บทที่ 54 สมควรโดน

ครืด! ครืด!

โทรศัพท์แผดเสียงดังขึ้นทำให้คนที่นอนเอามือกายหน้าผากอยู่บนโซฟาอย่างคิดไม่ตกยกมือออกจากหน้าผากแล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะมาดู

ลมหายใจหนัก ๆ ถูกพ่นออกจากจมูกโด่งระคนหนักอกเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอคือผู้เป็นพ่อคงจะโทรมาถามความคืบหน้าเรื่องพระพายแล้วก็ต่อว่าเขาอีกตามเคย ถึงแม้จะไม่อยากรับแต่เขาก็ต้องกดรับอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ว่าไงครับแด๊ดดี๊"

(เรื่องน้องง้อไปถึงไหนแล้ว น้องยอมฟังบ้างยัง)

"ยังครับ" เขาโกหกคนเป็นพ่อคำโตว่าไปง้อพระพายแล้วทั้งที่ความจริงเขายังไม่กล้าไปพบหน้าเธอเลยด้วยซ้ำตั้งแต่มาอยู่ที่หมู่บ้านเดียวกับเธอได้สามวัน

กลัวว่าเธอจะไล่ตะเพิดหรือหนีเตลิดเปิดเปิงไปอีกจะว่าเขาปอดก็ได้ ทุกวันนี้เขาก็ได้แค่แอบมองเธออยู่ห่าง ๆ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรมาขายเขาก็เป็นคนเหมาหมดทุกครั้งเพราะอยากช่วยเธอบ้างถึงมันจะเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ตาม

(ทำไมแกไม่ได้เรื่องเลยอลันแล้วแบบนี้เมื่อไรจะได้พาน้องกลับมาอยู่ที่บ้าน) เขาคิดไว้ไม่มีผิดพอบอกว่าทำไม่สำเร็จก็จะโดนผู้เป็นพ่อต่อว่าทุกครั้งแต่เขาก็ยอมรับแหละว่าตัวเองไม่ได้เรื่องจริง ๆ ทำไมถึงกลายเป็นคนขี้ขลาดไปได้ก็ไม่รู้

"ผมจะพยายามให้มากกว่าน