All Chapters of ปราณวารี: Chapter 31 - Chapter 40

“ที่ผ่านมาฉันมันเป็นแม่ที่แย่มากเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ไม่สนใจ ไม่แคร์ว่าลูกจะมีความสุขกับสิ่งที่เลือกให้ไหม ทำให้ชีวิตครอบครัวต้องพังลงไม่เป็นท่า” คุณหญิงรตีเอ่ยเสียงเครือน้ำตายังคงรินไหลออกจากหางตาไม่ขาดสายชวนให้วารีรู้สึกสงสารจับใจ น้ำเสียง สีหน้า และแววตาที่คุณหญิงรตีแสดงออกมาเธอเชื่อสนิทใจว่าท่านรู้สึกผิดจริง ๆ ท่านคงเจ็บปวดและเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมามาก “คุณหญิงอย่าโทษตัวเองเลยค่ะเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว เดินหน้าทำปัจจุบันให้ดีที่สุดดีกว่าค่ะ” เธอระบายยิ้มบาง ๆ พร้อมยื่นมือไปกอบกุมมือคุณหญิงรตีไว้หลวม ๆ เชิงปลอบประโลม และให้กำลังใจในคราวเดียวกัน “หนูเชื่อว่าคุณปราณและคุณโปรดเข้าใจในความรัก ความหวังดีของคุณหญิงไม่ถือโทษโกรธแน่นอน คุณหญิงทำใจให้สบายนะคะ”“ขอบใจหนูมากนะ” คำปลอบประโลมจากเด็กสาวทำให้คุณหญิงรตีดีขึ้นบ้างเล็กน้อย ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกลวก ๆ มองเด็กสาวด้วยแววตาอ่อนโยนต่างไปจากเมื่อก่อนถนัดตา “ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมตาปราณถึงรักหนูมาก ยืนยันกับฉันมาตลอดว่าหนูคือผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว”หลังจากเอ่ยจบคุณหญิงรตีก็นิ่งเงียบไปนานนับนาที ดึงมือออกจากการกอบกุมเปลี่ยนเป

แรงทุบตีราวกับมดไม่ได้ทำให้ผู้ชายร่างบึกบึนอย่างประภาวินท์รู้สึกเจ็บสักนิด กลับกลั้วหัวเราะออกมาอย่างนึกเอ็นดูคนบนตักที่ทำหน้าคว่ำมองเขาตาเขียวปัด แผลงฤทธิ์เดชใส่ไม่อยู่หย่อนไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหนกันถึงได้ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย “รู้ตัวไหมว่าตั้งแต่เจอกันคราวนี้คุณทั้งดื้อทั้งพยศเก่ง แถมยังชอบใช้กำลังด้วย ตีผมจนระบมไปหมดแล้วเนี่ย” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงกรุ่มกริ่มพร้อมกับคลายมือข้างขวาออกจากเอวคอดเคลื่อนขึ้นมาบีบจมูกโด่งรั้นอย่างมันเขี้ยว อีกคนที่หน้าคว่ำอารมณ์สวิงอยู่แล้วยิ่งหน้าคว่ำเข้าไปอีก สวนกลับทันควันพลางปัดป่ายมือหนาออกจากจมูก “แล้วคุณรู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองก็เปลี่ยนไปมากทั้งร้ายกาจ เจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการ บ้า ๆ”“ยังด่าเก่งอีกด้วยนะเนี่ย” ประภาวินท์ยักคิ้วไหวไหล่ยอมรับโดยไม่โต้เถียง ก่อนยื่นหน้าเข้าใกล้ใบหน้าเรียว เอื้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “แบบนี้ต้องเรียกเมียคนเดิมกลับมาแล้ว”“ว๊าย!” ไม่ว่าเปล่าสิ้นเสียงพูดเขาก็หยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับยกร่างบางบนตักขึ้นอุ้มในท่าลิงอุ้มแตงทำให้วารีที่ไม่ทันได้ตั้งตัว และคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ร้องอุทานด้วยความตกใจ รีบผวากอดร

“รักนะครับ” ประภาวินท์อดไม่ได้จะพาตัวขึ้นไปกดจูบขมับชื่นเหงื่อด้วยความรักใคร่ เอ็นดู พร่ำบอกรักข้างหูเสียงอ่อนเสียงหวาน ก่อนขบงับติ่งหูเล็กเบา ๆ แล้วเคลื่อนใบหน้าไปบรรจงจูบริมฝีปากอวบอิ่มต่ออย่างดูดดื่ม เขาทำทุกอย่างอย่างค่อยเป็นค่อยไปเพื่อให้ผู้หญิงอันเป็นที่รักมีความสุขที่สุด ใช้เข่าแยกขาเรียวอ้าออกกว้างจับแท่งเอ็นถูไถปากทางรักฉ่ำเยิ้ม ก่อนจะดันพรวดเข้าไปสุดลำขยับเข้าออกอย่างนุ่มนวล พอรับรู้ได้ว่าโพรงสีหวานคุ้นชินก็เริ่มเร่งจังหวะ ปากครอบครองดูดดึงลิ้นเล็กจนเกิดเสียงน่าอาย สลับใช้เรียวลิ้นตวัดหยอกเย้า ความเสียวซ่านถาโถมเข้าใส่ร่างบอบบางอีกระลอกมันหนักหน่วง รุ่มร้อนกว่าครั้งที่เขาปรนเปรอเธอด้วยลิ้นและนิ้ว ทั้งรู้สึกดีระคนเสียวซ่านยามเขาฝากฝังตัวตนเข้ามาแอ่นสะโพกขึ้นรับแรงกระแทกหนัดแน่นอย่างลืมอายให้เขาตอกตรึงเข้ามาได้ลึกขึ้น จิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างระบายความรู้สึกรัญจวน ยิ่งเสียวซ่านมากเท่าไรก็ยิ่งจูบตอบ ดูดดึงลิ้นสากแรงขึ้นเท่านั้นร่องสาวคับแน่นตอดรัดแท่งเอ็นถี่ ๆ สร้างความซ่านสยิวให้เจ้าของเป็นอย่างมากจนต้องผละจูบออกเชิดหน้าขึ้นครางกระหึ่มในลำคอระบาย ก่อนก้มมองใบหน้าแดงซ่านของส

@บ้านกิตติธนปกรณ์“คุณปราณคะคุณผู้หญิงสั่งไว้ว่าหากกลับมาแล้วให้คุณปราณกับคุณวารีไปพบท่านที่ห้องด้วยค่ะ” ทันทีที่ประภาวินท์ วารีและบุตรสาวย่างกายเข้ามาในบ้านอิมแม่บ้านวัยสามสิบห้าก็เดินเข้ามาบอกกล่าวทันที“อืม” ประภาวินท์ขานรับสั้น ๆ แล้วยื่นถุงกล่องเค้กไปให้ “จัดเค้กใส่จานแล้วเอาขึ้นไปให้คุณแม่ด้วยนะ”“ไปหาแม่กันครับ” จากนั้นก็หันไปพยักเพยิดหน้าชวนหญิงสาว ก่อนจะอุ้มบุตรสาวเดินตรงขึ้นไปยังห้องผู้เป็นแม่ วารีเดินตามหลังไปติด ๆ"แม่มีอะไรเหรอครับ" เสียงทุ้มถามไถ่ด้วยความสงสัยหลังจากเดินมาหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงนอนผู้เป็นแม่แล้ว"วันนี้ไปเที่ยวมาสนุกไหมคะน้องปริม" คุณหญิงรตีหาได้สนใจเสียงถามบุตรชายไม่กลับระบายยิ้มถามหลานสาวตัวน้อยที่นั่งข้างบุตรชายแทน"สนุกมากค่ะคุณย่า น้องปริมซื้อเค้กมาฝากคุณย่าด้วยนะคะ" เด็กน้อยเปล่งเสียงตอบเจื้อยแจ้วพร้อมกับขยับไปนั่งชิดคนเป็นย่า"น่ารักจริงรู้จักนึกถึงย่าด้วย" คุณหญิงรตีที่เห่อหลานเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งหลงหนักเข้าไปอีกเมื่อเจอความน่ารักของหลาน เอื้อมมือไปบีบแก้มนุ่มนิ่มด้วยความรักใคร่ เอ็นดู ประภาวินท์กับวารีได้แต่ยืนมองหน้ากันตาปริบ ๆ ก่อนวารีจะปราย

ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มบาง ๆ เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วพบว่าเมียสาวกำลังนั่งแต่งหน้าอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เท้าใหญ่เดินไปหยุดด้านหลังร่างบางแล้วโน้มตัวลงเกยคางบนไหล่มน สอดมือเข้าไปโอบกอดเอวคอดหลวม ๆ "เมียพี่ไม่ต้องแต่งหน้าก็สวยอยู่แล้วครับ""ปากหวาน" วารีมองสบสายตาชายหนุ่มอันเป็นที่รักผ่านกระจกพร้อมกับระบายยิ้มออกมาบาง ๆ "พี่พูดจริงครับน้องสวยทั้งหน้าตาและจิตใจ" เขาว่าพลางเคลื่อนนิ้วมือขึ้นจิ้มบนอกด้านขวาที่มีก้อนเนื้อเต้นอยู่ด้านใน สิ้นเสียงพูดก็หอมแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่ทำให้คนที่กำลังบรรจงทาลิปสติกหน้านิ้วคิ้วขมวดเพราะรบกวนการแต่งหน้าของเธอ เปล่งเสียงดุอย่างไม่จริงจังมากนัก "วาแต่งหน้าอยู่พี่ปราณอย่าเล่นสิคะ""โอเคครับพี่จะอยู่นิ่ง ๆ" ร่างสูงยอมอยู่นิ่ง ๆ มองเมียสาวแต่งหน้าไปเงียบ ๆ กระทั่งเสร็จเขาจึงผละอ้อมกอดออกจากเอวคอด จับเก้าอี้แล้วหมุนให้ร่างบางหันมาเผชิญหน้า"ขอพิสูจน์หน่อยว่าลิปสติกสีนี้ดีจริงไหม" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ จับจ้องริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบลิปสติกสีสวยด้วยแววตาปรารถนา ว่าจบก็จับคางมนเงยขึ้นมารับรสจูบแสนหวานคนที่นั่งงงงวยกับคำพูดของเขาเข้าใจได้ในทันทีว่าหมา