All Chapters of ปราณวารี: Chapter 1 - Chapter 10

"ลูกคุณเป็นโรคคาวาซากิครับ" "โรคคาวาซากิ" หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสะสวยรูปร่างผอมเพรียวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขายาวดูธรรมดาหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความสงสัยกับโรคที่ฟังดูไม่คุ้นหูจากปากหมอวัยกลางคน เธอไม่เคยได้ยินโรคนี้มาก่อนเลย “มันคือโรคอะไรเหรอคะดิฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน”"โรคคาวาซากิมักพบในเด็กเล็กอายุน้อยกว่า 5 ปี เป็นกลุ่มอาการที่มีการอักเสบของหลอดเลือดขนาดกลางและขนาดเล็กทั่วร่างกาย มีไข้สูง ร่วมกับมีการเปลี่ยนแปลงของผิวหนัง เยื่อบุผิว และต่อมน้ำเหลืองที่คอโต สาเหตุที่แท้จริงของโรคยังไม่ทราบแน่ชัด แต่อาจเกี่ยวกับการตอบสนองทางภูมิคุ้มกันของร่างกาย โรคนี้ทำให้เกิดการอักเสบของหัวใจและหลอดเลือดที่เลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจ ทำให้หลอดเลือดหัวใจมีลักษณะโป่งพอง กล้ามเนื้อหัวใจอักเสบในระยะเฉียบพลัน หัวใจเต้นเร็ว คลื่นไฟฟ้าหัวใจผิดปกติ ลิ้นหัวใจอักเสบ เยื้อหุ้มหัวใจอักเสบครับ" "ค่ะ" วารีพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แล้วเปล่งเสียงถามต่อด้วยความกังวล "แล้วอันตรายไหมคะ""ลูกคุณต้องได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุดครับเพราะอาการค่อนข้างรุนแรง ปล่อยไว้อาจอันตรายถึงชีวิตได้" ราวกับฟ้าผ่าลงกลางศีรษะดังเปรี้ยงเมื่อได้ยิ

หลายวันต่อมา..วารีเดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งเอนกายบนโซฟาในห้องพักผู้ป่วยด้วยท่าทางเหนื่อยล้า ห้าวันมานี้เธอแทบไม่ได้พักเลยเพราะทำงานตลอด กลางวันรับงานเอนพอตกกลางคืนก็รับงานนั่งดริ้งดื่มเป็นเพื่อนลูกค้าเพื่อหาเงินให้ได้เร็วที่สุด ทว่าถึงแม้จะทำงานอย่างหนักหน่วงจนแทบไม่มีเวลาพักก็ยังได้เงินไม่ครบตามจำนวนอยู่ดี งานเอนที่เธอรับกับงานนั่งดริ้งเป็นแบบธรรมดาไม่ได้ขึ้นเตียงหรือแตะเนื้อต้องตัวแต่ละครั้งจึงได้ค่าตอบแทนแค่ 15,000 -20,000 บาท ตอนนี้รวม ๆ กันแล้วก็ได้ประมาณ 100,000 กว่าบาท บวกกับเงินเก็บในบัญชี 200,000 ก็ได้แค่ 300,000 กว่าบาทซึ่งมันก็ยังไม่พออยู่ดีไม่รู้ว่าต้องทำงานแบบนี้อีกกี่ครั้งถึงจะครบ“อึก” เธอยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ยอมรับว่าตอนนี้ทั้งท้อทั้งเหนื่อยกับปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่แต่กระนั้นก็ไม่คิดถอยเพราะคำว่าลูกคำเดียวที่ทำให้เธอยืนหยัดฝ่าฟันอุปสรรคมาได้จนถึงตอนนี้ ลูกคือสิ่งสำคัญและกำลังใจเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่เธอกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็กเติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าพ่อแม่สักครั้งต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว และขาดความอบอุ่นมาตลอดจนกร

“ไงวารี” ประภาวินท์เอ่ยทักทายคนรักเก่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบหลังจากนั่งไล่สายตามองเธอนานพอสมควรแล้ว ร่างบางตรงหน้าดูซูบผอมอิดโรยไปมากจริง ๆ หน้าตาไม่สดใสเหมือนตอนที่อยู่ด้วยกัน นัยน์ตาของเธอก็แฝงด้วยความเศร้าคล้ายกับมีอะไรในใจคิดว่าหนีหายไปจากเขาแล้วจะมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้เสียอีก แต่ดูจากงานที่ทำในตอนนี้ก็พอเดาได้ว่าเธอตกต่ำแค่ไหน หรือไม่ก็รักความสบายจึงเลือกทำงานแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาแล้วเพราะสถานะระหว่างเขากับเธอคือผู้ซื้อกับผู้ขายเท่านั้น“มาทำหน้าที่ของคุณสิวารี” เขาว่าพร้อมกับเปลี่ยนท่านั่งเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย ใช้มือทั้งสองข้างค้ำยันที่นอนไว้ จับจ้องร่างบางด้วยแววตาว่างเปล่าเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร ทว่าใครจะรู้ว่าในใจเขานั้นรู้สึกเจ็บปวด ผิดหวัง และเสียใจมากแค่ไหนเพียงคิดว่าผู้หญิงที่เคยรักสุดหัวใจทำงานแบบนี้ เคยผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน ไม่สิเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เคยรักแต่เธอยังเป็นคนที่เขารักสุดหัวใจเหมือนเดิมต่างหากถึงแม้เธอจะทำให้เขาเจ็บปวดเจียนตายก็ตาม ความจริงเขาสมควรเกลียดเธอมากกว่าแต่ไม่รู้ทำไมถึงเกลียดไม่ลง มันมีแต่ความโกรธและความเสียใจเท่านั

“อ๊า”ประภาวินท์คำรามออกมาอย่างสุขสมเมื่อแตะถึงขอบสวรรค์ ทิ้งตัวลงทาบทับร่างบางที่นอนคว่ำซบหน้าลงกับซอกคอระหงอย่างหมดเรี่ยวแรงหลังจากบทลงโทษครั้งที่สองจบลง สองร่างหนุ่มสาวชุ่มไปด้วยเหงื่อถึงแม้แอร์ในห้องจะเย็นฉ่ำ เสียงหอบหายใจดังสอดประสานกันระรัววารีถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่อรู้ว่าบทลงโทษสิ้นสุดลงจริง ๆ ก่อนค่อย ๆ หลับตาลงปล่อยให้ร่างสูงทาบทับอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดทักท้วงใด ๆ เพราะรู้สึกอ่อนล้าและหมดเรี่ยวแรงเกินกว่าจะทำสิ่งใดภายในห้องถูกความเงียบเข้าปกคลุมมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่เคล้าด้วยเสียงหอบหายใจของคนสองคน ทุกอย่างหยุดนิ่งไม่ไหวติงราวกับใครกดหยุดเอาไว้ประภาวินท์หลับตาสูดดมกลิ่นหอมจากลำคอระหงเข้าปอดเฮือกใหญ่ เหงื่อที่ไหลออกมาไม่ได้ทำให้ความหอมบนร่างกายของเธอจางลงเลย กลิ่นกายของเธอเป็นกลิ่นที่เขาชื่นชมมากที่สุดรู้สึกสดชื่นทุกครั้งเมื่อได้สูดดม พอไฟแห่งความโกรธดับลงความรู้สึกผิดก็ก่อขึ้นในใจน้อย ๆ รู้ว่าตัวเองกระทำรุนแรงกับเธอเกินไปตอนนั้นเขาคุมอารมณ์ไม่อยู่จริง ๆ แต่อีกใจก็แย้งขึ้นมาว่าเธอสมควรโดนแล้ว เจ็บแค่นี้ยังไม่สาสมกับความผิดและความใจร้ายของเธอเลยสักน

ก็อก! ก็อก!ผ่านไปประมาณสิบห้านาทีเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นทำให้วารีที่เกือบจะเคลิ้มหลับสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ เธอยกมือขึ้นลูบหน้าไล่อาการงัวเงียออก แล้วลุกลงจากเตียงเดินหอบผ้าห่มผืนใหญ่ที่ใช่ปกปิดร่างกายไปเปิดประตูให้เพื่อนสาว“เฮ้ย!” วินาทีแรกที่เห็นสภาพของเพื่อนสาวไวน์ถึงกับผงะอุทานออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าของเพื่อนสาวดูอ่อนแรงมาก นัยน์ตาแดงก่ำขอบตาบวมเป้งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ไหนจะรอยช้ำตามลำคอ หน้าอกและแขนอีก เมื่อหายตกใจก็รีบถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้นวา”“ฉันค่อยเล่าให้ฟังนะ ตอนนี้ขอใส่เสื้อผ้าก่อน” วารีเลี่ยงตอบคำถามเพื่อนสาวตอนนี้เธออยากใส่เสื้อผ้า แล้วออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด ไวน์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจพร้อมกับยื่นถุงเสื้อผ้าที่เตรียมมาให้ระหว่างรอเพื่อนสาวแต่งตัวเธอก็ไล่สายตาสำรวจไปทั่วห้อง คิ้วสวยพลันขมวดชนกันเป็นปมเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับคราบเลือดบนที่นอน และเศษชุดเดรสที่วางปลายเตียงบวกกับสภาพเพื่อนสาวแล้ว ผู้ชายคนนั้นต้องทำรุนแรงแค่ไหนกันทั้งรู้สึกสงสัยและสงสารในเวลาเดียวกันที่เพื่อนต้องมาเจออะไรแบบนี้“ฉันขอโทษนะวา” เธอเดินเข้าไปสวมกอดเพื่อ