บททั้งหมดของ ปราณวารี: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเธอคงเหนื่อยมากสินะกับการที่ต้องเลี้ยงลูก ต้องแบกรับภาระทุกอย่างคนเดียวเพียงคิดก็รู้สึกจุก และเจ็บในอก สุดท้ายน้ำสีใสที่เอ่อคลอดวงตาก็หยดเผาะลงบนแก้มอย่างกลั้นไม่อยู่จนต้องรีบยกมือขึ้นปาดออก เงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจเข้าปอดพรืดใหญ่สะกดกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ ซึ่งเป็นขณะเดียวกันกับที่วารีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา“คุณปราณ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจอาการงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อปรือตาขึ้นมาเจอกับใบหน้าหล่อเหลา ดีดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความเร็วทำท่าจะเปล่งเสียงถาม แต่ก็ต้องชะงักอัตโนมัติเมื่อเห็นนัยน์ตาแดงก่ำสีหน้าหม่นหมองของเขา ชวนให้รู้สึกสงสารจับใจ ประภาวินท์เองก็รู้สึกตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมามองสบดวงตากลมโตนิ่ง ๆ นานนับนาทีแล้วจึงพูดขึ้น “ผมทำคุณตื่นเหรอ”“คุณมาทำไมอีก” วารีไม่ตอบคำถามชายหนุ่มแต่ตั้งคำถามกับเขาแทนพร้อมกับแย่งโทรศัพท์จากมือหนาคืน “สิ่งที่คุณอยากรู้คุณก็รู้ไปแล้วนิ”“ใช่ผมรู้ทุกอย่างจากปากแม่แล้วว่าเพราะอะไรคุณถึงไปจากผม” ประภาวินท์ตอบเสียงแผ่วแทบจะขาดหายพร้อมกับก้มหน้าลงเมื่อรู้สึกว่าขอบตาเริ่มร้อนผ่าวอีกครั้ง ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเครือ “และรู้ด้

เช้าวันใหม่“มอนิ่งค่ะคนเก่งของแม่” วารีทักทายบุตรสาวที่ปรือตาขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนเช่นทุกวันที่เคยทำเมื่อบุตรสาวตื่นนอน“มอนิ่งค่ะคุณแม่” เด็กน้อยคลี่ยิ้มทักทายกลับผู้เป็นแม่จนตาหยีพลางยกมือขึ้นขยี้ตาไล่อาการงัวเงีย ก่อนพยุงกายลุกขี้นนั่งอ้าแขนให้ผู้เป็นแม่อุ้มไปล้างหน้าล้างตาด้วยสีหน้าท่าทางออดอ้อน “คุณแม่อุ้มน้องปริมไปล้างหน้า แปรงฟันหน่อยนะคะ”“เดี๋ยวนี้ช่างออดช่างอ้อนนะตัวแสบ” คนเป็นแม่ส่ายหน้าพลางระบายยิ้มน้อย ๆ มองบุตรสาวด้วยความรักใคร่ ยื่นมือไปโยกศีรษะเล็กทุยด้วยความมันเขี้ยว ก่อนสอดมือทั้งสองเข้าไปใต้รักแร้ยกร่างเล็กขึ้นอุ้มพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ รอบุตรสาวล้างหน้าแปรงฟันจนเสร็จสรรพจึงอุ้มกลับมาที่เตียง“ดูสิวันนี้พี่พยาบาลคนสวยมีอะไรมาให้หนูทาน” หลังจากจัดแจงให้บุตรสาวนั่งเอนเขนกกับเตียงเรียบร้อยแล้ววารีก็หยิบถ้วยข้าวต้มที่พยาบาลเอาเข้ามาให้ก่อนหน้านี้มาเปิดฝาออกยื่นไปตรงหน้าบุตรสาวพร้อมกับทำตาโต “ว้าว! ข้าวต้มกุ้งของโปรดใครน่า”“ของโปรดน้องปริมค่ะคุณแม่” เด็กน้อยตอบเสียงเจื้อยแจ้วฉีกยิ้มจนตาหยีพลอยทำให้คนเป็นแม่ยิ้มตามไปด้วย ยกมือขึ้นบีบพวงแก้มนุ่มนิ่มด้วยความมันเขี

“พอท้องอิ่มหนังตาก็เริ่มหนักใช่ไหม” วารียกยิ้มมุมปากเล็กน้อยพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้บุตรสาว จัดแจงให้นอนเรียบร้อยแล้วกดจูบลงบนหน้าผากมนด้วยความรักใคร่ จากนั้นก็หย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงเฝ้าจนบุตรสาวหลับจึงลุกเดินไปนั่งที่โซฟาหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะกระจกมาเปิดเฟสบุ๊คโพสต์ขายของเหมือนเช่นทุกวันที่เคยทำ ในสมองก็ครุ่นคิดเรื่องของชายหนุ่มไปด้วยว่าจะเอายังไงดีแกร็ก!หลายชั่วโมงต่อมาประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดออกโดยประภาวินท์ในมือของเขาถือถุงพะรุงพะรังเข้ามาเต็มไม้เต็มมือไปหมด คิ้วเข้มพลันขมวดชนกันเป็นปมเมื่อเดินเข้ามาในห้องก็พบว่าสองคนแม่ลูกหลับอยู่ เท้าใหญ่ก้าวเดินอย่างแผ่วเบาที่สุดเพราะกลัวจะทำให้ทั้งสองลูกตื่นเขาเดินไปวางของบนตู้หัวเตียงยืนมองใบหน้าจิ้มลิ้มของบุตรสาวที่หลับตาพริมด้วยแววตารักใคร่นานนับนาที ก่อนละสายตาออกหมุนตัวเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงข้างร่างบางที่นั่งหลับคอพับบนโซฟาใช้มือรั้งศีรษะเล็กทุยเอนซบบนบ่า จับจ้องเสี้ยวหน้าสวยด้วยแววตาอ่อน รู้สึกสงสารจับใจต้องเหนื่อยแค่ไหนกันเธอถึงได้หลับไม่เป็นท่า เมื่อวานก็หลับคาโทรศัพท์วันนี้ก็ยังหลังคาโทรศัพท์ที่กำลังโพสต์ขายของอีก

หลายวันต่อมา..“คุณพ่อมาแล้ว” เด็กน้อยที่นอนเล่นอยู่บนเตียงดีดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความดีใจเมื่อผู้เป็นพ่อเปิดประตูเข้ามาหลังจากที่เฝ้ารอผู้เป็นพ่อทั้งวัน ส่วนวารีที่นั่งข้างเตียงเพียงปรายตามองเล็กน้อยแล้วก้มมองโทรศัพท์ต่อเพราะกำลังคุยกับลูกค้าติดพันอยู่“วันนี้ทำงานเหนื่อยไหมคะคุณพ่อ” เสียงใส ๆ เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเมื่อผู้เป็นพ่อเดินมาหยุดข้างเตียง “ไม่เหนื่อยเลยครับเพราะพ่อมีกำลังใจดีแบบนี้ไง” ประภาวินท์ที่รู้สึกเหนื่อยล้าจากการประชุมมาทั้งวันหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอความน่ารักของบุตรสาวได้เห็นหน้าผู้หญิงอันเป็นที่รักทั้งสองคน เขาระบายยิ้มบาง ๆ โน้มหน้าไปหอมแก้มบุตรสาวฟอดใหญ่ ก่อนจะโน้มลงหอมแก้มแม่ของลูกที่จดจ่อกับหน้าจอมือถือต่ออย่างถือวิสาสะ คนถูกขโมยหอมสะดุ้งด้วยความตกใจเงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่คนขี้ขโมยอย่างเอาเรื่องพร้อมกับยกมือขึ้นจับแก้ม “คนบ้า คนนิสัยไม่ดี”“นิสัยไม่ดีตรงไหนแค่ขอเติมพลังเท่านั้นเอง” คนโดนเอ็ดยังตีหน้ามึนไม่รู้ร้อนรู้หนาว หนำซ้ำยังหาแนวร่วมด้วยการหันไปถามความเห็นจากบุตรสาวอีก “ใช่ไหมคะน้องปริม พ่อก็แค่เติมพลังเอง”“ใช่ค่ะ..คุณแม่อย่าดุคุณพ่อสิคะ” เด็ก

เช้าวันใหม่“มอนิ่งค่ะคนเก่งของพ่อ” ประภาวินท์ทักทายบุตรสาวที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “มอนิ่งค่ะคุณพ่อ” เด็กน้อยทักทายผู้เป็นพ่อกลับทั้งที่ยังอยู่ในอาการงัวเงีย ก่อนหันไปทักทายผู้เป็นแม่ที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ทำอะไรสักอย่างอยู่ตรงตู้หัวเตียงต่อพร้อมยกมือขึ้นขยี้ตาไล่อาการงัวเงีย “มอนิ่งค่ะคุณแม่”“มอนิ่งค่ะคนเก่ง” วารีหยุดการกระทำเงยหน้าขึ้นทักทายกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนก้มลงเก็บของในตู้ใส่กระเป๋าต่อเพราะวันนี้บุตรสาวได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ส่วนประภาวินท์ก็จัดการอุ้มบุตรสาวไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำเหมือนเช่นทุกวันที่เคยทำตอนบุตรสาวตื่นนอน เมื่อเสร็จก็อุ้มกลับมาวางบนเตียง“ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกเองค่ะ” วารีรับช่วงต่อหยิบเสื้อผ้าที่พับอยู่ในตู้ออกมาเปลี่ยนให้บุตรสาวเพื่อเตรียมตัวออกจากโรงพยาบาล“งั้นผมไปจ่ายเงินกับรับยาให้ลูกก่อนจะได้ไม่เสียเวลา” ประภาวินท์พยักหน้ารับพร้อมกับบอกกล่าว แล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลาเขาเองก็เบื่อกลิ่นโรงพยาบาลเต็มทนแล้วเหมือนกัน ผ่านไปยี่สิบนาทีก็เดินกลับมาที่ห้องหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เมื่อเ