่มีแม่บ้านค่อยอำนวยความสะดวกสบายให้เธอ" แรงบีบจากมือหนาสร้างความเจ็บให้พระพายไม่น้อยจนน้ำสีใสเอ่อคลอดวงตา พยายามบิดข้อมือออกจากบีบรัดแต่ก็เปล่าประโยชน์ เธอได้แต่กัดฟันข่มความเจ็บไว้ไม่ค

พระพายจัดการเก็บกวาดเศษแก้วและข้าวต้มที่สาดกระเซ็นทั่วพื้นเป็นบริเวณกว้างทั้งน้ำตานองหน้า แต่เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดโดนคนใจร้ายรังแกไม่พอแม้แต่เศษแก้วก็ยังรังแกเธอด้วยมันบาดเข้าที่นิ้วเธอจัง ๆ ในตอนที่กำลังหยิบใส่ที่โกยขยะ"โอ๊ย!" เธอนิ่วหน้าหลุดร้องด้วยความรู้สึกเจ็บมองแผลบนนิ้วชี้ที่มีเลือดสีแดงสดซึมออกมาด้วยแววตาไหวระริก ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่อลันเดินลงมาจากชั้นสองทำให้เห็นเหตุการณ์พอดี เขายืนมองร่างบางห่าง ๆ ไม่เข้าไปในทันทีจะรอดูปฏิกิริยาเธอสักหน่อยว่าเป็นยังไง น้ำตาที่ไหลอาบใบหน้านวลไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสงสาร หรือเห็นใจขึ้นมาสักนิด นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเธอจะต้องทุกข์ทรมานกว่าเขาเป็นร้อยเท่าพันเท่า"บ้าชะมัด! เกิดเป็นพระพายทำไมมันถึงได้รันทดขนาดนี้นะ" ด้านพระพายกลับไม่รู้ตัวเลยว่าถูกจับจ้องอยู่ตลอดเวลาพึมพำออกมาอย่างตัดพ้อนึกน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาของตัวเองนัก ก่อนใช้หลังมือปาดน้ำตาออกลวก ๆ หยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบพลาสเตอร์ในกล่องอุปกรณ์ทำแผลทว่าเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจในตอนที่หันหลังกลับไปพบกับร่างสูงที่ยืนหน้าทมึงตึงจับจ้องมายังเธอราวกับจะกินเลือดกินเน

ผ่านไปกว่ายี่สิบนาทีอเมริกันเบรกฟัสท์ที่ถูกจัดวางบนจานสีขาวอย่างสวยงามก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะอาหาร ก่อนพระพายจะเดินไปเรียกคนที่นั่งเล่นมือถือบนโซฟาในห้องโถงต่อ “อาหารเสร็จแล้วค่ะ”“แต่ฉันไม่อยากทานแล้วเอาไปทิ้งถังขยะ” อลันละสายตาจากหน้าจอมือถือเงยหน้าขึ้นเอ่ยเสียงเรียบ ความจริงเขาไม่ได้อยากทานเบรกฟัสท์ตั้งแต่แรกแล้วที่สั่งไปก็เพราะต้องการกลั้นแกล้งหญิงสาวเท่านั้น เขาเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันก่อนก้มมองหน้าจอมือถือต่อพร้อมกับออกคำสั่งอีกครั้ง “เทอาหารทิ้งแล้วก็ชงกาแฟมาให้ฉันด้วย”“ฉันไม่ใช่คนใช้คุณ อยากดื่มก็ไปชงเองสิคะ” ความอดทนอดกลั้นของพระพายขาดสะบั้นลงสวนกลับชายหนุ่มเสียงแข็งกร้าว จับจ้องใบหน้าหล่อเหลาเขม็งกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เธอยอมก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้เขาโขกสับได้ทุกเรื่องแบบนี้ ว่าจบก็หมุนตัวเดินออกไปให้พ้น ๆ ผู้ชายใจร้าย“พระพาย!” อลันถึงกับกัดฟันกรอดจนกรามเคลื่อนกับท่าทางแข็งข้อของหญิงสาว ลุกเดินตามไปคว้าแขนเล็กแล้วกระชากให้หันกลับมาเผชิญหน้าทำให้ร่างบางที่กำลังสาวเท้าเดินเสียหลักตัวหมุนติ่วเซถลาปะทะอกแกร่งอย่างแรงปึก! ใบหน้าเรียวชนกับแผงอกกว้างดังปึกสร้างความเจ็

"เธอจงใจให้ทุกคนเห็นรอยที่คอใช่ไหมพระพาย" ทันทีที่หญิงสาวขึ้นมานั่งบนรถเสียงทุ้มก็เปล่งถามทันที แววตาราบเรียบแปรเปลี่ยนเป็นดุดันในทันตา"ฉันรีบจนลืมปกปิดรอย" พระพายตอบตามจริงพร้อมกับลอบถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่ายเป็นดั่งที่เธอคิดไว้ไม่มีผิดว่าพอลับสายตาพ่อแม่ชายหนุ่มคงหาเรื่องเธอ ว่าจบก็เบือนหน้าหนีไปทางกระจกรถ"เหรอ" อลันหาได้เชื่อทุกคำพูดที่หลุดออกจากริมฝีปากอวบอิ่มไม่แต่ก็เลือกจะไม่พูดอะไรต่อกระชากรถออกจากบ้านอย่างแรงจงใจกลั้นแกล้งอีกคน"ว้าย!" ทำให้พระพายที่ไม่ทันได้ตั้งตัวหลุดอุทานออกมาด้วยความตกใจร่างถลาไปด้านหน้า หน้าคะมำชนคอนโซลรถดังปึก ใบหน้าเรียวเหยเกน้ำตาคลอหน่วยด้วยความรู้สึกเจ็บ แรงกระแทกกับคอนโซลรถสร้างความเจ็บให้เธอไม่น้อย มือเรียวยกขึ้นลูบหน้าผากปอย ๆ นัยน์ตาที่มีน้ำสีใสปริ่มอยู่ปรายมองเจ้าของการกระทำห่าม ๆ อย่างโกรธเคืองถามว่าอลันรู้สึกรู้สากับสายตาอาฆาตและการกระทำของตัวเองไหมตอบเลยว่าไม่รู้สึกสะใจมากกว่าที่เห็นความเจ็บปวดของเธอ แววตาดุดันปรายมองร่างบอบบางที่นั่งลูบหน้าผากปอย ๆ แวบหนึ่งแล้วดึงสายตากลับมาสนใจถนนข้างหน้าต่อไม่พูดไม่จาหรือทำอะไรต่อภายในรถถ