All Chapters of วิวาห์แค้น จองจำรัก: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากพระพายถูกคนใจร้ายฉุดกระชากลากถูกลับมาบ้านได้สำเร็จเธอก็โดนเขาใช้งานทันทีโดยการโยนเสื้อผ้าในตระกร้าใบโตให้ซัก และเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดพอจับผ้าใส่เครื่องซักผ้าใส่ผงซักฟอกเสร็จสรรพทำท่าจะปั่นแต่กลับพบว่าเครื่องซักผ้าเสีย“ทำไมเสีย” เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัยไล่สายตาสำรวจเครื่องซักผ้าอย่างพินิศพิจารณาไม่น่าเป็นไปได้ที่จะเสียเพราะเพิ่งซื้อมาได้ประมาณอาทิตย์กว่า ๆ คงไม่ใช่เป็นฝีมือของเขาหรอกนะที่ลงทุนทำลายข้าวของเพียงเพราะอยากกลั้นแกล้งเธอมันต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ เธอค่อนข้างมั่นใจ “เฮ้อ” ลมหายใจหนัก ๆ ถูกพ่นออกจากจมูกโด่งระคนหัวเสีย ก่อนเท้าเล็กจะก้าวเดินเข้าไปในบ้านอีกครั้งเพื่อบอกกล่าวกับคนใจร้ายแสร้งเล่นละครไปตามน้ำทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว“เครื่องซักผ้าเสียฉันต้องเรียกช่างมาซ่อมก่อนถึงจะซักเสื้อผ้าคุณได้" เธอเดินมาหยุดด้านข้างร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างดูทีวีอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วบอกกล่าวไป "ซักด้วยมือสิ" อลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ขณะที่สายตายังคงจดจ่อบนจอทีวี เขารู้อยู่แล้วว่าเครื่องซักผ้าเสียเพราะเป็นคนทำพังเองกับมือที่ทำก็เพราะอยากกลั่นแกล้งเธอยังไงล่ะบอกแล้วว่าเขาจะไม่ยอ

พระพายมองชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีทางนิตินัยของตัวเองยืนโอบไหล่หญิงสาวหน้าตาสะสวยแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดตรงหน้าด้วยแววตาไร้ความรู้สึกนานนับนาที ก่อนจะเดินเลี่ยงไปเพราะไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องอยู่ตรงนี้ต่อ ทว่าก้าวเท้าเดินได้สองก้าวเท่านั้นก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงทุ้มดังตามหลังมา"นับตั้งแต่วันนี้ไปนิกกี้จะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้กับฉัน" "ตามสบายค่ะ" ถามว่าเธอรู้สึกอะไรกับคำพูดของชายหนุ่มไหมตอบเลยว่าไม่หันกลับไปตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าราบเรียบพร้อมกับไหวไหล่ให้อย่างไม่ใส่ใจมากนัก ว่าจบก็หมุนตัวเดินต่อไม่คิดสนใจว่าคนทั้งสองจะมีปฏิกิริยาอย่างไร หรือจะทำอะไรกันต่อหลังจากนี้แค่ไม่มาระรานเธอก็พอแล้ว เมื่อเข้ามาในห้องเธอก็ล็อคประตูอย่างแน่นหนาแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงด้วยสมองหนักอึ้ง ดวงตากลมโตจับจ้องเพดานสีขาวที่มีลวดลายสวยงามอย่างครุ่นคิด เธอเชื่อว่าชายหนุ่มคงจะมีจุดประสงค์อะไรแน่นอนถึงได้พาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้านยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวไม่รู้ว่าจะมีสักวันไหมที่เธอจะได้อยู่อย่างสงบสุขในบ้านหลังนี้ติ้ง! ติ้ง!ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่เธอตกอยู่ในห้วงความคิดแสนหนักอึ้งกระทั่งเสียงแจ้งเตือน

"คุณอยาทำแบบนี้เลยฉันขอร้อง อึก!" พระพายเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับหยาดน้ำสีใสที่เริ่มรินไหลออกจากหางตาด้วยความรู้กลัวในวินาทีที่ร่างสูงขึ้นคร่อมตัว รวบมือทั้งสองข้างของเธอที่พยายามผลักไสไปตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว"พระพายผู้หญิงอวดดีหายไปไหนแล้วล่ะ" คำขอร้องอ้อนวอนและน้ำตาของหญิงสาวไม่ได้ทำให้คนที่ถูกความโกรธเข้าครอบงำรู้สึกเห็นใจ หรือสงสารสักนิดกลับเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน จับจ้องใบหน้าเรียวที่อาบหยาดน้ำตาอย่างนึกสมเพชในเมื่อเธอต้องการเล่นแบบนี้กับเขา เขาก็จะฝากความอัปยศนี้ไว้ให้เธอจำไปตลอดชีวิต "อย่าลืมบอกทุกคนด้วยนะว่านอกจากจะโดนสามีใช้กำลังทำร้ายและพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาหยามเกียรติถึงในบ้านแล้ว เธอยังโดนสามีตัวเองข่มขืนอีก" แคว่ก!"กรี๊ด!"ว่าจบมือหนาอีกข้างก็จับเสื้อยืดคอย้วยบนร่างบอบบางแล้วออกแรงกระชากจนเสื้อขาดวิ่นเป็นทางยาว ร่างบอบบางกรีดร้องด้วยความตกใจกับการกระทำห่าม ๆ ของผู้ชายป่าเถื่อน น้ำตาไหลพรากด้วยความหวาดกลัวสุดขีด"คุณอย่าทำแบบนี้เลยฉันขอร้อง ฉันขอโทษที่ทำให้คุณโมโหฉันจะไม่ฟ้องหย่าคุณแล้ว ฉันจะทำตามที่คุณสั่งทุกอย่าง" เอ่ยเว้าวอนทั้งน้ำตาหวัง

"คุณอลันปล่อยพาย พายไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ" ความหวาดกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจดวงน้อย ๆ ของพระพายไม่ว่าเธอพยายามจะพูดเรียกสติ หรือต่อต้านมากแค่ไหนชายหนุ่มก็ไม่ยอมหยุดการกระทำ ยิ่งพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดมากเท่าไรเขาก็ยิ่งพันธนาการแน่นขึ้น ๆ เธอกลัวจนเนื้อตัวสั่นเทาไปหมดแต่กระนั้นก็พยายามข่มเอาไว้รวบรวบแรงทั้งหมดที่มีผลักไสร่างสูงส่งผลให้คนที่กำลังชอนไช้ลำคอระหงเสียการทรงตัวเซถลาถอยหลังไปเล็กน้อย เธอรีบใช้จังหวะนั้นเบี่ยงตัววิ่งหนีด้วยความเร็ว"โอ๊ย!" แต่เพราะความตื่นตระหนกและหวาดกลัวมัวแต่หันมองอีกคนจนลืมมองทางข้างหน้าทำให้เท้าสะดุดเข้ากับขอบบันไดจัง ๆ ขณะที่กำลังจะวิ่งหนีขึ้นห้องนอนตัวเอง หน้าเกือบคะมำใส่บันไดดีที่เธอใช้มือค้ำยันไว้ได้ทัน แต่ก็ทำให้เธอเจ็บไม่น้อยเช่นกันเพราะหัวเข่ากระแทกกับพื้นแข็งไหนจะหัวแม่เท้าที่สะดุดอีก"คุณจะหนีผมอีกแล้วเหรอแพร ผมไม่ให้คุณไป" เจ็บเธอเจ็บมากจริง ๆ แต่ก็ไม่เท่าความหวาดกลัวที่มีในตอนนี้ยิ่งได้ยินเสียงพร่ำรำพันของอีกคนดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ความกลัวก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณ พยายามกัดฟันข่มความเจ็บไว้ใช้มือยันพื้นดันตัวลุกขึ้นยืนแต่ความเจ็บที่แล่นพล่านตั้งแต่หัวเข

วันต่อมา..ร่างสูงที่ผล็อยหลับไปบนโซฟาตั้งแต่เมื่อคืนเพราะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากกิจกรรมรักรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสาย ๆ ของวันใหม่ด้วยอาการมึนงง"เชี้ย!" ทว่าเขาก็ต้องสบถคำหยาบออกมาด้วยความตกใจเมื่อก้มมองตัวเองแล้วพบว่าร่างกายเปลือยเปล่า หนำซ้ำยังอยู่ในห้องโถงอีก รีบลุกขึ้นคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่พลางพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมเขาถึงมาอยู่ในสภาพนี้ได้คิ้วเข้มพลันขมวดเป็นปมเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับสร้อยคอเส้นหนึ่งที่ตกอยู่บนพื้นข้างโซฟาซึ่งเป็นของพระพายนั่นเองเมื่อเช้ามืดเธอแอบลงมาเก็บเสื้อผ้าไปทิ้ง แต่ไม่เห็นสร้อยคอที่ตกอยู่"ของใคร" เสียงทุ้มพึมพำด้วยความสงสัย ก่อนจะโน้มไปหยิบขึ้นมาดูเพียงเห็นจี้เพชรรูปตัวพีเขาก็จำได้ว่าเป็นของพระพายเพราะผู้เป็นแม่ซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้เธอเมื่อปีก่อน มาตกอยู่ที่เขานอนได้ยังไงกันและความสงสัยของเขายิ่งเพิ่มเป็นทวีคูณเมื่อเหลือบไปเห็นรอยเลือดเกรอะกรังบนโซฟา อีกทั้งยังมีคราบสีขาวขุ่นติดอยู่โซฟาเป็นสีเทาจึงทำให้เห็นได้ชัดนิ้วเรียวยื่นไปขยี้บนคราบสีขาวขุ่นแล้วเอามาดมดูถึงแม้กลิ่นจะจางแต่ก็พอเดาได้ว่าคือกลิ่นของน้ำกาม เขาทิ้งตัวลงนั่ง