บทที่ 16

“คุณมันบ้า..ปล่อยฉันนะคุณปราณ” วารีแหวใส่ชายหนุ่มอย่างเหลืออดพลางดีดดิ้นใช้มือผลักไสอกแกร่งพัลวัน คบกันมาตั้งนานเธอไม่รู้เลยว่าเขาเป็นคนดื้อด้านเข้าใจอะไรยากอย่างนี้ และดูเหมือนครั้งนี้เขาจะปักหลักไม่ยอมไปง่าย ๆ แน่ถ้ายังไม่ได้คำตอบ ให้ตายสิเธออยากจะบ้าตายจริง ๆ กลัวก็กลัวว่าใครจะเข้ามาเห็น แต่จะให้บอกความจริงไปก็ไม่ได้

ตุ้บ ๆ!

มือเรียวเปลี่ยนเป็นทุบตีอกแกร่งระรัวเมื่อพยายามผลักไสเท่าไรอีกคนก็ไม่ขยับเขยื้อน หนำซ้ำยังโอบกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม ปากก็ร้องท้วงไม่ขาดสาย “ปล่อยนะคุณปราณ ปล่อยสิ”

“...”

“บอกให้ปล่อยไงคุณปราณ ปล่อยยย” น้ำเสียงห้วนเปล่งออกจากริมฝีปากอวบอิ่มดังกว่าเดิมบ่งบอกระดับอารมณ์เจ้าของน้ำเสียงได้เป็นอย่างดีว่ารู้สึกโมโหแค่ไหนที่ชายหนุ่มเอาแต่นิ่งเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงทักท้วงของเธอ

“โอ๊ย!” กำปั้นเล็กทุบลงบนอกแกร่งเน้น ๆ หนัก ๆ สุดแรงที่มีสองครั้งติด ๆ ด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองทำเอาอีกคนหน้านิ่วคิ้วขมวดร้องโอดโอยออกมาด้วยความจุกปนเจ็บ แต่กระนั้นก็ยังโอบกอดร่างบางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย กดเสียงต่ำชิดกกหูเล็ก “ร้ายนักนะวารีแต่เสียใจผมร้ายกว่า”

“ปล่อยฉันบอก