เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 9
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-13 15:00:21
บทที่เกี่ยวข้อง
ปราณวารี บทที่ 10
วันต่อมา..วารีหอบร่างกายอันบอบช้ำของตัวเองมาโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าเพราะวันนี้หมอย้ายบุตรสาวออกจากห้องไอซียูกลับมาพักที่ห้องพิเศษแล้ว และรีบมาจัดการเรื่องค่ารักษาที่ล่วงเลยเวลาชำระมาสองวันด้วยหลังจากได้จ่ายค่ารักษาเรียบร้อยก็ทำให้เธอรู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้าง ส่วนค่าใช้จ่ายครั้งต่อไปคงต้องคิดหาวิธีอีกทีซึ่งมันคงไม่หนักหนาอะไรเพราะได้ผ่าตัดแล้วอย่างน้อยก็มีแค่ค่ายา ค่าห้องพิเศษ และค่าจิปาถะเล็ก ๆ น้อย ๆ ส่วนเรื่องอาการของบุตรสาวคุยกับหมอแล้วก็ไม่น่าเป็นห่วงอะไร บุตรสาวปลอดภัย ไม่มีภาวะแทรกซ้อนอะไรแค่นอนพักรักษาแผลที่โรงพยาบาล และให้หัวใจแข็งแรงอีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ก็สามารถกลับบ้านได้“แม่รักหนูนะน้องปริม” รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นประดับใบหน้าเรียวในรอบหลายวันหลังจากที่ต้องตกอยู่ในห้วงความทุกข์ระทมมาเกือบสองอาทิตย์แค่รู้ว่าบุตรสาวปลอดภัยสามารถกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเด็กในวัยเดียวกันได้คนเป็นแม่อย่างเธอก็หายห่วงและดีใจมากแล้ว มือเรียวเอื้อมไปลูบศีรษะเล็กทุยของบุตรสาวที่นอนหลับตาบนเตียงด้วยความรักใคร่หวงแหน ก่อนโน้มหน้าลงกดจูบบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบาจากนั้นก็หย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้ข้างเตียงนั่งมองใบหน้าจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 11
3 วันต่อมา..“คุณแม่ข๋า” วารีที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาโพสขายของในเฟสบุ๊ค และเพจละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์เมื่อเสียงใส ๆ ของบุตรสาวดังทบโสตประสาทเงยหน้าขึ้นถามไถ่ด้วยน้ำเสียงนุ่ม “ว่าไงคะคนเก่ง”“หนูปวดฉี่ค่ะ” เธอระบายยิ้มบาง ๆ หลังจากได้ฟังคำตอบจากริมฝีปากเล็ก วางโทรศัพท์บนโซฟาลุกเดินไปอุ้มบุตรสาวเข้าห้องน้ำ รอจนบุตรสาวปัสสาวะเสร็จจึงอุ้มกลับมาวางบนเตียงเหมือนเดิม “วันนี้รู้สึกยังไงบ้างคะ ยังเจ็บแผลอยู่ไหม” เสียงนุ่มเปล่งถามอีกครั้งหลังจากจัดแจงให้บุตรสาวนอนเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงจับจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มด้วยแววตารักใคร่“เจ็บนิดเดียวค่ะ” เด็กน้อยตอบอย่างใสซื่อพร้อมกับทำท่าทำทางให้ดูทำเอาคนเป็นแม่อย่างวารีอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางแสนน่ารักของบุตรสาว ยื่นมือไปบีบแก้มอวบ ๆ ด้วยความเอ็นดูระคนมันเขี้ยว “แบบนี้อีกไม่กี่วันคนเก่งของแม่คงได้กลับบ้านแล้ว”“หนูจะได้กลับบ้านจริง ๆ เหรอคะคุณแม่” เด็กน้อยยิ้มร่าด้วยความดีใจเมื่อได้ยินที่ผู้เป็นแม่บอก“จริงค่ะ ถ้าหนูทำตามที่คุณหมอสั่งอย่างเคร่งครัด ไม่ดื้อไม่ซน”“หนูจะไม่ดื้อ ไม่ซนจะทำตามที่คุณหมอสั่งค่ะ”“ดีมากค่ะคนเก่งของ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 12
“หึ”ประภาวินท์เค้นหัวเราะผ่านลำคออย่างเย้ยหยันกับคำตอบที่ได้รับ เธอพูดออกมาได้หน้าตาเฉยไม่ได้มีสีหน้า และแววตาของความเสียใจสักนิด พานทำให้อารมณ์โกรธที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกประทุขึ้นมา ขบกรามแน่นจนดังกรอด เลื่อนมือไปจับข้อมือเล็กทั้งสองข้างที่พยายามผลักไสเขาไปกดไว้ข้างศีรษะเล็กทุย แววตาแข็งกร้าวตวัดมองเด็กน้อยบนเตียงแวบหนึ่ง แล้วดึงสายตากลับมาจับจ้องใบหน้าเรียวต่อ สาดคำพูดแสนร้ายใส่โดยไม่คิดว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไร “คุณนี่ช่างเป็นแม่ที่ประเสริฐมากเลยนะยอมขายศักดิ์ศรีเพื่อแลกกับเงินรักษาลูก ผมได้ยินเรื่องราวของคุณแล้วรู้สึกสงสารจับใจ วันนี้เลยอยากมาใช้บริการอีกเพื่อช่วยคุณให้มีเงินในการรักษาลูกเยอะ ๆ”“ขอบคุณในน้ำใจของคุณนะคะ..แต่ฉันไม่ต้องการ” คำพูดจาเหมือนหวังดีแต่แฝงไปด้วยความเหยียดหยามของหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักเก่าทำให้วารีรู้สึกจุกในอกไม่น้อย แต่กระนั้นก็ยังคงมีสีหน้าท่าทางราบเรียบเหมือนเดิมสวนกลับด้วยคำพูดนุ่มนวลเธอบอกกับตัวเองตั้งแต่วันนั้นที่โรงแรมแล้วว่าจะไม่อ่อนแอหรือเสียน้ำตาให้กับเรื่องนี้อีก เลือกจะทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังแล้วก้าวไปข้างหน้ากับบุตรสาวอย่างมีความสุข แววตาราบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 13
ใจดวงน้อย ๆ ของวารีหล่นวูบลงสู่ตาตุ่มเมื่อแผ่นหลังชนเข้ากับผนังเย็นเฉียบนั่นหมายถึงไร้หนทางให้เธอหลีกหนีแล้ว ขณะที่อีกคนยังคงก้าวเท้าเข้าหาเรื่อย ๆ ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งไปมาหาทางเอาตัวรอด แต่พื้นที่ในห้องน้ำคับแคบเกินไปมองไม่เห็นช่องทางเลยนอกจากจะพุ่งชนคนตรงหน้าอย่างเดียว“ไม่ต้องคิดหาทางให้เสียเวลาหรอกวารี” ประภาวินท์เอ่ยอย่างรู้ทันพร้อมกับเท้าใหญ่ที่เดินเข้าประชิดร่างบางจนเหลือระยะห่างเพียงคืบ ยกมือทั้งสองข้างยันผนังกักขังเธอไว้ในวงแขน จับจ้องใบหน้าเรียวที่แสดงสีหน้าตระหนกออกมานิ่ง ๆ “ออกไปนะคุณปราณ” วารีเบนหน้าหนีใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างเพียงคืบด้วยความรู้สึกหวั่นใจ ยกมือขึ้นดันอกแกร่งผลักให้ออกห่าง แต่แรงเพียงน้อยนิดไม่ได้ทำให้ร่างสูงขยับเขยื้อนสักนิดกลับโดนเขาจับมือไปกดตรึงไว้กับผนังข้างศีรษะพยายามต่อต้านสุดแรงก็เปล่าประโยชน์ “ที่นี่มันโรงพยาบาลจะทำอะไรก็หัดให้เกียรติสถานที่บ้างนะคะ” เมื่อใช้แรงไม่ได้ผลเธอก็เอาคำพูดเข้าสู้หวังว่าเขาจะมีสติมีจิตสำนึกขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลยประภาวินท์ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดหญิงสาวสักนิดเหยียดยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ก่อนจับมือทั้งสองข้างขึ้นไปกดตรึงบนผนัง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 14
ประภาวินท์รับรู้ได้ถึงปฏิกิริยาของร่างบางเร่งตวัดปลายลิ้นบนยอดอกสีหวานระรัวขึ้นพร้อมกับเคลื่อนมือมาลูบไล้เนินดอกไม้งามผ่านแพนตี้ตัวบาง ก่อนแหวกแพนตี้ไปไว้ด้านข้างใช้นิ้วชี้กรีดกรายขึ้นลงตามรอยแยกซ้ำ ๆ แล้วบดคลึงปุ่มอ่อนไหวต่อสร้างความเสียวซ่านให้วารีเป็นอย่างมาก“อ๊ะ..อื้อ” สุดท้ายเธอก็ต้านทานความเสียวซ่านที่เข้าเล่นงานไม่ไหวหลุดเสียงครางออกมาอย่างน่าอาย บิดเร้าร่างกายไปมาอย่างทรมาน ร่องสาวค่อย ๆ หลั่งน้ำหวานออกมาตามธรรมชาติของร่างกายอย่างมิอาจฝืนได้ ชายหนุ่มผละปากออกจากยอดอกสีหวานผงกหน้าขึ้นมองใบหน้าเรียวที่บัดนี้แดงซ่านด้วยความเสียวอย่างพึงพอใจ หยุดการกระทำทุกอย่างเสี้ยวนาที ก่อนจัดการรูดซิบกางเกงลงควักแก่นกายออกมา แล้วจ่อไปยังร่องสาวที่มีน้ำหล่อลื่นเป็นตัวเบิกทางค่อย ๆ สอดใส่เข้าไปช้า ๆ มือที่กดตรึงมือเล็กอยู่เปลี่ยนมาสอดใต้ขาพับของเธอแทน ยกเรียวขาสวยขึ้นเสมอกับเอวเพื่อจะได้สอดใส่ง่ายและถนัดขึ้น วารีรีบใช้มือดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ทันทีที่ได้รับอิสระต่อต้านการกระทำของชายหนุ่ม แม้ส่วนลึกในจิตจะแอบโหยหาความรักและสัมผัสแสนวาบหวามจากเขาเหมือนกัน ใจหนึ่งก็อยากจะปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 15
หลังจากบทรักแสนเร่าร้อนจบลงวารีก็แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี เธอไม่ได้เสียใจที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับชายหนุ่ม แต่รู้สึกอับอายมากกว่าไม่รู้ว่าเขาจะมองเธอยังไงมองว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายไหม รีบก้มหน้าก้มตาจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยด้วยความเร็วไม่แม้แต่จะเงยขึ้นมองหน้าอีกคน เมื่อเสร็จก็รีบเดินไปที่ประตูแต่ไม่ทันจะได้เปิดออกไปเสียงทุ้มก็ดังขึ้น “วันนี้ผมให้ห้าแสนเลยเพราะถึงใจผมมาก” มือเรียวที่กำลังจะยกขึ้นจับลูกบิดประตูถึงกับชะงักค้างกลางอากาศกับคำพูดของชายหนุ่มราวกับคมมีดบาดลงกลางใจรู้สึกจุกและเจ็บไม่น้อย อีกใจก็นึกโกรธเช่นกันเธอเคยทำผิดต่อเขาก็จริงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะพูดจาหรือทำยังไงกับเธอก็ได้จากคนที่แสนดีทำไมถึงเปลี่ยนเป็นร้ายกาจได้ขนาดนี้กันนะเธอหลับตาผ่อนลมหายใจเข้าออกเบา ๆ พยายามระงับอารมณ์ขุ่นเคืองในใจข่มความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้หันกลับไปตอบด้วยน้ำเสียงแดกดัน “ฉันไม่รับค่ะถือว่าครั้งนี้เป็นการคืนกำไรให้ลูกค้า”“วารี!” กลับกลายเป็นประภาวินท์เสียเองที่หัวเสียขึ้นมากับคำพูดจากระแทกแดกดันของเธอ จ้องใบหน้าเรียวเขม็งรู้สึกไม่ชอบคำนี้เอาเสียเลยทั้งที่เขาเป็นคนเริ่มก่อนแท้ ๆ ถึงปาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 16
“คุณมันบ้า..ปล่อยฉันนะคุณปราณ” วารีแหวใส่ชายหนุ่มอย่างเหลืออดพลางดีดดิ้นใช้มือผลักไสอกแกร่งพัลวัน คบกันมาตั้งนานเธอไม่รู้เลยว่าเขาเป็นคนดื้อด้านเข้าใจอะไรยากอย่างนี้ และดูเหมือนครั้งนี้เขาจะปักหลักไม่ยอมไปง่าย ๆ แน่ถ้ายังไม่ได้คำตอบ ให้ตายสิเธออยากจะบ้าตายจริง ๆ กลัวก็กลัวว่าใครจะเข้ามาเห็น แต่จะให้บอกความจริงไปก็ไม่ได้ตุ้บ ๆ! มือเรียวเปลี่ยนเป็นทุบตีอกแกร่งระรัวเมื่อพยายามผลักไสเท่าไรอีกคนก็ไม่ขยับเขยื้อน หนำซ้ำยังโอบกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม ปากก็ร้องท้วงไม่ขาดสาย “ปล่อยนะคุณปราณ ปล่อยสิ” “...”“บอกให้ปล่อยไงคุณปราณ ปล่อยยย” น้ำเสียงห้วนเปล่งออกจากริมฝีปากอวบอิ่มดังกว่าเดิมบ่งบอกระดับอารมณ์เจ้าของน้ำเสียงได้เป็นอย่างดีว่ารู้สึกโมโหแค่ไหนที่ชายหนุ่มเอาแต่นิ่งเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงทักท้วงของเธอ “โอ๊ย!” กำปั้นเล็กทุบลงบนอกแกร่งเน้น ๆ หนัก ๆ สุดแรงที่มีสองครั้งติด ๆ ด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองทำเอาอีกคนหน้านิ่วคิ้วขมวดร้องโอดโอยออกมาด้วยความจุกปนเจ็บ แต่กระนั้นก็ยังโอบกอดร่างบางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย กดเสียงต่ำชิดกกหูเล็ก “ร้ายนักนะวารีแต่เสียใจผมร้ายกว่า” “ปล่อยฉันบอก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 17
@บ้านกิตติธนปกรณ์ประภาวินท์บึ่งรถกลับมาบ้านด้วยความเร็วเพื่อถามไถ่ผู้เป็นแม่ให้รู้เรื่องถึงสาเหตุ เขายืนทำใจปปรับอารมณ์ของตัวเองให้เย็นลงแม้จะรู้สึกโกรธ เสียใจ และผิดหวังมากแค่ไหนแต่ท่านก็คือแม่บังเกิดเกล้า อีกทั้งตอนนี้ท่านก็ยังเป็นผู้ป่วยติดเตียงเพราะเกิดอุบัติเหตุผลัดตกบันไดเมื่อสองปีก่อนจึงไม่อยากเอาอารมณ์เข้าว่ากลัวจะกระทบกระเทือนจิตใจของท่าน เมื่ออารมณ์นิ่งพอแล้วจึงเดินเข้าไปในบ้าน“อ้าว! พี่ปราณทำไมกลับมาเร็วจัง” เท้าใหญ่ที่กำลังก้าวขึ้นบันใดพลันหยุดชะงักเมื่อเสียงทุ้มของโปรดน้องชายที่อายุห่างกันแค่ปีเดียวดังขึ้นจากด้านข้าง ก่อนจะเห็นร่างเจ้าของเสียงเดินเข้ามาหา“มีธุระด่วนจะคุยกับแม่” เขาหันไปตอบน้องชายเพียงแค่นั้น แล้วส่าวเท้าเดินต่อไม่สนใจเสียงน้องชายที่ดังตามหลังมาสักนิดตอนนี้จิตใจของเขาจดจ่อกับเรื่องของสาวคนรักมากกว่ามือหนายกขึ้นจับลูกบิดประตูห้องผู้เป็นแม่ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ก่อนเปิดเข้าไปช้า ๆ ยืนมองท่านที่ริมประตูเงียบ ๆ นานนับนาที แล้วเดินเข้าไปหยุดข้างเตียงพร้อมกับบอกกล่าวพยาบาลที่คอยดูแล “คุณออกไปก่อน ผมมีเรื่องจะคุยกับแม่ตามลำพัง”“ค่ะ” พยาบาลวัยกลางคนพยักหน้ารับอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13
บทล่าสุด
ปราณวารี บทส่งท้าย 3
“มองแบบนี้อยากได้ลูกเพิ่มเหรอครับ” ประภาวินท์ที่เงยหน้าขึ้นมาเจอกับสายตาของเมียสาวเอ่ยเย้าแหย่ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงกรุ่มกริ่ม “คนบ้า” คำพูดจาแสนทะลึ่งของคนเป็นสามีทำเอาวารีถึงกับหมดอารมณ์ซึ้ง แว้ดใส่เบา ๆ เพราะไม่อยากให้บุตรสาวได้ยินเอื้อมมือไปหยิกมือหนาที่วางบนโต๊ะอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้จนอีกคนสะดุ้งโหยง นัยน์ตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรักแปรเปลี่ยนเป็นขึงขังในเสี้ยววินาทีทำปากขมุบขมิบต่อว่าเบา ๆ “ในสมองพี่มีแต่เรื่องแบบนี้หรือไงกัน”“ครับก็เมียน่ากินนิ” คนหื่นยอมรับหน้าระรื่นหนำซ้ำยังส่งสายตาพราวระยับราวกับเสือร้ายใส่ เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยเธอคงไม่รู้ตัวสินะว่าตัวเองน่ากินขนาดไหนยิ่งท้องก็ยิ่งมีน้ำมีนวลจับตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือไปหมด แค่คิดส่วนนั้นของเขาก็กระตุก“เฮ้อ พี่นี่มันจริง ๆ เลย” วารีได้แต่ส่ายหน้าถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ไม่รู้จะสรรหาคำใดมาว่าคนหน้ามึนหื่นกามอย่างสามีหนุ่มยังไงดี ก่อนหันมองบุตรสาวที่นั่งดูการ์ตูนในไอแพด ยกมือขึ้นวางบนศีรษะเล็กด้วยความรักใคร่ขี้เกียจจะสนใจคนเป็นสามีแล้วไม่อย่างนั้นคงเย้าแหย่เธอไม่เลิกผ่านไปกว่ายี่สิบนาทีพนักงานก็ทยอยนำอาหารมาเสิร์ฟสี่คนพ่อแม่ล
ปราณวารี บทส่งท้าย 2
ชายหนุ่มมอบความรักให้กับเธอ มอบสิ่งล้ำค่าอย่างลูก ๆ ให้กับเธอ เข้ามาเติมส่วนที่ขาดหายในชีวิตจากเด็กกำพร้าที่โหยหาความรักความอบอุ่นมาตั้งแต่เด็กบัดนี้เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข ความรักและความอบอุ่นที่เขามอบให้ ประภาวินท์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ รับรู้ถึงความรู้สึกของผู้หญิงอันเป็นที่รัก เอื้อมมือไปโยกศีรษะเล็กทุยด้วยความรักใคร่เอ็นดู มองสบแววตาหวานฉ่ำอย่างลึกซึ้ง เป็นเขาเองมากกว่าที่ต้องของคุณเธอที่มอบความรักดี ๆ และลูก ๆ ที่น่ารักให้กับเขาทำให้เขามีครอบครัวที่อบอุ่นอย่างเช่นทุกวันนี้ “พี่รักหนูกับลูกมากนะครับ”“น้องปริมก็รักคุณพ่อ คุณแม่ น้องปันค่ะ” ปราณรวีที่ก้มหน้าก้มตาก่อประสาททรายหยุดการกระทำเงยขึ้นมองหน้าพ่อแม่ และน้องสาวสลับไปมาก่อนเอ่ยออกมาเสียงเจื้อยแจ้วฉีกยิ้มจนตาหยี จากนั้นก็โน้มตัวไปจูบท้องนูน ๆ ของผู้เป็นแม่ที่มีน้องชายอยู่ด้านใน “แล้วก็รักน้องปลื้มด้วยค่ะ”“ฮ่าฮ่า” ความน่ารักของบุตรสาวทำเอาคนเป็นพ่อแม่มองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาอย่างชอบใจยิ่งนับวันบุตรสาวคนโตก็ยิ่งช่างเจรจาฉอเลาะมากขึ้นจนน่ามันเขี้ยว ก่อนคนเป็นพ่อจะเลื่อนมือไปโยกศีรษะเล็กเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยวระคนเอ็นดู จากนั้
ปราณวารี บทส่งท้าย 1
“ฮ่าฮ่า”“คุณพ่ออย่าวิ่งเร็ว ๆ สิคะน้องปริมวิ่งหนีไม่ทัน” “พ่อวิ่งช้าที่สุดแล้วครับ” เสียงหัวเราะแห่งความสุขเคล้าเสียงตะโกนพูดคุยกันของสามพ่อลูกทำให้วารีที่เอนกายพักผ่อนสายตาบนเก้าอี้ชายหาดที่ตั้งอยู่บนผืนทรายสีขาวนวลปรือตาขึ้นมา ก่อนหยัดกายลุกขึ้นนั่งตัวตรงสอดส่องสายตามองหาต้นเสียง คิ้วสวยพลันขมวดยุ่งเหยิงเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับสามีและลูกน้อยกำลังวิ่งเล่นไล่จับกันอย่างสนุก นึกตำหนิผู้เป็นสามีในใจลำพังพาปราณรวีบุตรสาวคนโตวิ่งเล่นเธอไม่ว่าอะไรหรอก แต่นี่ดันอุ้มปราณตะวันบุตรสาวอีกคนวัยขวบครึ่งวิ่งด้วย เกิดเขาพลาดท่าหกล้มขึ้นมาจะทำยังไง“มันน่าจับตีทั้งพ่อทั้งลูก” เธอบ่นพึมพำอย่างคาดโทษ ก่อนลุกเดินไปหาสามคนพ่อลูกด้วยท่าทางอุ้ยอ้ายเพราะท้องที่เริ่มใหญ่ขึ้นทุกวันตามอายุครรภ์ ใช่ฟังไม่ผิดตอนนี้ในท้องเธอมีลูกคนที่สามอยู่อายุครรภ์ได้ห้าเดือนกว่า ๆ แล้ว ผลงานของคุณพ่อตัวดีเลยที่ขยันผลิตลูกเหลือเกิน เธอบอกว่ามีสองคนพอ แต่เขาก็ใช้ลูกอ้อนเว้าวอนทุกวันว่าขอมีลูกชายอีกสักคน สุดท้ายเธอก็ใจอ่อนจนได้ คราวนี้เขาก็ได้ลูกชายสมใจอยากแล้วล่ะ “พี่ปราณพาลูกวิ่งทำไมเกิดล้มขึ้นมาจะทำยังไงคะ” เธอเอ่ยเสียงดุ
ปราณวารี บทที่ 39
ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มบาง ๆ เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วพบว่าเมียสาวกำลังนั่งแต่งหน้าอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เท้าใหญ่เดินไปหยุดด้านหลังร่างบางแล้วโน้มตัวลงเกยคางบนไหล่มน สอดมือเข้าไปโอบกอดเอวคอดหลวม ๆ "เมียพี่ไม่ต้องแต่งหน้าก็สวยอยู่แล้วครับ""ปากหวาน" วารีมองสบสายตาชายหนุ่มอันเป็นที่รักผ่านกระจกพร้อมกับระบายยิ้มออกมาบาง ๆ "พี่พูดจริงครับน้องสวยทั้งหน้าตาและจิตใจ" เขาว่าพลางเคลื่อนนิ้วมือขึ้นจิ้มบนอกด้านขวาที่มีก้อนเนื้อเต้นอยู่ด้านใน สิ้นเสียงพูดก็หอมแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่ทำให้คนที่กำลังบรรจงทาลิปสติกหน้านิ้วคิ้วขมวดเพราะรบกวนการแต่งหน้าของเธอ เปล่งเสียงดุอย่างไม่จริงจังมากนัก "วาแต่งหน้าอยู่พี่ปราณอย่าเล่นสิคะ""โอเคครับพี่จะอยู่นิ่ง ๆ" ร่างสูงยอมอยู่นิ่ง ๆ มองเมียสาวแต่งหน้าไปเงียบ ๆ กระทั่งเสร็จเขาจึงผละอ้อมกอดออกจากเอวคอด จับเก้าอี้แล้วหมุนให้ร่างบางหันมาเผชิญหน้า"ขอพิสูจน์หน่อยว่าลิปสติกสีนี้ดีจริงไหม" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ จับจ้องริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบลิปสติกสีสวยด้วยแววตาปรารถนา ว่าจบก็จับคางมนเงยขึ้นมารับรสจูบแสนหวานคนที่นั่งงงงวยกับคำพูดของเขาเข้าใจได้ในทันทีว่าหมา
ปราณวารี บทที่ 38
หลายวันต่อมา..แสงแดดยามแปดโมงเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระจกกระทบสามคนพ่อแม่ลูกที่กำลังนอนกอดกันอยู่ โดยคนเป็นลูกน้องอยู่ตรงกลางมีพ่อแม่กกกอดไว้ ประภาวินท์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกตามด้วยบุตรสาว ส่วนวารียังคงหลับสนิทเพราะเมื่อคืนโดนพ่อของลูกรังแกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งกว่าจะได้นอนก็ครึ่งค่อนคืน"ชูว์""อย่ากวนแม่ครับให้แม่นอนต่ออีกสักหน่อย" เขายกนิ้วขึ้นชูว์ปากห้ามปรามบุตรสาวที่กำลังจะหันไปปลุกคนเป็นแม่เบา ๆ ซึ่งเด็กน้อยก็ทำตามในทันทียกมือปิดปากพร้อมกับค่อย ๆ ขยับตัวไปนั่งห้อยขาริมเตียงประภาวินท์ระบายยิ้มมองบุตรสาวด้วยความรักใคร่พร้อมกับขยับไปนั่งห้อยขาข้าง ๆ ยกมือขึ้นวางบนศีรษะเล็กทอย เอียงหน้ากระซิบข้างกกหูเล็กเบา ๆ พอได้ยิน "เดี๋ยวพ่อพาไปอาบน้ำนะครับ จะได้ลงไปทานอาหารเช้ากัน""ค่ะ" เมื่อเสียงใส ๆ ขานรับเขาก็หยัดกายลุกลงจากเตียงเดินไปเตรียมน้ำให้บุุตรสาวในอ่างอาบน้ำสำหรับเด็กที่เขาเพิ่งซื้อมา ตีฟองสบู่และใส่น้ำนมให้เสร็จสรรพจึงเดินออกมาจัดการปลดเปลื้องชุดนอนให้บุตรสาวต่อจนหมด จากนั้นก็จูงบุตรสาวเข้าห้องน้ำแล้วเริ่มลงมืออาบน้ำให้โดยให้บุตรสาวนอนแช่ในอ่างน้ำนมวางศีรษะบนที่ร
ปราณวารี บทที่ 37
@บ้านกิตติธนปกรณ์“คุณปราณคะคุณผู้หญิงสั่งไว้ว่าหากกลับมาแล้วให้คุณปราณกับคุณวารีไปพบท่านที่ห้องด้วยค่ะ” ทันทีที่ประภาวินท์ วารีและบุตรสาวย่างกายเข้ามาในบ้านอิมแม่บ้านวัยสามสิบห้าก็เดินเข้ามาบอกกล่าวทันที“อืม” ประภาวินท์ขานรับสั้น ๆ แล้วยื่นถุงกล่องเค้กไปให้ “จัดเค้กใส่จานแล้วเอาขึ้นไปให้คุณแม่ด้วยนะ”“ไปหาแม่กันครับ” จากนั้นก็หันไปพยักเพยิดหน้าชวนหญิงสาว ก่อนจะอุ้มบุตรสาวเดินตรงขึ้นไปยังห้องผู้เป็นแม่ วารีเดินตามหลังไปติด ๆ"แม่มีอะไรเหรอครับ" เสียงทุ้มถามไถ่ด้วยความสงสัยหลังจากเดินมาหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงนอนผู้เป็นแม่แล้ว"วันนี้ไปเที่ยวมาสนุกไหมคะน้องปริม" คุณหญิงรตีหาได้สนใจเสียงถามบุตรชายไม่กลับระบายยิ้มถามหลานสาวตัวน้อยที่นั่งข้างบุตรชายแทน"สนุกมากค่ะคุณย่า น้องปริมซื้อเค้กมาฝากคุณย่าด้วยนะคะ" เด็กน้อยเปล่งเสียงตอบเจื้อยแจ้วพร้อมกับขยับไปนั่งชิดคนเป็นย่า"น่ารักจริงรู้จักนึกถึงย่าด้วย" คุณหญิงรตีที่เห่อหลานเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งหลงหนักเข้าไปอีกเมื่อเจอความน่ารักของหลาน เอื้อมมือไปบีบแก้มนุ่มนิ่มด้วยความรักใคร่ เอ็นดู ประภาวินท์กับวารีได้แต่ยืนมองหน้ากันตาปริบ ๆ ก่อนวารีจะปราย
ปราณวารี บทที่ 36
วันต่อมาประภาวินท์ก็พาบุตรสาวมาทานไอศกรีมที่ห้างตามที่ได้ตกลงกันไว้เมื่อวาน หลังจากทานไอศกรีมเสร็จก็พาบุตรสาวไปเล่นสวนสนุกในห้างต่อวารียืนมองชายหนุ่มที่พาบุตรสาวขึ้นเครื่องเล่นนู่นลงเครื่องเล่นนี่คอยดูแลไม่ห่างกายด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้ม เห็นบุตรสาวมีรอยยิ้ม หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขทำให้คนเป็นแม่อย่างเธอพลอยมีความสุขไปด้วยคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เริ่มต้นใหม่กับเขาอีกครั้งเธอยืนมองสองคนพ่อลูกอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งทั้งสองเดินกลับมาหาโดยคนเป็นพ่ออุ้มบุตรสาวอยู่บนแขน“คุณแม่ข๋าน้องปริมอยากเล่นอีก แต่คุณพ่อไม่ให้เล่นค่ะ” เด็กน้อยเอ่ยฟ้องผู้เป็นแม่เสียงเจื้อยแจ้วทันทีที่เดินมาถึงพร้อมกับทำหน้าง้อใส่ผู้เป็นพ่อ“ที่พ่อให้น้องปริมเล่นแค่นี้เพราะน้องปริมเพิ่งหายป่วยครับ เล่นมาก ๆ เกิดป่วยขึ้นมาอีกจะทำยังไงครับ น้องปริมอยากเข้าโรงพยาบาลอีกเหรอครับ” ประภาวินท์บอกล่าวบุตรสาวด้วยเหตุผล ที่เขาให้บุตรสาวเล่นเพียงนิดเดียวเพราะกลัวว่าอาการบุตรสาวจะกำเริบขึ้นมาอีกหากเหนื่อยมาก ๆ เพิ่งผ่านการผ่าตัดมาด้วย มือหนาอีกข้างยกขึ้นวางบนศีรษะเล็กทุยพร้อมกับเอ่ยออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนุ่มกว่าเดิม “ไว้น้องปริมแข
ปราณวารี บทที่ 35
“รักนะครับ” ประภาวินท์อดไม่ได้จะพาตัวขึ้นไปกดจูบขมับชื่นเหงื่อด้วยความรักใคร่ เอ็นดู พร่ำบอกรักข้างหูเสียงอ่อนเสียงหวาน ก่อนขบงับติ่งหูเล็กเบา ๆ แล้วเคลื่อนใบหน้าไปบรรจงจูบริมฝีปากอวบอิ่มต่ออย่างดูดดื่ม เขาทำทุกอย่างอย่างค่อยเป็นค่อยไปเพื่อให้ผู้หญิงอันเป็นที่รักมีความสุขที่สุด ใช้เข่าแยกขาเรียวอ้าออกกว้างจับแท่งเอ็นถูไถปากทางรักฉ่ำเยิ้ม ก่อนจะดันพรวดเข้าไปสุดลำขยับเข้าออกอย่างนุ่มนวล พอรับรู้ได้ว่าโพรงสีหวานคุ้นชินก็เริ่มเร่งจังหวะ ปากครอบครองดูดดึงลิ้นเล็กจนเกิดเสียงน่าอาย สลับใช้เรียวลิ้นตวัดหยอกเย้า ความเสียวซ่านถาโถมเข้าใส่ร่างบอบบางอีกระลอกมันหนักหน่วง รุ่มร้อนกว่าครั้งที่เขาปรนเปรอเธอด้วยลิ้นและนิ้ว ทั้งรู้สึกดีระคนเสียวซ่านยามเขาฝากฝังตัวตนเข้ามาแอ่นสะโพกขึ้นรับแรงกระแทกหนัดแน่นอย่างลืมอายให้เขาตอกตรึงเข้ามาได้ลึกขึ้น จิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างระบายความรู้สึกรัญจวน ยิ่งเสียวซ่านมากเท่าไรก็ยิ่งจูบตอบ ดูดดึงลิ้นสากแรงขึ้นเท่านั้นร่องสาวคับแน่นตอดรัดแท่งเอ็นถี่ ๆ สร้างความซ่านสยิวให้เจ้าของเป็นอย่างมากจนต้องผละจูบออกเชิดหน้าขึ้นครางกระหึ่มในลำคอระบาย ก่อนก้มมองใบหน้าแดงซ่านของส
ปราณวารี บทที่ 34
วันนี้เธอเลือกจะวางเรื่องราวไม่ดีไว้ข้างหลังแล้วจับมือเดินไปข้างหน้ากับเขาสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบด้วยกันเพื่อความสุขของลูกและตัวเอง ไม่ว่าจะเจอขวากหนามอะไรก็จะไม่ปล่อยมือจากเขาอีกแล้วพร้อมจะฝ่าฟันไปด้วยกันจนวันสุดท้าย มือเรียวยกทั้งสองข้างยกขึ้นประคองใบหน้าหล่อเหลาส่งผ่านความรักความเสน่หาที่อยู่ในใจผ่านแววตาลึกซึ้ง เอื้อนเอ่ยคำว่ารักออกมาให้ชายหนุ่มอันเป็นที่รักรับรู้ทั้งทางกายและวาจา “ฉันก็รักคุณนะคะ คุณเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดสำหรับฉันและลูก”คนได้ฟังระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุขหัวใจพองโตคับอกไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เขาได้กลับมาบรรจบกับผู้หญิงอันเป็นที่รักอีกครั้งพร้อมกับพยานตัวน้อยที่เกิดจากความรักความผูกพันธ์ของเขากับเธอ มือหนาข้างขวาเลื่อนลงโอบเอวคอดรั้งร่างบางเข้ามาแนบชิด อีกมือเชยคางมนขึ้นมารับจูบแสนหวานจากเขาริมฝีปากหนาบดคลึงกลีบปากอวบด้วยความรักความเสน่หาละเมียดละไมชิมความหวานจากกลีบปากอวบอย่างนุ่มนวล ก่อนค่อย ๆ สอดเรียวลิ้นเข้าไปคว้านหาความหวานในโพรงปากฉ่ำ เกี่ยวกระหวัด ดูดดึงลิ้นนุ่มอย่างดูดดื่ม อีกคนหลับตาลงดื่มด่ำกับจูบแสนหวานยกมือขึ้นคล้องลำคอแกร่งหลวม ๆ จูบตอบอย
