เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 23
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-13 15:48:50
บทที่เกี่ยวข้อง
ปราณวารี บทที่ 24
ประภาวินท์ระบายยิ้มบาง ๆ กับคำตอบที่ได้รับจากปากแม่ของลูกไม่ว่าเธอจะตอบเพราะอยู่ต่อหน้าบุตรสาวหรือด้วยเหตุผลอะไรก็ดี แต่ทำให้เขาชื่นใจไม่น้อยรู้แล้วว่าจะทำยังไงให้เธอยอมใจอ่อนเริ่มต้นใหม่กับเขาอีกครั้ง ลูกคือสายใยที่จะเชื่อมใจของเขาและเธอให้กลับมาแนบแน่นดั่งเดิม“น้องปริมรักพ่อไหมครับ” เขาไม่ปล่อยโอกาสในการงอนง้อแม่ของลูกหลุดลอยปรายตามองเสี้ยวหน้าสวยอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนเปล่งเสียงถามบุตรสาว “รักค่ะ น้องปริมรักพ่อกับแม่ที่สุดในโลกเลย” เด็กน้อยตอบเสียงดังฟังชัดพลางกางแขนออกเป็นวงกลมบอกถึงความรักที่ตนเองมีต่อพ่อกับแม่ตามประสาเด็ก ๆ ท่าทางแสนสดใสของบุตรสาวเรียกรอยยิ้มจากคนเป็นพ่อแม่ได้เป็นอย่างดี ทั้งสองมองหน้าหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว ภายในห้องอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและความรักของสามสองพ่อแม่ลูก ก่อนชายหนุ่มจะยื่นมือไปโยกศีรษะเล็กทุยอย่างเอ็นดู ขณะที่สายตาชำเลืองมองใบหน้าสวยอย่างมีเลศนัยพร้อมกับยกยิ้มกรุ่มกริ่มมุมปาก “แล้วแม่ละครับรักพ่อไหม”คนถูกถามหันมองเจ้าของคำพูดเจ้าเล่ห์ดังขวับสายตาฉายแววตำหนิเล็กน้อยทำไมเธอจะไม่รู้ทันความคิดว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คงจะใช้ลูกเป็นตัวเชื่อมทำให้เธอใจอ่อนสิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 25
“พอท้องอิ่มหนังตาก็เริ่มหนักใช่ไหม” วารียกยิ้มมุมปากเล็กน้อยพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้บุตรสาว จัดแจงให้นอนเรียบร้อยแล้วกดจูบลงบนหน้าผากมนด้วยความรักใคร่ จากนั้นก็หย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงเฝ้าจนบุตรสาวหลับจึงลุกเดินไปนั่งที่โซฟาหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะกระจกมาเปิดเฟสบุ๊คโพสต์ขายของเหมือนเช่นทุกวันที่เคยทำ ในสมองก็ครุ่นคิดเรื่องของชายหนุ่มไปด้วยว่าจะเอายังไงดีแกร็ก!หลายชั่วโมงต่อมาประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดออกโดยประภาวินท์ในมือของเขาถือถุงพะรุงพะรังเข้ามาเต็มไม้เต็มมือไปหมด คิ้วเข้มพลันขมวดชนกันเป็นปมเมื่อเดินเข้ามาในห้องก็พบว่าสองคนแม่ลูกหลับอยู่ เท้าใหญ่ก้าวเดินอย่างแผ่วเบาที่สุดเพราะกลัวจะทำให้ทั้งสองลูกตื่นเขาเดินไปวางของบนตู้หัวเตียงยืนมองใบหน้าจิ้มลิ้มของบุตรสาวที่หลับตาพริมด้วยแววตารักใคร่นานนับนาที ก่อนละสายตาออกหมุนตัวเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงข้างร่างบางที่นั่งหลับคอพับบนโซฟาใช้มือรั้งศีรษะเล็กทุยเอนซบบนบ่า จับจ้องเสี้ยวหน้าสวยด้วยแววตาอ่อน รู้สึกสงสารจับใจต้องเหนื่อยแค่ไหนกันเธอถึงได้หลับไม่เป็นท่า เมื่อวานก็หลับคาโทรศัพท์วันนี้ก็ยังหลังคาโทรศัพท์ที่กำลังโพสต์ขายของอีก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 26
“...”วารีเพียงมองสบตาชายหนุ่มนิ่ง ๆ ไม่ได้ตอบอะไรกลับ เธอไม่เคยคลางแคลงใจในตัวเขาเลยเพราะรู้รู้ว่าเขาจะเป็นพ่อที่ดีและสามีที่ดีได้ยอดเยี่ยม แต่ก็ติดตรงแม่ของเขาเท่านั้นเองที่ทำให้เธอกังวลใจไม่หาย“คุณพ่อ” ระหว่างที่สองหนุ่มสาวกำลังมองสบตากันเสียงใส ๆ ของคนบนเตียงก็ดังขึ้นทำให้ทั้งสองละสายตาออกจากกัน ก่อนประภาวินท์จะลุกเดินเข้าไปหาตามเสียงเรียกของบุตรสาว “ว่าไงครับคนเก่งของพ่อ”“น้องปริมคิดถึงคุณพ่อค่ะ” เด็กน้อยตอบอย่างใสซื่อพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง แล้วโอบกอดรอบเอวผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อน “หื้ม..” คำพูดและท่าทางช่างออดช่างอ้อนของบุตรสาวเรียกรอยยิ้มจากคนเป็นพ่อได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันสามสิบสิงซี่ มือหนาหยีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยวระคนเอ็นดู “ลูกสาวใครเนี่ยปากหวานตั้งแต่เด็กเชียว”“ลูกสาวคุณพ่อปราณกับคุณแม่วารีค่ะ”“ฮ่าฮ่า..ครับ ๆ ลูกสาวพ่อปราณกับแม่วารีน่ารักที่สุดเลยครับ” จากที่แค่ยิ้ม ๆ ประภาวินท์ก็ถึงกับระเบิดหัวเราะออกมากับคำพูดคำจาของบุตรสาวที่ดูจะเกินกว่าอายุ ช่างพูดช่างจาได้ใครมาก็ไม่รู้ ส่วนคนเป็นแม่อย่างวารีที่นั่งมองสองคนพ่อลูกเงียบ ๆ บนโซฟ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 27
หลายวันต่อมา..“คุณพ่อมาแล้ว” เด็กน้อยที่นอนเล่นอยู่บนเตียงดีดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความดีใจเมื่อผู้เป็นพ่อเปิดประตูเข้ามาหลังจากที่เฝ้ารอผู้เป็นพ่อทั้งวัน ส่วนวารีที่นั่งข้างเตียงเพียงปรายตามองเล็กน้อยแล้วก้มมองโทรศัพท์ต่อเพราะกำลังคุยกับลูกค้าติดพันอยู่“วันนี้ทำงานเหนื่อยไหมคะคุณพ่อ” เสียงใส ๆ เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเมื่อผู้เป็นพ่อเดินมาหยุดข้างเตียง “ไม่เหนื่อยเลยครับเพราะพ่อมีกำลังใจดีแบบนี้ไง” ประภาวินท์ที่รู้สึกเหนื่อยล้าจากการประชุมมาทั้งวันหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอความน่ารักของบุตรสาวได้เห็นหน้าผู้หญิงอันเป็นที่รักทั้งสองคน เขาระบายยิ้มบาง ๆ โน้มหน้าไปหอมแก้มบุตรสาวฟอดใหญ่ ก่อนจะโน้มลงหอมแก้มแม่ของลูกที่จดจ่อกับหน้าจอมือถือต่ออย่างถือวิสาสะ คนถูกขโมยหอมสะดุ้งด้วยความตกใจเงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่คนขี้ขโมยอย่างเอาเรื่องพร้อมกับยกมือขึ้นจับแก้ม “คนบ้า คนนิสัยไม่ดี”“นิสัยไม่ดีตรงไหนแค่ขอเติมพลังเท่านั้นเอง” คนโดนเอ็ดยังตีหน้ามึนไม่รู้ร้อนรู้หนาว หนำซ้ำยังหาแนวร่วมด้วยการหันไปถามความเห็นจากบุตรสาวอีก “ใช่ไหมคะน้องปริม พ่อก็แค่เติมพลังเอง”“ใช่ค่ะ..คุณแม่อย่าดุคุณพ่อสิคะ” เด็ก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 28
“พ่อสั่งป้าพรทำให้น้องปริมเป็นพิเศษเลยนะ ทานให้หมดนะครับ” ประภาวินท์ยื่นมือไปบีบแก้มนุ่มนิ่มด้วยความเอ็นดู เมื่อวานเขาได้ยินบุตรสาวบ่นว่าอยากทานเป็ดพะโล้ตอนเที่ยงจึงโทรกลับไปสั่งแม่บ้านให้เตรียมไว้ให้ อะไรที่เป็นความต้องการของลูกเมียเขาก็พร้อมทำให้เสมอ“น้องปริมจะทานให้หมดเลยค่ะ” เด็กน้อยขานรับเสียงเจื้อยแจ้ว แล้วรับกล่องเป็ดพะโล้จากมือผู้เป็นแม่มาวางบนโต๊ะหยิบช้อนขึ้นตักเนื้อเป็ดพะโล้ที่ถูกหั่นพอดีคำเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ ก่อนจะร้องบอกทั้งที่ยังเคี้ยวไม่ทันหมด “อะหย่อยมากเลยค่ะ” “เวลาทานอาหารห้ามพูดนะครับมันไม่ดี” ยามริมฝีปากเล็กขยับพูดทำให้น้ำพะโล้ที่ซึมอยู่ในเนื้อเป็ดเลอะออกมาริมมุมปากจนผู้เป็นพ่อต้องบอกกล่าวพร้อมกับใช้นิ้วโป้งปาดออกจากมุมปาก แล้วยกขึ้นให้บุตรสาวดู “และจะเลอะปากแบบนี้ครับ” สิ้นเสียงบอกกล่าวผู้เป็นพ่อเด็กน้อยก็รีบยกมือขึ้นปิดปากพยักเพยิดหน้ารับอย่างเข้าใจ จากนั้นก็ก้มหน้าทานอาหารต่อไม่พูดอะไรอีกเลยประภาวินท์ระบายยิ้มออกมาบาง ๆ กับความว่านอนสอนง่ายของบุตรสาว จับจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มด้วยความรักใคร่เอ็นดูโดยไม่รู้เลยว่ามีอีกคนแอบมองเขาอยู่เช่นกัน วารีแอบมองชายหนุ่มด้วยแว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 29
เช้าวันใหม่“มอนิ่งค่ะคนเก่งของพ่อ” ประภาวินท์ทักทายบุตรสาวที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “มอนิ่งค่ะคุณพ่อ” เด็กน้อยทักทายผู้เป็นพ่อกลับทั้งที่ยังอยู่ในอาการงัวเงีย ก่อนหันไปทักทายผู้เป็นแม่ที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ทำอะไรสักอย่างอยู่ตรงตู้หัวเตียงต่อพร้อมยกมือขึ้นขยี้ตาไล่อาการงัวเงีย “มอนิ่งค่ะคุณแม่”“มอนิ่งค่ะคนเก่ง” วารีหยุดการกระทำเงยหน้าขึ้นทักทายกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนก้มลงเก็บของในตู้ใส่กระเป๋าต่อเพราะวันนี้บุตรสาวได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ส่วนประภาวินท์ก็จัดการอุ้มบุตรสาวไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำเหมือนเช่นทุกวันที่เคยทำตอนบุตรสาวตื่นนอน เมื่อเสร็จก็อุ้มกลับมาวางบนเตียง“ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกเองค่ะ” วารีรับช่วงต่อหยิบเสื้อผ้าที่พับอยู่ในตู้ออกมาเปลี่ยนให้บุตรสาวเพื่อเตรียมตัวออกจากโรงพยาบาล“งั้นผมไปจ่ายเงินกับรับยาให้ลูกก่อนจะได้ไม่เสียเวลา” ประภาวินท์พยักหน้ารับพร้อมกับบอกกล่าว แล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลาเขาเองก็เบื่อกลิ่นโรงพยาบาลเต็มทนแล้วเหมือนกัน ผ่านไปยี่สิบนาทีก็เดินกลับมาที่ห้องหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เมื่อเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 30
ไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนานเปล่งเสียงถามร่างสูงที่เดินนำหน้าทันที “พ่อ แม่ แล้วก็น้องชายคุณไม่อยู่เหรอคะทำไมบ้านเงียบจัง” “แม่อยู่บนห้อง โปรดไปทำงาน ส่วนพ่ออยู่อีกบ้านกลับมานาน ๆ ที” ประภาวินท์หยุดเดินแล้วหันไปตอบคนด้านหลังด้วยน้ำเสียงปกติ แต่นัยน์ตากลับไหววูบแสดงออกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในใจ “คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ” สำหรับคนอื่นอาจจะมองไม่ออกว่าเขากำลังรู้สึกอะไรบางอย่าง แต่สำหรับวารีแล้วเธอใส่ใจทุกอย่างที่เกี่ยวกับคนรัก อยู่ด้วยกันมาก็นานมีหรือจะมองไม่ออก ไหนจะประโยคที่เขาพูดออกมาอีกมันต้องมีอะไรแน่นอน มือเรียวยื่นไปจับแขนแกร่งหลวม ๆ มองสบแววตาไหววูบอย่างสื่อความหมาย “หากมีอะไรไม่สบายใจสามารถระบายให้ฉันฟังได้นะคะ”“ครับ” เสียงทุ้มขานรับสั้น ๆ นัยน์ตาไหววูบมองสบดวงตากลมโตอย่างซาบซึ้ง คงจะมีแต่เธอที่ใส่ใจเขามากจนมองออกว่าตอนไหนเขาโอเค ไม่โอเคสมกับเป็นผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจจริง ๆ “ไว้ทุกอย่างลงตัวแล้วผมจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้พาลูกไปนอนบนห้องก่อน แล้วเราค่อยไปหาแม่กันท่านมีอะไรจะคุยกับคุณเยอะเลย” เขามองสบดวงตากลมโตนานนับนาทีก่อนเอ่ยต่อ สิ้นเสียงพูดก็เริ่มก้าวเท้าเดินอีกครั้งนำเธ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ปราณวารี บทที่ 31
“ที่ผ่านมาฉันมันเป็นแม่ที่แย่มากเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ไม่สนใจ ไม่แคร์ว่าลูกจะมีความสุขกับสิ่งที่เลือกให้ไหม ทำให้ชีวิตครอบครัวต้องพังลงไม่เป็นท่า” คุณหญิงรตีเอ่ยเสียงเครือน้ำตายังคงรินไหลออกจากหางตาไม่ขาดสายชวนให้วารีรู้สึกสงสารจับใจ น้ำเสียง สีหน้า และแววตาที่คุณหญิงรตีแสดงออกมาเธอเชื่อสนิทใจว่าท่านรู้สึกผิดจริง ๆ ท่านคงเจ็บปวดและเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมามาก “คุณหญิงอย่าโทษตัวเองเลยค่ะเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว เดินหน้าทำปัจจุบันให้ดีที่สุดดีกว่าค่ะ” เธอระบายยิ้มบาง ๆ พร้อมยื่นมือไปกอบกุมมือคุณหญิงรตีไว้หลวม ๆ เชิงปลอบประโลม และให้กำลังใจในคราวเดียวกัน “หนูเชื่อว่าคุณปราณและคุณโปรดเข้าใจในความรัก ความหวังดีของคุณหญิงไม่ถือโทษโกรธแน่นอน คุณหญิงทำใจให้สบายนะคะ”“ขอบใจหนูมากนะ” คำปลอบประโลมจากเด็กสาวทำให้คุณหญิงรตีดีขึ้นบ้างเล็กน้อย ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกลวก ๆ มองเด็กสาวด้วยแววตาอ่อนโยนต่างไปจากเมื่อก่อนถนัดตา “ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมตาปราณถึงรักหนูมาก ยืนยันกับฉันมาตลอดว่าหนูคือผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว”หลังจากเอ่ยจบคุณหญิงรตีก็นิ่งเงียบไปนานนับนาที ดึงมือออกจากการกอบกุมเปลี่ยนเป
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13
บทล่าสุด
ปราณวารี บทส่งท้าย 3
“มองแบบนี้อยากได้ลูกเพิ่มเหรอครับ” ประภาวินท์ที่เงยหน้าขึ้นมาเจอกับสายตาของเมียสาวเอ่ยเย้าแหย่ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงกรุ่มกริ่ม “คนบ้า” คำพูดจาแสนทะลึ่งของคนเป็นสามีทำเอาวารีถึงกับหมดอารมณ์ซึ้ง แว้ดใส่เบา ๆ เพราะไม่อยากให้บุตรสาวได้ยินเอื้อมมือไปหยิกมือหนาที่วางบนโต๊ะอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้จนอีกคนสะดุ้งโหยง นัยน์ตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรักแปรเปลี่ยนเป็นขึงขังในเสี้ยววินาทีทำปากขมุบขมิบต่อว่าเบา ๆ “ในสมองพี่มีแต่เรื่องแบบนี้หรือไงกัน”“ครับก็เมียน่ากินนิ” คนหื่นยอมรับหน้าระรื่นหนำซ้ำยังส่งสายตาพราวระยับราวกับเสือร้ายใส่ เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยเธอคงไม่รู้ตัวสินะว่าตัวเองน่ากินขนาดไหนยิ่งท้องก็ยิ่งมีน้ำมีนวลจับตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือไปหมด แค่คิดส่วนนั้นของเขาก็กระตุก“เฮ้อ พี่นี่มันจริง ๆ เลย” วารีได้แต่ส่ายหน้าถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ไม่รู้จะสรรหาคำใดมาว่าคนหน้ามึนหื่นกามอย่างสามีหนุ่มยังไงดี ก่อนหันมองบุตรสาวที่นั่งดูการ์ตูนในไอแพด ยกมือขึ้นวางบนศีรษะเล็กด้วยความรักใคร่ขี้เกียจจะสนใจคนเป็นสามีแล้วไม่อย่างนั้นคงเย้าแหย่เธอไม่เลิกผ่านไปกว่ายี่สิบนาทีพนักงานก็ทยอยนำอาหารมาเสิร์ฟสี่คนพ่อแม่ล
ปราณวารี บทส่งท้าย 2
ชายหนุ่มมอบความรักให้กับเธอ มอบสิ่งล้ำค่าอย่างลูก ๆ ให้กับเธอ เข้ามาเติมส่วนที่ขาดหายในชีวิตจากเด็กกำพร้าที่โหยหาความรักความอบอุ่นมาตั้งแต่เด็กบัดนี้เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข ความรักและความอบอุ่นที่เขามอบให้ ประภาวินท์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ รับรู้ถึงความรู้สึกของผู้หญิงอันเป็นที่รัก เอื้อมมือไปโยกศีรษะเล็กทุยด้วยความรักใคร่เอ็นดู มองสบแววตาหวานฉ่ำอย่างลึกซึ้ง เป็นเขาเองมากกว่าที่ต้องของคุณเธอที่มอบความรักดี ๆ และลูก ๆ ที่น่ารักให้กับเขาทำให้เขามีครอบครัวที่อบอุ่นอย่างเช่นทุกวันนี้ “พี่รักหนูกับลูกมากนะครับ”“น้องปริมก็รักคุณพ่อ คุณแม่ น้องปันค่ะ” ปราณรวีที่ก้มหน้าก้มตาก่อประสาททรายหยุดการกระทำเงยขึ้นมองหน้าพ่อแม่ และน้องสาวสลับไปมาก่อนเอ่ยออกมาเสียงเจื้อยแจ้วฉีกยิ้มจนตาหยี จากนั้นก็โน้มตัวไปจูบท้องนูน ๆ ของผู้เป็นแม่ที่มีน้องชายอยู่ด้านใน “แล้วก็รักน้องปลื้มด้วยค่ะ”“ฮ่าฮ่า” ความน่ารักของบุตรสาวทำเอาคนเป็นพ่อแม่มองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาอย่างชอบใจยิ่งนับวันบุตรสาวคนโตก็ยิ่งช่างเจรจาฉอเลาะมากขึ้นจนน่ามันเขี้ยว ก่อนคนเป็นพ่อจะเลื่อนมือไปโยกศีรษะเล็กเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยวระคนเอ็นดู จากนั้
ปราณวารี บทส่งท้าย 1
“ฮ่าฮ่า”“คุณพ่ออย่าวิ่งเร็ว ๆ สิคะน้องปริมวิ่งหนีไม่ทัน” “พ่อวิ่งช้าที่สุดแล้วครับ” เสียงหัวเราะแห่งความสุขเคล้าเสียงตะโกนพูดคุยกันของสามพ่อลูกทำให้วารีที่เอนกายพักผ่อนสายตาบนเก้าอี้ชายหาดที่ตั้งอยู่บนผืนทรายสีขาวนวลปรือตาขึ้นมา ก่อนหยัดกายลุกขึ้นนั่งตัวตรงสอดส่องสายตามองหาต้นเสียง คิ้วสวยพลันขมวดยุ่งเหยิงเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับสามีและลูกน้อยกำลังวิ่งเล่นไล่จับกันอย่างสนุก นึกตำหนิผู้เป็นสามีในใจลำพังพาปราณรวีบุตรสาวคนโตวิ่งเล่นเธอไม่ว่าอะไรหรอก แต่นี่ดันอุ้มปราณตะวันบุตรสาวอีกคนวัยขวบครึ่งวิ่งด้วย เกิดเขาพลาดท่าหกล้มขึ้นมาจะทำยังไง“มันน่าจับตีทั้งพ่อทั้งลูก” เธอบ่นพึมพำอย่างคาดโทษ ก่อนลุกเดินไปหาสามคนพ่อลูกด้วยท่าทางอุ้ยอ้ายเพราะท้องที่เริ่มใหญ่ขึ้นทุกวันตามอายุครรภ์ ใช่ฟังไม่ผิดตอนนี้ในท้องเธอมีลูกคนที่สามอยู่อายุครรภ์ได้ห้าเดือนกว่า ๆ แล้ว ผลงานของคุณพ่อตัวดีเลยที่ขยันผลิตลูกเหลือเกิน เธอบอกว่ามีสองคนพอ แต่เขาก็ใช้ลูกอ้อนเว้าวอนทุกวันว่าขอมีลูกชายอีกสักคน สุดท้ายเธอก็ใจอ่อนจนได้ คราวนี้เขาก็ได้ลูกชายสมใจอยากแล้วล่ะ “พี่ปราณพาลูกวิ่งทำไมเกิดล้มขึ้นมาจะทำยังไงคะ” เธอเอ่ยเสียงดุ
ปราณวารี บทที่ 39
ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มบาง ๆ เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วพบว่าเมียสาวกำลังนั่งแต่งหน้าอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เท้าใหญ่เดินไปหยุดด้านหลังร่างบางแล้วโน้มตัวลงเกยคางบนไหล่มน สอดมือเข้าไปโอบกอดเอวคอดหลวม ๆ "เมียพี่ไม่ต้องแต่งหน้าก็สวยอยู่แล้วครับ""ปากหวาน" วารีมองสบสายตาชายหนุ่มอันเป็นที่รักผ่านกระจกพร้อมกับระบายยิ้มออกมาบาง ๆ "พี่พูดจริงครับน้องสวยทั้งหน้าตาและจิตใจ" เขาว่าพลางเคลื่อนนิ้วมือขึ้นจิ้มบนอกด้านขวาที่มีก้อนเนื้อเต้นอยู่ด้านใน สิ้นเสียงพูดก็หอมแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่ทำให้คนที่กำลังบรรจงทาลิปสติกหน้านิ้วคิ้วขมวดเพราะรบกวนการแต่งหน้าของเธอ เปล่งเสียงดุอย่างไม่จริงจังมากนัก "วาแต่งหน้าอยู่พี่ปราณอย่าเล่นสิคะ""โอเคครับพี่จะอยู่นิ่ง ๆ" ร่างสูงยอมอยู่นิ่ง ๆ มองเมียสาวแต่งหน้าไปเงียบ ๆ กระทั่งเสร็จเขาจึงผละอ้อมกอดออกจากเอวคอด จับเก้าอี้แล้วหมุนให้ร่างบางหันมาเผชิญหน้า"ขอพิสูจน์หน่อยว่าลิปสติกสีนี้ดีจริงไหม" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ จับจ้องริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบลิปสติกสีสวยด้วยแววตาปรารถนา ว่าจบก็จับคางมนเงยขึ้นมารับรสจูบแสนหวานคนที่นั่งงงงวยกับคำพูดของเขาเข้าใจได้ในทันทีว่าหมา
ปราณวารี บทที่ 38
หลายวันต่อมา..แสงแดดยามแปดโมงเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระจกกระทบสามคนพ่อแม่ลูกที่กำลังนอนกอดกันอยู่ โดยคนเป็นลูกน้องอยู่ตรงกลางมีพ่อแม่กกกอดไว้ ประภาวินท์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกตามด้วยบุตรสาว ส่วนวารียังคงหลับสนิทเพราะเมื่อคืนโดนพ่อของลูกรังแกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งกว่าจะได้นอนก็ครึ่งค่อนคืน"ชูว์""อย่ากวนแม่ครับให้แม่นอนต่ออีกสักหน่อย" เขายกนิ้วขึ้นชูว์ปากห้ามปรามบุตรสาวที่กำลังจะหันไปปลุกคนเป็นแม่เบา ๆ ซึ่งเด็กน้อยก็ทำตามในทันทียกมือปิดปากพร้อมกับค่อย ๆ ขยับตัวไปนั่งห้อยขาริมเตียงประภาวินท์ระบายยิ้มมองบุตรสาวด้วยความรักใคร่พร้อมกับขยับไปนั่งห้อยขาข้าง ๆ ยกมือขึ้นวางบนศีรษะเล็กทอย เอียงหน้ากระซิบข้างกกหูเล็กเบา ๆ พอได้ยิน "เดี๋ยวพ่อพาไปอาบน้ำนะครับ จะได้ลงไปทานอาหารเช้ากัน""ค่ะ" เมื่อเสียงใส ๆ ขานรับเขาก็หยัดกายลุกลงจากเตียงเดินไปเตรียมน้ำให้บุุตรสาวในอ่างอาบน้ำสำหรับเด็กที่เขาเพิ่งซื้อมา ตีฟองสบู่และใส่น้ำนมให้เสร็จสรรพจึงเดินออกมาจัดการปลดเปลื้องชุดนอนให้บุตรสาวต่อจนหมด จากนั้นก็จูงบุตรสาวเข้าห้องน้ำแล้วเริ่มลงมืออาบน้ำให้โดยให้บุตรสาวนอนแช่ในอ่างน้ำนมวางศีรษะบนที่ร
ปราณวารี บทที่ 37
@บ้านกิตติธนปกรณ์“คุณปราณคะคุณผู้หญิงสั่งไว้ว่าหากกลับมาแล้วให้คุณปราณกับคุณวารีไปพบท่านที่ห้องด้วยค่ะ” ทันทีที่ประภาวินท์ วารีและบุตรสาวย่างกายเข้ามาในบ้านอิมแม่บ้านวัยสามสิบห้าก็เดินเข้ามาบอกกล่าวทันที“อืม” ประภาวินท์ขานรับสั้น ๆ แล้วยื่นถุงกล่องเค้กไปให้ “จัดเค้กใส่จานแล้วเอาขึ้นไปให้คุณแม่ด้วยนะ”“ไปหาแม่กันครับ” จากนั้นก็หันไปพยักเพยิดหน้าชวนหญิงสาว ก่อนจะอุ้มบุตรสาวเดินตรงขึ้นไปยังห้องผู้เป็นแม่ วารีเดินตามหลังไปติด ๆ"แม่มีอะไรเหรอครับ" เสียงทุ้มถามไถ่ด้วยความสงสัยหลังจากเดินมาหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงนอนผู้เป็นแม่แล้ว"วันนี้ไปเที่ยวมาสนุกไหมคะน้องปริม" คุณหญิงรตีหาได้สนใจเสียงถามบุตรชายไม่กลับระบายยิ้มถามหลานสาวตัวน้อยที่นั่งข้างบุตรชายแทน"สนุกมากค่ะคุณย่า น้องปริมซื้อเค้กมาฝากคุณย่าด้วยนะคะ" เด็กน้อยเปล่งเสียงตอบเจื้อยแจ้วพร้อมกับขยับไปนั่งชิดคนเป็นย่า"น่ารักจริงรู้จักนึกถึงย่าด้วย" คุณหญิงรตีที่เห่อหลานเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งหลงหนักเข้าไปอีกเมื่อเจอความน่ารักของหลาน เอื้อมมือไปบีบแก้มนุ่มนิ่มด้วยความรักใคร่ เอ็นดู ประภาวินท์กับวารีได้แต่ยืนมองหน้ากันตาปริบ ๆ ก่อนวารีจะปราย
ปราณวารี บทที่ 36
วันต่อมาประภาวินท์ก็พาบุตรสาวมาทานไอศกรีมที่ห้างตามที่ได้ตกลงกันไว้เมื่อวาน หลังจากทานไอศกรีมเสร็จก็พาบุตรสาวไปเล่นสวนสนุกในห้างต่อวารียืนมองชายหนุ่มที่พาบุตรสาวขึ้นเครื่องเล่นนู่นลงเครื่องเล่นนี่คอยดูแลไม่ห่างกายด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้ม เห็นบุตรสาวมีรอยยิ้ม หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขทำให้คนเป็นแม่อย่างเธอพลอยมีความสุขไปด้วยคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เริ่มต้นใหม่กับเขาอีกครั้งเธอยืนมองสองคนพ่อลูกอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งทั้งสองเดินกลับมาหาโดยคนเป็นพ่ออุ้มบุตรสาวอยู่บนแขน“คุณแม่ข๋าน้องปริมอยากเล่นอีก แต่คุณพ่อไม่ให้เล่นค่ะ” เด็กน้อยเอ่ยฟ้องผู้เป็นแม่เสียงเจื้อยแจ้วทันทีที่เดินมาถึงพร้อมกับทำหน้าง้อใส่ผู้เป็นพ่อ“ที่พ่อให้น้องปริมเล่นแค่นี้เพราะน้องปริมเพิ่งหายป่วยครับ เล่นมาก ๆ เกิดป่วยขึ้นมาอีกจะทำยังไงครับ น้องปริมอยากเข้าโรงพยาบาลอีกเหรอครับ” ประภาวินท์บอกล่าวบุตรสาวด้วยเหตุผล ที่เขาให้บุตรสาวเล่นเพียงนิดเดียวเพราะกลัวว่าอาการบุตรสาวจะกำเริบขึ้นมาอีกหากเหนื่อยมาก ๆ เพิ่งผ่านการผ่าตัดมาด้วย มือหนาอีกข้างยกขึ้นวางบนศีรษะเล็กทุยพร้อมกับเอ่ยออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนุ่มกว่าเดิม “ไว้น้องปริมแข
ปราณวารี บทที่ 35
“รักนะครับ” ประภาวินท์อดไม่ได้จะพาตัวขึ้นไปกดจูบขมับชื่นเหงื่อด้วยความรักใคร่ เอ็นดู พร่ำบอกรักข้างหูเสียงอ่อนเสียงหวาน ก่อนขบงับติ่งหูเล็กเบา ๆ แล้วเคลื่อนใบหน้าไปบรรจงจูบริมฝีปากอวบอิ่มต่ออย่างดูดดื่ม เขาทำทุกอย่างอย่างค่อยเป็นค่อยไปเพื่อให้ผู้หญิงอันเป็นที่รักมีความสุขที่สุด ใช้เข่าแยกขาเรียวอ้าออกกว้างจับแท่งเอ็นถูไถปากทางรักฉ่ำเยิ้ม ก่อนจะดันพรวดเข้าไปสุดลำขยับเข้าออกอย่างนุ่มนวล พอรับรู้ได้ว่าโพรงสีหวานคุ้นชินก็เริ่มเร่งจังหวะ ปากครอบครองดูดดึงลิ้นเล็กจนเกิดเสียงน่าอาย สลับใช้เรียวลิ้นตวัดหยอกเย้า ความเสียวซ่านถาโถมเข้าใส่ร่างบอบบางอีกระลอกมันหนักหน่วง รุ่มร้อนกว่าครั้งที่เขาปรนเปรอเธอด้วยลิ้นและนิ้ว ทั้งรู้สึกดีระคนเสียวซ่านยามเขาฝากฝังตัวตนเข้ามาแอ่นสะโพกขึ้นรับแรงกระแทกหนัดแน่นอย่างลืมอายให้เขาตอกตรึงเข้ามาได้ลึกขึ้น จิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างระบายความรู้สึกรัญจวน ยิ่งเสียวซ่านมากเท่าไรก็ยิ่งจูบตอบ ดูดดึงลิ้นสากแรงขึ้นเท่านั้นร่องสาวคับแน่นตอดรัดแท่งเอ็นถี่ ๆ สร้างความซ่านสยิวให้เจ้าของเป็นอย่างมากจนต้องผละจูบออกเชิดหน้าขึ้นครางกระหึ่มในลำคอระบาย ก่อนก้มมองใบหน้าแดงซ่านของส
ปราณวารี บทที่ 34
วันนี้เธอเลือกจะวางเรื่องราวไม่ดีไว้ข้างหลังแล้วจับมือเดินไปข้างหน้ากับเขาสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบด้วยกันเพื่อความสุขของลูกและตัวเอง ไม่ว่าจะเจอขวากหนามอะไรก็จะไม่ปล่อยมือจากเขาอีกแล้วพร้อมจะฝ่าฟันไปด้วยกันจนวันสุดท้าย มือเรียวยกทั้งสองข้างยกขึ้นประคองใบหน้าหล่อเหลาส่งผ่านความรักความเสน่หาที่อยู่ในใจผ่านแววตาลึกซึ้ง เอื้อนเอ่ยคำว่ารักออกมาให้ชายหนุ่มอันเป็นที่รักรับรู้ทั้งทางกายและวาจา “ฉันก็รักคุณนะคะ คุณเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดสำหรับฉันและลูก”คนได้ฟังระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุขหัวใจพองโตคับอกไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เขาได้กลับมาบรรจบกับผู้หญิงอันเป็นที่รักอีกครั้งพร้อมกับพยานตัวน้อยที่เกิดจากความรักความผูกพันธ์ของเขากับเธอ มือหนาข้างขวาเลื่อนลงโอบเอวคอดรั้งร่างบางเข้ามาแนบชิด อีกมือเชยคางมนขึ้นมารับจูบแสนหวานจากเขาริมฝีปากหนาบดคลึงกลีบปากอวบด้วยความรักความเสน่หาละเมียดละไมชิมความหวานจากกลีบปากอวบอย่างนุ่มนวล ก่อนค่อย ๆ สอดเรียวลิ้นเข้าไปคว้านหาความหวานในโพรงปากฉ่ำ เกี่ยวกระหวัด ดูดดึงลิ้นนุ่มอย่างดูดดื่ม อีกคนหลับตาลงดื่มด่ำกับจูบแสนหวานยกมือขึ้นคล้องลำคอแกร่งหลวม ๆ จูบตอบอย
