All Chapters of ปราณวารี: Chapter 11 - Chapter 20

3 วันต่อมา..“คุณแม่ข๋า” วารีที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาโพสขายของในเฟสบุ๊ค และเพจละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์เมื่อเสียงใส ๆ ของบุตรสาวดังทบโสตประสาทเงยหน้าขึ้นถามไถ่ด้วยน้ำเสียงนุ่ม “ว่าไงคะคนเก่ง”“หนูปวดฉี่ค่ะ” เธอระบายยิ้มบาง ๆ หลังจากได้ฟังคำตอบจากริมฝีปากเล็ก วางโทรศัพท์บนโซฟาลุกเดินไปอุ้มบุตรสาวเข้าห้องน้ำ รอจนบุตรสาวปัสสาวะเสร็จจึงอุ้มกลับมาวางบนเตียงเหมือนเดิม “วันนี้รู้สึกยังไงบ้างคะ ยังเจ็บแผลอยู่ไหม” เสียงนุ่มเปล่งถามอีกครั้งหลังจากจัดแจงให้บุตรสาวนอนเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงจับจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มด้วยแววตารักใคร่“เจ็บนิดเดียวค่ะ” เด็กน้อยตอบอย่างใสซื่อพร้อมกับทำท่าทำทางให้ดูทำเอาคนเป็นแม่อย่างวารีอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางแสนน่ารักของบุตรสาว ยื่นมือไปบีบแก้มอวบ ๆ ด้วยความเอ็นดูระคนมันเขี้ยว “แบบนี้อีกไม่กี่วันคนเก่งของแม่คงได้กลับบ้านแล้ว”“หนูจะได้กลับบ้านจริง ๆ เหรอคะคุณแม่” เด็กน้อยยิ้มร่าด้วยความดีใจเมื่อได้ยินที่ผู้เป็นแม่บอก“จริงค่ะ ถ้าหนูทำตามที่คุณหมอสั่งอย่างเคร่งครัด ไม่ดื้อไม่ซน”“หนูจะไม่ดื้อ ไม่ซนจะทำตามที่คุณหมอสั่งค่ะ”“ดีมากค่ะคนเก่งของ

ใจดวงน้อย ๆ ของวารีหล่นวูบลงสู่ตาตุ่มเมื่อแผ่นหลังชนเข้ากับผนังเย็นเฉียบนั่นหมายถึงไร้หนทางให้เธอหลีกหนีแล้ว ขณะที่อีกคนยังคงก้าวเท้าเข้าหาเรื่อย ๆ ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งไปมาหาทางเอาตัวรอด แต่พื้นที่ในห้องน้ำคับแคบเกินไปมองไม่เห็นช่องทางเลยนอกจากจะพุ่งชนคนตรงหน้าอย่างเดียว“ไม่ต้องคิดหาทางให้เสียเวลาหรอกวารี” ประภาวินท์เอ่ยอย่างรู้ทันพร้อมกับเท้าใหญ่ที่เดินเข้าประชิดร่างบางจนเหลือระยะห่างเพียงคืบ ยกมือทั้งสองข้างยันผนังกักขังเธอไว้ในวงแขน จับจ้องใบหน้าเรียวที่แสดงสีหน้าตระหนกออกมานิ่ง ๆ “ออกไปนะคุณปราณ” วารีเบนหน้าหนีใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างเพียงคืบด้วยความรู้สึกหวั่นใจ ยกมือขึ้นดันอกแกร่งผลักให้ออกห่าง แต่แรงเพียงน้อยนิดไม่ได้ทำให้ร่างสูงขยับเขยื้อนสักนิดกลับโดนเขาจับมือไปกดตรึงไว้กับผนังข้างศีรษะพยายามต่อต้านสุดแรงก็เปล่าประโยชน์ “ที่นี่มันโรงพยาบาลจะทำอะไรก็หัดให้เกียรติสถานที่บ้างนะคะ” เมื่อใช้แรงไม่ได้ผลเธอก็เอาคำพูดเข้าสู้หวังว่าเขาจะมีสติมีจิตสำนึกขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลยประภาวินท์ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดหญิงสาวสักนิดเหยียดยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ก่อนจับมือทั้งสองข้างขึ้นไปกดตรึงบนผนัง

หลังจากบทรักแสนเร่าร้อนจบลงวารีก็แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี เธอไม่ได้เสียใจที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับชายหนุ่ม แต่รู้สึกอับอายมากกว่าไม่รู้ว่าเขาจะมองเธอยังไงมองว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายไหม รีบก้มหน้าก้มตาจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยด้วยความเร็วไม่แม้แต่จะเงยขึ้นมองหน้าอีกคน เมื่อเสร็จก็รีบเดินไปที่ประตูแต่ไม่ทันจะได้เปิดออกไปเสียงทุ้มก็ดังขึ้น “วันนี้ผมให้ห้าแสนเลยเพราะถึงใจผมมาก” มือเรียวที่กำลังจะยกขึ้นจับลูกบิดประตูถึงกับชะงักค้างกลางอากาศกับคำพูดของชายหนุ่มราวกับคมมีดบาดลงกลางใจรู้สึกจุกและเจ็บไม่น้อย อีกใจก็นึกโกรธเช่นกันเธอเคยทำผิดต่อเขาก็จริงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะพูดจาหรือทำยังไงกับเธอก็ได้จากคนที่แสนดีทำไมถึงเปลี่ยนเป็นร้ายกาจได้ขนาดนี้กันนะเธอหลับตาผ่อนลมหายใจเข้าออกเบา ๆ พยายามระงับอารมณ์ขุ่นเคืองในใจข่มความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้หันกลับไปตอบด้วยน้ำเสียงแดกดัน “ฉันไม่รับค่ะถือว่าครั้งนี้เป็นการคืนกำไรให้ลูกค้า”“วารี!” กลับกลายเป็นประภาวินท์เสียเองที่หัวเสียขึ้นมากับคำพูดจากระแทกแดกดันของเธอ จ้องใบหน้าเรียวเขม็งรู้สึกไม่ชอบคำนี้เอาเสียเลยทั้งที่เขาเป็นคนเริ่มก่อนแท้ ๆ ถึงปาก

@บ้านกิตติธนปกรณ์ประภาวินท์บึ่งรถกลับมาบ้านด้วยความเร็วเพื่อถามไถ่ผู้เป็นแม่ให้รู้เรื่องถึงสาเหตุ เขายืนทำใจปปรับอารมณ์ของตัวเองให้เย็นลงแม้จะรู้สึกโกรธ เสียใจ และผิดหวังมากแค่ไหนแต่ท่านก็คือแม่บังเกิดเกล้า อีกทั้งตอนนี้ท่านก็ยังเป็นผู้ป่วยติดเตียงเพราะเกิดอุบัติเหตุผลัดตกบันไดเมื่อสองปีก่อนจึงไม่อยากเอาอารมณ์เข้าว่ากลัวจะกระทบกระเทือนจิตใจของท่าน เมื่ออารมณ์นิ่งพอแล้วจึงเดินเข้าไปในบ้าน“อ้าว! พี่ปราณทำไมกลับมาเร็วจัง” เท้าใหญ่ที่กำลังก้าวขึ้นบันใดพลันหยุดชะงักเมื่อเสียงทุ้มของโปรดน้องชายที่อายุห่างกันแค่ปีเดียวดังขึ้นจากด้านข้าง ก่อนจะเห็นร่างเจ้าของเสียงเดินเข้ามาหา“มีธุระด่วนจะคุยกับแม่” เขาหันไปตอบน้องชายเพียงแค่นั้น แล้วส่าวเท้าเดินต่อไม่สนใจเสียงน้องชายที่ดังตามหลังมาสักนิดตอนนี้จิตใจของเขาจดจ่อกับเรื่องของสาวคนรักมากกว่ามือหนายกขึ้นจับลูกบิดประตูห้องผู้เป็นแม่ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ก่อนเปิดเข้าไปช้า ๆ ยืนมองท่านที่ริมประตูเงียบ ๆ นานนับนาที แล้วเดินเข้าไปหยุดข้างเตียงพร้อมกับบอกกล่าวพยาบาลที่คอยดูแล “คุณออกไปก่อน ผมมีเรื่องจะคุยกับแม่ตามลำพัง”“ค่ะ” พยาบาลวัยกลางคนพยักหน้ารับอ

“เอิ่ม..”ไวน์รู้สึกลำบากใจไม่น้อยกับคำขอของชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยพลางเสสายตามองซ้ายแลขวาราวกับจะหาตัวช่วย แต่ดูท่าวินาทีนี้ไม่มีใครช่วยเธอได้เลย เธอหลับตาลงพร่ำขอโทษเพื่อนสาวในใจที่ไม่สามารถทำตามที่รับปากไว้ได้ว่าจะไม่ปริปากพูดเรื่องนี้กับใครอีก ก่อนลืมตาขึ้นมาพูดกับร่างสูงตรงหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจังใบหน้าเคร่งเครียด “งั้นฉันขอถามคุณก่อน”“ครับถามมาได้เลย”“คุณรู้แล้วว่าน้องปริมเป็นลูกคุณ คุณและครอบครัวคุณจะไม่พรากเธอจากอกวารีใช่ไหมคะ” “จะไม่มีใครพรากลูกไปจากอกวารีทั้งนั้นครับ หากเป็นไปได้ผมอยากจะเริ่มต้นสร้างครอบครัวกับเธออีกครั้ง” “ก่อนที่คุณคิดจะสร้างครอบครัวกับวารีอีกครั้ง ฉันว่าคุณควรกลับไปเคลียร์กับแม่ตัวเองก่อนไหมคะ”“ผมกลับไปถามความจริงจากปากแม่และเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เมื่อก่อนท่านอาจจะร้ายแต่ตอนนี้ท่านสำนึกแล้วยังให้ผมพาวารีไปพบด้วย ท่านอยากจะขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา”“คำพูดแม่คุณเชื่อได้แค่ไหนกันคะ” ถึงแม้ชายหนุ่มจะยืนยันเสียงหนักแน่น สีหน้าและสายตาไม่มีแววล้อเล่นสักนิดแต่เธอก็ยังไม่ปักใจเชื่ออยู่ดี รู้ ๆ กันอยู่ว่าแม่ของเขาร้ายกาจขนาดไหนกลัวเพื่อนสาวจะพบจุดจบ