เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 40 อีกหนึ่งชีวิตที่บริสุทธิ์1
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-25 13:55:58
บทที่เกี่ยวข้อง
วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 41 อีกหนึ่งชีวิตที่บริสุทธิ์2
แกร็ก!ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอนอนสะอื้นไห้อยู่อย่างนั้นกระทั่งประตูถูกเปิดเข้ามาจึงรีบใช้มือเช็ดน้ำตาออกลวก ๆ มองไปทางประตูก็เห็นหมอวัยกลางคนกับพยาบาลอีกหนึ่งคนเดินเข้ามา"เป็นยังไงบ้างคะคุณแม่" หมอหญิงวัยกลางคนเดินมายืนข้างเตียงแล้วถามไถ่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"ฉันท้องได้กี่สัปดาห์แล้วคะหมอ" พระพายฝืนระบายยิ้มให้หมดหญิงบางพร้อมกับถามไถ่ไป"สองสัปดาห์กว่า ๆ แล้วค่ะช่วงนี้คุณแม่ต้องระวังเป็นพิเศษนะคะ ทานอาหารให้ครบห้าหมู่ นอนหลับให้เต็มอิ่ม และที่สำคัญอย่าเครียดนะคะเพราะจะส่งผลต่อลูกในท้อง""ค่ะ" เธอพยักหน้ารับอย่างเข้าใจพลางวางมือลงบนหน้าท้องแบนราบ ผ่านไปเกือบนาทีจึงเอ่ยต่อเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ "ฉันขอกลับบ้านเลยได้ไหมคะหมอ"หากเธอนอนโรงพยาบาลผู้ชายใจร้ายต้องโทรตามและหาเธอให้วุ่นแน่เกิดเขามาโรงพยาบาลแล้วรู้ว่าเธอท้องจะเกิดอะไรขึ้นเพราะเขาย้ำนักย้ำหนาว่าไม่อยากมีลูกที่เกิดจากเธอ จะให้เขารู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาดและเธอก็ต้องพิสูจน์ตัวเองให้เร็วที่สุดแล้วหย่ากับเขาเสียก่อนที่ท้องจะโตขึ้นมาหมอหญิงวัยกลางคนประเมินอาการของเธอครู่หนึ่งก่อนตอบ "ได้ค่ะ แต่คุณแม่ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะคะเดี๋ยวหมอจะจัด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 42 ผู้อยู่เบื้องหลัง1
วันต่อมา.."เฮ้อ! รอดไปแล้วหนึ่งวัน" พระพายลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกหลังจากขับรถออกมาจากบ้านแล้วไม่รู้ว่าเธอจะปกปิดเรื่องที่ตัวเองท้องกับเขาได้อีกกี่วันกันเมื่อคืนกว่าจะหลับได้ก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้วเพราะมัวแต่กังวล ฉะนั้นเธอจึงต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด วันนี้เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้พบกับข้าวหอมสักทีจึงขับรถมุ่งตรงสู่โรงแรมที่ข้าวหอมฝึกงานอยู่ด้วยความเร็วโดยได้นัดให้รุ่นพี่หนุ่มกับสินพี่ชายแพรไปเจอกันหน้าโรงแรม คาดว่าสองคนนั้นคงใกล้ถึงโรมแรมแล้วเพราะเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนได้ส่งไลน์มาว่ากำลังจะออกไปครืด! ครืด! เธอชะลอความเร็วของรถลงเล็กน้อยเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนจะล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าที่วางอยู่ข้างตัวออกมารับสาย"ว่าไงคะพี่นนท์พายกำลังไปที่โรงแรมแล้วค่ะ"(พายไม่ต้องมาแล้วนะพี่กับคุณสินได้ตัวข้าวหอมแล้ว)"จะ..จริงเหรอคะ" เธอดีใจจนพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำบอกกล่าวของคนปลายสายหากเจอข้าวหอมแล้วอีกไม่กี่อึกใจเรื่องเร็วร้ายนี้ก็จะจบลงสักที เธอจะได้หลุดพ้นไปจากผู้ชายใจร้ายแล้ว(จริงครับ น้องพายกลับไปรอที่บ้านเลยนะครับเดี๋ยวพี่กับคุณสินจะพาข้าวหอมไปหาเอง)"ค่ะ แล้วพี่กั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 43 ผู้อยู่เบื้องหลัง2
"เพราะข้าวเกลียดพี่ไง ข้าวเกลียดที่พี่นนท์รักพี่ทั้งที่ข้าวพยายามทำทุกอย่างให้แต่พี่นนท์ก็ไม่เคยเห็นข้าวอยู่ในสายตาเลยเอาแต่ปฏิเสธและพร่ำบอกว่ารักพี่คนเดียว" ในที่สุดข้าวหอมก็ทนต่อแรงรบเร้าไม่ไหวอีกต่อไปตะเบ็งเสียงตอบทั้งน้ำตานองหน้า "พี่พายรู้ไหมข้าวยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เหมือนพี่ ยอมเป็นเงาของพี่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้ใจพี่นนท์ แต่มันก็เปล่าเลยพี่นนท์ไม่เคยเห็นข้าวอยู่ในสายตาไม่เคยเลยสักครั้ง"เธอพรั่งพรูความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ในใจมาเนินนานออกไปจนหมด ตอนนั้นเธอจับได้พระพายเป็นพี่รหัสและพระพายก็ได้แนะนำเธอให้รู้จักรุ่นพี่หนุ่มซึ่งเป็นสายรหัสแค่เห็นหน้าครั้งแรกเธอก็ต้องหลุมรักเขาเข้าเต็มเปา เธอแอบรักรุ่นพี่หนุ่มเงียบ ๆ มาตลอดพยายามเข้าไปอยู่ในสายตาของเขาทำตัวเป็นรุ่นน้องที่แสนดีเพื่อหวังว่าเขาจะสนใจเธอขึ้นมาบ้างจนกระทั่งเขาอยู่ปีสี่เธอจึงตัดสินใจสารภาพรักกับเขาไปตรง ๆ ก่อนที่เขาจะเรียนจบและไม่ได้เจอกันอีกแต่หัวใจของเธอก็ต้องแตกสลายเพราะรุ่นพี่หนุ่มปฏิเสธความรักจากเธออย่างไม่มีเยื้อใยและยังบอกอีกว่าคนที่เขารักคือพระพาย ความรักที่เธอมีให้รุ่นพี่หนุ่มมันมากมายจนเกินจะยอมรับได้เธอจึง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 44 สัญชาตญาณความเป็นพ่อ1
"ข้าวบอกไม่ได้หากบอกเขาจะมาทำร้ายข้าว ข้าวกลัว" ข้าวหอมส่ายหน้าปฏิเสธระรัวแววตาของเธอกลอกกลิ้งไปมาด้วยความสับสนระคนหวาดกลัว คำขู่ของคนคนนั้นยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท เขาบอกว่าหากเธอแพร่งพายเรื่องนี้ให้ใครรู้แม้แต่นิดเดียวเขาจะฆ่าปิดปากเธอเสีย"หากพวกฉันยังอยู่จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้ บอกมาเถอะหรือเธอจะยอมรับผิดคนเดียว" สินว่าอย่างใจเย็นพยายามระงับอารมณ์เอาไว้สุดฤทธิ์เวลานี้หากยิ่งพูดจารุนแรงข้าวหอมคงยิ่งสติแตกเกรงว่าจะไม่ได้รู้ใครคือผู้อยู่เบื้องหลัง"ใช่ ข้าวบอกพี่มาเถอะไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น" พระพายเอ่ยเสริมเสียงหนักแน่นยืนยันให้ข้าวหอมมั่นใจว่าจะไม่มีใครมาทำอะไรเธอได้แน่นอนหากพวกเธอยังอยู่ตรงนี้ ข้าวหอมมองสบตารุ่นพี่สาวด้วยความรู้สึกเสียใจและหวาดกลัวหากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่รับงานนี้เด็ดขาดจะไม่ยอมปล่อยให้ความเกลียดชังและความอิจฉาริษยาครอบงำจิตใจจนเผลอทำเรื่องเลวร้าย มาคิดได้ตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว"ขะ..ขอโทษข้าวไม่ได้ตั้งใจทำให้เรื่องมันเลวร้ายแบบนี้ ข้าวขอโทษ ฮึก ฮื่อ!" เธอพร่ำขอโทษด้วยความรู้สึกผิดพร้อมกับร้องไห้ออกมาเจียนจะขาดใจ เธอสำนึกแล้วจริง ๆ "หากข้าวหอมรู้สึกผิดและอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 45 สัญชาตญาณความเป็นพ่อ2
"งั้นคุณนิกกี้ต้องการดูหลักฐานไหมละคะ สลีปการโอนเงินค่าจ้างที่คุณส่งมาให้ฉันยังอยู่นะคะ" ข้าวหอมตะเบ็งเสียงตอกกลับด้วยความโมโหที่นิกกี้ปัดความรับผิดชอบ หนำซ้ำยังจะมีหน้ามาโยนความผิดให้คนอื่นอีก เธอจะไม่ยอมรับผิดคนเดียวแน่ ๆ"กรี๊ด!" "หุบปากเน่า ๆ ของแกไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ"สิ้นเสียงข้าวหอมนิกกี้ก็กรีดออกมาสุดเสียงพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาข้าวหอมด้วยความเร็วหมายจะตบให้ข้าวหอมหยุดพูดพล้อย ๆ ทว่าเธอก็ต้องหยุดชะงักเพราะสินเข้าไปขว้างไว้เสียก่อน "หยุดเดี๋ยวนี้นะไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมใจดำทำร้ายผู้หญิง" "คุณจะปกป้องมันทำไมมันเป็นคนทำให้น้องสาวและหลานคุณต้องตายนะ คุณต้องโกรธต้องแค้นมันสิ" นิกกี้ถึงกับถอยหลังกรูดแต่ก็ไม่วายต่อว่าสินไปอีก เธออุตส่าห์ทำทุกอย่างมามากมายจะให้ยอมรับแล้วเป็นผู้พ่ายแพ้ได้ยังไงกันเธอจะต้องได้ครองรักกับรุ่นพี่หนุ่ม เขาจะต้องเป็นของเธอคนเดียว "น้องสาวและหลานคุณตายเพราะพระพายกับมันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย""พอสักทีนิกกี้!" อลันตวาดรุ่นน้องสาวเสียงกร้าวเพื่อให้เธอเลิกบ้าสักที เขาได้เห็นธาตุแท้รุ่นน้องสาวที่มองว่าเธอนิสัยดีและน่ารักมาตลอดก็วันนี้แหละ กิริยาและท่าทางท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 46 สัญชาตญาณความเป็นพ่อ3
เธอหลงรักรุ่นพี่หนุ่มตั้งแต่มัธยมต้นเธอยังจำความรู้สึกตอนตกหลุมรักเขาได้ดี ตอนนั้นเธอเรียนอยู่มัธยมปีที่สองส่วนรุ่นพี่หนุ่มเรียนอยู่มัธยมปีที่สามวันนั้นเธอโดนเพื่อนชายในห้องแกล้งจนร้องไห้แล้วจู่ ๆ ก็มีรุ่นพี่ซึ่งก็คืออลันเข้ามาช่วยไล่ตะเพิดพวกนั้นไป อีกทั้งยังประกาศกร้าวอีกว่าใครมากลั่นแกล้งเธออีกมีปัญหากับเขาแน่มันทำให้เธอประทับใจในตัวเขามาก ๆ หลังจากนั้นเธอกับเขาก็สนิทกันไปโดยปริยายเขาคอยดูแลและปกป้องเธอเสมอเวลามีใครมารังแก เธอทำตัวเป็นรุ่นน้องที่แสนดีมาตลอดคอยอยู่เคียงข้างเขาไม่ห่างเพราะหวังว่าสักวันเขาจะรักเธอเหมือนที่เธอรักเขาบ้างเธอพยายามเรียนอย่างหนักเพื่อให้ดีพอสำหรับเขาพยายามทำทุกอย่างแม้กระทั่งเข้ามหาวิทยาลัยเธอก็ยังตามเขาไปยอมลงทุนเรียนสาขาวิชาเดียวกับเขาเพื่อจะได้อยู่ใกล้ชิดทั้งที่ไม่ชอบเลยสักนิดความสัมพันธ์ของเธอกับรุ่นพี่หนุ่มเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดีกระทั่งขึ้นปีสามจู่ ๆ เขาก็พาผู้หญิงคนหนึ่งมาแนะนำให้เธอรู้จักบอกว่าเป็นแฟนกัน วินาทีนั้นหัวใจของเธอมันแตกสลายไม่มีชิ้นดี แต่ก็ยังพยายามแสดงความยินดีกับเขายังคงทำตัวเป็นรุ่นน้องที่แสนดี ทั้งที่ในใจเธออิจฉาริษยาที่แพรได้คว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 47 เลือดเนื้อเชื้อไข
ทันทีที่มาถึงโรงพยาบาลพระพายก็ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินอลันมองตามร่างบอบบางจนประตูห้องปิดลงเขาจึงเดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าหน้าห้องอย่างหมดเรี่ยวแรงก้มลงมองพื้นพร้อมกับยกมือขึ้นปิดหน้าเอาไว้เพราะไม่อยากให้คนที่อยู่บริเวณนั้นเห็นน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอดวงตา สิ่งที่ได้รับรู้ในวันนี้มันทำให้เขาจุกและเจ็บในอกจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกกับเรื่องไหนก่อนดีเขาถูกคนรักถึงสองคนแทงข้างหลังมันยิ่งกว่าผิดหวังและเสียใจ แต่ที่เจ็บปวดยิ่งกว่าคือเขาลงมือทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรอย่างพระพายได้อย่างเลือดเย็นและตอนนี้เขาก็ยังเป็นสาเหตุทำร้ายลูกของตัวเองที่อยู่ในท้องเธอด้วยสาเหตุทุกอย่างล้วนมาจากเขาเองทั้งนั้นไม่ใช่ใครที่ผ่านมาเขาเอาแต่โกรธเกลียด เครียดแค้นจนหูตาพร่าเบลอไม่ฟังคำพูดที่พระพายพยายามบอก หากเขาฟังเธอสักนิดก็คงไม่เป็นแบบนี้สุดท้ายแล้วคนที่เลวก็คือตัวเขาเอง หากเธอกับลูกเป็นอะไรไปเขาคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองแกร็ก!เขารีบใช้มือเช็ดน้ำตาที่คลั่งอยู่ในหน่วยตาออกเมื่อเสียงเปิดประตูห้องฉุกเฉินดังขึ้น แล้วรีบลุกไปถามไถ่หมอวัยกลางคนที่เดินออกมาด้วยความเร็ว "ลูกเมียผมเป็นยั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 48 ไปตามทางของตัวเอง1
แกร็ก!ผ่านไปประมาณชั่วโมงกว่า ๆ ประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ก่อนจะเผยให้เห็นร่างของภาคินกับเอวาที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางเคร่งเครียดอลันหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหันมองพ่อแม่ที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าราบเรียบไม่แม้แต่จะปริปากพูดอะไรออกมาทั้งสิ้น "พายกับหลานเป็นยังไงบ้างอคิน" ภาคินเอ่ยถามกับบุตรชายคนเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาขณะก้าวเท้าเดินเข้าไปหยุดยืนข้างเตียงอีกฝั่งตรงข้ามกับบุตรชายคนโต"พายกับหลานปลอดภัยครับ แต่ก็ยังต้องรอดูอาการอย่างใกล้ชิดเพราะมีสภาวะเสี่ยงต่อการแท้งอยู่""โธ่! พายลูกทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย" เอวาถึงกับยกมือขึ้นทาบอกรู้สึกสงสารบุตรบุญธรรมจับใจ ขณะที่ภาคินนั้นจับจ้องหน้าบุตรชายเขม็งเขาพอได้ยินเรื่องคร่าว ๆ มาจากอคินแล้วแต่ก็อยากฟังจากปากคนต้นเรื่องเองมากกว่า "มีอะไรจะสารภาพกับแด๊ดดี๊ไหมอลัน""ผะ..ผมทำร้ายพายครับที่พายต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะผมเป็นต้นเหตุ" อลันเอ่ยเสียงแผ่วเบาแทบจะขาดสายที่เขาพูดแบบนี้ไม่ใช่เพราะกลัวผู้เป็นพ่อ แต่เพราะจุกในอกต่างหากความรู้สึกผิดมันกัดกินหัวใจเขาทุกวินาทีภาคินหลับตาลงพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ พยายามระงับอารมณ์โกรธเอาไว้ แล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25
บทล่าสุด
วิวาห์แค้น จองจำรัก The end
1 ปีต่อมา.."คุณพ่อพักผ่อนบ้างนะครับน้องพีร์กับคุณแม่เป็นห่วงครับ" น้ำเสียงเล็กหวานหูดังขึ้นทำให้อลันที่นั่งเอนกายพักผ่อนสายตาอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นระบายยิ้มออกมาบาง ๆ พร้อมกับปรือตาขึ้นมองเจ้าของเสียง ซึ่งไม่ใช่บุตรชายแต่เป็นเมียสาวที่ทำน้ำเสียงเลียนแบบบุตรชายต่างหากคงเพราะเห็นเขาเครียดกับการตามหาน้องสาวฝาแฝดอย่างอลินดาจึงอยากทำให้ยิ้มได้ และมันก็ได้ผลบุตรชายกับเมียสาวก็เหมือนที่ชาตพลังชั้นดีของเขา"งั้นพ่อขอเติมพลังจากน้องพีร์กับคุณแม่หน่อยได้ไหมครับ" มือหนาเอื้อมไปรั้งร่างบอบบางที่ยืนอุ้มลูกน้อยอยู่ตรงหน้าให้นั่งลงบนตักกอดเธอไว้หลวม ๆ ก่อนจะโน้มหน้าลงหอมแก้มซ้ายขวาบุตรชายฟอดใหญ่แล้วกดจูบลงบนไหล่มนของเมียสาวต่อ ขณะที่พระพายนั้นใช้แขนโอบไหล่กว้างข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างอุ้มบุตรชายไว้บนตัก"ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับพี่อลินไหมคะ" ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างเห็นใจ ตั้งแต่น้องสาวฝาแฝดหนีไปในวันแต่งงานคนเป็นสามีก็ดูจะเครียดมากเพราะงานแต่งถูกจัดอย่างใหญ่โตเชิญแขกมาไม่รู้กี่พันคน คนที่ต้องรับผิดชอบทุกอย่างคือพ่อแม่ท่านทั้งสองเครียดมาก แม่บุญธรรมเป็นลมไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ผลที่ตามมาจากการก
วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 79 ดื่มด่ำ
เสียงเนื้อกระทบเคล้าเสียงครางหอบของคนทั้งสองดังระงมทั่วรูฟท็อปโชคดีที่อลันบอกให้พนักงานทุกคนกลับไปหมดแล้วที่นี่จึงเหลือเพียงเขากับเธอสองคน บทรักดำเนินไปอย่างนุ่มนวลภายใต้แสงดาว แสงเทียน และแสงสีของเมือง บรรยากาศรอบ ๆ บริเวณอบอวลไปด้วยแรงสวาทของทั้งสองสายลมที่ว่าเย็นก็ไม่สามารถดับความร้อนรุ่มนี้ได้"ผมรักคุณนะ" ริมฝีปากร้อนผละจูบเอื้อนเอ่ยชิดกลีบปากอวบเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมกับตระกองกอดร่างบอบบางแนบแน่นจนทรวงอกเต่งตึงบดเบียดกับมัดกล้ามเนื้อ ขณะที่สะโพกสอบก็ตอกตรึงฝากฝังตัวตนอย่างหนักหน่วง ร่างบอบบางเสียวซ่านจนเกินจะบรรยายหลับตาพริ้มส่งเสียงครางไม่เป็นภาษา ช่องทางรักบีบรัดท่อนเนื้อที่สอดใส่เข้าออกรัวเร็วถี่ ๆอลันขบกรามกรอดด้วยความเสียวซ่านพร้อมกับผละตัวออกจับร่างบอบบางนอนตะแคง จากนั้นจึงนอนซ้อนหลังสอดแขนเข้าไปใต้ศีรษะทุยประคองใบหน้าเรียวให้หันมารับจูบแสนดูดดื่มพลางเสือกไสท่อนเนื้อเข้าสู่ร่องอ่อนนุ่มอีกครั้งเขายกขาเรียวขึ้นพาดแขนแล้วกระหน่ำแทงจนร่างบอบบางสั่นคลอน ทรวงอกเต่งตึงกระเพื่อมสั่นไหวราวกับยั่วยวนจนเขาอดไม่ได้ต้องตะปบแล้วบีบขยำแรง ๆ ใบหน้าก็ซุกไซ้คลอเคลียใบหูเล็ก ขบเม้มติ่งหูเ
วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 78 ภายใต้แสงดาว
หลังจากทานอาหารเสร็จสองหนุ่มสาวก็นั่งจิบไวน์ต่อ ดื่มด่ำกับบรรยากาศภายใต้ท้องฟ้าอันปลอดโปร่งมีดวงดาวน้อยใหญ่พราวระยับท่ามกลางความสลัวที่มีเพียงแสงไฟจากเทียนรอบบริเวณรูฟท็อป และแสงสียามค่ำคืนของเมืองกรุงให้ความสว่างร่างบอบบางที่อยู่ในอาการเมากรึ่มวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะแล้วลุกไปยืนชิดระเบียงกระจกทอดสายตาหวานฉ่ำมองแสงสียามค่ำคืน ใบหน้าแดงซ่านจากฤทธิ์แอลกอฮอล์เคลือบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ สายลมเย็นพัดเอื่อย ๆ เคล้าด้วยกลิ่นหอมหวานจากเทียนหอมมีเสียงเพลงบรรเลงคลอเบา ๆ ทำให้รู้สึกผ่อนคลายอารมณ์ยิ่งนัก"ขโมยกอดพายอีกแล้วนะคะ" เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกสวมกอดจากด้านหลังเอียงหน้าเอ่ยอย่างไม่จริงจังมากนักพลางระบายยิ้มบาง ๆ ไม่คิดจะผลักไสร่างสูงออกเพราะกำลังรู้สึกหนาวพอดีได้ไออุ่นจากร่างกำยำก็ค่อยคลายความหนาวลงหน่อย"งั้นขออนุญาตนะครับ" อลันหยอกล้อกลับด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้มพลางกระชับกอดร่างบอบบางแน่นขึ้นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป ริมฝีปากหนากดจูบขมับอย่างรักใคร่ ก่อนผละกอดออกจับไหล่มนหมุนให้ร่างบางหันมาสบสายตาสื่อความในใจสองสายตามองสบประสานอย่างลึกซึ้งเนิ่นนานหลายนาทีเหมือนมีแรงดึงดูดมิอาจละสายตาจากกันได้ ก
วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 77 กระชับความสัมพันธ์
วันนี้เป็นวันหยุดของอลันเขาจึงพาลูกเมียไปหาพ่อแม่ที่บ้านนั่งคุยกับพวกท่านจนเริ่มบ่ายคล้อยจึงพาลูกน้อยมานั่งเล่นที่สวนสาธรณะต่อเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เมื่อมาถึงสวนสาธรณะเขาก็เดินหาทำเลเหมาะ ๆ สำหรับปูเสื่อนั่งชมบรรยากาศโดยมีพระพายอุ้มลูกน้อยเดินเคียงข้างไป"ตรงนี้แหละ" เขามองหาบริเวณที่คนไม่พลุกพล่านและมีต้นไม้ให้ความร่มรื่นพอได้ดั่งต้องการก็หันไปบอกกล่าวกับร่างบอบบางข้าง ๆ พร้อมกับวางตระกร้าใส่สัมภาระลูกลง แล้วเอาเสื่อที่เตรียมมาปูบนพื้นหญ้าสีเขียวชะอุ่มที่ถูกตัดจนเรียบไปกับผืนดินจากนั้นก็พากันนั่งลง"มาหาพ่อครับน้องพีร์" เขาเอี้ยวตัวไปยกลูกน้อยจากตักของคนเป็นแม่มายืนบนตักเพราะอยากให้เธอได้นั่งสบาย ๆ ซึ่งพระพายก็ไม่ได้ขัดอะไรจ้องมองเขาก้มหน้าพูดคุยกันลูกบนตักพลางระบายยิ้มออกมาบาง ๆ พ่อก็ชวนลูกคุยเก่งส่วนลูกก็คุยเก่งไม่แพ้กันส่งเสียงอ้อแอ้ตลอดเวลา พอโดนคนเป็นพ่อหยอกเย้าหน่อยก็หัวเราะออกมาจนเธอเองก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย"ผมพาลูกเดินเล่นหน่อยดีกว่า" ผ่านไปสักพักอลันก็ลุกพาลูกเดินชมนกชมไม้รับลมเย็นโดยมีพระพายมองตามไม่คาดสายตาใบหน้าของเธอเคลือบด้วยรอยยิ้มตลอดเวลากระทั่งสองคนพ่อลูกเดินกลับ
วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 76 พัฒนาความสัมพันธ์2
จากนั้นทั้งสองก็พากันเดินไปยังโต๊ะอาหาร"กินเยอะ ๆ ครับคุณแม่" ระหว่างทานอาหารอลันก็คอยตักนู่นตักนี้ใส่จานให้หญิงสาวตลอด อีกคนเพียงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนยกกับข้าวที่เขาตักให้ใส่ปากอย่างไม่รังเกียจ ทุกครั้งที่ทานข้าวด้วยกันเขามักทำแบบนี้เสมอจนมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว"เริ่มหลงรักผมขึ้นบ้างหรือยัง" แค่ก ๆ! ทว่าเธอก็ต้องสำลักข้าวในวินาทีต่อมาเมื่อเจอกับประโยคจากริมฝีปากหนาทำเอาเจ้าของคำถามต้องรีบลุกจากเก้าอี้วิ่งมาลูบหลังแผ่นหลังบางด้วยความเป็นห่วง "มันใช่เวลาพูดไหมเนี่ยคุณอลัน" เมื่อเริ่มรู้สึกดีขึ้นพระพายก็หันมองร่างสูงที่ยืนข้าง ๆ เขม็งพร้อมกับใช้มือหยิกหน้าท้องแกร่งเบา ๆ ด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ เขาพูดตอนทานข้าวไม่พอยังพูดต่อหน้าแม่บ้านสองคนที่ยืนอยู่ด้วยมันใช่เวลาพูดเสียที่ไหนเธอทั้งอายทั้งนึกโมโหเขาจริง ๆ "ผมเจ็บนะ" คนถูกหยิกร้องโอยพลางกลั้วหัวเราะออกมาอย่างนึกขำ พวงแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อนั้นไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเขินกันแน่ มือหนาอดไม่ได้จะยื่นไปบีบด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว "เอามือออกไปเลยนะ" ยิ่งทำให้คุณแม่ลูกหนึ่งรู้สึกอายและนึกโกรธเข้าไปอีกแหวใส่คนตัวโตเสียงดังลั่นพร้อมกับยื่
วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 75 พัฒนาความสัมพันธ์1
หลายเดือนต่อมา..อลันที่เพิ่งกลับมาจากทำงานระบายยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วเห็นพระพายกำลังนั่งชมลูกน้อยอยู่ในห้องโถง จากที่รู้สึกเหนื่อยล้ามาจากการทำงานก็หายเป็นปลิดทิ้ง นี่ก็เข้าสามเดือนแล้วที่เขา เธอและลูกกลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกันนับตั้งแต่วันออกจากโรงพยาบาล ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอเริ่มดีขึ้นตามลำดับเพราะมีลูกน้อยเป็นตัวเชื่อม "กลับมาแล้วครับ" เขาเดินเข้าไปหย่อนก้นนั่งข้างร่างบอบบาง ก่อนจะโน้มใบหน้าลงหอมแก้มลูกน้อยที่นอนอยู่บนตักเธอฟอดใหญ่จากนั้นก็ผงกหน้าขึ้นเอื้อนเอ่ยกับลูกน้อยที่นอนตาใสแป๋วส่งเสียงอ้อแอ้ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "วันนี้น้องพีร์กวนคุณแม่รึเปล่าครับ" พระพายก้มมองคนที่กำลังหยอกล้อบุตรชายอยู่บนตักด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสิ่งที่เขาทำอยู่มันเป็นเรื่องปกติไปแล้วเพราะทุกวันก่อนไปทำงานเขาจะหอมแก้มซ้ายแก้มขวาบุตรชายก่อนเสมอ พอกลับมาตอนเย็นสิ่งแรกที่เขาจะทำก็คือเข้ามาหอมมาเล่นกับลูกเช่นกัน "เหนื่อยไหม" เมื่อหยอกล้อบุตรชายจนพอใจอลันก็ถามไถ่คนเป็นแม่ต่อพร้อมวางมือลงบนไหล่มนด้วยความเอ็นดู เขารู้ว่าการเลี้ยงลูกมันเหนื่อยแค่ไหน "ไม่เลยค่ะ" ใบหน้าเรียวยิ้มตอบเธอจะเ
วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 74 สองปี
อลันรับซองสีน้ำตาลจากมือผู้เป็นพ่อมาเปิดด้วยความสงสัย ก่อนจะต้องรีบช้อนสายตาขึ้นมองหน้าพ่อแม่ด้วยความตกใจเมื่อเห็นเอกสารด้านในไม่คิดว่าท่านจะเล่นใหญ่ขนาดนี้ภาคินกับเอวาเพียงระบายยิ้มให้บุตรชายบาง ๆ ก่อนจะก้มหน้าชื่นชมหลานต่อสองชั่วโมงต่อมาพระพายที่ผล็อยหลับไปด้วยฤทธิ์ของยาแก้ปวดก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องของลูกน้อย "โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง ไม่ร้องนะครับ โอ๋ ๆ" ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาเธอก็ต้องอมยิ้มกับภาพที่อลันกำลังอุ้มลูกพร้อมทั้งโอ๋ทั้งกล่อมด้วยสีหน้าแตกตื่น ในขณะเดียวกันก็อดแปลกใจไม่ได้เขาไปเรียนรู้วิธีการอุ้มลูกมาจากไหนกันดูท่าทางคล่องปรือเชียว "ลูกคงหิวนม" เธอได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้แล้วเปล่งเสียงพูดไปเพราะไม่อยากปล่อยให้ลูกร้องนาน ๆ "คุณตื่นแล้วเหรอ" อลันที่กำลังยืนโยกบุตรชายหยุดชะงักการกระทำ แล้วรีบพาลูกไปวางลงบนเตียงทันที"คุณเอาลูกมาวางฝั่งนี้ดีกว่า" พระพายรีบบอกกล่าวก่อนที่ชายหนุ่มจะได้วางลูกลงบนเตียงข้างขวาทำให้อลันถึงกับชะงัก แต่ก็ยอมอุ้มลูกไปวางบนเตียงอีกฝั่งในใจก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเธอต้องให้เขาวางลูกฝั่งซ้ายทั้งที่ใั่งขวาน่าจะถนัดกว่าเมื่อวางลูกลงบนเตียงแล
วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 73 หลานคนแรก
หลังจากผ่าคลอดเสร็จพระพายก็ถูกนำตัวกลับมายังห้องพัก ส่วนลูกน้อยยังคงอยู่กับพยาบาลตลอดการคลอดพระพายรับรู้และมีสติดีทุกอย่างเพราะหมอใช้วิธีฉีดยาชาเข้าสู่บริเวณไขสันหลังไม่ได้วางยาสลบตอนผ่าคลอดเธอทั้งรู้สึกกลัวและตื่นเต้นจนเนื้อตัวสั่นไปหมด แต่วินาทีแรกที่ได้ยินเสียงลูกร้องอาการเหล่านั้นก็มลายหายไปสิ้นกลายเป็นน้ำตาแห่งความสุขที่เอ่อล้น และรอยยิ้มแห่งความปิติยินดีมาแทนที่ ยิ่งเมื่อได้เห็นหน้าของลูกน้อยที่รอคอยมันตื้นตันจนยากที่จะเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ มันเป็นความเจ็บปวดที่งดงามมาก ๆ"เอ๊ะ!" เธอขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความแปลกใจในตอนที่เข้ามายังห้องพักแล้วพบว่าห้องถูกตกแต่งด้วยลูกโป่งมากมาย บนผนังหัวเตียงมีลูกโป่งตัวอักษรสีฟ้าขาวเรียงกันเป็นคำว่า 'Welcome Baby boy peerawit'และยังมีลูกโป่งรูปหน้าเด็กประดับอยู่ทั้งด้านหน้าและด้านหลังข้อความ ข้าง ๆ หัวเตียงก็มีลูกโป่งน้อยใหญ่ประดับประดาอยู่ทำให้เธออดยิ้มไม่ได้ทั้งที่กำลัวรู้สึกเจ็บแผลผ่าคลอดไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือของทุกคนในห้องนี้แน่นอนเพราะแต่ละคนออกอาการเห่อหลานเอามาก ๆ คนเป็นแม่อย่างเธอก็พลอยปลื้มใจแทนลูกไปด้วยที่มีคนรักเขามากมายเ
วิวาห์แค้น จองจำรัก บทที่ 72 เด็กชายพีรวิชญ์
และแล้วเวลาก็ดำเนินมาถึงวันที่พระพายถึงกำหนดคลอด เธอมานอนเตรียมตัวผ่าคลอดที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อวานโดยมีอลันเป็นคนเฝ้า และเขาก็ดูจะตื่นเต้นกว่าคนคลอดอย่างเธอเสียอีก หลังจากลองเปิดใจตามคำพูดของแม่บุญธรรมที่ท่านพูดให้เธอฟังในคืนวันแรกที่กลับมาจากเชียงคานก็ทำให้เธอได้เห็นด้านดี ๆ ของเขามากขึ้นแม่บุญธรรมเล่าให้เธอฟังว่าเมื่อก่อนท่านกับพ่อบุญธรรมก็มีจุดเริ่มต้นเหมือนกับเธอ คือถูกเข้าใจผิดจนนำมาสู่เรื่องราวอันเลวร้ายต่าง ๆ ตอนนั้นท่านก็เกลียดพ่อบุญธรรมมาก แต่พอเวลาผ่านไปท่านก็ได้เรียนรู้ว่าการอาฆาตแค้น และเกลียดชังมีแต่บั่นทอนจิตใจ และทำลายความสุขของตัวเองท่านจึงยอมปล่อยวาง ตอนนั้นพ่อบุญธรรมก็เหมือนอลัน ถูกความโกรธแค้นเข้าครอบงำจนหูตาพร่าเบลอไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น แต่เมื่อรู้ความจริงพ่อบุญธรรมก็ยอมหยุดการแก้แค้น แล้วตามง้อและพิสูจน์ตัวเองกับท่านนานอยู่เหมือนกันกว่าท่านจะยอมให้อภัยและได้รักกันจวบจนทุกวันนี้และอย่างที่เห็นหลังจากท่านให้โอกาสและเริ่มต้นใหม่พ่อบุญธรรมก็ไม่เคยทำท่านเสียใจอีกเลย รักและดูแลท่านเสมอต้นเสมอปลายวันแรกเป็นยังไงวันนี้ก็ยังคงเป็นอย่างนั้นเธอเก็บคำพูดของแม่บุญธรรมมาคิ
